ตอนที่31 ทายาทเศรษฐี

“จันทร์ขึ้นมาเร็ว”

ณจันทร์ขมวดคิ้วมองพราวมุกที่กำลังเปิดประจกรถส่งเสียงเรียกเธอพร้อมกับณิชา

“เอารถใครมารับเค้าเนี่ย”

ณจันทร์ยืนเกาหัวแกลกๆที่ริมฟุตบาท

“รถเค้าเองขึ้นมาเร็วๆจะพาไปดูบ้านใหม่”

“บ้านใหม่”

“งงล่ะสิเรื่องมันยาวเดี๋ยวถึงบ้านจะเล่าให้ฟัง..ขึ้นมาก่อนเร็ว”

เมื่อณจันทร์ขึ้นรถมาได้พราวมุกก็รีบบึ่งพาเพื่อนไปที่บ้านหลังใหญ่ของตระกูลคุณยายเธอทันทีและหน้าที่อธิบายเรื่องราวทุกอย่างก็เป็นหน้าที่ของณิชากว่าจะเล่ากันจบทั้งสามก็มาถึงที่บ้านกันเรียบร้อยแล้ว

“ตัวเป็นถึงทายาทเศรษฐีเลยเหรอ”

ณจันทร์ที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวหรูหันมาจับตัวพราวมุกและมองไปรอบๆอีกครั้ง

“ใช่ตอนแรกเค้าก็ไม่อยากจะเชื่อแต่มันก็เป็นไปแล้วและนี่ก็คือบ้านของเรา”

“ใหญ่โตขนาดนี้ทำความสะอาดยังไงไหวล่ะเนี่ย”

“เค้าก็ว่างั้นแล้วก็ไม่อยากเสียเงินจ้างแม่บ้าน..เค้าเลยไปดูบ้านใหม่เอาไว้แล้ว”

“ซื้อใหม่”

“ใช่..”

พราวมุกพยักหน้าหงึกหงักเธอไม่ได้คิดจะอยู่บ้านหลังนี้ถาวรเพราะใหญ่โตเกินไปและไม่ได้คิดอยากจะชีวิตแบบผู้ดีที่มีแม่บ้านหรือคนรถมาคอยรองมือรองเท้าจึงคิดว่าจะไปหาซื้อบ้านหลังที่ไม่ใหญ่มากพอจะให้เธอและเพื่อนทั้งสองอยู่กันได้อย่างสบายก็พอ

“เอ่อ..ตัวบอกว่าจะต้องย้ายไปอยู่กับคุณกวินตามสัญญาจะซื้อใหม่ทำไม”

ณจันทร์จำได้ว่าณิชาบอกกับเธอบนรถว่าพราวมุกจะต้องย้ายไปอยู่กับกวินทำไมจะต้องซื้อบ้านใหม่อีก

“ก็ให้ตัวสองคนอยู่ไง..ต่อไปนี้เค้าจะเลี้ยงพวกตัวเอง”

“ขอบใจแค่ให้ที่พักอาศัยเค้าก็พอเค้าเลี้ยงตัวเองได้น่า”

ณิชายกจานผลไม่มาวางหน้าเพื่อนทั้งสองและกล่าวปฏิเสธพราวมุกที่เสนอตัวว่าจะเลี้ยงเพราะเธอไม่อยากทำตัวเป็นคนไร้ประโยชน์

“ใช่ๆ”

ณจันทร์เห็นด้วยเช่นที่ณิชาพูด

“ว่าแล้วต้องพูดแบบนี้...ช่างเถอะตัวสองคนอยากได้อะไรก็ว่ามาเลยเค้าจะซื้อให้ทุกอย่าง”

“พระอาทิตย์”

ณิชาเอ่ยหยอกพราวมุกขณะหย่อนก้นนั่งลงที่โซฟาเดียวกับเพื่อนทั้งสอง

“กวนประสาทเค้าเหรอหนม”

“ฮ่าๆๆๆ..”

