Share

ตอนที่13 ไม่อยากโกหก

“ของคุณตะวันค่ะ”

ณจันทร์เอาของปานตะวันที่มีไม่กี่ชิ้นมาให้กับโสภิตาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าธนกรทำไมจะต้องให้เธอไปเอาของแค่นี้กลับด้วย

“แล้วหนูจันทร์ไปเจอกับแฟนเก่าตะวันที่ไหน”

“บังเอิญเจอครั้งสองครั้งค่ะตานี่ตามตื๊อจะขอคืนดีกับคุณตะวันท่าเดียวต้องไปเอาของออกจากคอนโดถึงจะยอมจบ”

“แล้วเค้าจะยอมจบจริงๆใช่ไหม”

โสภิตารับรู้ว่าลูกสาวของเธอเลิกกับธนกรไปพักใหญ่แล้วไม่ยักรู้ว่าชายหนุ่มจะยังคงตามตื๊อลูกสาวเธอไม่เลิก

“ค่ะเห็นว่าจะไม่มายุ่งอะไรกับคุณตะวันแล้ว”

“ขอบใจหนูจันทร์มากนะที่เสียเวลาสวมรอยเป็นตะวันอีก”

โสภิตายื่นมือลูบหัวของณจันทร์เบาๆด้วยสายตาเอ็นดู

“ไม่เป็นไรค่ะอะไรที่จันทร์ช่วยได้ก็ช่วยค่ะ”

ณจันทร์ยิ้มกว้างมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้กับโสภิตาเพราะเธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนที่เธอเต็มใจเป็นปานตะวันในวันนี้ก็เพราะเห็นแก่โสภิตาล้วนๆ

วันต่อมาวันนี้สามสาวมาทำบุญกันตั้งแต่เช้าที่วัดใกล้กับโรงพยาบาลของแม่ครูดวงเดือน

“ขอให้ต่อไปนี้มีแต่สิ่งดีๆด้วยเถิด”

พราวมุกยกมือท่วมหัวขณะที่กำลังกรวดน้ำพร้อมกับเพื่อนทั้งสองที่ใต้ต้นไม่ใหญ่

“ทำสังฆทานแล้วไปปล่อยปลากันเถอะจะได้ไปรับแม่ครูกลับบ้านกัน”

ณิชาเอ่ยก่อนที่จะวิ่งเอาอุปกรณ์กรวดน้ำไปเก็บที่ศาลาตามเดิม หลังจากนั้นทั้งสามจึงไปปล่อยปลาที่ซื้อมาจากหน้าเขียงแถวตลาดไปปล่อยลงสู่บึงน้ำของวัดที่เป็นเขตอภัยทานก่อนจะรีบไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปรับดวงเดือนกลับไปที่บ้านเด็กกำพร้า

กว่าจะทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลรับยาและหารถกลับมาที่บ้านเด็กกำพร้าสามสาวและแม่ครูก็มาถึงที่หมายในช่วงบ่ายแก่ๆเกือบเย็น

ในเวลาที่แม่ครูดวงเดือนป่วยที่นี่ก็เหมือนจะเงียบเหงาไร้ผู้คนเข้ามาบริจาคของกันด้วยจึงทำให้สภาพคล่องของบ้านเด็กกำพร้าติดขัดพอสมควร

“แม่ครูไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายนะจ้ะเดี๋ยวพวกหนูจะช่วยกันเอง”

ณจันทร์เอ่ยกับดวงเดือนให้คลายกังวลเพราะเงินของพวกเธอทั้งสามที่มีเก็บเอาไว้ก็พอจะพยุงที่นี่ให้อยู่รอดได้อีกสองสามเดือนและหลังจากนี้พวกเธอก็จะได้ทำงานรวมถึงพี่น้องที่เคยอยู่ที่บ้านแห่งนี้ก็ยังคอยซัพพอร์ตกันอยู่แม้จะไม่มากก็ยังพอได้แก้ขัด

“เรื่องค่าใช้จ่ายที่นี่แม่ไม่ห่วงหรอกลูกที่แม่ห่วงเพราะแม่อยากรู้ว่าเราเอาเงินที่ไหนกันมาจ่ายค่ารักษาโรงพยาบาลเอกชน”

เรื่องนี้ดวงเดือนทำใจเอาไว้แล้วว่ามันจะต้องเป็นเช่นนี้แต่ที่เธอห่วงหนักกว่าเรื่องที่นี่คือลูกๆของเธอทั้งสามเอาเงินที่ไหนมาให้เธอได้รักษาในโรงพยาบาลเอกชน

“คือ..”

ณจันทร์เริ่มไปไม่เป็นเพราะเธอก็ไม่ได้เตรียมคำตอบให้กับแม่ครูเรื่องนี้

“พอดีจันทร์ไปทำงานกับรุ่นพี่ที่รู้จักจ่ะแม่ครูเลยขอให้เค้าจ่ายค่าจ้างล่วงหน้ามาก่อนเพราะจะเอามารักษาแม่ครู”

เป็นพราวมุกที่ใช้ไหวพริบแก้ปัญหาแม้นจะไม่ใช่คำพูดที่จริงแต่เธอก็เชื่อว่าจะทำให้แม่ครูนั้นสบายใจ

“ใช่จ่ะ”

ณจันทร์รีบพยักหน้าหงึกหงักคิดว่าโกหกคนอื่นยิ่งลำบากใจมากแล้วพอจะต้องมาโกหกแม่ครูของตัวเองยิ่งลำบากใจมากกว่า

“เค้าใจดีเหมือนกันนะ..ถ้าแม่หายดีแล้วพาแม่ไปเจอเค้าหน่อยนะแม่อยากขอบคุณเค้า”

