ตอนที่22 จำไม่ลืม

วันต่อมาตอนนี้นนทวัตรตื่นแล้วแต่เขายังคงจ้องมองคนที่หลับตาพริ้มและยังคงจับมือของเขาอยู่ไม่ปล่อยมุมปากหนาเริ่มมีรอยยิ้มเล็กน้อยกับภาพที่กำลังมองแอบคิดในใจว่าเวลาหญิงสาวหลับก็ดูน่ารักเหมือนกันผิดกับตอนที่ต่อปากต่อคำกับเขาเป็นไหนๆ

“คุณนน..ตื่นแล้วเหรอคะ”

ณจันทร์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาได้นนทวัตรก็รีบตีสีหน้าปกติและหันไปสายตาเหลือบมองทางอื่นแทนไม่อยากให้หญิงสาวรับรู้ว่าเขากำลังสนใจใบหน้าของเธออยู่

“ฉันไปทำอาหารเช้าให้นะคะคุณไปล้างหน้าล้างตาเตรียมทานข้าวจะได้ทานยานะคะ”

ณจันทร์เห็นแสงสว่างที่ผ่านมาทางม่านของหน้าต่างก็พอจะรู้ว่าวันนี้เธอน่าจะตื่นสายจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจะไปเตรียมตัวทำอาหารเช้าชายหนุ่มจะได้ทานข้าวและทานยาตรงเวลา

นนทวัตรมองตามหลังคนที่ลุกลี้ลุกลนทั้งบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆยอมรับว่าเริ่มมองเธอดีขึ้นมาบ้างจากเหตุการณ์เมื่อคืน

“ถ้าผมไม่เจ็บเพราะคุณ.. คุณจะดีกับผมแบบนี้หรือเปล่าตะวัน”

แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่แน่ใจว่าที่หญิงสาวดีกับเขาเพราะรู้ตัวว่าทำเขาเจ็บหรือมาจากนิสัยจริงๆของเธอกันแน่

ซุปเปอร์XX

“หนมผิง”

เมฆาเดินลากรถเข็นเข้ามาหาณิชาเมื่อเห็นว่าเธอกำลังง่วนอยู่กับการเลือกซื้อผักผลไม้

“พี่เมฆ..มาหาซื้ออะไรเหรอคะ”

หญิงสาวยิ้มร่าเมื่อชายหนุ่มที่คุ้นเคยกันเข้ามาทักทาย

“พี่ก็มาหาซื้อของสดเอาไว้ที่คอนโดน่ะ”

“ระดับพี่เมฆผิงนึกว่ามีแม่บ้านมาหาซื้อให้ซะอีก”

ณิชาแอบแปลกใจว่าทำไมเมฆาถึงได้ต้องมาหาซื้อของเอง

“ถ้าอยู่บ้านน่ะใช่..แต่พี่แยกออกจากครอบครัวมาอยู่คอนโดเลยต้องทำอะไรเอง”

เมฆาย้ายมาอยู่คอนโดตั้งแต่บริหารงานที่บริษัทเองแล้วเพราะที่อยู่ของเขาใกล้กับบริษัทอีกอย่างก็อยากที่จะแยกจากครอบครัวมาอยู่คนเดียวนานแล้วด้วย

“แสดงว่าพี่เมฆทำอาหารทานเองเหรอคะ”

“ส่วนมากก็ทำเองพี่ชอบทำอาหารมันผ่อนคลายดี”

“อยากรู้จังเลยค่ะว่าฝีมือการทำอาหารของพี่เมฆจะพัฒนาไปถึงไหนแล้ว”

ณิชาจำได้ดีว่าเมฆาเคยบอกกับเธอว่าเขานั้นชอบทำอาหารเท่าที่ดูจากฝีมือที่เธอเห็นเขาทำอาหารในครั้งที่ไปค่ายด้วยกันก็คิดว่ายังต้องพัฒนาอีกเยอะจนไม่รู้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มพัฒนาฝีมือการทำอาหารไปถึงไหนแล้ว

“พูดแบบนี้แสดงว่ายังไม่ลืมฝีมือพี่ที่ค่ายใช่หรือเปล่า”

เมฆาพอจะเดาออกว่าณิชาคงจะนึกถึงตอนที่เขาทำอาหารที่ค่ายแน่

“ไข่เจียวไหม้ๆน่ะเหรอคะ”

สาวเจ้าว่าพรางอมยิ้ม

“วันนี้หนมผิงว่างหรือเปล่า”

“ซื้อของเสร็จก็ว่างค่ะ”

“เอาเป็นว่าวันนี้พี่ขอแก้มือเดี๋ยวพี่ขับรถพาเอาของไปเก็บที่ห้องหนมผิงก่อนแล้วไปทานข้าวคอนโดพี่โอเคไหม”

“อืม..ก็ได้ค่ะ”

ณิชาไม่คิดปฏิเสธเพราะเย็นนี้เธอไม่มีเพื่อนทานอาหารด้วยอยู่แล้วเพราะณจันทร์ก็ไม่อยู่ส่วนพราวมุกก็มีธุระที่ต้องไปทำกว่าจะกลับก็น่าจะค่ำๆ

คอนโดxxx

ณิชามาถึงคอนโดของเมฆาได้เธอก็ตะลึงกับพื้นที่ใช้สอยของที่นี่พอสมควรเพราะคราแรกคิดว่าคอนโดชายหนุ่มที่อยู่คนเดียวน่าจะเป็นเพียงพื้นที่เล็กๆมีเพียงหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องน้ำและห้องนั่งเล่นแต่นี่เหมือนกับบ้านขนาดย่อมที่เรียกว่าเพนท์เฮ้าส์ก็ว่าได้เพราะโซนด้านล่างเป็นครัวและพื้นที่นั่งเล่นกว้างขวางส่วนอีกชั้นก็เป็นชั้นลอยที่เธอเพียงมองขึ้นไปก็พอจะรู้ว่าด้านบนน่าจะมีห้องใหญ่อยู่แน่นอน

