ตอนที่27 เริ่มเปลี่ยนความคิด

“สร้อยไม่เห็นเคยบอกฉันเรื่องนี้มาก่อนเลย”

แก้วเกตเอ่ยกับเปรมด้วยท่าทางไม่สบายใจเพราะไม่คิดว่าเพื่อนเธอจะเขียนพินัยกรรมเรื่องการคลุมถุงชนหลานทั้งสองขึ้นมา

“คุณสร้อยเชื่อใจคุณแก้วเกตที่สุดครับเลยเขียนพินัยกรรมฉบับนี้ขึ้นมา”

เปรมรู้ดีว่าจุดประสงค์ของสร้อยแสงดาวคือต้องการให้ทายาทคนสุดท้ายของเธออยู่ในหูในตาของคนที่ไว้ใจได้และสมบัติของเธอที่ตกทอดมาก็อยากจะให้อยู่ในความดูแลของแก้วเกตเช่นกันจึงเขียนพินัยกรรมออกมาเช่นนี้

“ล..แล้วเด็กสองคนพึ่งจะเจอกันจะให้แต่งงานเลยเหรอ”

ระหว่างที่ผู้ใหญ่คุยกันกวินและพราวมุกมีหันมาสบตากันบ้างแต่ต่างคนก็ต่างหลบสายตากันอย่างรวดเร็วเพราะคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้แน่ที่จะต้องมาแต่งงานกันกะทันหัน

“เรื่องโรงพยาบาลยายคืนให้หนูได้นะลูกแต่เรื่องเงินสองพันล้านหนูพราวต้องตัดสินใจเอาเองแล้วล่ะ”

แก้วเกตหันมาคุยกับพราวมุกเรื่องโรงพยาบาลเธอพร้อมที่จะยกให้ทายาทของสร้อยแสงดาวอยู่แล้วแต่เรื่องเงินสองพันล้านเห็นทีเธอจะช่วยอะไรไม่ได้เพราะอยู่ที่คนสองคนจะตัดสินใจกันแล้ว

“ผมต้องตัดสินใจด้วยสิครับคุณย่า..ผมพึ่งเจอกับคุณพราวไม่กี่ครั้งเองจะให้มาแต่งงานกันได้ยังไง”

“ใช่ค่ะ”

พราวมุกเห็นด้วยกับสิ่งที่กวินพูด

“เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะจัดการเรื่องทรัพย์สินส่วนที่คุณพราวจะได้ให้คุณพราวก่อนแล้วเรื่องเงินสองพันล้านคุณพราวกับคุณวินไปตัดสินใจกันอีกทีก็ได้ครับ”

เปรมเห็นว่าเรื่องข้อกำหนดของพินัยกรรมฉบับนี้คงต้องให้สองหนุ่มสาวไปตัดสินใจกันอีกพักใหญ่ที่เขาจะเริ่มจัดการเรื่องทรัพย์สินให้พราวมุกได้มีชีวิตดีขึ้นกว่าเดิมได้ก็น่าจะเป็นเรื่องบ้านกับเรื่องเงินสดส่วนแรกให้หญิงสาวก่อน

“จะเอายังไงพราว”

ณิชาเห็นพราวมุกนั่งเงียบมาตั้งแต่กลับจากบ้านของแก้วเกตเธอจึงอยากรู้ว่าตอนนี้เพื่อนเธอคิดจะเอายังไงกับข้อกำหนดในพินัยกรรม

“เงินตั้งสองพันล้านเลย...ได้มาบ้านแม่ครูก็ไม่ลำบากอีกต่อไป...หรือว่าแต่งๆไปทนแค่ปีเดียวก็ได้เงินมรดกมาแล้ว”

“อยู่กับคนที่ไม่ได้รักน่ะเหรอ...คุณวินเค้าจะยอมหรือเปล่าดูท่าเค้าก็ไม่ได้อยากแต่ง”

“ถ้าเค้าเสนอเงินให้คุณวินล่ะสัก500ล้านให้เค้ายอมมาแต่งแล้วอยู่ด้วยกันสักปีดีไหม..เพราะเค้าคิดว่าต่างคนต่างไม่ได้รักกันการแต่งงานอยู่กินกันให้เกิดภาพยืนยันเพื่อที่จะได้มรดกมันก็เหมือนการทำงานเป็นพาร์ทเนอร์กันนั่นแหละต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์”

