ตอนที่30 ภาพความสุข

วันต่อมา

“หลับหรือยัง”

นนทวัตรเดินมาชะเง้อหน้ามองหญิงสาวที่กำลังป้อนนมเจ้าตัวกลมที่จะหลับไม่หลับแหล่อยู่ที่หน้าประตูห้องนอน

“กำลังจะหลับค่ะ”

ณจันทร์เอ่ยกระซิบตอบกลับคนที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ

“ผมลืมบอกคุณ..ลุงโนชบอกว่าอีกไม่กี่วันหมอก็จะให้ยิหวากลับแล้ว”

“เหรอคะ..ฉันคงต้องคิดถึงทะเลมากๆแน่เลย”

ณจันทร์ก้มมองหน้าเจ้าตัวกลมในอ้อมอกแอบใจหายเหมือนกันที่เธอจะไม่ได้เจอทะเลอีกแล้ว

“เดี๋ยวผมจะพามาหาบ่อยๆดีหรือเปล่า”

“ค่ะ”

สาวเจ้าเริ่มมีแววตาไหววูบด้วยรู้ตัวว่าคงไม่มีเหตุที่จะต้องมาที่นี่อีกเพราะเมื่อกลับไปแล้วเธอก็คงจะได้กลับไปใช้ชีวิตเป็นณจันทร์คนเดิม

ซ่า.. ซ่าา..

ช่วงเย็นแดดร่มลมตกณจันทร์อุ้มทะเลมานั่งเล่นที่ชายหาดเพื่อปล่อยให้หนูน้อยได้คลานเล่นกับธรรมชาติส่วนเธอก็ทำหน้าที่เป็นตากล้องเก็บภาพแห่งความสุขเอาไว้แทบจะตลอดเวลาเมื่อรู้ตัวว่าจะต้องไปจากที่นี่ในอีกไม่เท่าไร

“ทะเลยิ้มให้น้าหน่อยสิครับ”

“แอ้..”

เจ้าตัวกลมหัวเราะร่าเล่นกล้องเรียกรอยยิ้มณจันทร์ให้ยิ้มตามได้เป็นอย่างดี

“คุณ..”

จู่ๆนนทวัตรก็กระโดดโผล่มาที่หน้ากล้องมือถือของณจันทร์ทำเอาสาวเจ้าตกอกตกใจจนแทบทำมือถือล่วง

“คุณนน..ตกใจหมดค่ะ”

“ถ่ายแต่ทะเลถ่ายผมบ้างสิ”

“ก็ถ่ายอยู่นี่ไงคะ”

“คุณดูนี่นะ” ฟึ่บบ

ชายหนุ่มว่าจบก็เดินถอยหลังไปอุ้มเจ้าก้อนกลมอุ้มโยน

“แอร๊ะ..อ๊ายย..แอ้”

และดูท่าเด็กชายจะชอบวิธีการเล่นของนนทวัตรไม่น้อยแต่อย่างไรก็เป็นภาพที่น่าหวาดเสียวสำหรับณจันทร์อยู่ดี

“เล่นกับแกเบาๆค่ะคุณนน”

“เล่นแบบนี้แหละท่าจะชอบหน้าบานเลยคุณไม่เห็นเหรอ”

ณจันทร์ยังคงถ่ายววิดีโออย่างต่อเนื่องภาพความสุขตรงหน้าตอนนี้เธออยากจะเก็บเอาไว้ทุกวินาทีเพราะหากจากไปจากที่นี่แล้วเธอก็จะได้เก็บเอาไว้ดูเวลาที่ต้องการรอยยิ้ม

อาทิตย์ต่อมา

และแล้ววันที่ต้องคืนเจ้าก้อนกลมให้กับคนเป็นแม่ก็มาถึงณจันทร์นั่งเรืออ้อมมาอีกฝั่งของเกาะพร้อมนนทวัตรเพื่อมาส่งเจ้าทะเลน้อย

“ขอบคุณคุณนนกับคุณตะวันมากนะคะที่ช่วยเหลือเราสองแม่​ลูก...ฉันจะไม่คิดสั้นทำผิดแบบนั้นอีกค่ะ”

วันนี้ยิหวาดูจะสดชื่อนสดใสขึ้นกว่าเดิมมากและเธอก็พน้อมที่จะเปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่หลังจากมีผู้มีพระคุณมอบชีวิตให้เธอและลูก

“ชีวิตของเรามีค่านะคะทุกคนมีความสมหวังผิดหวังกันทั้งนั้นแต่ชีวิตมันต้องเดินหน้าต่อขอให้ยิหวาเป็นแม่ที่เข้มแข็งเป็นหลักให้ทะเลให้ได้นะคะ”

“ขอบคุณค่ะคุณตะวัน”

“ขาดเหลืออะไรก็บอกผมได้ไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอบคุณค่ะ”

ยิหวาเอ่ยขอบคุณคนทั้งสองจากใจจริง

“น้าไปแล้วนะครับทะเล”

ณจันทร์ยกมือลาเจ้าก้อนกลมด้วยน้ำตาคลอ

“ไว้ลุงจะมาหาใหม่เจ้าตัวร้าย”

“แอ้..แอ้”

เด็กชายส่งยิ้มร่าเสมือนเป็นการลาคนทั้งสองอย่างรู้งานเพราะหากเจ้าตัวกลมเลือกที่จะร้องให้แทนการยิ้มนนทวัตรและณจันทร์คงกลับไปอย่างไม่สบายใจแน่

“พรุ่งนี้ผมจะพาคุณกลับแต่เช้า”

นนทวัตรเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่ยืนกอดอกพิงประตูหน้าบ้าน

“ค่ะ..”

ณจันทร์รีบปาดน้ำตาลวกๆหันกลับมาพยักหน้ารับนนทวัตรทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าตอนนี้สาวเจ้ากำลังคิดถึงเจ้าก้อนกลมที่เคยเลี้ยงกันอยู่พักใหญ่แน่

“คิดถึงทะเลล่ะสิ..ไว้มีโอกาสผมจะพาคุณมาหาเค้าดีหรือเปล่า”

“ค่ะ”

คำพูดของนนทวัตรเหมือนจะเป็นคำปลอบใจแต่นั่นยิ่งทำให้เธอพรั่งพรูน้ำตาออกมาอย่างยากที่จะหยุดเพราะคิดว่าคงจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก

“หยุดร้องได้แล้วคุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบเห็นน้ำตาใคร”

ชายหนุ่มรีบรวบร่างบางเอาไว้หลวมๆแล้วดึงหัวทุยเข้ามาซบที่อก

“ฉันไม่ได้อยากร้องค่ะ..เดี๋ยวคุณนนช่วยลากโซฟาออกไปจากห้องด้วยนะคะฉันจะกลับไปนอนที่เดิม”

“ไม่...เราก็นอนในนี้ด้วยกันเหมือนเดิมก็ได้หรือคุณยังกลัวผมอยู่”

“คือ”

สาวเจ้าเงยหน้ามองชายหนุ่มหมายจะปฏิเสธแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรเธอก็ต้องหลบคนที่กำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้กับสายตาของเธอไม่กี่วินาทีริมฝีปากบางก็ถูกบดจูบด้วยความนุ่มนวล

“ค..คุณนน”

ณจันทร์รีบผลักใบหน้าของชายหนุ่มออกเพราะรู้ว่าหากปล่อยให้เลยเถิดคงไม่ดีแน่

“ถ้าผมอยากจะคุ้นเคยกับคุณมากกว่านี้จะได้หรือเปล่า”

ว่าจบก็รวบอุ้มหญิงสาวเข้ามาในห้องนอนโดยไม่สนเสียงทัดทานของเธอ

“คุณนน..หยุดค่ะ”

“ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลย..”

นนทวัตรวางร่างบางลงที่เตียงนอนก่อนจะล้มตัวนอนทับเธอเอาไว้อย่างที่ไม่ได้ทิ้งน้ำหนักตัวลงไปเต็มที่ณจันทร์ตอนนี้ประหม่าจนชาแทบไปทั้งตัวภาวนาให้นนทวัตรเชื่อคำที่เธอขอ

“ถึงเราจะพึ่งรู้จักคุณไม่นานผมรู้สึกดีกับคุณมากคุณล่ะคิดยังไง”

ชายหนุ่มส่งเสียงแหบพร่าก่ายกระซิบข้างหูของหญิงสาว

“ฉันก็รู้สึกดีมากเหมือนกันค่ะ”

ณจันทร์หลบสายตาชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะตอบไปตามความรู้สึกของหัวใจคนตัวโตได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มร่าก่อนจะเอื้อมมือไปปิดโคมไฟดวงน้อยที่หัวเตียง

