ห้างสรรพสินค้า
ณจันทร์กลับจากสัมภาษณ์งานเธอก็เข้ามาในห้างสรรพสินค้าเพื่อเข้ามาในโซนเครื่องเขียนเธอต้องหาสมุดปากกาเตรียมเอาไว้สำหรับการทำงาน
“ตะวัน”
“อ้าว..เกว”
ณจันทร์หันไปตามเสียงเรียกเมื่อเห็นหน้าผู้หญิงสาวสวยที่เรียกชื่อปานตะวันณจันทร์ก็จำได้ทันทีว่าหญิงสาวคือกมลเนตรหรือเกวนางแบบสาวและเป็นลูกสาวเจ้าของคลินิกเสริมความงามหลายแห่ง
“ไม่นึกว่าจะเจอแกในร้านแบบนี้นะ”
กมลเนตรมองเพื่อนตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าตรงหน้าด้วยสายตาของความสงสัยไม่ยักรู้ว่าคุณหนูไฮโซอย่างปานตะวันจะมาแต่งตัวเฉิ่มๆเชยๆไม่มีแบรนด์แต่เธอก็ไม่ได้ทักเรื่องนี้ออกไปเพียงทักทายด้วยความสงสัยว่าปานตะวันมาทำอะไรที่ร้านเครื่องเขียนเพราะปกติแล้วเรื่องการซื้อของยิบย่อยพวกนี้เพื่อนเธอไม่ได้ชอบอยู่แล้ว
“อ๋อ..ก็ดูอะไรไปเพลินๆน่ะ”
ณจันทร์เริ่มปั้นหน้าไม่ถูกแต่ก็พยายามทำตัวให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
“แกหายโกรธฉันแล้วเหรอถึงยอมพูดกับฉัน”
“โกรธ..”
ณจันทร์นึกไปถึงเรื่องเมื่องานวันหมั้นเพราะคิดว่ากมลเนตรน่าจะหมายถึงเรื่องที่ไม่สบายและไม่ได้ไปงานวันหมั้นของปานตะวัน
“ที่เกวไม่สบายแล้วไม่ได้ไปงานหมั้นน่ะเหรอเรื่องนั้นฉันไม่ได้โกรธอะไรอยู่แล้วเหตุสุดวิสัยนี่เนอะ”
“เปล่า..เรื่องที่ฉันนอนกับไทม์ต่างหาก”
ณจันทร์เริ่มยิ้มไม่ออกเมื่อได้ยินคำนี้จากปากของกมลเนตรคนที่เธอเข้าใจว่าเป็นเพื่อนรักของปานตะวันและเธอก็พอจะรู้สาเหตุที่ปานตะวันเลิกกับผู้ชายคนนั้นแล้ว
“ฉันรู้ว่าวันงานหมั้นแกไทม์ไปที่นั่นเพื่อขอแกคืนดี..ฉันเชื่อว่าแกจะไม่กลับไปยุ่งกับไทม์อีกใช่ไหม”
กมลเนตรถามลองใจเพราะเธอรู้ว่าปานตะวันรักธนกรมากและยอมให้อภัยกับความเจ้าชู้มาหลายครั้งและครั้งล่าสุดก็ต้องขอเลิกธนกรจริงจังเพราะชายหนุ่มมานอนกับเธอ ที่กมลเนตรตั้งใจพูดเรื่องนี้ออกมาเพื่ออยากจะแน่ใจว่าปานตะวันจะไม่กลับไปยุ่งกับธนกรเพราะตอนนี้เธอรู้ซึ้งแล้วว่าผู้ชายอย่างธนกรไม่ได้มีดีอะไรอย่างที่เธอเคยหลง
“ใช่เค้าไปที่นั่น..เกวก็ช่วยบอกกับเค้าด้วยแล้วกันว่าอย่ามายุ่งกับฉันอีกเพราะต่อจากนี้ฉันมีผู้ชายดีๆอย่างคุณนนดูแลอยู่แล้ว..ส่วนเรื่องอดีตเราไม่โกรธ..แต่ถ้าเราอยู่ห่างกันได้ก็ดีนะเกว”
ณจันทร์รู้สึกเสียความรู้สึกแทนปานตะวันอย่างบอกไม่ถูก
“ฉันเข้าใจ..ขอตัวนะ”
กมลเนตรก้มหน้าและเดินออกไปอย่างรู้สึกผิดเธอเข้าใจกับคำพูดของเพื่อนเพราะหากเป็นเธอก็คงจะไม่อยากคบกับคนทรยศ
“เป็นคุณตะวันต้องเจอกับอะไรบ้างเนี่ย”
ณจันทร์เดินส่ายหัวกลับออกไปจากร้านเพราะไม่มีอารมณ์ดูอะไรแล้วเธอรู้สึกจิตตกกับเรื่องที่พึ่งได้รับรู้อยู่พอสมควร
“เค้าได้งานแล้วนะจันทร์ทางโรงพยาบาลพึ่งโทรมาบอกเมื่อกี้เลย”
พราวมุกวิ่งเข้ามานั่งล้อมวงทานข้าวเย็นกับเพื่อนๆหลังจากที่ไปคุยโทรศัพท์เสร็จ
“ดีใจด้วยน้า..อ่อลืมบอกบริษัทที่เค้าไปสมัครวันนี้เป็นบริษัทของพี่เมฆด้วยนะ”
ณจันทร์ดีใจที่เธอและพราวมุกจะได้ทำงานที่ใหม่กันเสียทีและอีกเรื่องที่เธอยังไม่ได้บอกทั้งสองก็คือเรื่องที่ไปเจอกับเมฆามาในวันนี้ด้วย
“พี่เมฆไหนอะ”
พราวมุกเริ่มขมวดคิ้วส่วนณิชาเมื่อได้ยินชื่อนี้เธอก็เริ่มหูผึ่งเพราะจำชื่อนี้ได้ดีว่าเขาคือใคร
“ก็พี่หัวหน้าที่ตั้งทีมค่ายอาสาตอนเราอยู่ปี2ไง”
“อ๋อ.. จำได้แล้วบังเอิญจังเลยเนอะ”
พราวมุกเริ่มพยักหน้าตำหนิตัวเองเล็กน้อยที่ดันไปลืมคนที่แสนใจดีกับพวกเธอได้
“เค้าถามหาหนมผิงกับพราวด้วยบอกว่าวันไหนว่างๆนัดไปทานข้าวกัน”
“หนม”
พราวมุกเริ่มหันมาสะกิดณิชาเพราะเห็นว่าสาวเจ้าเหมือนจะไม่ได้ฟังที่ณจันทร์พูดเอาแต่ก้มหน้าอมยิ้มเขี่ยข้าวในจานเล่น
“หืม”
“เป็นอะไรอมยิ้มอยู่ได้”
“เปล่าก็ดีใจที่ตัวสองคนได้งานแล้วไง”
ที่ณิชายิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเพื่อนทั้งสองเมื่อครู่ก็เพราะดีใจที่ทั้งสองได้งานอีกเรื่องที่รู้สึกดีไปมากกว่านั้นคือการที่จะได้เจอกับเมฆาอีกครั้งผู้ชายที่แสนสุภาพอบอุ่นที่เธอแอบชอบเขาตั้งแต่ที่ไปค่ายอาสาด้วยกัน
วันต่อมา
โรงแรมxxx
“สวัสดีค่ะคุณภูริ”
ลลิตาเดินเข้ามาทักภูริขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินออกมาจากลิฟท์ที่หน้าล็อบบี้ของโรงแรม
“อ้าวคุณลิตามาดูแลลูกทัวร์ด้วยตัวเองเลยเหรอครับ”
ภูริรู้ว่าวันนี้กรุ๊ปทัวร์จากบริษัทของลลิตาเข้ามาพักแทบเต็มโรงแรมแต่ไม่ยักรู้ว่าเจ้าของบริษัทอย่าลลิตาจะมาที่นี่เพื่อดูความเรียบร้อยเอง
“กรุ๊ปทัวร์ค่อนข้างใหญ่เลยต้องมาดูหน่อยค่ะ..แล้วนี่คุณนนอยู่หรือเปล่าคะว่าจะแสดงความยินดีเรื่องหมั้นน่ะค่ะ”
“คุณนนออกไปดูงานสาขาเล็กน่ะครับไว้ผมจะบอกคุณนนเรื่องที่คุณลิตามาแสดงความยินดีนะครับ”
“ค่ะ”
ลลิตาแอบหน้าเสียเล็กน้อยที่อุตส่าห์มาที่นี่วัตถุประสงค์ก็คือการที่จะได้มาเจอกับนนทวัตรแต่มาเสียเที่ยวเสียได้
“ตะวัน”
ณจันทร์ที่กำลังนั่งพักอยู่ที่ร้านกาแฟหลังจากหาซื้อชุดทำงานเสร็จเธอผงะเล็กน้อยกับเสียงของใครบางคนที่กำลังเรียกชื่อของปานตะวัน
“คุณ..”
เขาคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนที่แท้ก็แฟนเก่าจอมมักมากของปานตะวันนั่นเอง
“ตะวันเค้าสำนึกผิดทุกอย่างแล้วจริงๆเค้าขอโทษ”
ธนกรทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับหญิงสาวเขายังคงตามตื๊อหญิงสาวไม่หยุดเพราะทุกครั้งปานตะวันจะให้อภัยเขาได้และครั้งนี้เขาก็คิดว่ามันจะเป็นเช่นนั้นอีกเหมือนกันแม้นสาวเจ้าจะหมั้นหมายกับคนอื่นไปแล้วก็เถอะ
“คนที่มีสัมพันธ์ได้แม้กระทั่งเพื่อนแฟนความซื่อสัตย์คงหายากตัวคุณได้ยากอย่ามายุ่งกับฉันอีกเพราะฉันกำลังจะแต่งงาน”
ณจันทร์อดไม่ได้ที่จะต่อว่าธนกรที่ยังหน้าด้านมีหน้ามาขอปานตะวันคืนดีครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งที่ความผิดที่ตัวเองทำมันไม่น่าให้อภัยเลยสักนิด
“ยังไงตะวันก็จะไม่ยอมคืนดีกับเค้าใช่ไหม”
ธรกรเริ่มเสียงแข็งจ้องหน้าหญิงสาวเขม็งไม่พอใจกับคำพูดแลการกระทำของหญิงสาวที่ดูห่างเหินเขาออกไปมาก
“ใช่แล้วก็เลิกตามยุ่มย่ามกับฉันได้แล้วไม่อย่างงั้นฉันจะแจ้งความ”
ณจันทร์ตอกกลับธนกรเสียงแข็งเช่นกันให้เขานั้นได้รับรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดเธอจะทำจริง
“ได้.. ถ้าอยากจบกับเค้าก็ไปคอนโดเค้าไปเก็บเสื้อผ้าข้าวของของตะวันออกไปให้หมดแล้วเค้าจะยอมจบ”
“อย่างงั้นก็ได้..ขอให้จบจริงอย่างที่พูดก็แล้วกัน”
ณจันทร์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบตกลงรับปากธนกรหากแค่เสียเวลาไปขนของปานตะวันกลับบ้านของเธอแล้วเรื่องวุ่นวายทุกอย่างของปานตะวันจะจบเธอก็เต็มใจจะไป
“ของคุณตะวันค่ะ”ณจันทร์เอาของปานตะวันที่มีไม่กี่ชิ้นมาให้กับโสภิตาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าธนกรทำไมจะต้องให้เธอไปเอาของแค่นี้กลับด้วย“แล้วหนูจันทร์ไปเจอกับแฟนเก่าตะวันที่ไหน”“บังเอิญเจอครั้งสองครั้งค่ะตานี่ตามตื๊อจะขอคืนดีกับคุณตะวันท่าเดียวต้องไปเอาของออกจากคอนโดถึงจะยอมจบ”“แล้วเค้าจะยอมจบจริงๆใช่ไหม”โสภิตารับรู้ว่าลูกสาวของเธอเลิกกับธนกรไปพักใหญ่แล้วไม่ยักรู้ว่าชายหนุ่มจะยังคงตามตื๊อลูกสาวเธอไม่เลิก“ค่ะเห็นว่าจะไม่มายุ่งอะไรกับคุณตะวันแล้ว”“ขอบใจหนูจันทร์มากนะที่เสียเวลาสวมรอยเป็นตะวันอีก”โสภิตายื่นมือลูบหัวของณจันทร์เบาๆด้วยสายตาเอ็นดู“ไม่เป็นไรค่ะอะไรที่จันทร์ช