ตอนที่12 เสียความรู้สึก

ห้างสรรพสินค้า

ณจันทร์กลับจากสัมภาษณ์งานเธอก็เข้ามาในห้างสรรพสินค้าเพื่อเข้ามาในโซนเครื่องเขียนเธอต้องหาสมุดปากกาเตรียมเอาไว้สำหรับการทำงาน

“ตะวัน”

“อ้าว..เกว”

ณจันทร์หันไปตามเสียงเรียกเมื่อเห็นหน้าผู้หญิงสาวสวยที่เรียกชื่อปานตะวันณจันทร์ก็จำได้ทันทีว่าหญิงสาวคือกมลเนตรหรือเกวนางแบบสาวและเป็นลูกสาวเจ้าของคลินิกเสริมความงามหลายแห่ง

“ไม่นึกว่าจะเจอแกในร้านแบบนี้นะ”

กมลเนตรมองเพื่อนตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าตรงหน้าด้วยสายตาของความสงสัยไม่ยักรู้ว่าคุณหนูไฮโซอย่างปานตะวันจะมาแต่งตัวเฉิ่มๆเชยๆไม่มีแบรนด์แต่เธอก็ไม่ได้ทักเรื่องนี้ออกไปเพียงทักทายด้วยความสงสัยว่าปานตะวันมาทำอะไรที่ร้านเครื่องเขียนเพราะปกติแล้วเรื่องการซื้อของยิบย่อยพวกนี้เพื่อนเธอไม่ได้ชอบอยู่แล้ว

“อ๋อ..ก็ดูอะไรไปเพลินๆน่ะ”

ณจันทร์เริ่มปั้นหน้าไม่ถูกแต่ก็พยายามทำตัวให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้

“แกหายโกรธฉันแล้วเหรอถึงยอมพูดกับฉัน”

“โกรธ..”

ณจันทร์นึกไปถึงเรื่องเมื่องานวันหมั้นเพราะคิดว่ากมลเนตรน่าจะหมายถึงเรื่องที่ไม่สบายและไม่ได้ไปงานวันหมั้นของปานตะวัน

“ที่เกวไม่สบายแล้วไม่ได้ไปงานหมั้นน่ะเหรอเรื่องนั้นฉันไม่ได้โกรธอะไรอยู่แล้วเหตุสุดวิสัยนี่เนอะ”

“เปล่า..เรื่องที่ฉันนอนกับไทม์ต่างหาก”

ณจันทร์เริ่มยิ้มไม่ออกเมื่อได้ยินคำนี้จากปากของกมลเนตรคนที่เธอเข้าใจว่าเป็นเพื่อนรักของปานตะวันและเธอก็พอจะรู้สาเหตุที่ปานตะวันเลิกกับผู้ชายคนนั้นแล้ว

“ฉันรู้ว่าวันงานหมั้นแกไทม์ไปที่นั่นเพื่อขอแกคืนดี..ฉันเชื่อว่าแกจะไม่กลับไปยุ่งกับไทม์อีกใช่ไหม”

กมลเนตรถามลองใจเพราะเธอรู้ว่าปานตะวันรักธนกรมากและยอมให้อภัยกับความเจ้าชู้มาหลายครั้งและครั้งล่าสุดก็ต้องขอเลิกธนกรจริงจังเพราะชายหนุ่มมานอนกับเธอ ที่กมลเนตรตั้งใจพูดเรื่องนี้ออกมาเพื่ออยากจะแน่ใจว่าปานตะวันจะไม่กลับไปยุ่งกับธนกรเพราะตอนนี้เธอรู้ซึ้งแล้วว่าผู้ชายอย่างธนกรไม่ได้มีดีอะไรอย่างที่เธอเคยหลง

“ใช่เค้าไปที่นั่น..เกวก็ช่วยบอกกับเค้าด้วยแล้วกันว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีกเพราะต่อจากนี้ฉันมีผู้ชายดีๆอย่างคุณนนดูแลอยู่แล้ว..ส่วนเรื่องอดีตเราไม่โกรธ..แต่ถ้าเราอยู่ห่างกันได้ก็ดีนะเกว”

ณจันทร์รู้สึกเสียความรู้สึกแทนปานตะวันอย่างบอกไม่ถูก

“ฉันเข้าใจ..ขอตัวนะ”

กมลเนตรก้มหน้าและเดินออกไปอย่างรู้สึกผิดเธอเข้าใจกับคำพูดของเพื่อนเพราะหากเป็นเธอก็คงจะไม่อยากคบกับคนทรยศ

“เป็นคุณตะวันต้องเจอกับอะไรบ้างเนี่ย”

ณจันทร์เดินส่ายหัวกลับออกไปจากร้านเพราะไม่มีอารมณ์ดูอะไรแล้วเธอรู้สึกจิตตกกับเรื่องที่พึ่งได้รับรู้อยู่พอสมควร

“เค้าได้งานแล้วนะจันทร์ทางโรงพยาบาลพึ่งโทรมาบอกเมื่อกี้เลย”

พราวมุกวิ่งเข้ามานั่งล้อมวงทานข้าวเย็นกับเพื่อนๆหลังจากที่ไปคุยโทรศัพท์เสร็จ

“ดีใจด้วยน้า..อ่อลืมบอกบริษัทที่เค้าไปสมัครวันนี้เป็นบริษัทของพี่เมฆด้วยนะ”

ณจันทร์ดีใจที่เธอและพราวมุกจะได้ทำงานที่ใหม่กันเสียทีและอีกเรื่องที่เธอยังไม่ได้บอกทั้งสองก็คือเรื่องที่ไปเจอกับเมฆามาในวันนี้ด้วย

“พี่เมฆไหนอะ”

