ตอนที่18 จะตายไหม

“เป็นไปได้ยังไงพราว..ตัวเนี่ยนะเป็นทายาทเศรษฐีพันล้าน”

เป็นเรื่องที่น่าตกใจสำหรับณิชามากเมื่อพราวมุกกลับมาเล่าเหตุการณ์วันนี้ให้ฟังว่าตัวเองมีสิทธิ์ที่จะได้เป็นทายาทเศรษฐีพันล้าน

“ใช่..แต่ทางทนายจะต้องตรวจดีเอ็นเอก่อน”

หลังจากที่แก้วเกตบอกกับเธอว่าเธอน่าจะเป็นลูกของคนที่ชื่อสรุตาพราวมุกก็ไปโรงพยาบาลหาหมอประจำตระกูลของสรุตาและเก็บตัวอย่างดีเอ็นเอไปตรวจว่าตรงกับดีเอ็นเอของพ่อกับแม่ที่เก็บตัวอย่างเอาไว้หรือไม่หากตรงก็เท่ากับว่าชีวิตของเธอจะเปลี่ยนไปในทันที

“ขอให้เป็นจริงนะพราว”

ณิชาดีใจไปกับพราวมุกด้วยและภาวนาว่าขอให้เพื่อนเธอเป็นทายาทเศรษฐีจริงๆ

“ถ้าเป็นจริงมันก็มีทั้งเรื่องน่ายินดีแล้วก็น่าเศร้าเพราะเค้าไม่เหลือคนในครอบครัวเลย”

“นั่นสินะ...แต่อย่าลืมนะพราวว่าเรามีครอบครัวที่ใหญ่กว่าคนอื่นตั้งเยอะ”

“จริงด้วยนะ..อยากให้แม่ครูกับจันทร์อยู่ด้วยตอนนี้จัง”

พราวมุกนั่งจับมือกับณิชาแน่นเธอคงจะดีใจที่ได้เป็นทายาทเศรษฐีจริงๆไม่ใช่ว่าจะมีเงินใช้สุขสบายแต่ดีใจที่จะมีเงินมาให้แม่ครูพัฒนาบ้านเด็กกำพร้าที่เธอเคยอาศัยอยู่และชีวิตเด็กๆพี่ๆน้องๆร่วมบ้านก็จะได้ดีขึ้นไปด้วย

ทางด้านณจันทร์ตั้งแต่เช้าจรดเย็นเธอก็ใช้ชีวิตได้ปกติเพราะตั้งแต่เช้าที่เธอยังไม่ตื่นก็มีคนเอาเสื้อผ้าของใช้และอาหารสดมาให้แล้วแอบเสียดายที่อุตส่าห์นั่งรอทั้งคืนไม่ยอมนอนเพื่อที่จะได้เห็นคนอื่นมาแต่ดันมาง่วงเผลอหลับตอนเช้าตรู่เอาเสียได้กว่าจะตื่นมาของทุกอย่างก็วางครบหมดแล้ว

ที่ณจันทร์ทำตัวปกติไม่ได้เรื่องมากกับสภาพความเป็นอยู่ก็เพื่อทำให้นนทวัตรได้เห็นว่าแผนที่จะแกล้งเธอของเขามันทำร้ายอะไรเธอไม่ได้สักนิด

“ของสดๆทำอะไรก็น่าทานไปทุกอย่างจริงๆ”

ณจันทร์ยกจานกุ้งผัดพริกเกลือกับหมึกผัดผงกะหรี่ออกมาวางที่โต๊ะอาหารก่อนจะรีบไปอิงประตูยืนแอบดูนนทวัตรคุยโทรศัพท์

“ครับ..คุณภูริส่งมาทางเมลผมได้เลยผมตรวจเรียบร้อยแล้วจะเซ็นส่งกลับไป”

ตอนนี้ณจันทร์พอจะรู้แล้วว่าจะทำอย่างไรถึงจะขอความช่วยเหลือจากคนอื่นได้เธอตำหนิตัวเองที่น่าจะคิดได้ตั้งแต่เมื่อวานว่านนทวัตรก็ต้องมีมือถือหากเธอเอามันมาได้เธอก็จะได้ไม่ต้องติดอยู่ที่นี่โดยที่ไม่รู้ว่าจะได้ออกไปเมื่อไร

ณจันทร์ค่อยๆเดินเข้ามาด้านหลังของนนทวัตรที่กำลังนั่งกดมือถือเช็คอีเมลหลังจากคุยกับภูริเสร็จ เหมือนชายหนุ่มจะจับสังเกตได้ว่ามีคนอยู่ด้านหลังเขาจึงรีบหันมามองและเห็นเป็นหญิงสาวเดินเข้ามา

“ไง..เตรียมคำพูดที่ผมอยากจะฟังมาพูดหรือเปล่า”

นนทวัตรรีบปิดมือถือวางเอาไว้ที่โต๊ะก่อนจะลุกยืนกอดอกจ้องหน้าคนตัวเล็กด้วยสายตายียวน

“คุณอยากฟังอะไรล่ะคะ...ฉันชอบนั่งรับลมทะเลเย็นๆได้ทำอาหารทานเองแถมมีแต่อาหารทะเลสดๆคุณภาพดีๆให้ทาน..อืม..อะไรอีกล่ะ”

ณจันทร์จงใจพูดกวนโมโหคนตรงหน้าเล่น

“ปานตะวัน”

ชายหนุ่มที่มีน้ำเสียงอ่อนยียวนคราแรกตอนนี้เริ่มเสียงแข็งเพราะรู้ว่าคนตัวเล็กกำลังกวนประสาท

“กลัวลืมชื่อฉันเหรอคะ”