“ตอนคุณอยู่ข้างๆผมมันทำให้ผมลบความกลัวความมืดออกไปได้มากเลยขออยู่แบบนี้ทั้งคืนจะได้หรือเปล่า”

เมื่อในห้องมีแต่ความมืดนนทวัตรก็พลิกตัวนอนข้างๆหญิงสาวโดยที่ยังจับมือของเธอเอาไว้ไม่ปล่อย

“ถ้ามันจะไม่มีอะไรเสียหาย..อยู่แบบนี้ก็ได้ค่ะ”

ณจันทร์ยิ้มอย่างโล่งใจที่ชายหนุ่มเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ล่วงเกินเธออีกหากเธอปฏิเสธไปแล้วแต่ก็ยังต้องกำชับอีกฝ่ายอยู่ดีว่าเธอจะยอมอยู่ในห้องนี้ดีๆหากไม่มีอะไรที่ทำให้เธอเสียหาย

เช้าของวันต่อมาวันนี้นนทวัตรพาณจันทร์นั่งเรือออกจากเกาะตั้งแต่เช้าหญิงสาวยืนมองเกาะแห่งนี้ให้นานที่สุดจนสุดลูกหูลูกตาเธอจึงกลับมานั่งมองคนที่กำลังขับเรือด้วยสายตาที่สุขปนเศร้าเธออยากเก็บภาพความทรงจำในตอนนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ด้วยรู้ว่าพ้นวันนี้ไปแล้วเธอก็คงไม่ได้เจอกับเขาอีก

“ผมต้องขอโทษคุณน้าด้วยนะครับที่พาตะวันไปกะทันหัน”

นนทวัตรพาหญิงสาวมาส่งที่บ้านของโสภิตาในช่วงเย็นและถือโอกาสขอโทษโสภิตาด้วยที่พาลูกสาวของเธอไปแบบกะทันหันไม่บอกไม่กล่าวก่อน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะยังไงก็หมั้นกันแล้วนี่เนอะ..ถ้าคุณนนว่างก็อยู่ทานข้าวเย็นที่นี่ก่อนนะคะ”

“วันนี้ผมคงต้องขอโทษด้วยพอดีคุณพ่อเรียกตัวด่วนครับขอตัวก่อนนะครับ..ผมไปก่อนนะ”

นนทวัตรคุยกับโสภิตาเรียบร้อยก็หันมามองหญิวสาวตาละห้อยเล็กน้อยเพราะจะต้องจากกันจริงๆแล้วอันที่จริงเขาก็ไม่อยากจะปฏิเสธอาหารมื้อเย็นแต่คนเป็นพ่อต้องการให้กลับไปคุยกันที่บ้านด่วนเดาว่าคงไม่พ้นตำหนิเขาเรื่องที่พาหญิงสาวไปเกาะแน่นอน

“ค่ะ”

ณจันทร์มองตามหลังคนตัวโตด้วยแววตาที่ไหววูบขอบตาเธอเริ่มร้อนผ่าวแต่ก็พยายามกลั้นอารมณ์และความรู้สึกตอนนี้เอาไว้เพราะไม่ต้องการให้โสภิตาเห็นน้ำตาของเธอ

“ลำบากหนูจันทร์มากเลยใช่ไหม”

หลังจากนนทวัตรให้หลังไปได้โสภิตาก็หันมาคุยกับณจันทร์ด้วยท่าทีที่เกรงอกเกรงใจหญิงสาวมากพอสมควร

“ไม่เลยค่ะเหมือนจันทร์ได้พักผ่อนไปในตัวด้วย”

“ฉันมีเงินก้อนเล็กๆน้อยๆจะตอบแทนหนูรับเอาไว้นะ”

โสภิตายื่นซองเงินสดเล็กๆน้อยๆให้กับณจันทร์แต่เธอก็ถูกยื่นกลับมา

“ไม่เป็นไรค่ะคุณโสครั้งก่อนก็มากมายพออยู่แล้วค่ะ..หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“ขอบคุณหนูอีกครั้งนะ”

มือเรียวยกลูบหัวหญิงสาวอย่างเอ็นดู

“ค่ะ”

ณจันทร์พอจะยิ้มออกเสมือนตอนนี้เธอกำลังถูกปลอบใจกับเรื่องที่หดหู่อยู่ในใจก่อนจะรีบลากลับเพราะตอนนี้ณิชาและพราวมุกโทรตามกันไม่ขาดสายเลย