ตอนที่28 นอนจับมือ

“ผมบดข้าวกับตับให้ทะเลเรียบร้อยแล้วนะ”

หลังจากที่พาทะเลกลับมาที่บ้านได้นนทวัตรถือถ้วยข้าวที่เขาพึ่งบดเสร็จออกมานั่งพร้อมหน้ากับหญิงสาวและเจ้าก้อนกลม

“ขอบคุณค่ะ”

ณจันทร์ยื่นมือรับถ้วยข้าวที่มือของชายหนุ่มแต่เขาก็ไม่ยอมให้เธอเสียอย่างนั้นก่อนจะเข้ามานั่งตรงหน้าเจ้าตัวกลมที่นั่งอยู่บนรถเข็นแทน

“วันนี้ผมขอป้อนเค้าบ้างได้หรือเปล่า”

“ได้สิคะ”

“อืม.. ฟู่”

ข้าวบดคำโตที่เข้าปากเด็กชายไปตอนนี้ได้กระเด็นมาอยู่บนหน้าของนนทวัตรทั้งหมด

“ทะเล”

นนทวัตรรีบหันหน้าหลบร้องเสียงหลงด้วยความตกใจที่จู่ๆก็ถูกเจ้าตัวกลมจู่โจมโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

“เลอะหมดเลย”

ณจันทร์รีบหยิบทิชชู่เปียกเช็ดหน้าให้ชายหนุ่มทันทีและคิดว่าทะเลน่าจะไม่ชอบรสชาติของตับบดถึงได้พ่นออกมาแบบนี้

“ทะเลน่าจะไม่ค่อยชอบรสชาติของตับบดน่ะค่ะเดี๋ยวฉันลองเอาฟักทองบดรวมดู”

ณจันทร์เช็ดเหน้าให้นนทวัตรเรียบร้อยเธอจึงรีบเดินถือถ้วยข้าวเข้าไปในครัวใหม่เพื่อนำฟักทองที่ต้มแช่ตู่เย็นเอาไว้มาอุ่นและบดรวมไปกับข้าวของเด็กชายอีกครั้ง

“แกล้งลุงเหรอห้ะ..เดี๋ยวก็ไม่ให้กินนมซะหรอก”

นนทวัตรหันมาหยอกล้อเล่นกับเจ้าตัวกลมหลังจากที่หญิงสาวให้หลังไปแล้ว

“แอ้ะ..”

เจ้าแก้มยุ้ยขมวดคิ้วมองหน้านนทวัตรทั้งส่งเสียงขู่ชายหนุ่มเสียงดังด้วยเหมือนจะรู้ว่าผู้ใหญ่ตรงหน้ากำลังพูดจาไม่น่ารัก

“ร้ายกาจนะเรา”

นนทวัตรยื่นหน้าไปแตะหน้าผากคนที่ขู่ทั้งเอ็นดูที่เจ้าหนูคนนี้ท่าจะรู้มากเป็นพิเศษ

“ไหนลองซิ”

ณจันทร์เดินออกมาจากครัวหลังจากหายไปครู่หนึ่งตอนนี้เธอก็ได้ลองป้อนข้าวเจ้าก้อนกลมใหม่ด้วยสายตาที่แอบลุ้นพอๆกับนนทวัตรว่าเจ้าทะเลน้อยจะยอมทานหรือเปล่า

“อืมม..”

เด็กชายอ้าปากกว้างงับข้าวในช้อนเคี้ยวหนุบหนับภาพความประทับใจนี้เรียกรอยยิ้มโล่งใจของสองหนุ่มสาวออกมาได้เป็นอย่างดี

“เคี้ยวตุ้ยๆเลย”

ในส่วนของนนทวัตรตอนนี้ก็ยังจับจ้องอยู่กับรอยยิ้มของหญิงสาวไม่วางตาจนหญิงสาวที่กำลังส่งถ้วยข้าวให้เขาลองป้อนทะเลอีกครั้งต้องหลบสายตาอันหยาดเยิ้มชายหนุ่มที่ดูจะมีสายตาเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมากจนเธอปฏิเสธกับตัวเองไม่ได้ว่าแอบเขินสายตาแบบนี้ของเขาพอสมควร

“คุณนนลองป้อนแกดูสิคะ”

สาวเจ้าต้องเรียกคนที่เอาแต่มองหน้าให้รู้ว่าตอนนี้เธออยากให้เขาสนใจที่จะป้อนข้าวเด็กชายมากกว่าจับจ้องมายังเธอ

“อ้าปากเร็วคนเก่ง”

“อืม..ฟู่..เฮ่อะๆๆ”

เป็นอีกครั้งที่ข้าวในปากของแด็กชายกระเด็นเปื้อนหน้าของนนทวัตรเพราะเจ้าก้อนกลมดูท่าจะไม่ได้ชอบรสชาติอาหารแต่อยากแกล้งชายหนุ่มมากกว่า

“ไม่ทำแบบนี้นะครับทะเล..ทานข้าวไม่เล่นนะครับ”

ณจันทร์เริ่มมองไปที่เด็กชายตัวกลมและเริ่มมีน้ำเสียงที่ต่ำลงสอนเด็กชายที่กำลังเล่นในสิ่งที่ไม่ควรเล่นแม้จะรู้ว่าทะเลยังเด็กมากที่จะสอนรู้เรื่องได้ร้อยเปอร์เซ็นจริงๆแต่อย่างไรเธอก็ต้องสอน

“ไง.. หน้าหงอยเลยสิ”

คนที่โดนดุเริ่มก้มหน้างุดรอยยิ้มร่าคราแรกหายไปเป็นปลิดทิ้งจนนนทวัตรอดเอ็นดูความรู้มากของเด็กชายไม่ได้เขาไม่ได้โกรธเพราะรู้ว่าทะเลเพียงแค่อยากจะเล่นกับเขาเท่านั้น

“ฉันเช็ดให้นะคะ”

“อืม..”

ณจันทร์รีบหยิบทิชชู่เปียกมาเช็ดหน้าให้นนทวัตรอีกครั้งและสายตาของนนทวัตรก็ยิ่งมองเธอหยาดเยิ้มเช่นเดิมจนตัวเธอเองก็เริ่มหน้าชาด้วยความเขินอายพอสมควรเธอพอจะมองออกว่าสายตาของเขาเปลี่ยนไปเป็นอาทิตย์แล้วดูไม่แข็งกร้าวเหมือนเดิมแถมยังชอบแอบมองเธอบ่อยๆจนเธอรู้สึกได้อยากรู้เหมือนกันว่าเขามองเธอดีขึ้นหรืออยากจะมองเพราะหาเรื่องแกล้งกันอยู่แต่ที่แน่ๆเธอรู้ตัวเองเลยว่าแพ้สายตาแบบนี้ของเขามากๆ

ครื่นน.. ซ่า..

“แอ้..”

คืนนี้เป็นอีกคืนที่มีพายุฝนตกหนักลมแรงจึงทำให้เจ้าทะเลน้อยหลับยากอยู่พอสมควรด้วยพอฟ้าร้องทีเจ้าหนูตัวกลมก็ผวาร้องทีจนณจันทร์ต้องคอยกอดเอาไว้ไม่ห่าง

“โอ..โอ๋..นอนนะครับคนเก่ง”

ณจันทร์จับเด็กชายนอนคว่ำและเธอก็โอบกอดเด็กชายที่นอนขดคุดคู้เอาไว้อย่างกระชับ นนทวัตรที่พยายามข่มตาหลับด้วยกลัวว่าจะต้องเจอเหตุการณ์ไฟดับก็หลับไม่ลงเพราะต้องลืมตามองมายังเสียงโยเยทุกครั้งด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง

“ทำไมเหมือนละเมอตลอดเลย”

“แกจะผวาเวลาได้ยินเสียงฟ้าร้องค่ะ”

ฟึ่บบ..

