ตอนที่29 ข้อตกลง

“อืม..แต่ผมขอคุณอย่างเดียวขอแค่มีแค่ผมเท่านั้น”

“ฉันยืนยันกับคุณอีกครั้งนะคะ...ว่าฉันเลิกกับไทม์แล้วจริงๆสิ่งที่คุณเห็นอาจจะเป็นเพราะไทม์อยากจะให้เราทะเลาะกันส่วนวันนั้นที่คุณเจอฉันที่ร้านอาหารกับผู้ชายคนอื่นมันไม่มีอะไรจริงๆค่ะ”

“ผมจะเชื่อคุณอีกสักครั้ง..ต่อไปนี้เราสงบศึกกันแล้วมาเรียนรู้กันให้มากขึ้นโอเคไหม”

“ค่ะ”

ร่างบางถูกรวบกอดเอาไว้แน่นคราแรกเธอตกใจพอสมควรแต่เมื่อได้รับอ้อมกอดที่อ่อนโยนอบอุ่นเธอก็เริ่มยิ้มออกมาได้..หญิงสาวเริ่มรู้ตัวเองแล้วว่าทำไมถึงได้เขินสายตาของชายหนุ่มแถมตอนนี้ยังไม่รู้สึกกลัวเขาอย่างก่อนหน้าว่าคงเป็นเพราะเธอน่าจะเริ่มมีใจให้ชายหนุ่มไปแล้วแน่นอนแอบตำหนิตัวเองที่เผลอใจจนได้แต่อีกใจก็ส่งเสียงบอกกับเธอว่าหากตอนนี้เป็นเวลาที่เธอจะได้มีความสุขก็ตักตวงมันไปให้เต็มที่เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกันอย่างน้อยเธอก็มีเรื่องดีๆของเขาให้จดจำ

อาทิตย์ต่อมา

ธนกรเหมือนคนบ้าที่ตามหาปานตะวันไปทั่วไม่ว่าจะไปหาเธอที่บ้านแต่ก็ถูกสารภีไล่กลับและบอกคำเดียวว่าปานตะวันไปต่างประเทศเขาไม่เคยเชื่อคำพูดของสารภีเพราะรู้ว่าตอนที่เขาคบกับปานตะวันเธอไม่ชอบหน้าเขาอยู่แล้ว นาทีนี้คนที่เขาจะขอความช่วยเหลือให้เขาได้มีโอกาสจะเจอกับปานตะวันคงจะมีแค่เพื่อนๆของเธอเท่านั้นและคนแรกที่เขาจะไปหาก็เป็นกมลเนตร

“มาที่นี่ทำไม”

กมลเนตรเปิดประตูรั้วมาเห็นหน้าของธนกรเธอก็มีสีหน้าเอือมระอาทันทีเพราะอุตส่าห์เลือกที่จะไม่ติดต่อผู้ชายอย่างธนกรแล้วเขาก็ยังจะมาวนเวียนให้เธอเห็นหน้าอีกอยู่ได้

“รู้หรือเปล่าว่าปานตะวันไปไหน”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงฉันไม่ได้สนิทกับตะวันเหมือนเดิมแล้ว”

“แล้ววาวากับลูกหยีรู้หรือเปล่าว่าตะวันไปไหน”

“ถามจริงๆเหอะเมื่อไรจะเลิกยุ่งกับตะวันทำเธอเสียใจตั้งหลายครั้งคิดว่าตะวันจะให้อภัยคุณไปตลอดเหรอไทม์”

กมลเนตรรู้ว่าคนอย่างธรกรเป็นคนชอบเอาชนะอยากได้อะไรก็ต้องได้แต่อยากจะเตือนสติให้เขายอมรับความเป็นจริงด้วยว่าตอนนี้ปานตะวันกำลังจะมีชีวิตคู่ที่ดีแล้ว

“ใช่.. ตะวันให้อภัยผมทุกครั้งแล้วครั้งนี้ผมก็จะต้องได้เธอกลับมา”

ธนกรเอ่ยด้วยน้ำเสียงและท่าทีมั่นอกมั่นใจเชื่อมั่นว่าหากเขาได้มีโอกาสได้เจอและง้อปานตะวันบ่อยๆปานตะวันต้องใจอ่อนยอมคืนดีกับเขาแน่

