ตอนที่11 สร้อยปริศนา

อาทิตย์ต่อมา

“จะทำยังไงดีคะพี่สาตอนนี้ไม่มีวี่แววว่าจะเจอตะวันเลย”

โสภิตาเริ่มมีอาการเครียดทานอะไรไม่ค่อยลงแม้นจะได้เงินจากสินสอดหมั้นมาพยุงบริษัทแต่ทุกข์ใจที่ผ่านจากงานหมั้นของปานตะวันมาเป็นอาทิตย์แล้วนักสืบยังไม่มีวี่แววว่าจะตามตัวลูกสาวของเธอเจอเลย

“เอาน่า..ตอนนี้ก็ใจเย็นไปก่อนถ้าทางบ้านนั้นถามก็บอกว่าตะวันไปเที่ยวต่างประเทศก็ได้..ไม่แน่ตะวันอาจจะอยากกลับมาบ้านเองก็ได้นะโสอย่าเครียดไปก่อนเลย”

เป็นสารภีที่เข้ามากอดปลอบโสภิตาด้วยเห็นว่าน้องเธอเครียดไปก็ไม่ได้อะไร

วันต่อมา

โรงพยาบาลXXX

“คุณยายคะ”

พราวมุกรีบรับร่างของหญิงชราที่กำลังจะเป็นลมขณะที่เธอเดินเข้ามาในห้องน้ำของโรงพยาบาลเพื่อที่จะจัดระเบียบชุดก่อนจะขึ้นไปสัมภาษณ์งาน

“คุณพยาบาลคะช่วยด้วยค่ะ”

เมื่อเห็นว่ามีพยาบาลเดินเข้ามาพราวมุกจึงรีบเรียกให้เขามาช่วยพยุงหญิงชราทันที

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

“คุณท่านความดันสูงมากเลยนะคะช่วงนี้ต้องพักผ่อนให้เพียงพอแล้วก็ทานอาหารที่มีไขมันต่ำไม่มีรสจัดนะคะ”

หมอสาวไม่ลืมกำชับกับแก้วเกตหญิงวัยเกือบ80ที่เป็นผู้บริหารเก่าของโรงพยาบาลนี้

“ฟังด้วยนะครับคุณยายไม่อย่างนั้นผมจะให้คนทำอาหารคลีนให้ทานทุกวันแล้วก็หาคนเฝ้าตลอด24ชั่วโมงไม่ให้คลาดสายตาด้วย”

กวินนั่งจับมือคนเป็นยายด้วยสีหน้าเป็นกังวลเขาเคยกำชับกับยายของเขาเสมอว่าจะไปไหนมาไหนให้มีคนอยู่ด้วยตลอดดีที่วันนี้มีคนมาช่วยรับเอาไว้ทันไม่อยากจะคิดว่าถ้ายายของเขาล้มหัวฟาดจะเกิดอะไรขึ้น

“รู้แล้วน่า..อ่อ..เห็นคนที่ช่วยฉันไหมผู้หญิงคนนั้น”

แก้วเกตไม่ลืมที่จะถามถึงหญิงสาวที่ช่วยเธอขณะที่กำลังจะเป็นลม

“อ๋อ..เธอขึ้นไปชั้นบนแล้วค่ะบอกว่าจะมาสัมภาษณ์งานที่นี่”

“มาสมัครตำแหน่งอะไรรู้หรือเปล่า”

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ”

“ทำไมเหรอครับคุณยาย”

“ยายว่าจะขอบคุณเธอเสียหน่อยน่ะสิ..อ..นี่”

แก้วเกตรู้สึกว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋าเสื้อจึงล้วงออกมาดูพบว่ามันเป็นสร้อยทองคำขาวตรงกลางเป็นจี้ไข่มุกวงรอบด้วยพระจันทร์ด้านหลังมีสลักชื่อแต่แก้วเกตมองยังไงก็ไม่ออกว่าคำที่สลักคือคำว่าอะไร

“อืม..ตาวินดูให้ยายหน่อยซิลูกว่ามันอ่านว่าอะไร”

