ตอนที่8 แปลกใจ

วันต่อมา

“นักสืบแจ้งพี่มาว่าถ้าเราไม่ดำเนินการโอนเงินงวดล่าสุดให้เค้าจะไม่ดำเนินการตามหาตะวันต่อแล้วนะโส”

สารภีคุยโทรศัพท์กับสำนักงานนักสืบที่เธอว่าจ้างเรียบร้อยก็กลับมาคุยกับโสภิตาด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

“พี่สาบอกนักสืบนะคะว่าเดี๋ยวโสจะรีบโอนให้ภายในเย็นวันพรุ่งนี้ค่ะไม่ต้องห่วง”

“แล้วโสเอาเงินมาจากไหน”

“โสว่าจะเอาเครื่องเพชรที่คุณรุจเคยซื้อให้ไปขายค่ะ”

“แต่นั่นมันของแทนใจคุณรุจเลยนะโส”

“ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการตามหาตะวันแล้วล่ะค่ะพี่สา”

โสภิตารู้อยู่แล้วว่าจะต้องเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นและวิธีแก้ปัญหาคือวิธีที่เธอไตร่ตรองมาดีแล้ว

“จะมาที่นี่ก็น่าจะโทรบอกกันก่อนนะคะคุณนนน้าจะได้เตรียมต้อนรับ”

โสภิตารีบเข้ามารับหน้านนทวัตรเธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเข้ามาหาที่บ้านกะทันหัน

“ผมยุ่งๆน่ะครับเลยลืมที่จะโทรบอกทางนี้ก่อนพอดีคุณพ่อให้ผมมารับปานตะวันไปดูสถานที่จัดงานน่ะครับ”

“เอ่อ..”

โสภิตาเริ่มไปไม่เป็นเพราะเธอไม่รู้ว่าจะมีเหตุการณ์ฉุกละหุกเลยไม่รู้ว่าจะตอบนนทวัตรว่าอย่างไร

“ตะวันออกไปข้างนอกกับเพื่อนน่ะเดี๋ยวป้าจะลองโทรตามให้นะ”

สิ้นเสียงของสารภีโสภิตาค่อยเริ่มหายใจหายคอคล่องหน่อยหากเธออยู่คนเดียวมีหวังได้อีกอักจนนนทวัตรผิดสังเกตแน่

“อ๋อ..ไม่ต้องหรอกครับคุณป้าผมมีเบอเทออยู่เดี๋ยวผมโทรหาเธอว่าอยู่ที่ไหนแล้วขับรถไปรับเธอเลยครับ”

ดีที่ครั้งก่อนนนทวัตรได้แลกเบอติดต่อกับหญิงสาวเอาไว้เพราะรู้ดีว่าต้องมีธุระที่จะต้องคุยกันอีกหลายอย่าง

“อ..เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ”

สารภียังไม่ทันได้กดมือถือโทรหาณจันทร์นนทวัตรก็เตรียมตัวลุกออกไปแล้ว

“ผมขอตัวนะครับ”

สารภีมองนนทวัตรจนลับสายตาไปได้เธอจึงรีบส่งข้อความบอกกับณจันทร์ทันทีว่านนทวัตรกำลังจะโทรไปหา

ทางด้านณจันทร์หลังจากได้รับข้อความจากสารภีไม่กี่นาทีนนทวัตรก็ต่อสายหาเธอว่าจะรับไปดูสถานที่จัดงานหมั้น ณิชาและพราวมุกจึงได้เริ่มประโคมช่วยณจันทร์แต่งตัวให้สวยเป็นคุณหนูกันคนละไม้คนละมือดีที่โสภิตาเคยให้ชุดเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าของปานตะวันมาติดตัวณจันทร์มาบ้างเผื่อเวลาฉุกเฉินแล้วตอนนี้เธอก็ได้ใช้มันจริงๆ

“โอเคหรือเปล่า”

ณิชาจับณจันทร์หมุนซ้ายหมุนขวาอยู่ที่หน้ากระจก

“อืม..โอเคแล้วดูเป็นคุณหนูขึ้นมาแล้วล่ะ”

