ตอนที่38 ตัวประกัน

“ถ้าช่วงนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณโสคุณจะว่าอะไรไหมคะแม่บ้านเธอก็ไม่มีฉันสงสารเธอค่ะ”

อนงค์นาถมองคนที่พึ่งตื่นจากการเป็นลมมานั่งร้องให้ด้วยสายตาหดหู่

“ดีเหมือนกันเพราะผมว่าคุณโสอยู่คนเดียวคงไม่ดีแน่”

ภัทรพลเห็นด้วยที่ภรรยาจะอยู่เป็นเพื่อนโสภิตาด้วยคิดว่าโสภิตาอาจจะเสียใจจนไม่มีสติได้ทุกเวลา

“คุณแปลกใจเรื่องหนูตะวันทร์กับหนูจันทร์ไหมคะ”

“ผมก็มีคิดอยู่เหมือนกันว่าทำไมเด็กสองคนถึงได้เหมือนกันขนาดนั้นทั้งที่ไม่ใช่เครือญาติกันเลยแต่โลกนี้ก็มีเรื่องแปลกอยู่เสมออย่าคิดมากเลยคุณตอนนี้เราต้องดูแลคุณโสก่อนดีกว่า”

“ค่ะ”

ร้านอาหารXXX

เย็นวันนี้ณจันทร์เลิกงานได้ก็ออกมาที่ร้านอาหารแถวชานเมืองเพราะจู่ๆณจันทร์ก็ได้รับสายจากสารภีว่าต้องการให้เธอไปพบแต่ยังไม่บอกว่าเรื่องอะไร

Rrrrr

“คุณสาอยู่ที่ไหนคะจันทร์มาที่ร้านแล้วไม่เห็นคุณเลยค่ะ..อื้อ..”

ยังไม่ทันที่ณจันทร์จะได้คำตอบจากสารภีสติของเธอก็ดับวูบลงไป

วันต่อมา

“ตอนนี้ทางเราจับคนร้ายที่กระทำกับคุณปานตะวันได้แล้วและผู้ชายทั้งสองคนก็สารภาพว่าสารภีเป็นคนจ้างให้พวกเขาทำครับ..ตอนนี้เรากำลังตามหาตัวของคนร้ายอย่างสุดความสามารถคุณโสไม่ต้องห่วงนะครับ”

เช้าของวันนี้ดูท่าจะมีข่าวร้ายตั้งแต่หัววันโสภิตาได้แต่นั่งฟังความคืบหน้าของคดีไปร้องให้ไปอย่างพูดอะไรไม่ออกเพราะความรู้สึกผิดหวังเจ็บปวดมันจุกอกไปหมดที่ลูกรักก็ต้องมาตายซ้ำคนที่ทำยังเป็นคนในครอบครัวอีกอยากจะรู้สาเหตุเหลือเกินว่าสารภีทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร

อนงค์นาถมองโสภิตาด้วยแววตาที่สงสารจับใจเพราะหากเป็นเธอต้องมาเจออะไรเลวร้ายแบบนี้ไม่รู้เลยว่าจะมีชีวิตต่อไปอย่างไร

“สวัสดีค่ะคุณโสคุณนาถ”

พราวมุกเดินนำหน้าณิชามาในบ้านของโสภิตาสองสาวไม่ได้ตกใจอะไรที่เห็นตำรวจอยู่ที่นี่เพราะพอจะรู้ข่าวจากกวินมาแล้ว

“หนูพราวมาที่นี่มีธุระอะไรเหรอจ้ะ”

เป็นอนงค์นาถที่เอ่ยถามสองสาวที่กำลังนั่งลงที่โซฟาข้างๆเธอ

“คือพราวกับหนมผิงรู้ข่าวจากคุณวินเรื่องคุณตะวันเมื่อเช้าค่ะแล้วก็รู้ด้วยว่าคุณสาเป็นคนทำเรื่องสำคัญที่เรามาที่นี่ก็เพราะเมื่อวานจันทร์ได้รับสายจากคุณสาให้ไปหาที่ร้านXXXแล้วจันทร์ก็หายไปเลยทั้งคืนติดต่อก็ไม่ได้ค่ะ”

