ตอนที่1 เจ็บปวด

 “ฮือๆ..อือ..ฮื่อๆๆ..”

ณ บ้านแห่งหนึ่งในย่านใจกลางเมืองกรุงเทพมหานครแม้นที่นี่จะมีชื่อว่าเมืองที่ไม่เคยหลับไหลแต่ในหมู่บ้านจัดสรรแห่งนี้เมื่อเลยกลางดึกบ้านแทบทุกหลังก็เงียบสงัดต่างจากบ้านของพราวมุกที่มีเพื่อนสาวที่กำลังอกหักอย่างณจันทร์ร้องห่มร้องให้เจียนขาดใจ

“จันทร์เอ้ย..จะเป็นปกติได้เมื่อไรล่ะเนี่ย”

พราวมุกสาวสวยร่างสูงเอ่ยกับณิชาเพื่อนรักอีกคนที่ยืนกอดอกมองณจันทร์กันอยู่ห่างๆ ทั้งสองรู้ว่าณจันทร์เป็นคนที่อ่อนแอและอ่อนไหวง่ายแต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะมาเห็นเพื่อนรักเสียใจปานขาดใจเช่นนี้

“เราเข้าไปหาจันทร์ดีไหม”

“หนม..”

ยังไม่ทันที่สาวแว่นตัวเล็กอย่างณิชาจะเลื่อนประตูกระจกไปที่ห้องนั่งเล่นเธอก็ถูกพราวมุกดึงแขนเอาไว้ก่อน

“ตัวก็รู้ว่าจันทร์ไม่ชอบให้เราเห็นอาการเสียใจขืนเราเข้าไปจันทร์ก็ทำตัวเข้มแข็งไม่ยอมปล่อยความเสียใจออกมาอีกให้จันทร์ได้ร้องระบายความทุกข์ออกมาให้มากที่สุดดีกว่าพรุ่งนี้เราค่อยชวนจันทร์ทำกิจกรรมอย่างอื่นให้สบายใจขึ้น”

“ก็จริงอย่างที่ตัวว่านะพราว...ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับจันทร์ขนาดนี้นะ”

ณิชาหน้าเสียเธอสองจิตสองใจแต่ก็ยอมปล่อยให้ณจันทร์ร้องให้ไปคนเดียวไปก่อนแอบสงสารเพื่อนรักจับหัวใจเพราะเด็กกำพร้าอย่างพวกเธอถือว่าอาภัพพ่อแม่อยู่แล้วตอนนี้ยังต้องมาดูเพื่อนอาภัพเรื่องความรักอีก

สามสาวณจันทร์พราวมุกและณิชาเป็นเด็กในบ้านเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งในจังหวัดนครปฐมดูแลโดยแม่ครูดวงเดือนทั้งสามมาอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่ยังแบเบาะมาในวันและเวลาที่ไล่เลี่ยกันมากแม้นจะมีบุคลิกลักษณะนิสัยที่แตกต่างกันพอสมควรแต่ทั้งสามก็เข้ากันได้ดีและเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่เล็กจนโต

ณจันทร์เป็นหญิงสาวน่าตาน่ารักน่าชังตัวเล็กไม่สูงมากผิวขาวผมีดำตรงสลวยจนถึงกลางหลังใบหน้าของเธอเป็นรูปไข่คิ้วบางได้รูปดวงตากลมโตขนตางอนยาวปากนิดจมูกหน่อย เป็นคนที่ดูท่าจะอ่อนแอที่สุดในสามคนแต่ลึกๆแล้วเป็นคนที่เด็ดเดี่ยวที่สุดก็ว่าได้

ณิชามีผมสีน้ำตาลหยักศกยาวประบ่าขนาดตัวพอๆกับณจันทร์เธอพอจะมีทรวดทรงองเอวและดูมีเนื้อมีหนังกว่าณจันทร์เล็กน้อยสาวเจ้าเป็นคนหน้ากลมสวมแว่นหนาเพราะเป็นคนสายตาสั้นมาตั้งแต่เด็กๆ คิ้วเรียวสวยและดวงตากลมโตดั่งลูกแมวน้อยของเธอจึงถูกแว่นหนาๆบดบังอยู่แทบจะตลอดเวลา จมูกมีความโด่งเล็กน้อยโค้งมนตรงปลายดั่งลูกชมพู่ริมฝีปากบางได้รูปมีแก้มเป็นพวง ณิชาเป็นคนที่ค่อนข้างเรียบร้อย แอบโก๊ะเล็กน้อยเพราะความที่ชอบทำอะไรซุ่มซ่ามแทบจะตลอดเวลา