ดวงเดือนรู้แบบนี้ก็สบายใจคิดว่าลูกๆของเธอจะไปกู้หนี้ยืมสินพวกนอกระบบเสียอีก

“จะ..จันทร์ว่าแม่ครูพักผ่อนเถอะนะจ้ะหมอบอกว่าต้องพักผ่อนเยอะๆ”

เห็นทีณจันทร์จะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ด้วยกลัวว่าจะถูกซักไซร้อะไรที่ไม่ได้อยากตอบ

“เดี๋ยวพี่ต้องกลับกันแล้วฝากน้ำตาลดูแม่ครูให้ทานยาตรงตามที่หมอสั่งด้วยนะ”

ก่อนกลับสามสาวไม่ลืมที่จะกำชับน้ำตาลเด็กสาวแรกรุ่นที่พึ่งเรียนจบม.ปลายให้ดูแลแม่ครูให้ดีเพราะพวกเธอคงไม่ค่อยได้ว่างมาที่นี่บ่อยนักด้วยต่างคนก็ต่างมีหน้าที่

“ได้จ่ะพี่ๆไม่ต้องห่วง”

เด็กสาวตัวเล็กหน้าจิ้มลิ้มพยักหน้าด้วยรอยยิ้มรับปากพี่ๆทั้งสามเพราะช่วงนี้มหาลัยยังไม่เปิดเธอมีเวลาดูแลแม่ครูได้ตลอด24ชั่วโมงอยู่แล้ว

วันต่อมา

“เรื่องประชุมพนักงานผมคงต้องฝากคุณภูริเพราะผมจะไปดูงานที่เกาะเองครับ”

นนทวัตรเห็นว่าตนนั้นไม่ได้เข้าไปดูแลเกาะที่พ่อของตัวเองสัมปทานไว้นานแล้วครวนี้เห็นทีจะได้ฤกษ์ไปเสียทีเพราะอยากจะไปดูสภาพแวดล้มปัจจะบันของที่นั่นก่อนที่ผู้รับเหมาจะพาคนงานมาสร้างรสอร์ท

“กำหนดที่จะไปเป็นอาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอครับ”

ภูริพอจะจำได้ว่าการสร้างรีสอร์ทไม่ได้เริ่มขึ้นเร็วๆนี้

“ผมจะไปดูความเรียบร้อยก่อนที่ผู้รับเหมาจะพาคนมาที่เกาะครับ”

“เข้าใจแล้วครับไม่ต้องห่วงครับผลการประชุมผมจะรีบสรุปส่งอีเมลให้คุณนนเร็วที่สุดครับ”

“ขอบคุณครับ”

“เดี๋ยวค่ะคุณ..จะไปไหนคะ”

ภูริและนนทวัตรต่างก็มองไปที่หน้าห้องทำงานกันเป็นตาเดียวเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอยู่ด้านนอก

“หาเจ้าของบริษัทนี้ไง”

เป็นธนกรที่อาละวาดกับพนักงานสาวที่ห้ามไม่ให้เขาเข้าไปหานนทวัตรอยู่ที่หน้าห้องประธานหนุ่ม

“อะไรกัน”

นนทวัตรเปิดประตูออกมาเห็นว่าเป็นใครที่มาโวยวายที่นี่ก็สบถเสียงแข็งจนทุกอย่างเงียบลง

“ผมจะมาคุยกับคุณเรื่องตะวัน”

“เข้ามา”

ธนกรเดินตามนนทวัตรเข้าไปในห้องส่วนภูริก็รู้มารยาทออกมารอเจ้านายที่หน้าห้อง

“เรื่องตะวัน.. ปานตะวัน”

เหตุการณ์ชุลมุนเมื่อครู่อยู่ในสายตาของลลิตาที่พึ่งจะเดินออกจากลิฟท์เธอแปลกใจพอสมควรว่าทำไมธนกรญาติห่างๆของเธอถึงได้รู้จักกับนนทวัตรแถมยังอยากจะมาคุยกับชายหนุ่มเรื่องของปานตะวันอีกวันนี้เธอคงไม่ได้คุยกับนนทวัตรแล้วเพราะจะต้องถามญาติผู้น้องของเธอก่อนว่าคุยกับนนทวัตรเรื่องปานตะวันทำไม

“หวังว่ารูปพวกนี้จะทำให้คุณรู้ว่าปานตะวันไม่มีวันเลิกกับผม..ผมรู้ว่าผู้ชายโปรไฟล์ดีอย่างคุณคงไม่อยากใช้ผู้หญิงร่วมกับใครหรอกจริงหรือเปล่า”

นนทวัตรวางกองรูปจากกล้องวงจรปิดตรงหน้านนทวัตรให้เขาได้เห็นว่าปานตะวันยังเข้าออกคอนโดของเขาปกติว่าจบก็เดินออกจากห้องไปไม่ได้อยู่สนทนาต่อกับชายหนุ่มด้วยรู้ดีว่าคนระดับนนทวัตรคงไม่ชอบให้ใครมาสวมเขาเล่นแน่และงานนี้เขาจะได้ปานตะวันคืนมาเสียที

“ไทม์”

ลลิตาเรียกธนกรหลังจากที่เธอตามชายหนุ่มลงมาจนถึงชั้นลานจอดรถ

“พี่ลิตา”

ธรกรมองไปยังหญิงสาวไฮโซหน้าสวยญาติห่างๆของเขาอย่างแปลกใจที่นานๆจะเจอกันทีและไม่ได้คิดว่าจะมาเจอกันที่นี่

“ไทม์มาคุยอะไรกับคุณนน..แล้วไทม์รู้จักกับปานตะวันได้ยังไง”

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status