ณจันทร์อาศัยจังหวะที่นนทวัตรเผลอเธอใช้ความไวหยิบมือถือของเขาและรีบวิ่งเข้าไปในห้องล็อกกลอนประตูอย่างแน่นหนา

“ปานตะวัน” ปึ้กๆๆๆ “เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลย”

นนทวัตรไม่คิดว่าตัวเองจะเสียรู้หญิงสาวได้เขาเคาะประตูรัวดังลั่นแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนด้านในจะเปิด

“รหัสอะไรกันนะ”

ณจันทร์พยายามกดรหัสเท่าที่เห็นทั้งยังแอบเสียดายที่เมื่อครู่เธอทำให้ชายหนุ่มรู้ตัวก่อนที่เขาจะกดรหัสมือถือเสร็จ

“แสบนักนะ”

นนทวัตรสบถหัวเสียก่อนจะวิ่งไปที่หลังบ้านเพราะรู้ว่าหน้าต่างในห้องเขาเปิดอยู่

“หา..”

ณจันทร์ที่ง่วนอยู่กับการกดรหัสเปิดมือถือจนลืมไปว่าหน้าต่างไม่ได้ปิดและตอนนี้ชายหนุ่มก็ปีนเข้ามาแล้วตอนนี้ที่ทำได้ก็คือเปิดประตูวิ่งหนีออกไปและพยายามติดต่อคนอื่นให้ได้

ฟึ่บบ..”เอามือถือผมมา”

ยังไม่ทันที่ณจันทร์จะได้ถอดกลอนนนทวัตรก็ถึงตัวของเธอแล้วและเขาก็พยายามจะดึงมือถือออกจากมือหญิงสาวให้ได้

“ไม่ให้” เพล้ง

สาวเจ้าเห็นแจกันใบใหญ่อยู่ใกล้มือจึงหยิบฟาดหัวของนนทวัตรในวินาทีชุลมุน

“โอ้ยย..”

ชายหนุ่มล้มลงกับพื้นได้สาวเจ้าก็รีบเปิดประตูวิ่งหนีทันที

สาวเจ้าวิ่งมาจนถึงชายหาดพักเหนื่อยได้ก็หันกลับไปมองด้านหลังพอตั้งสติได้เธอก็รู้ว่าเมื่อครู่ตัวเองได้ทำเกินกว่าเหตุเพราะแจกันที่เธอหยิบฟาดนนทวัตรไม่ใช่ใบน้อยๆ

“เฮ้ย..จะตายไหมอะ”

Rrrrr

ณจันทร์ถือวิสาสะรีบกดรับสายที่โทรเข้ามาเพราะตอนนี้เธอต้องหาคนมาช่วยชายหนุ่มให้เร็วที่สุด

“คุณนนครับเย็นนี้ผมจะเอาของสดเข้าไปให้นะครับ”

“เอ่อ..เอากล่องปฐมพยาบาลมาด้วยได้ไหมคะ”

เป็นณจันทร์ที่ตอบกลับไปเสียงสั่นเครือเพราะกลัวว่าตัวเองจะทำนนทวัตรเสียชีวิตแล้วจะมีความผิดจนเสียอนาคตตำหนิตัวเองในใจว่าไม่น่าใจร้อนทำอะไรไม่คิดอย่างเมื่อครู่เลย

“เย็บเรียบร้อยแล้วครับนี่อุปกรณ์ทำแผลแล้วก็ยาแก้อักเสบครับ..มีปัญหาอะไรกันเหรอครบถึงได้เป็นแบบนี้ได้”

กิตติคุณหมอหนุ่มที่พ่อของนนทวัตรจ้างให้มาอยู่ดูแลชาวบ้านประจำที่นี่เขาเย็บแผลให้นนทวัตรครู่ใหญ่เพราะแผลที่หางคิ้วของชายหนุ่มค่อนข้างยาว

“คุยกันไม่รู้เรื่องนิดหน่อยครับหมอไม่มีอะไร”

นนทวัตรไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรมากนักเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขาพาหญิงสาวมาที่นี่อย่างที่เธอก็ไม่ได้เต็มใจ

“ทะเลาะกันหนักเลยเหรอคะถึงได้หัวร้างข้างแตกแบบนี้”

บัวผันที่นั่งรออยู่บข้างนอกก็อดถามหญิงสาวถึงเรื่องที่เกิดไม่ได้

“คือ..หนูไม่ได้เต็มใจมาที่นี่ค่ะแต่คุณนนพามาคุณป้ากับคุณลุงช่วยไปส่งหนูที่ฝั่งหน่อยได้ไหมคะ”

ณจันทร์มองหน้ามาโนชและบัวผันด้วยแววตาที่ขอร้องหวังว่าจะให้ทั้งสองสงสาร

“คนเป็นคู่กันงอนกันบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกค่ะมีอะไรก็คุยกันให้เข้าใจนะคะอย่าหนีแบบนี้เลยค่ะ”

บัวผันมองไปที่สามีเธอก่อนจะหันมายิ้มอ่อนให้กับหญิงสาวเพราะคิดว่าคู่รักทุกคู่ก็ต้องมีปัญหากันเป็นปกติอยู่แล้วและที่หญิงสาวพูดว่าเธอไม่ได้เต็มใจมาที่นี่บัวผันหรือจะเชื่อ

“หนูไม่ได้งอนกับคุณนนนะคะ..เอ่อที่นี้เกาะอะไรเหรอคะ”

ณจันทร์หน้าถอดสีทันทีด้วยเข้าใจแล้วว่าเธอพูดอะไรไปก็ไม่มีใครเชื่ออยู่ดี

“ที่นี่เป็นเกาะ..”

ยังไม่ทันที่บัวผันจะพูดจบนนทวัตรและหมอกิตติคุณก็ออกมาข้างนอกพอดี