ในส่วนของพราวมุกเธอดูโดดเด่นที่สุดในทั้งสามคนเพราะเป็นคนที่สวยเทียบกับนางแบบเลยก็ว่าได้เพราะเป็นคนที่ค่อนข้างสูงผมยาวดกดำสลวยหน้าเรียวสวยคิ้วเข้มตาคมจมูกโด่งปากหนาเป็นกระจับเรียกได้ว่าเครื่องหน้าเครื่องตัวครบ และเป็นคนที่ดูมั่นใจมากที่สุดในทั้งสาม เพราะเป็นคนที่ค่อนข้างท้าชนได้กับทุกเรื่อง แต่ลึกๆแล้วเธอก็ชอบเอาความเข้มแข็งปกปิดความอ่อนแอในใจเท่านั้น และไม่นานมานี้เธอก็พึ่งได้รู้ว่าตัวเองเป็นถึงทายาทเศรษฐีที่ถูกตามหาตัวตั้งแต่เด็ก แม้จะรู้ตัวว่าโชคดีที่รู้ว่าพ่อแม่ตัวเองเป็นใครและได้มีมรดกเป็นพันล้านไว้ให้ได้ใช้แต่เธอก็ยังมีความโชคร้ายที่มารู้ว่ามีพ่อแม่ก็เมื่อตอนที่พวกท่านทั้งสองเสียไปแล้วเท่านั้นหนำซ้ำญาติมิตรก็ไม่มีใครเหลือไว้ให้ได้เคารพกันสักคน

+++

เพล้ง..เพล้ง

ในห้องวีไอพีของผับหรูย่านใจกลางเมืองตอนนี้มีนนทวัตรประธานหนุ่มมาดเนี้ยบที่กำลังเมาได้ที่นอนกลิ้งไปมาบนโซฟามือไม้ปีดป่ายกวาดขวดน้ำเมาหล่นล่วงกระจายสภาพของประธานหนุ่มตอนนี้สลัดคราบความเนี้ยบออกไปสิ้นเชิง

“เฮ้อ..”

กวินเจ้าของผับหรูยืนกอดอกมองสภาพเพื่อนที่กำลังมีแผลใจด้วยสายตาเวทนาตอนนี้สิ่งที่เขาทำให้นนทวัตรได้ก็คงจะเป็นการดูแลอยู่ห่างๆให้เพื่อนนั้นระบายความเสียใจออกมาให้พอเท่านั้น

นนทวัตร เสธวัฒน์สกุล เขาเป็นลูกชายคนสุดท้องของภัทรพลและอนงค์นาถ เสธวัฒน์สกุล เจ้าของธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทหลายแห่งทั้งในประเทศและต่างประเทศ ตอนนี้ชายหนุ่มขึ้นแท่นเป็นท่านประธานช่วยกันกับพี่ชายคนกลางในการบริหารรีสอร์ทในต่างจังหวัดในเครือบริษัทแม่ในวัยเพียง31ย่าง32เท่านั้น เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างหล่อเหลามาดเนี้ยบ สูง185รูปร่างกำยำ หน้าตาคมไร้หนวดเคราเกลี้ยงเกลาสะอาดสะอ้าน ทรงผมรองทรงสูง บุคลิกสุขุมนุ่มลึกเฉกเช่นคนเป็นพ่อ เขายังมีความเอาแต่ใจเล็กน้อยตามประสาน้องเล็กของบ้านแต่รักครอบครัวและศักดิ์ศรีเป็นที่สุด

ในส่วนของกวิน คาลเซอร์ ชายหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษเจ้าของผับหรูโรงพยาบาลเอกชนและบริษัทจิวเวอรี่วัย32เป็นเพื่อนกับกับนนทวัตรมาตั้งแต่เรียนที่เมืองนอกด้วยกัน ชายหนุ่มเป็นคนสูงใหญ่เกือบจะสองเมตรได้ เขาเป็นผู้ชายหน้าหวานตาสีฟ้าผมสีน้ำตาลทองหม่นจมูกโด่งเป็นสัน นิสัยค่อนข้างขี้เล่นอัธยาศัยดี แต่เมื่ออยู่ในโหมดของการทำงานเขาก็จะจริงจังทุกอย่างเพราะต้องการทำงานออกมาให้เพอเฟ็คที่สุดนนทวัตรเองก็มีนิสัยจริงจังเรื่องงานเช่นนี้เหมือนกันพวกเขาทั้งสองจึงสนิทกันมาก

เช้าวันต่อมา

“เมื่อคืนจันทร์ร้องจนหลับไปตรงนี้เลยเหรอ”

พราวมุกเดินลงมาจากชั้นบนเห็นณิชายืนกอดอกจ้องอะไรบางอย่างที่ห้องนั่งเล่นพอเธอเดินเข้ามาถึงตัวณิชาก็ต้องยกมือเรียวทั้งสองกดอกตามณิชาไปด้วยอีกคนเพราะรู้ได้ทันทีเลยว่าเมื่อคืนณจันทร์คงร้องให้จนผลอยหลับไปไม่ได้ขึ้นไปนอนบนห้อง

“อืม..”

ณิชาพยักหน้าเล็กน้อยทั้งยังมองไปยังเพื่อนรักด้วยสายตาของความสงสารสุดหัวใจ

“จันทร์เป็นอะไรล่ะลูก”

สองสาวถลึงตามองหน้ากันด้วยอาการตกใจก่อนจะหันมายังต้นเสียง

“แม่ครู”

ณิชาและพราวมุกรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เธอต้องนั่งอธิบายเรื่องราวกับแม่ครูยาวแน่นอน