ตอนที่23 เมา

Rrrrr

“ว่าไงพราว..หนมผิงกลับไปหลายชั่วโมงแล้วนะยังไม่ถึงห้องอีกเหรอ”

เมฆาเริ่มมีสีหน้ากังวลหลังจากพราวมุกโทรมาถามว่าณิชาจะกลับตอนไหนและทำไมถึงติดต่อณิชาไม่ได้

“ยังค่ะ..พราวโทรหาก็ไม่รับ”

“เดี๋ยวพี่ให้เพื่อนเช็คสัญญาณจากมือถือผิงถ้าเจอเดี๋ยวพี่ไปส่งหนมผิงเองพราวไม่ต้องห่วง”

“ค่ะพี่เมฆ”

หลังคุยกับพราวมุกจบเมฆาก็ลองโทรหาณิชาแต่ปรากฏว่าเธอก็ไม่รับสายเขาเช่นกันจึงรีบโทรหาเพื่อนที่เป็นตำรวจทันทีเพราะรู้สึกเป็นห่วงณิชาพอสมควรคราแรกคิดว่าเธอถึงห้องพักแล้วเสียอีก

“อาม..ฉันมีเรื่องให้แกช่วย”

หลังจากเมฆาโทรหาอานนท์เพื่อนที่เป็นตำรวจให้เช็คสัญญาณมือถือของณิชาว่าอยู่ที่ตำแหน่งไหนหลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมงเมฆาก็รู้ที่อยู่ของณิชาและรีบออกไปหาเธอทันที

ณิชามานั่งดื่มที่บาร์ได้ร่วมชั่วโมงกว่าแล้วที่เธอเข้ามาในร้านแบบนี้ทั้งที่ไม่เคยเข้าเพราะอยากรู้ว่าความเมามันจะทำให้เธอลืมเรื่องปวดหัวใจไปได้หรือเปล่าแต่เหมือนมันก็ยังลืมไม่ได้อยู่ดี

“ทำไม.. อึก.. ทำไมทำจายม่ายด้ายสักทีนะ”

สาวเจ้าถือแก้วเครื่องดื่มเอาไว้แน่นแต่ตัวของเธอฟุบอยู่บนโต๊ะแทบยกหัวตัวเองไม่ขึ้นแล้วแม้นจะไม่ได้ดื่มไปเยอะแต่คนที่ไม่เคยดื่มอย่างหญิงสาวก็จะเมาง่ายกว่าคนที่เคยดื่มเป็นปกติ

“หนมผิง”

เมฆาเดินจ้ำอ้าวเข้ามาหาหญิงสาวตอนที่เขารู้พิกัดว่าเธออยู่ที่ไหนก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะเข้ามาในร้านแบบนี้ได้นึกว่ามีใครชวนเธอมาแต่เปล่าเลยเมื่อมาถึงกลับเห็นเธอนั่งฟุบอยู่ที่โต๊ะเพียงคนเดียว

“อืม.. คราย”

สาวเจ้าพูดคุยกับคนที่มาเขย่าตัวแต่ไม่สามารถลืมตาขึ้นมามองได้เพราะรู้สึกว่าหนังตาตอนนี้หนักเสียเหลือเกิน เมฆารีบจัดการเช็กบิลและอุ้มคนตัวเล็กกลับไปที่รถทันที

“ทำไมไปนั่งดื่มจนเมาขนาดนี้ไม่กลัวอันตรายหรือไงผิง”

เมฆามองไปยังคนที่นั่งตัวอ่อนปวกเปียกอยู่ข้างๆเขาส่ายหัวเบาๆให้กับสภาพของเธอ

“อึก..อุบ..อ้วกกก..”

“หนมผิง”

ไม่ทันที่เมฆาจะได้ขับรถออกจากลานจอดตัวของเขาก็เต็มไปด้วยอาเจียนของณิชาเห็นทีเขาต้องพาเธอเข้าบ้านก่อนเสียแล้ว เมฆาเลือกที่จะขับรถเข้าบ้านของพ่อและแม่ของเขาเพราะใกล้แถวนี้มากที่สุดเพื่อที่จะให้แม่บ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หญิงสาวและเขาก็จะได้อาบน้ำล้างตัวด้วย

“คุณเมฆพาใครมาคะ”

พรทิพย์แม่บ้านวัยกลางคนมายืนต้อนรับเมฆาหลังจากที่เขาโทรหาเมื่อครู่ว่าจะเข้ามาที่นี่แต่ไม่ได้บอกแต่แรกว่าจะพาผู้หญิงมาด้วย

“น้องที่รู้จักครับป้าพรช่วยไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอด้วยนะครับ”

“ค่ะๆ”

เมฆาอุ้มณิชาไปที่ห้องของเขาก่อนจะรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและไม่ลืมที่จะโทรบอกกับพราวมุกว่าคืนนี้เขาจะดูแลณิชาเองพราวมุกจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณเมฆ..”

เมฆาจัดการตัวเองเรียบร้อยออกมาจากห้องน้ำพรทิพย์ก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับณิชาเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน

“เอ่อ..แล้วจะนอนห้องเดียวกับเธอเหรอคะหรือให้ป้าไปเตรียมให้อีกห้อง”

“ดึกแล้วไม่เป็นไรหรอกครับ”

เมฆาส่ายหัวเพราะไม่อยากจะรบกวนพรทิพย์นอกเหนือเวลางานเขานอนที่โซฟาได้ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว

“ค่ะ...เธอถอดแว่นออกมาแล้วน่ารักน่าชังจังเลยนะคะทำไมถึงได้เมาขนาดนี้ได้ล่ะคะ”

พรทิพย์แอบอมยิ้มมุมปากคิดในใจวาหญิงสาวคนนี้น่าจะไม่ใช่แค่น้องที่รู้จักแน่นอนเพราะปกติไม่มีแม้สักครั้งที่เมฆาจะพาผู้หญิงมาที่บ้านพามาครั้งนี้ก็นอนห้องเดียวกันอีก

“ผมเป็นคนชวนเธอดื่มเองครับ”

ที่เมฆาพูดแบบนี้ก็เพราะไม่อยากให้ณิชาถูกมองไม่ดีเพราะรู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่ชอบดื่มเป็นปกติแต่เขาก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมวันนี้เธอถึงไปนั่งเมาคนเดียวแบบนั้นได้ดีที่พราวมุกโทรหาเขาไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รู้ว่าเธออยู่ที่บาร์นั่นคนเดียวและไม่อยากจะคิดว่าผู้หญิงที่เมาอยู่ในบาร์คนเดียวจะเจออันตรายอะไรบ้าง

“ค่ะๆป้าขอตัวนะคะ..อ่อคุณทั้งสองน่าจะกลับมาช่วงเช้านะคะคุณเมฆ”

“ครับ”

หลังจากพรทิพย์ออกจากห้องไปแล้วเมฆาก็เดินไปหยิบผ้านวมอีกผืนที่อยู่ในตู่มาวางไว้ที่โซฟาก่อนจะเดินกลับไปหยิบหมอนบนเตียง

“อืม..”

เขายังไม่ทันได้หยิบหมอนก็ต้องดึงผ้าห่มคลุมตัวณิชาไว้ก่อนเพราะเธอเล่นดิ้นถีบจนมันไปอยู่ปลายเตียงเรียบร้อย เวลานี้จึงทำให้เมฆาได้มองหน้าหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มแก้มแดงระเรื่อใกล้ๆยอมรับว่าเธอดูน่ารักเช่นที่พรทิพย์บอกจริงๆ ก่อนจะหันไปมองแว่นหนาๆของเธอที่ข้างหัวเตียงและอมยิ้มอ่อนคิดว่าเจ้าสิ่งที่เรียกว่าแว่นนี่แหละคือสิ่งที่บดบังความน่ารักของเธอเอาไว้