“พี่เมฆมีอะไรให้ผิงช่วยหรือเปล่าคะ”

ณิชาเลือกที่จะเดินตามเมฆาเข้าครัวเพราะไม่อยากรอทานอาหารโดยการนั่งเฉยๆมันจะทำให้การรอของเธอมันดูน่าเบื่อ

“ล้างผักพวกนี้แล้วก็หั่นก็ได้พี่ว่าจะทำราดหน้าทะเลหมี่กรอบให้เราทาน”

“ค่ะ”

ณิชาหยิบผักรวมในถาดใหญ่ก่อนจะแกะล้างอย่างชำนาญเพราะเรื่องทำอาหารเธอก็เป็นเกือบทุกอย่างอยู่แล้ว

“ปกติเราชอบทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”

เมฆาหันเตรียมพวกของทะเลเรียบร้อยจึงหันมาถามคนที่กำลังหั่นผัก

“ผิงก็ทานได้หมดค่ะ”

เรื่องของชอบเธอไม่รู้ว่าเป็นคนเดียวหรือเปล่าที่ทานได้แทบทุกอย่างโดยไม่มีอะไรโปรดเป็นพิเศษอาจจะเพราะเป็นคนจากบ้านเด็กกำพร้าที่มีอะไรทานก็ต้องทานให้ได้ทุกอย่างจนชินไปแล้วก็ได้

“แล้วจันทร์ล่ะเธอชอบอะไรเป็นพิเศษไหม”

และแล้วเมฆาก็วนเข้าเรื่องความชอบของณจันทร์จนได้ที่เขาถามก็เพราะเผื่อวันหน้าได้มีโอกาสทานข้าวกับณจันทร์เขาจะได้หาร้านอาหารที่ถูกใจของเธอหรือไม่ก็หัดทำของอร่อยของณจันทร์เอง

“อ.. อ๋อ..”

ณิชาเริ่มยิ้มไม่ค่อยออกเท่าไรเพราะคิดว่าเรื่องวันนี้ที่เมฆาจะคุยกับเธอเป็นเรื่องที่อยากคุยกับเธอจริงๆเสียอีกที่แท้ก็เพราะอยากรู้เรื่องของณจันทร์เท่านั้น

“พวกเราทานอะไรกันง่ายๆอยู่แล้วค่ะไม่ได้มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษ.. โอ้ยย.. “

ด้วยความที่ใจไม่ได้จดจ่ออยู่กับมีดที่หั่นผักอยู่ในมือตอนนี้มือเรียวที่จับผักชิ้นเล็กอยู่ก็ถูกมีดคมบาดจนได้

“ผิง..ซุ่มซ่ามไม่เปลี่ยนเลยนะเรา”

เมฆารีบเข้ามาดูแปลของหญิงสาวทันทีทั้งมองไปที่เลือดที่ผุดออกมาดั่งสายน้ำก็แอบมีสีหน้ากังวลเขาล้างมือให้เธอก่อนจะใช้ทิชชู่ปิดแผลเอาไว้ก่อนและจูงมือณิชาออกมาจากในครัว

“พี่เมฆจำได้ด้วยเหรอคะว่าผิงซุ่มซ่าม”

“ก็เพราะความซุ่มซ่ามของเราไม่ใช่หรือไงที่ทำให้พี่ต้องแบกเราข้ามเขาเขา..นั่งก่อนนะเดี๋ยวพี่ทำแผลให้”

เมฆาไม่เคยลืมได้เพราะตอนนั้นเขารู้สึกใจไม่ดีเอามากๆเมื่อเห็นณิชาไถลลงเขาชันไปเมื่อต้องไปช่วยชาวบ้านบนดอยหาสมุนไพรในป่าและก็เป็นเขาที่แบกหญิงสาวกลับมาหาหมอที่หมู่บ้าน

“เรื่องดีๆทั้งนั้นเลยนะคะที่จำ”

ณิชานึกว่าเมฆาจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วเสียอีกเพราะเธอก็อยากจะลืมมันด้วยจำได้ว่าตอนนั้นความซุ่มซ่ามของเธอทำให้คนอื่นในค่ายพลอยเป็นกังวลกันไปหมด

“เราก็จำไข่เจียวไหม้ๆได้ไม่ลืมไม่ใช่เหรอ”

เมฆาวางกล่องปฐมพยาบาลที่โต๊ะกลางโซฟาและหย่อนก้นนั่งลงข้างหญิงสาวเขาเพื่อทำแผลให้เธอ

“ผิงกลับก่อนนะคะ”

หลังจากอยู่ทานอาหารได้พักใหญ่ณิชาก็ต้องขอตัวกลับเพราะตอนนี้เริ่มดึกมากแล้ว

“แน่ใจนะว่าไม่พี่ไปส่ง”

“ผิงนั่งรถไฟฟ้ากลับถึงไวกว่าค่ะ”

“โอเค”

ณิชาเดินมาจนพ้นคอนโดของเมฆาได้เธอก็หุบยิ้มลงแอบต่อว่าหัวใจตัวเองที่ห้ามไม่ให้เจ็บแล้วก็ยังเจ็บซ้ำๆอยู่ได้ที่ต้องมารับรู้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเมฆาชอบณจันทร์