ตอนที่24 นอนด้วยกัน

ณิชาสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าเธอรู้สึกหนักหัวมากเป็นพิเศษมือน้อยควานหาแว่นด้วยความเคยชินแต่ก็แอบแปลกใจที่ทำไมควานหาที่หัวนอนแล้วไม่เจอ

“นี่”

และแล้วก็มีใครบางคนยื่นแว่นมาใส่มือของเธอเป็นเมฆาที่พึ่งล้างหน้าแปรงฟันเสร็จและออกมาเห็นหญิงสาวตื่นและกำลังควานหาอะไรบางอย่างและเขาก็เดาออกว่าเธอคงจะหาแว่นไม่เจอจึงรีบเดินมาหยิบให้

“พี่เมฆ”

ณิชาสวมแว่นได้ก็เงยหน้ามองคนที่ยืนตรงหน้าด้วยความงุนงงทั้งมองไปรอบๆพบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องของเธอนึกย้อนไปเมื่อวานเธอจำได้ว่าไปนั่งที่บาร์แต่จำไม่ได้ว่าหลังจากนั้นเธอมาที่นี่ได้อย่างไร

“จำได้หรือเปล่าว่าเมื่อคืน..เรา”

ยังไม่ทันที่เมฆาจะได้อธิบายจบคนที่เห็นว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้าของตัวเองและมาอยู่ในห้องกับผู้ชายสองต่อสองไม่พ้นที่จะเปลืองตัวในขณะที่ไม่มีสติแน่

“เมื่อคืน..เมื่อคืน”

ณิชาเงยหน้ามองคนที่ยืนยิ้มด้วยความผิดหวังไม่คิดว่าเขาจะฉวยโอกาสในตอนที่เธอไม่ได้สติเลยเมื่อความโกรธเริ่มครอบงำสาวเจ้าก็รีบวิ่งไปเปิดประตูหมายจะหนีไปจากที่นี่ทันที

“จะไปไหนผิง”

เมฆาที่มองตามหลังคนตัวเล็กด้วยความตกใจและคิดว่าเธอคงกำลังเข้าใจผิดเขาแน่ถึงได้มีสีหน้าตกใจวิ่งออกไปแบบนั้นเขาจึงรีบวิ่งตามเธอออกไปทันที

“ผิง.. หนมผิง”

“ว้ายยย...”

คนที่วิ่งอย่างไม่มีสติเกือบจะตกบันไดหลายขั้นแต่โชคยังดีที่เมฆามารวบตัวของเธอเอาไว้ได้ทันภาพที่ทั้งสองกอดกันกลมอยู่ในสายตาของดำรงค์และเอมอรพ่อและแม่ของเมฆาที่พึ่งกลับมาจากต่างประเทศ

“อะไรกันตาเมฆ..แล้วนี่พาใครมา”

เอมอรรีบสาวเท้าขึ้นบันไดมาถามหาความจริงกับลูกชายที่จู่ๆเอาผู้หญิงเข้ามาที่บ้านโดยไม่บอกไม่กล่าวกันก่อน

“เห่อะ!”

คนที่ตกใจเห็นจะเป็นเอมอรเพียงคนเดียวเท่านั้นแต่คนที่หน้าระรื่นคือดำรงค์เขาสบถขำออกมาอย่างมีความสุขที่เห็นว่าลูกชายพาผู้หญิงมาที่นี่ด้วยคราแรกคิดว่าลูกชายตัวเองจะไม่คิดมีแฟนกับคนอื่นเค้าเสียแล้วเพราะไม่เคยพาใครมาแนะนำให้รู้จักเลย

เอมอรตวัดมองสามีด้วยสายตาไม่พอใจที่ดูจะเห็นดีเห็นงามที่ลูกชายพาผู้หญิงมาเธอไม่ได้คิดตั้งแง่กับใครแต่กลัวว่าผู้หญิงจะเสียเกียรติมากกว่าที่มาค้างอ้างแรมบ้านผู้ชายแบบนี้

“เธอชื่อหนมผิงครับเป็นรุ่นน้องผมเมื่อคืนเธอเมาไม่รู้เรื่องผมเลยพาเธอมานอนพักที่นี่”

“เมา”

“อ.. เอ่อ.. สวัสดีค่ะ”

ณิชารีบยกมือสวัสดีผู้ใหญ่ทั้งสองคราแรกคิดว่าตัวเองอยู่โรงแรมที่ไหนเสียอีกไม่คิดว่าเมฆาจะพาเธอมาที่บ้านของเขา

“ปกติเธอก็ไม่เคยเมาหรอกครับ...ผมชวนเธอดื่มเอง”

สาวเจ้าเอาแต่ก้มหน้ายังดีที่ถูกแก้ต่างให้ไม่อย่างนั้นผู้ใหญ่ทั้งสองคงมองเธอไม่ดีแน่ที่รู้ว่าไปดื่มจนเมาจนมาที่นี่ยังไงก็ไม่รู้เรื่อง

“แล้วเมื่อคืนนอนห้องเดียวกันเหรอลูก”

“ครับ”

คำที่เมฆาพยักหน้ารับคนเป็นแม่ไปตามตรงทำเอาณิชาแทบร้องให้เพราะไม่อยากจะนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เธอจำอะไรไม่ได้แล้วตัวของเธอก็ถูกกระทำอะไร้บางก็ไม่รู้

“น..หนูขอตัวนะคะ”

ณิชารีบไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองและหมายจะเดินลงบันไดไปแต่ถูกเมฆารั้งเอาไว้ก่อนเพราะเขาต้องอธิบายกับเธอให้เข้าใจว่าสิ่งที่เธอคิดเป็นเรื่องเข้าใจผิด

“เดี๋ยว..ผิงน่าจะกำลังเข้าใจผิด”

“เมื่อคืนพี่นอนที่โซฟาเสื้อผ้าที่ไม่ใช่ของผิงป้าทิพย์เป็นคนเปลี่ยนให้”

“ง..งั้นเหรอคะ”

สาวเจ้าค่อยหายใจหายคอสะดวกและรู้สึกเคอะเขินเล็กน้อยที่ชายหนุ่มรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร

“ใช่”

“ขอโทษคุณพ่อคุณแม่ด้วยนะคะที่มารบกวน..ขอโทษพี่เมฆด้วยผิงขอตัวกลับก่อนนะคะ”

คนตัวเล็กก้มหัวขอโทษผู้ใหญ่ทั้งสอง

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“หนูลากลับก่อนนะคะ”

“จ่ะ..”

เอมอรและดำรงค์รับไหว้หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มและมองตามหลังทั้งสองที่เดินลงบันไดไปพร้อมกันจนทั้งคู่ออกจากหน้าบ้านไปแล้วเอมอรถึงหันหลับมาถามคนเป็นสามี

“แฟนลูกเหรอคะ”

“จะไปรู้เหรอตาเมฆไม่ได้แนะนำนี่”

ดำรงค์ส่ายหัวปนยิ้มอ่อนเขาไม่แน่ใจเรื่องนั้นแต่เชื่อว่าหากเมฆาพามาที่นี่แถมยังนอนห้องเดียวกันก็มีโอกาสเป็นไปได้ว่าทั้งสองจะคบกัน

“เมื่อคืนผิงจำได้ว่า..อยู่ที่ร้าน”

ณิชาหันมาคุยกับเมฆาหลังจากนั่งเงียบอยู่บนรถพักใหญ่

“พราวโทรบอกพี่ว่าผิงยังไม่กลับโทรหาก็ไม่รับพี่เลยให้เพื่อนพี่เช็คสัญญาณมือถือผิงแล้วก็ไปเจอที่บาร์ผิงเมามากแล้วก็อาเจียนพี่เลยพากลับไปที่บ้านให้ป้าทิพย์แม่บ้านพี่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้..โทษทีที่ทำให้ผิงเข้าใจผิด”

“ผิงต้องขอโทษพี่เมฆมากกว่าที่ทำให้พี่เมฆเดือดร้อน”

“บอกพี่ได้หรือเปล่าว่าทำไมถึงไปนั่งดื่มคนเดียวแบบนั้น”

คำถามนี้ของเมฆาเป็นสิ่งที่ณิชาไม่อยากจะตอบเขามากที่สุด

“แค่..อยากลองดื่มเฉยๆค่ะไม่มีอะไร”

“วันหลังให้พี่ไปนั่งเป็นเพื่อนก็ได้”

“ค่ะ”

คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงักให้บทสนทนาเรื่องนี้ผ่านไปแต่ครั้งหน้าเธอคงไม่คิดจะเมาอีกแล้ว

สามสี่วันแล้วที่ณจันทร์ต้องอยู่ที่เกาะกับนนทวัตรเขาก็ไม่ได้มาแกล้งอะไรเธอมากและณจันทร์ก็ดูแลนนทวัตรตลอดจนแผลของเขาแห้งสนิทดีจนตัดไหมไปแล้ว แม้นจะเห็นถึงความดีของหญิงสาวแต่เขาก็ยังใจแข็งไม่ยอมพาเธอกลับไปง่ายๆเพราะต้องการให้เธอยอมรับปากว่าจะถอนหมั้นแต่ตัวณจันทร์ก็ไม่ได้ยอมพูดรับปากง่ายๆเหมือนกัน

“อยู่ที่นี่หลายวันแล้วไม่คิดถึงความสบายบ้างเหรอ”

“อืม..คิดหรือเปล่าน้า”

ณจันทร์รู้ว่าชายหนุมต้องการให้เธอบอกว่าอะไรจึงเอ่ยน้ำเสียงยียวนกลับแอบคิดหมั่นไส้อีกฝ่ายเล็กน้อยที่พอแผลหายดีได้เขาก็เริ่มจะหลับมาหาเรื่องกับเธอใหม่ทันที

“กวนผมเหรอ”

“เปล๊า..ฉันถามอะไรหน่อยสิที่คุณบอกว่าที่นี่ไม่มีคนอยู่ที่เกาะโกหกใช่ไหม”

“อืม..ใช่ผมยอมรับว่าโกหกแต่คุณก็ไม่ต้องหวังว่าจะไปให้ใครช่วยพาคุณออกไปจากที่นี่เพราะคนที่นี่ฟังคำสั่งผมทั้งนั้น”

“ชิ..”

สองสามวันมานี้เขาชอบกวนประสาทเธอเล่นเพราะชอบดูดวงตาที่จ้องมองค้อนของเธอแท้เธอจะทำให้เขารู้ว่าเธอไม่พอใจแต่อาการของเธอนั่นแหละที่เป็นสิ่งที่เขามองแล้วพึงพอใจเพราะดวงตากลมโตที่มองค้อนคู่นั้นเหมือนลูกแมวน้อยอย่างไงอย่างงั้น