ตอนที่16 อวดดี

ตอนนี้ณจันทร์อยู่บนเรือยอร์ชลำหรูที่มีเพียงแค่เธอและนนทวัตรเป็นคนขับ หญิงสาวเดินไปเดินมาอยู่ที่ห้องใต้ท้องเรืออยู่หลายรอบครุ่นคิดว่าหากเธอบอกกับนนทวัตรว่าเธอไม่ใช่ปานตะวันเรื่องทุกอย่างที่วุ่นวายในชีวิตของเธอตอนนี้ก็น่าจะจบ

“คุณนน”

หญิงสาวเดินกล้าๆกลัวๆเข้ามาหาชายหนุ่มที่กำลังขับเรือท่ามกลางทะเลที่รายล้อมไปด้วยความมืด

“มีอะไร...ถ้าอยากจะกลับก็กระโดดลงทะเลว่ายน้ำไปเอง”

นนทวัตรไม่ได้หันมามองหญิงสาวแม้แต่เพียงหางตามีเพียงคำพูดเหน็บแนมเธอเท่านั้นที่เขาส่งกลับไป

“กรุณาพูดกับฉันดีๆเป็นหรือเปล่าคะ”

ณจันทณ์เริ่มขมวดคิ้วอีกรอบรู้ว่าเขายังคงอคติกับเธอไม่เข้าใจว่าทำไมคนตรงหน้าถึงได้ชอบจิกกัดเธอตลอดทุกคำที่พูดด้วยทั้งที่เธอก็พูดด้วยดีๆ

“ก็พอใจจะพูดแบบนี้...คุณมาทักผมก่อนเองมีอะไรจะพูดก็พูดมา”

“คือ..ฉัน”

เมื่อถูกถามกลับเข้าคนที่เตรียมคำพูดมาก็เริ่มไปไม่เป็นเพราะหน้าของโสภิตาลอยเข้ามาอยู่ในโสตประสาททำให้เธอรู้สึกเห็นใจโสภิตาถ้าหากเธอพูดความจริงออกไปมันก็จะดีต่อตัวเธอที่ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวอะไรกับวงเวียนชีวิตของเหล่าไฮโซแต่ผลร้ายก็จะไปตกอยู่กับโสภิตาซึ่งคิดไปคิดมาเธอก็ยอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องเห็นใจคนอื่นที่ไม่เคยได้คุ้นเคยกันมาก่อนเช่นนี้

“ถ้าไม่พูดก็ไม่ต้องพูดขี้เกียจรอฟัง”

“คุณเป็นคนมารยาททรามที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย”

สีหน้าความกังวลของณจันทร์เมื่อครู่เปลี่ยนเป็นความโกรธเคืองตวัดมองค้อนนนทวัตรและเอ่ยคำถากถางชายหนุ่มกลับก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปที่ท้องเรือ

“ปานตะวัน!”

นนทวัตรตะโกนไล่หลังหญิงสาวเสียงฝาดหากเขาไม่รีบขับเรือไปให้ถึงฝั่งเธอได้ถูกเขาจับถ่วงน้ำเล่นแน่

“เฮ้อ..มือถือก็ไม่มีอีตาบ้านั่นจะพาไปไหนก็ไม่​รู้”

ณจันทร์หนีเข้ามานั่งให้ห้องใต้ท้องเรือล็อคกลอนแน่นหนาสีหน้าของเธอตอนนี้ทั้งเหนื่อยใจและห่อเหี่ยวด้วยยังหาทางออกของปัญหาไม่เจอว่าจะเอาอย่างไรต่อไปดีติดต่อใครก็ไม่ได้แถมยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะไปที่ไหนอีก

เรือแล่นต่อมาอีกพักใหญ่จนมาจอดเทียบท่าที่เกาะณจันทร์รู้สึกได้ว่าตอนนี้เรือหยุดอยู่กับที่เธอจึงเดินออกมาจากห้องหวังว่าเรือจะถึงฝั่งและเธอจะเจอผู้คนอื่นๆบ้างจะได้ขอความช่วยเหลือ