“ดีนะที่คุณโสให้ของปานตะวันมาติดเอาไว้บ้าง”

พราวมุกเอ่ยขณะถอดปลั๊กอุปกรณ์ม้วนผม

“ฉันไปก่อนนะ”

“เค..สู้ๆนะ”

ณจันทร์แต่งเนื้อแต่งตัวได้เธอก็รีบเรียกแท็กซี่ไปที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆเพราะเธอบอกกับนนทวัตรว่าออกมาข้างนอกเพื่อช้อปปิ้งกับเพื่อนๆให้ไปเจอเธอได้ที่นั่น

นนทวัตรพาณจันทร์มาดูสถานที่จัดงานที่โรงแรมหรูริมแม่น้ำที่เป็นโรงแรมในเครือบริษัทของตระกูลเขา ชายหนุ่มพาหญิงสาวเดินชมจนรอบสถานที่ณจันทร์รู้สึกเปิดหูเปิดตาและตื่นเต้นกับสถานที่จนเริ่มมีอาการประหม่าด้วยไม่คิดว่างานหมั้นของนนทวัตรและปานตะวันจะใหญ่โตโอ่อ่าขนาดนี้

“สถานที่ที่นี่อาจจะเล็กหน่อยเพราะมันเหลือที่แค่นี้”

“ฉันว่าที่นี่ก็ไม่เล็กเลยนะคะ”

สาวเจ้าเงยหน้ามองนนทวัตรก็ดูออกว่าคำพูดเมื่อครู่เขาไม่ได้พูดเล่นแอบตกใจที่ชายหนุ่มบอกว่าที่นี่คืองานเล็กไม่อยากจะคิดว่าหากจะต้องจัดงานใหญ่ไม่ต้องรวบโรงแรมทั้งสามชั้นเลยหรืออย่างไร

“คุณโอเคจริงๆใช่หรือเปล่า”

นนทวัตรกอดอกหันมามองหน้าหน้าหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆด้วยไม่คิดว่าเธอจะพอใจที่นี่จริงๆเพราะงานเหล่าคนไฮโซส่วนมากจะต้องจัดใหญ่กว่านี้อีกเท่าตัว

“ค่ะฉันชอบมาก”

ณจันทร์พยักหน้าหงึกหงักเป็นคำตอบให้นนทวัตรว่าเธอชอบสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้จริงๆ

“อืม...เดี๋ยวเราต้องไปเอาชุดที่ร้านรีบไปกันเถอะเดี๋ยวกว่าจะได้กลับบ้านมืดซะก่อน”

นนทวัตรเห็นว่าสาวเจ้าไม่เรื่องมากก็เป็นเรื่องที่ดีเมื่อมีเวลาเหลือเขาคิดว่าจะพาเธอไปรับชุดที่ลองไว้เลยแล้วกันเพราะวันอื่นจะได้ไม่ต้องเสียเวลามาอีก

ณจันทร์เกาหัวแกรกๆมองตามหลังนนทวัตรที่กำลังเดินกลับออกไปสาวเจ้ารีบสาวเท้าตามหลังชายหนุ่มไปติดๆก่อนจะยื่นมือดึงชายเสื้อสูทของเขา

“มีอะไรหรือเปล่า”

นนทวัตรหยุดเดินหันกลับมามองหญิงสาวด้วยสีหน้าฉงน

“ชุด..อะไรคะ”

“ชุดหมั้นที่ผมกับคุณไปลองแล้วจองกันไว้ไง”

“อ..อ๋อค่ะ..ลืมไปเลยขอโทษทีค่ะช่วงนี้ฉันเบลอๆนะค่ะ”

ณจันทร์แสยะยิ้มแก้เก้อครั้งนี้เป็นเธอที่เดินดุ่มนำหน้าชายหนุ่มออกไปเรื่องนี้เธอก็พึ่งรู้เหมือนกันว่านนทวัตรและเธอไปลองชุดกันมาแล้วเพราะไม่มีใครบอก

