Share

ตอนที่17 สร้อยมุก

ปังง..

คนตัวโตที่พึ่งเดินเข้าห้องปิดประตูเสียงดังจนคนที่นั่งด้านนอกสะดุ้งเล็กน้อยแต่หลังจากหายตกใจเธอก็สบถขำออกมาณจันทร์เชื่อแล้วว่ายังไงที่นี่ก็มีคนเพราะเมื่อครู่ชายหนุ่มเป็นคนบอกเธอเองว่าจะมีคนเอาของมาให้และเมื่อถึงเวลานั้นเธอจะได้ขอความช่วยเหลือจากพวกเขา

“เก่งให้ตลอดก็แล้วกัน”

นนทวัตรเห็นทีสิ่งที่คิดว่าแกล้งหญิงสาวได้จะไม่ได้ผลและคงจะต้องเล่นแรงขึ้นเพราะไม่ชอบที่สาวเจ้าทำอวดเก่งใส่ตัวเองเท่าไรนัก

วันต่อมา

โรงพยาบาล XXX

“คุณพราวมุกคะท่านผอ.เรียนเชิญให้ไปพบตอนบ่ายสองค่ะ”

“ร.. เรียกพบฉันมีอะไรเหรอคะ”

พราวมุกนั่งมองหน้ากับกนกวรรณหัวหน้าบัญชีด้วยสีหน้าตกใจก่อนจะหันกลับมาถามชุติมาเลขาของผอ.ที่มาแจ้งข่าวด้วยตัวเองด้วยท่าทีประหม่า

“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ”

ชุติมาตอบเรื่องนี้ไม่ได้เพราะเธอได้รับคำสั่งมาแค่นี้และย้ำให้เธอมาบอกด้วยตัวเองว่าจบเธอก็เดินกลับไป

“ค่ะ”

พราวมุกเริ่มทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าเธอทำอะไรไม่เข้าตาใครทั้งที่พึ่งเข้ามาทำงานได้เพียงแค่วันที่สอง

“เค้าเรียกพราวไปทำอะไรเหรอคะหัวหน้า”

พราวมุกหันมาถามกนกวรรณอีกรอบ

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันปกติท่านผอ.ไม่เคยเรียกพบใครด้วย”

กนกวรรณสาวใหญ่ที่ทำงานที่นี่มานานเธอก็พึ่งจะเคยเห็นว่าเลขาของผอ.มาเรียกคนในแผนกด้วยตัวเองก็วันนี้

“หัวหน้าพอจะมีรูปท่านผอ.หรือเปล่าคะ”

พราวมุกเข้ามากระซิบหัวหน้าด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ดังมากนักรู้ตัวว่าตัวเองต้องถูกตำหนิแน่นอนที่มาถามคำถามนี้แต่เธอก็ต้องถามเพื่อที่ไปถึงห้องผอ.แล้วเธอจะไม่สวัสดีผิดคน

“อย่าบอกนะว่ายังไม่เคยไปดูบอร์ดบริหาร”

กนกวรรณมองหน้าลูกน้องคนใหม่ด้วยสายตาตำหนิเล็กน้อย

“เอ่อ.. วันที่สัมภาษณ์เสร็จพราวมัวแต่เดินหาของค่ะเลยไม่ได้ไปดูบอร์ดบริหารเมื่อวานก็ลืม”

สาวเจ้ายิ้มแหยแก้เก้อ

“อะนี่​ ผอ.”

กนกวรรณรีบเปิดรูปผู้บริหารให้พราวมุกได้ดู

“ห.. ห้ะ”

สาวเจ้าเห็นว่าคนในรูปคือฝรั่งตาฟ้าผมน้ำตาลคนนั้นเธอก็จำได้ทันทีว่าทำตัวเสียมารยาทกับเขาไปอีกทั้งเขายังเป็นเพื่อนกับนนทวัตรอีกแบบนี้เธอยิ่งกังวลว่าเขาจะเรียกเธอไปคุยเรื่องอะไรแน่

“ตกใจที่เค้าหล่อดูดีมากใช่ไหมล่ะ..ใครเห็นก็อาการนี้กันทุกคนนั่นแหละ”

กนกวรรณอมยิ้มกับอาการของพราวมุกและคิดว่าเธอคงไม่เชื่อว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลจะมีรูปลักษณ์ปานนายแบบเช่นนี้

“เค้าเป็นเจ้าของผับกับเจ้าของบริษัทจิวเวอรี่ไม่ใช่เหรอคะ”

พราวมุกมองหน้ากนกวรรณอย่างแปลกใจเพราะที่เธอรู้จากณจันทร์กวินไม่ได้เป็นเจ้าของโรงพยาบาล

“แสดงว่าเคยรู้จักแล้วเหรอ”

“ก็พอรู้มาบ้างค่ะแต่ไม่คิดว่าจะเป็น​ ผอ.ที่นี่”

“ควบหลายตำแหน่งน่ะตระกูลนี้ทายาทน้อย”

“อ๋อ.ค่ะ”

พราวมุกทิ้งหลังพิงเก้าอี้แหมะรู้สึกกังวลจนหน้าซีดเซียวไม่รู้จะถูกไล่ออกเพราะมารยาทไม่งามหรือเปล่าอีกอย่างถ้าเขาถามเธอเรื่องปานตะวันว่ารู้จักกับเธอได้ยังไงเธอจะพูดว่าอะไรตอนนี้มึนไปหมด