“ตามผมมา”

นนทวัตรขึ้นจากเรือเรียบร้อยเมื่อเห็นหญิงสาวออกมาเขาจึงออกคำสั่งกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้นุ่มนวลนัก

“คุณมาทำอะไรที่นี่แล้วจะกลับเมื่อไร”

ณจันทร์ยังไม่ยอมออกจากเรือง่ายๆเพราะภาพตรงหน้ามีแต่ความมืดมองซ้ายมองขวาไม่เห็นคนมองไปข้างหน้าไกลๆก็เห็นเป็นแสงไฟริบหรี่ที่มีต้นไม้เล็กใหญ่ขวางกั้นน่าจะรกอยู่พอสมควร

“เมื่อไร... ไม่​ รู้”

นนทวัตรตอบกลับคนที่ถามด้วยน้ำเสียงยียวนทำณจันทร์ร้สึกไม่พอใจกับคำพูดไม่จริงจังของชายหนุ่ม

“ฉันไม่มีเวลามาล้อเล่นกับคุณอยู่ที่นี่หรอกนะคะคุณนนฉันมีงานมีการต้องทำ”

“ผมจะกลับก็ต่อเมื่อคุณรับปากว่าจะยอมไปคุยกับคุณพ่อคุณแม่ผมเรื่องการถอนหมั้น”

นนทวัตรยืนล้วงกระเป๋ามองมายังหญิงสาวเขม็งก่อนจะเปล่าประกาศเสียงดังฟังชัดว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ

“พาฉันมาที่นี่เพื่อบีบบังคับอย่างนั้นสินะ”

ณจันทร์เงียบไปครู่หนึ่งเพื่อทบทวนว่าที่เขาชอบตีโพยตีพายคงจะต้องการสร้างเรื่องทะเลาะกับเธอให้ใหญ่โตเพื่อสิ่งที่เขาต้องการแต่เธอก็ขอเป็นคนที่ไม่อ่อนแอสักครั้งหากเขาอยากแกล้งเธอก็แกล้งไปแล้วจะได้รู้กันว่าคนอย่างเธอจะไม่ยอมแพ้ให้เขาแน่นอน

“จะคิดแบบนั้นก็ไม่ว่า..ตกลงจะยอมทำตามที่ผมบอกหรือเปล่าจะได้พากลับตอนนี้เลย”

“ไม่..และ..ไม่คำเดียวเท่านั้น..ถ้าคุณอยากจะถอนก็แค่พูดกับผู้ใหญ่เอาเองฉันไม่พูดอะไรทั้งนั้น”

คำตอบของหญิงสาวทำนนทวัตรสีหน้าเปลี่ยนจากที่คิดว่ายังไงก็เหนือกว่าหญิงสาวแต่กลับได้คำตอบที่ผิดคาดเห็นทีเขาจะต้องเล่นอะไรที่มันแรงกว่าเดิมเสียแล้ว

“งั้นก็อยู่ที่นี่ต่อไปละกัน”

ชายหนุ่มหมุนตัวหันหลังเดินดุ่มไม่สนใจจะหันมามองหญิงสาวที่ยังไม่ขึ้นจากเรือ

“คุณจะไปไหนคุณนน”

“พักผ่อน..ถ้าอยากจะนอนบนเรือก็ไม่ต้องตามมา”

ณจันทร์ต้องรีบสาวเท้าสับตามหลังคนตัวโตไปติดๆแม้นตอนนี้จะไม่ชอบหน้าของเขาแต่อยู่ในเรือคนเดียวก็รู้สึกไม่ปลอดภัยกับสถานที่แบบนี้

ณจันทร์เดินตามนนทวัตรเข้ามาทางเล็กๆที่มีต้นไม้เล็กใหญ่ปกคลุมสองข้างทางไม่ไกลมากก็มาเจอบ้านหลังเล็กคล้ายรีสอร์ทตามเกาะที่ยกพื้นสูงมีชายหน้าบ้านกว้างหลังเดียวโดดๆของที่นี่ที่มีแสงไฟเปิดอยู่แล้ว