ณจันทร์หัวเราะร่ามีความสุขได้เต็มอกอีกครั้งเมื่อได้กลับมาสู่ชีวิตที่อยู่กับเพื่อนๆเหมือนเดิม

“เออจันทร์ไปที่เกาะตั้งนานเป็นไงบ้าง”

“ก็เหมือนไปพักผ่อนเฉยๆน่ะไม่ได้มีอะไร”

“แล้วหลังจากนี้ตัวก็ไม่ต้องเป็นคุณตะวันอีกแล้วใช่ไหม”

“ถ้าบังเอิญเจอกลุ่มคนรู้จักคุณปานตะวันก็คงเล่นตามน้ำไปเพราะตอนนี้ปานตะวันตัวจริงก็ยังไม่กลับมาเลย”

“เห็นใจคุณโสเหมือนกันเนอะ”

“ใช่คุณโสดูน่าสงสารมากๆ”

ณจันทร์พยักหน้าตอบพราวมุกด้วยสีหน้าที่เจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อพูดถึงความเศร้าของโสภิตา

“อืม.. อย่าพูดเรื่องเศร้าเลยทานของอร่อยกันดีกว่า”

เป็นณิชาที่เรียกเพื่อนทั้งสองให้ทานผลไม้ที่เธอพึ่งปอกมาใหม่ๆวันนี้เป็นวันดีที่พวกเธอได้กลับมารวมตัวกันเสียทีจึงไม่อยากให้มีเรื่องหดหู่อะไรในวงสนทนา

“ห้องตัวเค้าเตรียมเอาไว้ให้แล้ว”

พราวมุกพาณจันทร์มาดูห้องนอนหลังจากที่ทานข้าวเย็นกันเรียบร้อยแล้วห้องของหญิงสาวอยู่มุมสุดของบ้านชั้นบนติดกับห้องของณิชา

“ขอบใจนะ...แปลกๆนิดนึงเนอะไม่ได้นอนรวมกันแล้ว”

ณจันทร์กวาดสายตาดูด้านในก็รู้สึกได้ถึงความสบายเพราะห้องนอนค่อนข้างกว้างขวางแต่ก็แอบนึกถึงบรรยากาศเก่าๆอยู่พอสมควร

“แปลกเหมือนกันตอนนี้เค้าก็ยังไม่ชิน”

ณิชาเห็นว่าณจันทร์คงรู้สึกเช่นเดียวกับเธอที่นอนคนเดียวครั้งแรกแต่ก็มองไปยังอนาคตว่าอย่างไรวันหนึ่งวันใดพวกเธอก็ต้องแยกกันไปมีครอบมีครัวกันอยู่ดี

“เออ..ตัวเปลี่ยนมือถือใหม่เหรอ”

พราวมุกมองไปที่มือของณจันทร์เธอสังเกตเห็นตั้งแต่เมื่อครู่แล้วตอนนี้ถึงได้ถามเสียที

“ใช่..คุณนนซื้อให้..พอดีเค้าเผลอทำล่วงแตกน่ะ”

“เดี๋ยว..แล้วหน้าจอ”

ณิชามองไปที่หน้าจอของณจันทร์เธอไม่ได้ตั้งใจละลาบละล้วงแต่รูปคู่ณจันทร์และนนทวตรทำพราวมุกและณิชาเริ่มมองหน้ากันด้วยสายตาสงสัย

“ไม่ได้มีอะไรเกินเลยใช่หรือเปล่า”

พราวมุกเป็นคนเอ่ยถามณจันทร์ตามตรง

“ไม่มีจริงๆ”

“จันทร์..”

ครั้งนี้ณิชาเป็นฝ่ายเรียกเพื่อนบ้างเพราะเห็นว่าณจันทร์กำลังอมยิ้มอ่อนเมื่อพูดถึงนนทวัตรจึงพอจะจับทางได้ว่าเพื่อนตัวเองกำลังรู้สึกอย่างไรกับชายหนุ่ม

“หืม”

“ตัวชอบคุณนนเหรอ”

ณจันทร์ไม่ได้ให้คำตอบอะไรเพื่อนทั้งสองได้แต่ก้มหน้างุดหลบสายตาเท่านั้นและพฤติกรรมเช่นนี้สองสาวไม่ต้องเค้นคำตอบจากปากของณจันทร์ก็รู้ได้ทันทีว่าเพื่อนเธอมีใจให้นนทวัตรไปแล้วจริงๆ

“งานเข้าแล้วสิ”

พราวมุกหันมามองหน้ากับณิชาด้วยความหวั่นใจห่วงความรู้สึกของณจันทร์

“เค้าจะพยายามไม่ให้ตัวเองเจอคุณนนอีก...มันคงเป็นแค่ความรู้สึกดีๆชั่วขณะน่ะเดี๋ยวเค้าก็ลืมพวกตัวไม่ต้องห่วงนะ”