หากพราวมุกและณิชารู้เรื่อง่าสารภีเป็นคนร้ายตั้งแต่เมื่อวานคงไม่เกิดเรื่องน่ากังวลใจกับณจันทร์แบบนี้แน่

“คุณสองคนแน่ใจใช่ไหมครับว่าคุณจันทร์ไปหาสารภีจริงๆ”

พงษ์พัฒน์โพร่งถามสองสาวเพราะถ้าหากณจันทร์ไปหาสารภีจริงเขาคงหาเบาะแสตามตัวสารภีได้เร็วขึ้น

“ค่ะเธอส่งข้อความไว้ให้เราเมื่อวานตอนเย็นค่ะ”

ณิชาเป็นคนเปิดแชทในมือถือให้กับตำรวจหนุ่มได้ดู

“เป็นไปได้ว่าตอนนี้สารภีรู้แล้วว่ายังไงตำรวจก็ต้องหาหลักฐานได้ตอนนี้เธอน่าจะใช้คุณจันทร์เป็นตัวประกันครับ”

“แล้วจะช่วยเพื่อนฉันได้ยังไงคะคุณตำรวจ”

ณิชาเริ่มนั่งไม่ติดที่คนอื่นๆก็มีสีหน้ากังวลไปตามๆกัน

“ผมจะให้คนดูตามกล้องวงจรปิดแถวร้านอาหารที่คุณจันทร์ไปคงจะได้เบาะแสครับ”

“คุณโส..คุณโสคะ”

อนงค์นาถรีบประคองตัวของโสภิตาที่เป็นลมฟุบอยู่กับโซฟาพราะตอนนี้ทั้งร่างกายและจิตใจของเธออ่อนแอที่จะมารับรู้อะไรเลวร้ายเล่นนี้

“ทำแบบนี้ทำไมคะ”

ณจันทร์ที่ถูกจับมัดนอนฟุบอยู่ในรถตู้ที่มีสารภีเป็นคนขับเธอไม่เข้าใจว่าทำไมสารภีต้องมาทำร้ายเธอเช่นนี้

“มึงไม่ต้องรู้หรอก..ถ้ากูหนีออกไปนอกประเทศได้มึงก็ได้ตายแล้ว”

สารภีเอ่ยเสียงแข็งกับคนที่พึ่งตื่นมาโวยวายเธอไม่บอกเรื่องราวอะไรกับณจันทร์ที่พาหญิงสาวมาก็เผื่อมีเหตุฉุกเฉินที่เธอจะต้องใช้ณจันทร์เป็นตัวประกันแต่หากเธอรอดออกไปชายแดนได้ตอนนั้นก็ถึงเวลาที่เธอจะจัดการกับณจันทร์โดยที่วันนั้นโสภิตาก็จะได้รู้ว่าลูกสาวของตัวเองทั้งสองถูกเธอกำจัดจนหมด

“บ้าจริง”

สารภีสบถอย่างอารมณ์เสียเมื่อเห็นว่าเบื้องหน้ามีด่านตรวจที่ท่าจะให้รถทุกคันหยุดตรวจตอนนี้เธอจึงทำได้แค่หันหัวรถกลับเท่านั้นและการกระทำของเธอก็ทำให้เหล่าตำรวจเห็นว่ามีบางอย่างผิดสังเกตเพราะรถที่สารภีขับมาเป็นรถตู้ที่ค่อนข้างเด่น

“ลงมานี่”

สารภีเห็นว่ามีตำรวจขับรถตามเธอมาจึงเลือกที่จะจอดรถและลากณจันทร์หนีเข้าป่าเพราะยังไงเธอก็จะไม่ยอมถูกจับง่ายๆเด็ดขาด

“จะไปไหน”

“เงียบแล้วทำตามที่ฉันบอกไม่อย่างนั้นเธอได้นอนจมกองเลือดตรงนี้แน่”

ณจันทร์เริ่มหน้าถอดสีเมื่อตอนนี้ถูกมัดมือไม่พอเธอยังมีปืนที่จ่อมายังหน้าท้องของเธออีกอยากจะขัดขืนแทบแย่แต่เธอก็ทำไม่ได้ด้วยกลัวจะมีอะไรกระทบลูกน้อยในท้อง...ใช่เรื่องนี้เธอรู้ตัวเองมาเป็นอาทิตย์แล้วเพราะรู้ได้ว่าตัวเองไม่มีประจำเดือนมาร่วมสองเดือนแล้วและไม่ได้คิดจะบอกใคร