“คนนี้แน่เหรอครับคุณยายที่ช่วยคุณยายวันนั้น”

กวินเห็นรูปจากใบสมัครงานของพราวมุกเขาก็จำได้ว่าเธอเป็นเพื่อนกับปานตะวันแต่ในประวัติเธอเป็นเด็กกำพร้าที่เรียนก็ไม่ใช่ที่เดียวกับปานตะวันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมาคบกันได้แถมที่เขาเห็นยังดูสนิทกันมากด้วย

“ใช่..ยายจำไม่ผิดหรอกตาวิน”

แก้วเกตพยักหน้าอย่างมั่นใจ

“แค่ถามเรื่องสร้อยทำไมดูคุณยายซีเรียสจังเลยล่ะครับ”

“สร้อยเส้นนี้ยายเอาไปให้ทนายประจำตระกูลของสร้อยแสงดาวดูแล้วเค้าบอกว่าสร้อยเส้นนี้เป็นสร้อยประจำตระกูลจริงหายไปพร้อมกับลูกสาวของสรุตาเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน”

แก้วเกตจำได้ดีว่าสร้อยแสงดาวและสรุตาเสียใจมากที่ถูกคนรับใช้ขโมยลูกไปเพราะความแค้นที่ถูกไล่ออกจากงานทั้งสองตามหาทายาทคนเดียวทุกที่แต่ก็ไม่พบทั้งยังได้ข่าวว่าคนรับใช้ที่ขโมยทายาทไปได้ถูกรถชนจนเสียชีวิตเธอเองก็ไม่คิดไม่ฝันเหมือนกันว่าจะมาเจอใครที่มีสร้อยประจำตระกูลของเพื่อนเธออีก

“หมายความว่าถ้าสร้อยเส้นนี้เป็นของคนที่ชื่อพราวมุกจริงเธอก็คือทายาทคนสุดท้ายของคุณยายสร้อยเหรอครับ”

“ใช่แต่ยายก็ต้องถามให้ถ้วนถี่เสียก่อนว่าสร้อยเส้นนี้พราวมุกได้มายังไง”

แก้วเกตพยักหน้าเธอเชื่อว่าไม่มีใครมาเลียนแบบสร้อยประจำตระกูลของเพื่อนเธอได้เพราะมุกที่ใช้เป็นมุกน้ำงามที่หายากที่สุดและไม่มีใครรู้ว่าสร้อยทุกเส้นจะสลักชื่อเจ้าของเอาไว้

ก๊อกๆๆ

“คุณพราวมุกมาแล้วค่ะ​”

ชุติมาเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับพราวมุก

“สวัสดีค่ะ..”

พราวมุกยกมือสวัสดีกวินและหลบสายตาของเขาเล็กน้อยก่อนจะหันไปเจอกับหญิงชราที่เธอได้ช่วยเหลือเอาไว้เมื่อวันที่เธอได้มาสมัครงานที่นี่

“คุณยาย”

“นั่งก่อนสิจ้ะ”

ชุติมาเดินออกไปจากห้องได้แก้วเกตก็เรียกให้พราวมุกเข้ามานั่งที่โซฟาตัวเดียวกัน

“ค่ะ”

“ฉันขอบคุณหนูมากนะที่วันนั้นช่วยฉันเอาไว้ไม่อย่างนั้นฉันคงจะเจ็บหนัก”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ”

พราวมุกเริ่มจะหายใจหายคอคล่องที่แท้เรื่องที่เธอกังวลว่าจะถูกเรียกคุยก็ไม่ใช่สักเรื่อง

“อีกเรื่องที่ฉันอยากจะถาม...สร้อยเส้นนี้เป็นของหนูใช่หรือเปล่า”

แก้วเกตเปิดกล่องสร้อยมุกตรงหน้าของพราวมุกแววตาของสาวเจ้าดูเป็นประกายขึ้นมาทันทีด้วยดีใจที่สร้อยยังอยู่ตรงหน้าทั้งที่คิดเอาไว้ว่าชาตินี้คงไม่เจอสร้อยเส้นนี้แล้ว

“ใช่ค่ะ..หนูก็นึกว่าหายไปแล้ววันนั้นหาตั้งนาน..หนูขอคืนนะคะ”

พราวมุกรีบแบมือขอของเธอคืนแต่แก้วเกตยังคงไม่ยื่นถึงมือหญิงสาวง่ายๆเพราะเธอมีคำถามอีกอย่างที่อยากจะได้คำตอบเพื่อความแน่ใจ

“ฉันอยากรู้ว่าหนูได้สร้อยเส้นนี้มาได้ยังไง”

“คือหนูเป็นเด็กกำพร้าค่ะ..สร้อยเส้นนี้เป็นสมบัติชิ้นเดียวที่แม่ครูบอกว่ามันติดตัวของพราวมาตั้งแต่เจอพราวค่ะ..สร้อยนี้เป็นจี้ไข่มุกแม่ครูก็เลยตั้งชื่อพราวว่าพราวมุกค่ะ”

“ในสร้อยมีอะไรพิเศษหรือเปล่า”

“มีสลักชื่อว่าสรุตาค่ะ”

“ให้ได้อย่างนี้สิ”

แก้วเกตอมยิ้มอย่างมีเลศนัย

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

พราวมุกเห็นว่าทั้งกวินและหญิงชราตรงหน้ามองเธอแปลกๆจนทำให้เธอเริ่มที่จะเกิดอาการประหม่าขึ้นอีกแล้ว

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status