พราวมุกนั่งคิดวิธีมาตั้งแต่นั่งรถกลับและเห็นว่าวิธีนี้น่าจะทำให้เธอและกวินได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย

“ตัวก็ลองคุยกับคุณวินเอาแล้วกัน”

ณิชาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบพราวมุกเสียงอ่อนตอนนี้เธอก็ให้คำปรึกษาอะไรพราวมุกไม่ได้มากเพราะคนที่จะตัดสินใจเกี่ยวกับข้อผูกมัดต้องเป็นพราวมุกและกวินเท่านั้น

นนทวัตรเข้ามาหาหญิงสาวในครัวเมื่อเห็นเธอหายเข้ามาในนี้พักใหญ่หลังจากกล่อมทะเลจนหลับไป

“อะไรเหรอ”

ชายหนุ่มมองไปยังอาหารเละๆในถ้วยเล็กที่มือของหญิงสาว

“ไข่ต้มกับตำลึงต้มค่ะฉันจะบดเอาไว้ให้ทะเลทานเย็นนี้”

“ไข่กับตำลึงทะเลจะทานเหรอรสชาติคงไม่น่าทานเท่าไรนะผมว่า”

นนทวัตรพอจะนึกรสชาติของอาหารในถ้วยออกและคิดว่าเจ้าตัวกลมคงจะไม่ชอบกับรสขาติอาหารแน่นอน ณจันทร์มองหน้านนทวัตรที่ทำทีเบ้ปากพูดถึงรสชาติอาหารเธอก็อมยิ้มออกมา

“เด็กเค้าไม่รู้หรอกค่ะคุณนน...อีกอย่างเด็กเล็กทานอาหารที่เป็นรสชาติที่ได้จากธรรมชาติไม่ปรุงอะไรจะดีต่อสุขภาพเค้าด้วยค่ะ”

“เข้าใจแล้ว...มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า”

“คุณเอาน้ำต้มสุกไปใส่ในขวดนมทุกขวดเลยนะคะ..เตรียมเอาไว้พอกลางคืนทะเลหิวก็กรอกนมผงใส่ขวดแล้วก็เขย่าได้เลยค่ะ”

“โอเค...แต่นี่มันเย็นแล้วนะ”

นนทวัตรแตะกาน้ำร้อนก็รู้สึกได้ว่ามันไม่เหลือความร้อนแล้ว

“ค่ะ..เวลาชงนมควรชงกับน้ำอุณหภูมิปกติหรืออุ่นๆค่ะ”

“ความรู้ใหม่เลยนะเนี่ย”

ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจแอบชื่นชมที่หญิงสาวพอสมควรดูจะรู้เรื่องการเลี้ยงเด็กเป็นอย่างดีถึงดีมากเลยก็ว่าได้

วันต่อมา

วันนี้พราวมุกเข้ามาหากวินตั้งแต่เช้าที่ห้องทำงานของเขาพร้อมกับข้อเสนอที่ทำให้กวินอึ้งไปพอสมควร

“คุณจะจ้างให้ผมแต่งงานกับคุณ”

“ใช่ค่ะ.. แต่ไม่ได้หมายความว่าเป็นสามีภรรยาจริงๆนะคะแค่แต่งให้ทนายเห็นเท่านั้น...ถือว่าช่วยฉันแล้วฉันก็มีค่าตอบแทนให้นะคะ”

กวินจ้องหน้าสาวเจ้าที่ดูจะมั่นใจกับข้อเสนอของเธอเหลือเกินว่าเขาจะต้องรับ

“ผมไม่ได้อยากได้ค่าตอบแทนหรอกแต่...”

กวินจ้องมองหน้าหญิงสาวด้วยสายตามีเลศนัยเขาไม่รู้ว่าเธอรู้สึกกลัวบ้างหรือเปล่าที่จะต้องมาอยู่กับผู้ชายที่บ้านเดียวกันด้วยเวลาเป็นปีๆแต่เขากลัวว่าจะทำตามข้อตกลงของหญิงสาวไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องแต่งงานแต่เป็นเรื่องที่เขาก็ไม่มั่นใจตัวเองเหมือนกันว่าหากต้องอยู่ใกล้หญิงสาวตลอดแล้วจะอดคิดอะไรกับเธอไม่ได้เพราะเขาก็ลูกผู้ชายเต็มร้อยส่วนหญิงสาวก็หน้าตาสะสวยโดดเด่นจนเทียบกับพริตตี้นางแบบก็ว่าได้

“คุณมีแฟนแล้วเหรอคะ”

พราวมุกเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าสิ่งที่เธอคิดมาจะได้ผลเพราะเห็นกวินเริ่มอึกอัก

“ยัง..แต่..ช่างเถอะเอาเป็นว่าผมช่วยคุณแล้วกันค่าตอบแทนผมไม่สนหรอก..แต่เงินที่คุณได้ไปต้องเอาไปใช้สิ่งที่มันเป็นประโยชน์จริงๆนะ”

เมื่อได้คำตอบที่ตรงใจพราวมุกก็ยิ้มหน้าบาน

“อยู่แล้วค่ะ..ฉันจะเอาไว้ตั้งตัวก้อนหนึ่งอีกก้อนก็จะเอาไว้ช่วยที่บ้านเด็กกำพร้าที่ฉันเคยอยู่แล้วก็บ้านเด็กกำพร้าที่อื่นด้วย”

“อืม..แต่เรื่องนี้ห้ามให้คุณยายรู้เด็ดขาดว่าเรามาตกลงกันเพราะแค่ผลประโยชน์เพราะคุณยายผมเป็นคนรักษาคำพูดกับเพื่อนมาก”

“โอเค..เอาเป็นว่าเรารู้กันก็พอ..ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน”

“ครับ...อ่อ..ผมว่าจะถามคุณอีกเรื่อง..คุณไปรู้จักสนิทกับปานตะวันได้ยังไง”

คนที่ยิ้มอยู่เมื่อครู่เริ่มมีสีหน้าไม่ค่อยมั่นใจอีกครั้งลืมไปเลยว่าตัวเองอาจจะถูกกวินถามเรื่องนี้

“เอ่อ..ก็..คุณปานตะวันชอบไปที่บ้านเด็กกำพร้าบ่อยแล้วฉันก็เคยทำงานกับเธอ.. มีอะไรอีกหรือเปล่าคะฉันขอตัวกลับก่อนจะต้องไปย้ายของเข้าบ้าน”

“โอเค”

กวินขมวดคิ้วมองตามหลังหญิงสาวเพราะจู่ๆเธอก็ดูรีบร้อนจะกลับจนกะทันหันทั้งที่เมื่อครู่ยังมีท่าทีสบายๆอยู่เลย

อาทิตย์ต่อมา

เป็นอาทิตย์แล้วที่ทุกๆเช้าตรู่ณจันทร์จะอุ้มเจ้าตัวกลมออกมานั่งเล่นที่ริมชายหาดยามเช้าเพื่อรับบรรยากาศดีๆก่อนจะไปทานข้าวเช้า

“ทะเลเห็นไหมนี่อะไรครับ”

ณจันทร์กำลังจับอะไรบางอย่างออกมาจากกองใบไม้

“แอ้..”

เจ้าแก้มย้วยขมวดคิ้วมองสิ่งของที่อยู่ในมือของณจันทร์ด้วยสีหน้าสงสัย

“นี่คือปูเสฉวน..ปูเสฉวนจะใช้เปลือกหอยที่ไม่มีหอยอยู่แล้วเป็นบ้านเวลาทะเลเจอเค้าทะเลห้ามแกล้งเค้านะครับ”

“แอ้..”

ทะเลยิ้มร่าส่งเสียงอ้อแอ้เฉกเช่นกำลังเข้าใจสิ่งที่ณจันทร์พูด

“คนเก่งของน้าเข้าใจที่น้าพูดใช่ไหม”

“แอ้..”

“ดูทำท่าเข้าสิอย่างกับเข้าใจที่คุณพูดงั้นแหละ”

นนทวัตรเอ็นดูเจ้าก้อนกลมพอสมควรเมื่อเห็นว่าดูจะรู้เรื่องรู้ราวกับการรับฟังคำพูดของผู้ใหญ่ไปเสียทุกคำ

“ค่ะ..อย่าคิดว่าเค้าไม่เข้าใจสิคะ”

“โอเค..ผมผิดเอง”

นนทวัตรหันมายิ้มให้กับหญิงสาวระหว่างที่เขาและเธอช่วยกันเลี้ยงทะเลมาเป็นอาทิตย์ความน่ารักของหญิงสาวในสายตาของเขาก็ดูจะมากขึ้นทุกวันจนทำให้เขายิ้มดีบ่อยขึ้นและเริ่มสลัดความคิดที่จะให้เธอถอนหมั้นออกไปเพราะอยากที่จะลองรู้จักเธอให้มากกว่านี้แล้ว