เมื่อมองใบหน้าจิ้มลิ้มนั่นครู่หนึ่งและเห็นว่าสาวเจ้าไม่ดิ้นแล้วเขาจึงหยิบหมอนไปนอนที่โซฟาแต่ยังไม่ทันที่จะล้มตัวนอนลงคนที่แน่นิ่งอยู่บนเตียงคราแรกก็มีท่าว่าจะละเมอลุกขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ห้อง..คราย”

ณิชาเปิดเปลือกตาได้เล็กน้อยแม้นทุกอย่างจะดูเลือนลางแต่เธอก็พอจะรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอและพยายามก้าวไปเรื่อยๆจนเมฆาต้องมาดึงตัวหญิงสาวเอาไว้

“หนมผิง”

“ฝัน..เหรอ”

ณิชาพยายามจ้องมองหน้าคนที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเธอและก็เห็นว่าเป็นหน้าของเมฆาเธอก็ยกมือเกาหัวแกรกๆคิดว่าตอนนี้เธอน่าจะกำลังฝัน

“ฝันอะไรผิง..เราเมาอยู่มานอนเถอะ”

เมฆาดึงมือของคนตัวเล็กหมายจะให้กลับไปที่เตียงแต่ดูท่าว่าเธอจะไม่ยอมแต่โดยดี

“ออกไปจากความฝันเดี๋ยวนี้เลย..ทำไมต้องมาอยู่ทุกที่ด้วย”

ณิชาสะบัดมือออกจากเมฆาก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงยืดยานแต่ดังพอสมควรด้วยไม่ชอบตัวเองที่จะต้องมีเมฆาเป็นภาพในหัวไปอยู่ทุกที่แม้แต่ในความฝัน

“อย่าเสียงดังสิผิง”

เมฆาไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ณิชาพูดคืออะไรแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของคนเมา

“ฝันบ้าอะไรเนี่ย”

ณิชาเริ่มหันซ้ายหันขวานั่งฟุบลงกับพื้นโวยวายเสียงดังด้วยคิดว่าตัวเองยังฝันและอยากจะตื่นจากความฝันนี้สักที

“หนมผิงหยุดโวยวาย”

เมฆาเข้ามารวบคนตัวเล็กหมายจะให้กลับไปนอนที่เตียงแต่เธอก็ดันดีดดิ้นสุดชีวิตจนตอนนี้ร่างของทั้งสองกลิ้งเกลือกกันอยู่บนเตียงเรียบร้อยซ้ำตอนนี้ริมฝีปากหนาของเมฆายังกดประกบกับปากของณิชาอีกด้วย

“อื้อ..”

เมฆารีบผละตัวออกจากหญิงสาวด้วยกลัวว่าเธอจะโวยวายกับสิ่งที่เขาไม่ได้ตั้งใจเมื่อครู่แต่พอเห็นเธอยังนอนนิ่งหลับตาพริ้มก็ค่อยโล่งใจไปหน่อยและภาวนาว่าเธอจะจำเหตุการณ์ไม่ได้ไม่อย่างนั้นคงมองหน้ากันไม่ติดแน่

เมฆารีบปิดไฟและกลับมานอนที่โซฟาแต่เหตุการณ์เมื่อครู่ยังวนเวียนเป็นภาพในหัวตอนนี้จึงรู้สึกร้อนวูบวาบเล็กน้อยแม้นจะไม่ได้อยู่บนตัวของหญิงสาวนานแต่นั่นก็ทำให้เลือดความเป็นชายสูบฉีดได้มากเป็นพิเศษเหมือนกัน

“เมฆ..”

เมฆาเรียกชื่อตัวเองเสียงแข็งไม่ให้คิดอะไรไม่ดีแต่ยิ่งหลับตาใบหน้าจิ้มลิ้มและภาพที่เขาจูบหญิงสาวก็ยังลอยมาไม่เลิกจนแอบลอบกลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่าไม่คิดเหมือนกันว่าสาวเจ้าที่ไม่มีแว่นอยู่บนหน้าจะดูเป็นคนละคนและทำให้เขาประหม่าได้ขนาดนี้