่วยได้ก็ช่วยค่ะ”ณจันทร์ยิ้มกว้างมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้กับโสภิตาเพราะเธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนที่เธอเต็มใจเป็นปานตะวันในวันนี้ก็เพราะเห็นแก่โสภิตาล้วนๆวันต่อมาวันนี้สามสาวมาทำบุญกันตั้งแต่เช้าที่วัดใกล้กับโรงพยาบาลของแม่ครูดวงเดือน“ขอให้ต่อไปนี้มีแต่สิ่งดีๆด้วยเถิด”พราวมุกยกมือท่วมหัวขณะที่กำลังกรวดน้ำพร้อมกับเพื่อนทั้งสองที่ใต้ต้นไม่ใหญ่“ทำสังฆทานแล้วไปปล่อยปลากันเถอะจะได้ไป
“พี่ลิตาเห็น”“ใช่”“ไปคุยกันที่ร้านกาแฟดีกว่าครับ”ธนกรเห็นทีเรื่องนี้จะต้องคุยกับลลิตายาวจึงต้องหาที่สะดวกๆในการคุยร้านกาแฟXXX“แบบนี้นี่เอง...เชื่อจริงๆใช่ไหมว่าปานตะวันรับหมั้นคุณนนเพราะประชดเราน่ะ”“ผมก็ไม่แน่ใจนะครับ..แต่ปกติผมทำผิดกี่ครั้งปานตะวันก็ให้อภัยผมตลอดแล้วที่ทะเลาะกันล่าสุดปานตะวันขอเลิกกับผมไม่กี่อาทิตย์ก็มีข่าวว่าเธอจะหมั้นกับนนทวัตรมันทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าเธอประชดผมตอนนี้ผมอยากได้เธอคืนมาไม่ว่าจะใช้วิธีไหนผมก็ยอม”“ถ้าพี่จะขอยื่นมือช่วย..ไทม์จะโอเคหรือเปล่า”“พี่ลิตา”ธนกรเงยหน้ามองจ้องลลิตาอย่างไม่เชื่อหูตัวเองว่าลลิตาจะเอ่ยคำเมื่อครู่ออกมา“พี่ก็เป็นคนชอบพูดตรงๆ..พี่สนใจคุณนน”ลลิตาไม่ได้พูดอะไรมากและพอจะรู้ว่าธนกรน่จะเข้าใจว่าที่เธอขอยื่นมือเข้าช่วยให้ธนกรคืนดีกับปานตะวันเพราะต้องการอะไร“แล้วคุณจะได้รู้กันว่าไม่ควรมาโกหกคนอย่างผม”นนทวัตรนั่งกำมือแน่นมองจ้องเขม็งไปยังรูปจากกล้องวงจรปิดเขาเหมือนถูกหักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากคนที่ชอบโกหกตาใสแต่คิดไปคิดมามีรูปพวกนี้ก็ดีเขาจะได้เจรจาให้หญิงสาวเอ่ยขอถอนหมั้นได้ง่ายขึ้นร้านอาหาร“เหนื่อยหรือเปล่ามาทำงานวันแรกพี่ก็พาออ
“ถ้าเรื่องนี้ถึงหูถึงตาครอบครัวผมจะดูซิว่าเค้ายังอยากได้สะใภ้แบบคุณอยู่หรือเปล่าไปบอกยกเลิกการหมั้นกับครอบครัวผมซะแล้วเรื่องหมกเม็ดเน่าเฟะของคุณผมจะปล่อยผ่าน”“ไม่..ถ้าคุณอยากจะบอกอะไรครอบครัวคุณ..