“บอกให้ก็ได้ตะวันไปเที่ยวพักผ่อนกับว่าที่สามีของเธอเกือบเดือนแล้ว..อีกอย่างก็ไม่มีกำหนดกลับด้วยป่านนี้กระชับสัมพันธ์กันไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั้ง..รู้แล้วก็กลับไปได้แล้วอย่ามาบ้าแถวนี้ตะวันกำลังไปได้ดีอย่าฉุดให้เธอไปอยู่ในขุมนรกอีกเลย”

และแล้วกมลเนตรก็ต้องบอกความจริงกับเรื่องที่เธอรู้มาจากเพื่อนๆคราวนี้หวังว่าธนกรจะเลิกหวังว่าจะคืนดีกับปานตะวันเสียทีและอีกอย่างที่ตอบก็เพื่อจะได้ให้ผู้ชายคนนี้ไปให้พ้นหน้าเธอเสียทีเพราะเห็นหน้าเขาทีไรเธอก็ต้องเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองผิดพลาดไปในอดีต

หลังจากรู้เรื่องจากกมลเนตรได้ธนกรก็รีบบึ่งมาหาลลิตาที่บริษัทของหญิงสาวเพื่อแจ้งข่าวที่ไม่ชอบใจนักและต้องการหาตัวช่วยเพราะลึกๆกลัวว่าตัวเองจะดึงปานตะวันกลับมาไม่ทันการ

“พี่ลิตารู้เรื่องหรือเปล่าว่านนทวัตรพาปานตะวันไปอยู่เกาะด้วยกันเกือบเดือนแล้ว”

“คุณภูริบอกพี่ว่าคุณนนไปดูงาน..ไม่รู้ว่าจะพาปานตะวันไปด้วย”

ลลิตาขมวดคิ้วมีสีหน้าไม่สบอารมณ์พอสมควรเพราะเธอเองก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าไปหานนทวัตรที่โรงแรมของเขากี่ครั้งก็ไม่เคยเจอได้เพียงคำตอบจากภูริว่าชายหนุ่มยังไม่กลับจากดูงานที่แท้ก็แอบไปกกอยู่กับคู่หมั้นอยู่นี่เอง

“มีวิธีไหนไหมครับที่จะให้สองคนนั้นเลิกยุ่งกันเร็วๆ”

“พี่ขอคิดก่อน”

ตอนนี้ลลิตายังคิดอะไรไม่ออกเธอเองก็เป็นพวกอยากได้อะไรต้องได้เสียด้วยยังไงก็ต้องหาวิธีให้คนสองคนนั้นแยกกันให้ได้

สามวันต่อมา

“ตกลงกันได้แล้วใช่ไหมลูกว่าจะแต่งกัน”

เป็นเรื่องที่แก้วเกตเห็นว่าน่ายินดีมากๆที่กวินและพราวมุกมาบอกกับเธอพร้อมกันว่าจะตกลงแต่งงานกัน

“ครับ..เราจะแต่งกันแบบเงียบๆจดทะเบียนสมรสแล้วก็ย้ายไปอยู่ด้วยกันเราคุยกันแล้วว่าต่างคนต่างก็ไม่มีใครจะศึกษากันก็ไม่เสียหาย”

“ยายดีใจนะที่เราสองคนตกลงกันได้แต่เรื่องแต่งเงียบๆมันจะไม่เป็นการไม่ให้เกียรติหนูพราวนะลูก”

“คือ.. เรื่องแต่งเงียบๆเป็นความคิดของพราวเองค่ะคุณยายพราวไม่ได้มีหน้าตาทางสังคมมาตั้งแต่แรกคงอึดอัดน่าดูถ้าหากจะต้องรับแขกมากหน้าหลายตาที่ไม่รู้จัก”

พราวมุกต้องรีบเกริ่นว่านั่นเป็นความคิดของเธอด้วยอันที่จริงแล้วไม่อยากให้ใครรู้มากกว่าว่าเธอและกวินแต่งงานกันเมื่อถึงวันที่ต้องแยกกันอยู่จะได้แยกกันได้อย่างไม่ลำบากใจว่ากลัวจะดูไม่ดีในสายตาใคร

“ถ้าหนูพราวสบายใจแบบนั้นยายก็ตามใจ”