กวินรับสร้อยเส้นนั้นจากมือของคนเป็นยายและเริ่มเพ่งมองไปยังคำที่สลัก

“สรุตาครับคุณยาย”

“หืม..ชื่อนี้จริงๆใช่ไหม”

ชื่อนี้ทำแก้วเกตเริ่มสงสัยเพราะสร้อยเส้นนี้ไหนจะเหมือนกับสร้อยของตระกูลเพื่อนเธอมากแถมชื่อที่สลักก็ยังเหมือนกับลูกสาวของเพื่อนเธอด้วย

“สร้อยนี้ของคุณยายเหรอครับ”

“ไม่ใช่”

แก้วเกตส่ายหัวนึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าสร้อยเส้นนี้มาอยู่ในกระเป๋าเสื้อของเธอได้อย่างไร

“น่าจะเป็นของผู้หญิงที่ช่วยคุณท่านเอาไว้หรือเปล่าคะอาจจะหลุดตอนที่ช่วยพยุงคุณท่านเอาไว้ก็ได้”

“นั่นสิ”

หญิงชราฉุกคิดได้และคิดว่าน่าจะเป็นอย่างที่หมอสาวพูด และหากเป็นเช่นนั้นเธอคงจะต้องตามตัวผู้หญิงคนที่ช่วยเธอมาคุยถึงเรื่องที่มาที่ไปของสร้อยเส้นนี้แล้ว

“ไปทำหายที่ไหนนะ..เฮ้อ..”

พราวมุกสัมภาษณ์เสร็จในเวลาเกือบเที่ยงเพราะวันนี้ต้องรอคิวสัมภาษณ์นานพอสมควรเธอรู้ตัวว่าได้ทำสร้อยที่เป็นเพียงสมบัติชิ้นเดียวติดตัวมาหายก็น้ำตารื้นพยายามไปตามทางเดินตั้งแต่เข้ามาที่โรงพยาบาลจนไปถึงห้องน้ำที่เข้าก็ไม่มีถามใครก็ไม่มีใครเห็นตอนนี้จึงหมดหวังที่จะได้สร้อยคืนแล้ว

สามวันต่อมา

วันนี้ณจันทร์แต่งตัวเรียบร้อยออกจากบ้านตั้งแต่เช้าเพื่อมาสัมภาษณ์งานที่บริษัทอสังหาใกล้ๆห้องเช่าที่เธอพักหลังจากส่งใบสมัครไปที่อีเมลของบริษัทเธอก็ถูกเรียกตัวให้ไปสัมภาษณ์ในทันที

“คุณณจันทร์เชิญด้านในเลยค่ะบอสรออยู่ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ยังไม่ทันที่ณจันทร์จะได้หย่อนก้นนั่นหลังจากประชาสัมพันธ์พาเธอขึ้นลิฟท์มาที่ชั้นของผู้บริหารก็มีหญิงสาวท้องแก่ที่น่าจะเป็นเลขาของท่านประธานเปิดประตูเชิญเธอเข้าไปด้านใน

“พี่เมฆ?”

ณจันทร์มองไปยังโต๊ะของท่านประธานด้วยสีหน้าแปลกใจเพราะเขาคือผู้ชายที่เธอเคยรู้จักและจำเขาได้ดี

“พี่เอง..ดีใจนะที่เรายื่นใบสมัครมาที่นี่”

เมฆา ประธานหนุ่มที่พึ่งขึ้นมารับหน้าที่แทนคุณพ่อเอ่ยทักทายณจันทร์หน้าระรื่นเพราะดีใจที่ได้เจอกับหญิงสาวอีกครั้ง หลังจากเจอกันครั้งล่าสุดก็ในงานรับปริญญาของเธอและเพื่อนอีกสองคน

“นี่บริษัทพี่เมฆเหรอคะ”

ณจันทร์พอจะรู้มาว่าเมฆาเป็นทายาทนักธุรกิจอสังหาแต่ก็พึ่งรู้วันนี้นี่เองว่าที่นี่คือบริษัทของเขา

“อืม..พี่พึ่งเข้ามาดูแลงานแทนคุณพ่อไม่กี่เดือนนี้เอง..พี่รับเราเข้าทำงานเริ่มงานได้เมื่อไรล่ะ”

คำพูดของเมฆาดูจะทำให้ณจันทร์เริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะกลัวว่าจะถูกมองถึงเรื่องใช้เส้นสายในการเข้าทำงาน

“ดูประวัติการทำงานจันทร์แล้วเหรอคะ..”