“ที่นี่มีแค่บ้านหลังนี้หลังเดียวเหรอคะ”

สาวเจ้ามองรอบๆภาวนาให้ที่นี่มีคนอื่นอยู่เพื่อที่เธอจะได้รู้สึกปลอดภัยมากกว่านี้

“ใช่..คุณหนูอย่างคุณอยู่ที่นี่ได้หรือเปล่าล่ะ”

“มีกี่ห้องนอนคะ”

สิ้นคำถามของหญิงสาวนนทวัตรก็เปิดประตูเข้าไปในบ้าน

“หนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องน้ำและมันก็เป็นที่สำหรับของผม..เหลือก็แต่โซฟานอกห้องผมยกให้คุณหรือจะนอนในห้องน้ำก็ไม่ว่า”

นั่นคือคำตอบที่ณจันทร์อยากได้เพราะจะได้ไม่ต้องระแวงอะไรมากนักแม้นจะรู้ว่าเขาไม่ได้พิศวาสอะไรกับเธอแต่ยังไงเขาก็เป็นผู้ชาย

“โอเค..โซฟาก็นอนสบายเหมือนกันค่ะ”

สาวเจ้ายิ้มอ่อนเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านหน้าชายหนุ่มเข้าไปในนั่งฟุบที่โซฟาอย่างสบายอารมณ์เมื่อดูความสะอาดสะอ้านของที่นี่เธอเชื่อว่ายังไงที่เกาะนี้ก็จะต้องมีคนอยู่อีกไม่อย่างนั้นที่นี่คงไม่สะอาดกริบแบบนี้แน่นอน

นนทวัตรมองหญิงสาวที่เดินผ่านหน้าเข้าบ้านไปอย่างไม่เชื่อสายตาและไม่เชื่อหูตัวเองว่าหญิงสาวจะพูดว่าอยู่ได้แต่คิดไปคิดมาเธอคงจะอวดดีต่อหน้าเขาต่างหากจะรอดูต่อไปว่าเธอจะทนได้สักกี่น้ำ

“อีตาบ้านี่ท่าจะดูละครเยอะ”

ณจันทร์พ่นบ่นออกมาเสียงอ่อนคิดว่านนทวัตรคงจะมองเธอเป็นคุณหนูอ่อนแออยู่ในที่ลำบากไม่ได้ถึงได้พามาในที่แบบนี้เพื่อบีบบังบับให้ทำตามที่ตัวเองต้องการแต่คนอย่างเธอไม่ได้อ่อนแออย่างที่เขาคิดแล้วเกมนี้จะได้เห็นกันว่าใครจะชนะ

“พรุ่งนี้จะมีคนเอาเสื้อผ้าของใช้แล้วก็เอาอาหารมาให้แต่จะเป็นอาหารสดทุกอย่างอยากทานอะไรก็ทำทานเองไม่มีใครบริการ”

นนทวัตรแม้นจะมีอาการไม่พอใจอยู่ลึกๆแต่เขาก็ยังคงตีสีหน้าให้ปกติเข้ามาบอกกับคนที่นั่งสบายใจอยู่บนโซฟาสีเทาตัวใหญ่ถึงเรื่องที่หากจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ก็จะต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่างและนี่ก็เป็นอีกอย่างที่เขาจะบีบเธอให้อยู่อย่างไม่เป็นสุข

“ค่ะ..แล้วยังไงต่อคะฉันต้องทำเผื่อคุณด้วยหรือเปล่า”

ณจันทร์เงยหน้ามองนนทวัตรด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะเปรยยิ้มอ่อนให้เขาอีกรอบพฤติกรรมของเธอทำนนทวัตรเริ่มกัดฟันด้วยมองว่าสาวเจ้ากำลังอวดดีกับเขา

“ได้ก็ดี”

“ไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่ไหมคะฉันจะพักผ่อน”