คุณก็บอกไปเลยฉันก็มีคำอธิบายของฉันเหมือนกัน”หญิงสาวรู้ว่าตอนนี้เธออธิบายอะไรชายหนุ่มไปมันก็เปล่าประโยชน์เพราะเขาเชื่อไปแล้วว่าเธอคือผู้หญิงมั่วไม่เลือกที่ทำได้ตอนนี้ก็คือปลดล็อคประตูรถและเดินออกไปจากนนทวัตรให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรกับชายหนุ่มให้เสียสุขภาพจิตอีก“จะไปไหน.. ตะวัน.. ตะวัน”นนทวัตรลงรถตามหญิงสาวมาติดๆทำให้เธอต้องเร่งสปีดสับขาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตแต่ขาสั้นๆของเธอก็ไม่ทันคนขายาวอย่างชายหนุ่มอยู่ดีตอนนี้ร่างของเธอจึงถูกเขารวบอุ้มกลับไปที่รถดังเดิมท่ามกลางสายตาของคนที่เดินไปมาข้างถนนแต่ทุกคนทำได้แค่มองเท่านั้นด้วยคงคิดว่าเป็นเหตุสามีภรรยาทะเลาะกันจึงไม่มีใครอยากเข้ามายุ่ง“ปล่อยฉันนะ..”นนทวัตรอุ้มคนที่กำลังดีดดิ้นนั่งตักอยู่ที่ฝั่งคนขับด้วยกันและรีบเหยียบคันเร่งออกไปทันที“ปล่อย..”“อยากดิ้นก็ดิ้นไปผมจะขับรถถ้าอยากให้ตายกันทั้งคู่ก็ดิ้นต่อ”สิ้นเสียง
ตอนนี้ณจันทร์อยู่บนเรือยอร์ชลำหรูที่มีเพียงแค่เธอและนนทวัตรเป็นคนขับ หญิงสาวเดินไปเดินมาอยู่ที่ห้องใต้ท้องเรืออยู่หลายรอบครุ่นคิดว่าหากเธอบอกกับนนทวัตรว่าเธอไม่ใช่ปานตะวันเรื่องทุกอย่างที่วุ่นวายในชีวิตของเธอตอนนี้ก็น่าจะจบ“คุณนน”หญิงสาวเดินกล้าๆกลัวๆเข้ามาหาชายหนุ่มที่กำลังขับเรือท่ามกลางทะเลที่รายล้อมไปด้วยความมืด“มีอะไร...ถ้าอยากจะกลับก็กระโดดลงทะเลว่ายน้ำไปเอง”นนทวัตรไม่ได้หันมามองหญิงสาวแม้แต่เพียงหางตามีเพียงคำพูดเหน็บแนมเธอเท่านั้นที่เขาส่งกลับไป“กรุณาพูดกับฉันดีๆเป็นหรือเปล่าคะ”ณจันทณ์เริ่มขมวดคิ้วอีกรอบรู้ว่าเขายังคงอคติกับเธอไม่เข้าใจว่าทำไมคนตรงหน้าถึงได้ชอบจิกกัดเธอตลอดทุกคำที่พูดด้วยทั้งที่เธอก็พูดด้วยดีๆ“ก็พอใจจะพูดแบบนี้...คุณมาทักผมก่อนเองมีอะไรจะพูดก็พูดมา”“คือ..ฉัน”เมื่อถูกถามกลับเข้าคนที่เตรียมคำพูดมาก็เริ่มไปไม่เป็นเพราะหน้าของโสภิตาลอยเข้ามาอยู่ในโสตประสาททำให้เธอรู้สึกเห็นใจโสภิตาถ้าหากเธอพูดความจริงออกไปมันก็จะดีต่อตัวเธอที่ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวอะไรกับวงเวียนชีวิตของเหล่าไฮโซแต่ผลร้ายก็จะไปตกอยู่กับโสภิตาซึ่งคิดไปคิดมาเธอก็ยอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้ไม่เข้