พราวมุกเริ่มขมวดคิ้วส่วนณิชาเมื่อได้ยินชื่อนี้เธอก็เริ่มหูผึ่งเพราะจำชื่อนี้ได้ดีว่าเขาคือใคร

“ก็พี่หัวหน้าที่ตั้งทีมค่ายอาสาตอนเราอยู่ปี2ไง”

“อ๋อ.. จำได้แล้วบังเอิญจังเลยเนอะ”

พราวมุกเริ่มพยักหน้าตำหนิตัวเองเล็กน้อยที่ดันไปลืมคนที่แสนใจดีกับพวกเธอได้

“เค้าถามหาหนมผิงกับพราวด้วยบอกว่าวันไหนว่างๆนัดไปทานข้าวกัน”

“หนม”

พราวมุกเริ่มหันมาสะกิดณิชาเพราะเห็นว่าสาวเจ้าเหมือนจะไม่ได้ฟังที่ณจันทร์พูดเอาแต่ก้มหน้าอมยิ้มเขี่ยข้าวในจานเล่น

“หืม”

“เป็นอะไรอมยิ้มอยู่ได้”

“เปล่าก็ดีใจที่ตัวสองคนได้งานแล้วไง”

ที่ณิชายิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเพื่อนทั้งสองเมื่อครู่ก็เพราะดีใจที่ทั้งสองได้งานอีกเรื่องที่รู้สึกดีไปมากกว่านั้นคือการที่จะได้เจอกับเมฆาอีกครั้งผู้ชายที่แสนสุภาพอบอุ่นที่เธอแอบชอบเขาตั้งแต่ที่ไปค่ายอาสาด้วยกัน

วันต่อมา

โรงแรมxxx

“สวัสดีค่ะคุณภูริ”

ลลิตาเดินเข้ามาทักภูริขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินออกมาจากลิฟท์ที่หน้าล็อบบี้ของโรงแรม

“อ้าวคุณลิตามาดูแลลูกทัวร์ด้วยตัวเองเลยเหรอครับ”

ภูริรู้ว่าวันนี้กรุ๊ปทัวร์จากบริษัทของลลิตาเข้ามาพักแทบเต็มโรงแรมแต่ไม่ยักรู้ว่าเจ้าของบริษัทอย่าลลิตาจะมาที่นี่เพื่อดูความเรียบร้อยเอง

“กรุ๊ปทัวร์ค่อนข้างใหญ่เลยต้องมาดูหน่อยค่ะ..แล้วนี่คุณนนอยู่หรือเปล่าคะว่าจะแสดงความยินดีเรื่องหมั้นน่ะค่ะ”

“คุณนนออกไปดูงาน​สาขาเล็กน่ะครับไว้ผมจะบอกคุณนนเรื่องที่คุณลิตามาแสดงความยินดีนะครับ”

“ค่ะ”

ลลิตาแอบหน้าเสียเล็กน้อยที่อุตส่าห์มาที่นี่วัตถุประสงค์ก็คือการที่จะได้มาเจอกับนนทวัตรแต่มาเสียเที่ยวเสียได้

“ตะวัน”

ณจันทร์ที่กำลังนั่งพักอยู่ที่ร้านกาแฟหลังจากหาซื้อชุดทำงานเสร็จเธอผงะเล็กน้อยกับเสียงของใครบางคนที่กำลังเรียกชื่อของปานตะวัน

“คุณ..”

เขาคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนที่แท้ก็แฟนเก่าจอมมักมากของปานตะวันนั่นเอง

“ตะวันเค้าสำนึกผิดทุกอย่างแล้วจริงๆเค้าขอโทษ”

ธนกรทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับหญิงสาวเขายังคงตามตื๊อหญิงสาวไม่หยุดเพราะทุกครั้งปานตะวันจะให้อภัยเขาได้และครั้งนี้เขาก็คิดว่ามันจะเป็นเช่นนั้นอีกเหมือนกันแม้นสาวเจ้าจะหมั้นหมายกับคนอื่นไปแล้วก็เถอะ

“คนที่มีสัมพันธ์ได้แม้กระทั่งเพื่อนแฟนความซื่อสัตย์คงหายากตัวคุณได้ยากอย่ามายุ่งกับฉันอีกเพราะฉันกำลังจะแต่งงาน”

ณจันทร์อดไม่ได้ที่จะต่อว่าธนกรที่ยังหน้าด้านมีหน้ามาขอปานตะวันคืนดีครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งที่ความผิดที่ตัวเองทำมันไม่น่าให้อภัยเลยสักนิด

“ยังไงตะวันก็จะไม่ยอมคืนดีกับเค้าใช่ไหม”

ธรกรเริ่มเสียงแข็งจ้องหน้าหญิงสาวเขม็งไม่พอใจกับคำพูดแลการกระทำของหญิงสาวที่ดูห่างเหินเขาออกไปมาก

“ใช่แล้วก็เลิกตามยุ่มย่ามกับฉันได้แล้วไม่อย่างงั้นฉันจะแจ้งความ”

ณจันทร์ตอกกลับธนกรเสียงแข็งเช่นกันให้เขานั้นได้รับรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดเธอจะทำจริง

“ได้.. ถ้าอยากจบกับเค้าก็ไปคอนโดเค้าไปเก็บเสื้อผ้าข้าวของของตะวันออกไปให้หมดแล้วเค้าจะยอมจบ”

“อย่างงั้นก็ได้..ขอให้จบจริงอย่างที่พูดก็แล้วกัน”

ณจันทร์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบตกลงรับปากธนกรหากแค่เสียเวลาไปขนของปานตะวันกลับบ้านของเธอแล้วเรื่องวุ่นวายทุกอย่างของปานตะวันจะจบเธอก็เต็มใจจะไป