“ตัวคิดแบบนั้นได้แต่จะทำได้จริงใช่ไหม”

ณิชาถามณจันทร์เสียงอ่อนเพราะเธอก็เคยคิดแบบนี้แต่พอเจอเมฆาเธอก็รู้ตัวว่าทำใจไม่ได้เลย

“ก็..ไม่รู้..แต่เค้าเชื่อว่าถ้าเค้าไม่เจอคุณนนอีกเดี๋ยวก็ลืมได้จริงๆ”

ณจันทร์เริ่มอึกอัก

“สู้ๆนะพวกเราอยู่ตรงนี้”

พราวมุกและณิชาโผเข้ากอดณจันทร์เอาไว้แน่น

“ขอบใจนะ”

ณจันทร์รับรู้ได้ถึงกำลังใจจากเพื่อนๆที่ส่งให้และเธอก็จะพยายามทำใจให้ได้เร็วที่สุด

ณจันทร์อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทิ้งตัวลงนอนได้เธอก็นึกถึงตอนที่อยู้ที่เกาะเธอนึกถึงวันเวลาดีๆจนอดที่จะเปิดคลิปวิดีโอที่เคยถ่ายเอาไว้ไม่ได้

“ถ่ายแต่ทะเลไม่ถ่ายผมบ้างเหรอ”

“ก็ถ่ายอยู่นี่ไงคะ”

สาวเจ้านอนยิ้มมองภาพเคลื่อนไหวในหน้าจอมือถือด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสุขแต่ก็ต้องกำชับกับตัวเองที่ว่ามีความสุขที่เห็นภาพเหล่านี้ได้แต่ต้องไม่รู้สึกดีกับนนทวัตรไปมากกว่านี้

ก๊อกๆๆ

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูณจันทร์ก็รีบปิดมือถือและรีบสาวเท้ามาเปิดประตู

แกร๊ก..

“มีอะไรเหรอหนม”

เป็นณิชาที่เข้ามาเคาะประตูของณจันทร์ในช่วงเวลาเกือบกลางดึก

“เค้าจะมาบอกว่าพี่เมฆรู้เรื่องหมดแล้วนะ”

“เค้ารู้ได้ยังไง”

ณจันทร์รีบดึงณิชาเข้ามานั่งคุยกันในห้อง

“ก็ตัวหายไปพี่เมฆติดต่อไม่ได้เลยนัดเจอกับเค้าแล้วก็ถามเรื่องที่มีผู้ชายมาดึงตัวจันทร์ไปเค้าก็เลยเล่าความจริงให้ฟัง..ตัวไม่ว่าอะไรใช่ไหม”

“ไม่หรอกเค้าเองก็อยากอธิบายกับพี่เมฆเหมือนกันจู่ๆก็หายไปทั้งที่ไปทำงานได้แค่วันเดียว”

“เค้าถามอะไรได้หรือเปล่า”

ณิชาค่อยโล่งใจที่กลัวว่าณจันทร์จะโกรธที่เธอกุมความลับไม่อยู่เสียอีก

“ว่ามาสิ”

“ถ้ามีคนมาสารภาพรักกับตัว..ตัวจะพร้อมเปิดใจกับเค้าหรือเปล่า”

“อืม..ไม่มีใครมาสารภาพรักกับเค้าหรอกถามทำไมเหรอ”

ณจันทร์ส่ายหัวในทันที

“อ๋อ..เปล่าเค้าก็ถามไปงั้นเค้าไปนอนละนะ”

ณิชาเพียงถามลองใจณจันทร์เท่านั้นถึงจะรู้ว่าในตอนนี้ณจันทร์ยังคงมีนนวัตรอยู่ในใจแล้วเมฆาจะมีความหวังหรือไม่คำตอบที่ณิชาเดาจากคำพูดของณจันทร์ได้คือตอนนี้คนอื่นนอกจากนนทวัตรไม่สิทธิ์ในหัวใจของเพื่อนเธอเลย

“โอเค”

ณจันทร์มองตามหลังณิชาด้วยความสงสัยเพราะปกติณิชาไม่เคยถามเธอหรือเอ่ยถึงเรื่องรักๆใคร่ๆเท่าไรนักแต่เธอก็ขอเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจเพราะไม่อยากเอาเรื่องอะไรมาใส่หัวอีกแล้ว