แก้วเกตจ้องมองหลานทั้งสองครู่หนึ่งด้วยสายตาพิจารณาก่อนจะเปรยยิ้มอ่อนไม่ขัดอะไรกับความคิดของทั้งสองเธอพอจะมองออกว่าคนทั้งสองน่าจะมีข้อตลงอะไรกันแต่เชื่อได้อย่างคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนว่าหากทั้งสองใกล้ชิดกันไปเรื่อยๆไม่นานก็คงจะได้รักกันจริงๆ

“ฟู่.. ฟู่.. “

เด็กชายตัวกลมนั่งอาบน้ำอยู่ในกะละมังสีฟ้าใบใหญ่ปากน้อยก็คอยเป่าน้ำในอ่างให้กระเพื่อมเล่นอย่างสนุกสนาน

“ทำไมจ้ำม่ำแบบนี้ครับทะเล..กินตรงนี้ได้ไหมคะ”

ณจันทร์หมั่นเขี้ยวเจ้าก้อนแหนมปล้องที่อยู่ในอ่างก่อนจะจิ้มไปที่แขนของเด็กชายเบาๆ

“แอ้..”

เด็กชายเงยหน้ามองหญิงสาวทั้งยกมือยื่นมาที่ปากของเธอสีหน้าของเจ้าก้อนกลมหัวเราะร่าทะเล้นจนน่าเอ็นดู

“ยกให้เลยเหรอ..แบบนี้จะไม่ให้น้าหลงได้ยังไงล่ะครับ”

“แอะ..แอ้..”

“สองน้าหลานจะอาบน้ำกันเสร็จตอนไหนครับคุณลุงเตรียมผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้ว”

นนทวัตรถือผ้าจนหนูลายการ์ตูนสีฟ้าประจำตัวของทะเลเข้ามาหาด้วยเห็นว่าสองน้าหลานพากันมาอาบน้ำนานแล้วแต่ไม่ยักจะไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวเสียทีเขาที่เตรียมเสื้อผ้าเตรียมแป้งรอแล้วจึงต้องเดินมาตาม

“เรียบร้อยแล้วค่ะ”

ณจันทร์อุ้มทะเลให้ยืนขึ้นก่อนจะส่งให้กับนนทวัตรที่กางผ้าห่มรอ

“มาครับ”

ชายหนุ่มคลุมผ้าห่มอุ้มเจ้าตัวกลมเข้าไปในห้องจัดการเช็ดตัวทาแป้งเจ้าตัวกลมอย่างชำนาญเพราะช่วยหญิงสาวแทบทุกวัน

“อันนี้ของคุณผมซื้อให้ใหม่”

ตกดึกหลังจากทะเลหลับไปแล้วนนทวัตรก็ยื่นมือถือเครื่องใหม่ให้กับหญิงสาว

“ไปซื้อตอนไหนคะ”

เธอแปลกใจพอสมควรที่ชายหนุ่มไม่ได้ออกไปจากเกาะเลยแต่ทำไมถึงมีมือถือใหม่มาให้เธอได้

“ฝากลุงโนชให้ซื้อแกเอามาให้เมื่อตอนที่เอาอาหารสดมาให้เรา”

“ขอบคุณค่ะ”

“ใส่เคสสีขาวเหมือนกันกับของผมเลย..ผมใส่ซิมไว้ให้แล้วเมมเบอผมเอาไว้ในเครื่องคุณแล้วด้วย”

นนทวัตรยื่นมือถือที่ใส่เคสสีขาวให้หญิงสาวก่อนจะหยิบมือถือเครื่องใหม่ของตัวเองออกมาโชว์เธอด้วยเพราะต้องการให้หญิงสาวรู้ว่าเขาก็มีมือถือที่เหมือนกับของเธอ

“ได้ของมาเก็บภาพทะเลแล้ว”

ณจันทร์รีบเปิดกล้องมือถือถ่ายรูปเจ้าตัวกลมตอนหลับอุตุเธอคิดว่าจะไม่มีโอกาสเก็บภาพความประทับใจไว้แล้วเสียอีก

“สนใจจะเก็บแต่ภาพของทะเลไม่สนใจเก็บภาพผมบ้างเหรอ”

“คุณนน”

นนทวัตรยืนหน้าเข้ามาที่ที่กล้องมือถือด้วยท่าทีทะเล้นจนณจันทร์กลั้นขำไม่อยู่ไม่คิดว่าเขาจะเล่นอะไรเป็นเด็กๆเช่นนี้และภาพนี้คงเป็นภาพที่เธอคงยิ้มได้ตลอดเมื่อเปิดขึ้นมาดู