“ต..ตะวัน”

และแล้วเหตุการณ์ที่นนทวัตรไม่อยากเจอก็เกิดขึ้นจนได้ ณจันทร์รู้ได้เลยว่าครั้งนี้เธอน่าจะได้ดูแลคนทั้งสองคนแต่จะให้ปลีกตัวไปอยู่ใกล้ๆนนทวัตรก็ไปไม่ได้เห็นว่าถ้าให้เขามานอนบนเตียงด้วยกันจะดีกว่า

“คุณนนขึ้นมานอนบนเตียงแล้วจับมือฉันไว้ค่ะ”

“โอเค”

และแล้วคืนนี้ทั้งสามก็นอนหลับกันไปที่เตียงเดียวกันโดยมีเด็กชายเป็นคนนอนตรงกลางและณจันทร์ก็คอยจับมือของนนทวัตรเอาไว้ตลอดเวลาเพื่อให้เขาไม่รู้สึกกลัว

เช้าวันต่อมาเป็นนทวัตรที่ตื่นขึ้นมาก่อนทุกคนเขามองไปที่มือที่ประสานกับหญิงสาวก่อนจะเลื่อนไปมองใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องในหัวตอนนี้เริ่มมีความคิดที่ว่าหากเขาจะศึกษาเธอเพื่อให้เป็นภรรยาและแม่ของลูกในอนาคตคงไม่เสียหาย

นนทวัตรรีบหลับตาลงเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะตื่นขึ้นมา ในส่วนของณจันทร์ตอนนี้เธอก็มีรอยยิ้มกับภาพเช้านี้เพราะเหมือนกับภาพในฝันที่เธอจะมีครอบครัวพ่อแม่ลูกอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาหญิงสาวค่อยๆขยับตัวลุกออกไปเตรียมอาหารเช้าด้วยอารมณ์ที่ดีกว่าทุกวัน

“หลังจากยิหวาหายดีแล้วผมจะพาคุณกลับ”

นนทวัตรเข้ามาคุยกับหญิงสาวหลังจากเห็นเธอกล่อมทะเลนอนกลางวันเรียบร้อยแล้ว

“จริงเหรอคะ”

สีหน้าของณจันทร์ดูมีความหวังขึ้นมาจนนนทวัตรรู้สึกใจเสียพอสมควรเพราะคิดว่าเธอน่าจะไม่อยากอยู่กับเขา

“ผม..ขอพูดอะไรตรงๆแล้วกัน”

ณจันทร์มองคนตรงหน้าด้วยสายตาสงสัยที่ดูเหมือนว่าเขากำลังมีอะไรสำคัญจะพูดกับเธอและมือทั้งสองของเธอตอนนี้ก็ถูกเขารวบจับเอาไว้อย่างเบามือจนเธอเองก็เริ่มทำตัวไม่ถูกกับพฤติกรรมของชายหนุ่ม

“ตลอดเวลาที่เราอยู่ที่นี่ด้วยกันตอนแรกผมยอมรับว่าพาคุณมาที่นี่ก็เพื่อต้องการแกล้งคุณให้ทนกับผมไม่ได้จนขอถอนหมั้นเองแต่ตอนนี้ผมกลับอยากรู้จักคุณมากขึ้นกว่าเดิม”

“หมายความว่าจะไม่คุยเรื่องถอนหมั้นแล้วใช่ไหมคะ”

ณจันทร์เริ่มยิ้มออกเพราะหากไม่มีเรื่องการบังคับให้ถอนหมั้นเธอก็จะได้ไม่ต้องมีเรื่องบาดหมางกับชายหนุ่มหลังจากหมดหน้าที่สวมรอยเธอจะได้จากกันกับเขาด้วยดี