“แค่รู้ว่าเป็นจันทร์พี่ก็ไม่ต้องดูอะไรแล้ว..ตกลงเริ่มงานได้เมื่อไร..”

“เริ่มได้ทันทีค่ะ”

เมฆาเห็นใบสมัครของณจันทร์ตั้งแต่ที่เธอส่งมาแล้วเขาจึงให้เลขาโทรเรียกเธอมาสัมภาษณ์ในทันทีและรับเธอเข้าทำงานอย่างไม่ลังเลเพราะรู้ว่าณจันทร์เป็นคนเก่งและที่สำคัญไว้ใจได้ด้วยเคยเจอกันในช่วงที่ไปออกค่ายอาสาพร้อมกันจึงทำให้ได้รู้จักนิสัยใจคอกันดีอยู่พอสมควร

“อ่อ..พี่ลืมบอกพี่ไม่ได้ให้จันทร์เป็นบัญชีนะแต่เป็นเลขาพี่เงินเดือนพี่ให้มากกว่าที่เสนอมาสองเท่าโอเคหรือเปล่า”

เมฆาจะต้องรีบหาเลขาคนใหม่เพราะคนเก่าที่เคยทำงานกับพ่อของเขาเธอขอลาออกไปเตรียมตัวคลอดลูกและเลี้ยงลูกยาว

“ประสปการณ์การทำงานของจันทร์ไม่ได้เยอะเลยนะคะพี่เมฆ”

ณจันทร์ว่าตกใจที่เมฆารับทำงานเร็วแล้วตอนนี้เขายังมาให้ตำแหน่งใหญ่กับเธออีกแม้นจะอยากได้เงินเดือนสูงแต่ก็กลัวว่าประสปการณ์การทำงานที่ตัวเองผ่านมาจะไม่สามารถทำงานเลขาที่ต้องรับผิดชอบงานหลายอย่างได้ดี

“แค่เคยทำงานมาก็พอแล้วอีกอย่างพี่ก็ต้องการเลขาที่ไว้ใจได้”

“ขอบคุณที่ให้โอกาสจันทร์นะคะ”

เมื่อประธานหนุ่มเห็นว่าเธอจะรับหน้าที่นี้ได้ณจันทร์คิดว่าจะลองดูสักตั้ง

เมฆาเป็นรุ่นพี่ของณจันทร์ประมาณสองปีได้เขาเจอกับณจันทร์และเพื่อนๆอีกสองคนครั้งแรกก็เมื่อตอนที่เขาเรียนปีสุดท้ายและตั้งกลุ่มออกค่ายอาสากับเด็กมหาลัยอื่นกันเอง

ตอนนั้นพวกเขาไปช่วยทำโรงเรียนให้เด็กบนดอยเลยต้องอยู่ที่นั่นหลายวันคนที่ไปออกค่ายครั้งนั้นก็จะสนิทกันมากเป็นพิเศษเพราะต้องช่วยเหลือและทำกิจกรรมร่วมกันหลายอย่างหลังจากครั้งนั้นเขาก็ได้ติดต่อกับพวกสาวๆบ้างจนมาถึงวันที่พวกเธอเรียนจบเขาก็ได้ไปแสดงความยินดีและหลังจากนั้นมาเขาก็ไม่ได้ติดต่อพวกเธอพักใหญ่เพราะต้องช่วยครอบครัวทำงานส่วนพวกสาวๆก็ยุ่งอยู่กับการทำงานเช่นกัน เมฆาดีใจมากที่ได้เห็นใบสมัครงานของณจันทร์เพราะเธอคือหญิงสาวที่เขาแอบชอบมาตั้งแต่ตอนเจอกันครั้งแรกแล้ว