ครั้งนี้เป็นนนทวัตรแล้วที่มองตามหลังคนตัวเล็กด้วยสายตาของความสงสัยเพราะพฤติกรรมของหญิงสาวเมื่อครู่ดูไม่ใช่ตัวตนของผู้หญิงที่มีความมั่นใจสูงอย่างปานตะวันเลยสักนิดนับว่าเธอทำให้เขาได้แปลกใจทุกครั้งที่ได้เจอกันจริงๆ

“ผมมาลองกันตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วนะครับ..ตอนนี้ยังไม่เสร็จอีกเหรอ”

เมื่อนนทวัตรมาถึงร้านที่เขาเลือกชุดหมั้นเอาไว้ก็เกิดอาการอารมณ์เสียเพราะได้รับรู้จากเจ้าของร้านว่าชุดของปานตะวันที่นัดรับยังแก้ไม่เสร็จเรื่องการทำงานไม่รอบคอบและไม่มีความรับผิดชอบเป็นสิ่งที่คนอย่างนนทวัตรไม่ชอบใจที่สุด

“ชุดที่คุณปานตะวันสั่งแก้มันหลายจุดมากเลยค่ะช่างเราเลยทำไม่ค่อยทัน..แต่ยังไงทันงานแน่นอนค่ะ”

พริมมาสาวสวยเจ้าของร้านเริ่มหน้าเจื่อนเพราะรู้กิตติศัพท์ของประธานหนุ่มดีว่าเป็นคนที่ซีเรียสเรื่องการทำงานแค่ไหน

“คือ..ถ้าไม่ทันจริงๆมีชุดอื่นที่พร้อมใส่เลยไหมคะ”

ณจันทร์เริ่มเห็นท่าไม่ค่อยดีเธอจึงหาวิธีทำให้สถานการณ์ผ่อนคลายขึ้นด้วยในร้านนี้มีชุดอีกตั้งปลายชุดหากชุดที่เลือกเอาไว้แก้ไม่เสร็จเธอก็เลือกชุดใหม่ได้

“ที่ร้านก็มีแต่ชุดคอลเล็คชั่นเก่าที่คุณปานตะวันเคยลองแล้วไม่ชอบค่ะ”

สีหน้าของเจ้าของร้านเริ่มเจื่อนลงไปอีกเพราะครั้งที่แล้วที่ปานตะวันมาลองชุดที่ร้านก็ค่อนขอดเธอและพนักงานไปหลายรอบเหมือนกันเรื่องที่ร้านไม่ค่อยมีชุดให้เลือกและแต่ละชุดก็เชยมากหากไม่รีบใช้งานหมั้นคงหาร้านอื่นไปแล้ว

“ชุดนั้นล่ะคะฉันเช่าได้หรือเปล่า”

ณจันทร์หันมองซ้ายมองขวาแล้วไปสะดุดกับชุดสีครีมที่ดูค่อนข้างเรียบร้อยและเข้ากับสีชุดสูทของนนทวัตรด้วย

“ชุดนั้นเราเคยให้คุณปานตะวันลองแล้วนะคะเพราะว่าฉันเห็นมันเหมาะกับคุณแต่ตอนนั้นคุณปานตะวันบอกว่ามันเชยไป”

“งั้นฉันขอลองชุดนั้นอีกครั้งนะคะ..ถ้าพอดีก็จะเอาชุดนั้นค่ะ”

พริมมาดูจะแปลกใจกับหญิงสาวในวันนี้เป็นพิเศษเพราะแทนที่สาวเจ้าจะไม่พอใจและเหวี่ยงใส่เธอเหมือนครั้งแรกที่มาตอนนี้กลับดูเปลี่ยนเป็นคนละคนดูใจเย็นไม่เรื่องมาก ไม่ใช่แค่พริมมาเท่านั้นที่แปลกใจแต่เป็นนนทวัตรที่ยืนสังเกตหญิงสาวอยู่ห่างๆด้วยเหมือนกัน