“คุณสาคุณไปทำผิดอะไรมาคะถึงต้องหนีตำรวจแบบนี้”

“กูบอกว่ามึงไม่ต้องรู้ไงเดี๋ยวก็ฟาดด้วยปืนซะหรอก”

ณจันทร์รีบหลบหน้าหนีคนที่ง้างปืนกำลังจะฟาดหน้าของเธอ

“หยุด..ทิ้งปืนซะ”

สารภีรีบหันหน้าไปยังต้นเสียงตอนนี้ตำรวจสี่ห้านายยืนขวางเรียงหน้าเธอเอาไว้เพราะพวกเขารู้อยู่แล้วว่าคนร้ายจะต้องเลือกที่จะหลบหนีเข้าป่าไม่ไกลจากจุดตรวจ

“ต..ตำรวจ”

ณจันทร์พอจะใจชื้นขึ้นได้เมื่อรู้ว่างานนี้เธอจะไม่ต้องดับอนาถอย่างที่สารภีเคยขู่

สถานีตำรวจ

“มีสายแจ้งข่าวมาว่าสารภีถูกรวบตัวแล้วครับส่วนคุณณจันทร์ที่ถูกจับเป็นตัวประกันปลอดภัยดีตอนนี้คุณจันทร์กำลังถูกพาตัวกลับมาที่นี่ครับ”

ทุกคนที่นั่งรอฟังข่าวในสถานีตำรวจอย่างใจจดใจจ่อต่างก็โล่งใจเมื่อได้รับข่าวดีจากสารวัตรหนุ่ม

“ทำไมมาโผล่ที่นี่ได้เห็นคุณพ่อคุณแม่แกบ่นอยู่ว่าติดต่อยาก”

กวินมองคนที่เดินซังกะตายเข้ามาในห้องทำงานของเขาด้วยสายตาแปลกใจว่าทำไมวันนี้เพื่อนรักที่ติดต่อยากเย็นเหลือเกินเข้ามาที่นี่ได้

“ฉันแค่อยากทำงานเงียบๆไม่ได้อยากให้ใครติดต่อ”

“ฉันเข้าใจว่าช่วงนี้แกจริงจังเรื่องงานแต่รู้หรือเปล่าว่าเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นบ้าง”

กวินลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานเพื่อที่ตะมานั่งคุยกับนนทวัตรอย่างจริงจังเพราะรู้ว่าเพื่อนตนยังไม่รู้เรื่องเลวร้ายที่เกิดกับครอบครัวโสภิตาแน่

“เรื่องอะไร”

“ก็เรื่องคุณตะวัน.. ตอนนี้เธอ​ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว”

แค่คำเกริ่นของกวินก็ทำนนทวัตรหูผึ่งอยากจะฟังกวินขยายความให้เร็วที่สุด

“เป็นฝีมือคุณสาแต่ไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไรเมื่อวานคุณสาก็ลักพาตัวคุณจันทร์ไปเป็นตัวประกันดีที่ตำรวจช่วยเอาไว้ได้”

เรื่องที่กวินว่ามาถึงจะไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรมาก​แต่ก็เป็นเรื่องที่สะเทือนใจนนทวัตรพอสมควร

“แล้วณจันทร์เป็นอะไรหรือเปล่า”

“เธอปลอดภัยดีนายจะไปเยี่ยมเธอไหมล่ะ”

กวินรู้ว่ายังไงนนทวัตรก็ไม่มีทางลืมคนที่เคยมีความรู้สึกดีๆด้วยง่ายๆ

“ฉันจะไปทำไม”

นนทวัตรเริ่มหันหน้าหนีกวินแม้นปากจะบอกไม่แต่ในใจเป็นห่วงหญิงสาวจนเก็บอาการไม่อยู่

“ถ้าฉันจะพูดอะไรกับแก.. จะเชื่อฉันหรือเปล่า”