ปังง..คนตัวโตที่พึ่งเดินเข้าห้องปิดประตูเสียงดังจนคนที่นั่งด้านนอกสะดุ้งเล็กน้อยแต่หลังจากหายตกใจเธอก็สบถขำออกมาณจันทร์เชื่อแล้วว่ายังไงที่นี่ก็มีคนเพราะเมื่อครู่ชายหนุ่มเป็นคนบอกเธอเองว่าจะมีคนเอาของมาให้และเมื่อถึงเวลานั้นเธอจะได้ขอความช่วยเหลือจากพวกเขา“เก่งให้ตลอดก็แล้วกัน”นนทวัตรเห็นทีสิ่งที่คิดว่าแกล้งหญิงสาวได้จะไม่ได้ผลและคงจะต้องเล่นแรงขึ้นเพราะไม่ชอบที่สาวเจ้าทำอวดเก่งใส่ตัวเองเท่าไรนักวันต่อมาโรงพยาบาล XXX“คุณพราวมุกคะท่านผอ.เรียนเชิญให้ไปพบตอนบ่ายสองค่ะ”“ร.. เรียกพบฉันมีอะไรเหรอคะ”พราวมุกนั่งมองหน้ากับกนกวรรณหัวหน้าบัญชีด้วยสีหน้าตกใจก่อนจะหันกลับมาถามชุติมาเลขาของผอ.ที่มาแจ้งข่าวด้วยตัวเองด้วยท่าทีประหม่า“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ”ชุติมาตอบเรื่องนี้ไม่ได้เพราะเธอได้รับคำสั่งมาแค่นี้และย้ำให้เธอมาบอกด้วยตัวเองว่าจบเธอก็เดินกลับไป“ค่ะ”พราวมุกเริ่มทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าเธอทำอะไรไม่เข้าตาใครทั้งที่พึ่งเข้ามาทำงานได้เพียงแค่วันที่สอง“เค้าเรียกพราวไปทำอะไรเหรอคะหัวหน้า”พราวมุกหันมาถามกนกวรรณอีกรอบ“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันปกติท่านผอ.ไม่เคยเรียกพบใครด้วย”กนกวรรณสาวใหญ่ที่ทำงา
“เป็นไปได้ยังไงพราว..ตัวเนี่ยนะเป็นทายาทเศรษฐีพันล้าน”เป็นเรื่องที่น่าตกใจสำหรับณิชามากเมื่อพราวมุกกลับมาเล่าเหตุการณ์วันนี้ให้ฟังว่าตัวเองมีสิทธิ์ที่จะได้เป็นทายาทเศรษฐีพันล้าน“ใช่..แต่ทางทนายจะต้องตรวจดีเอ็นเอก่อน”หลังจากที่แก้วเกตบอกกับเธอว่าเธอน่าจะเป็นลูกของคนที่ชื่อสรุตาพราวมุกก็ไปโรงพยาบาลหาหมอประจำตระกูลของสรุตาและเก็บตัวอย่างดีเอ็นเอไปตรวจว่าตรงกับดีเอ็นเอของพ่อกับแม่ที่เก็บตัวอย่างเอาไว้หรือไม่หากตรงก็เท่ากับว่าชีวิตของเธอจะเปลี่ยนไปในทันที“ขอให้เป็นจริงนะพราว”ณิชาดีใจไปกับพราวมุกด้วยและภาวนาว่าขอให้เพื่อนเธอเป็นทายาทเศรษฐีจริงๆ“ถ้าเป็นจริงมันก็มีทั้งเรื่องน่ายินดีแล้วก็น่าเศร้าเพราะเค้าไม่เหลือคนในครอบครัวเลย”“นั่นสินะ...แต่อย่าลืมนะพราวว่าเรามีครอบครัวที่ใหญ่กว่าคนอื่นตั้งเยอะ”“จริงด้วยนะ..อยากให้แม่ครูกับจันทร์อยู่ด้วยตอนนี้จัง”พราวมุกนั่งจับมือกับณิชาแน่นเธอคงจะดีใจที่ได้เป็นทายาทเศรษฐีจริงๆไม่ใช่ว่าจะมีเงินใช้สุขสบายแต่ดีใจที่จะมีเงินมาให้แม่ครูพัฒนาบ้านเด็กกำพร้าที่เธอเคยอาศัยอยู่และชีวิตเด็กๆพี่ๆน้องๆร่วมบ้านก็จะได้ดีขึ้นไปด้วยทางด้านณจันทร์ตั้งแต่เช้าจรดเย็
“ขอบคุณนะครับป้าบัวลุงโนชที่เอาอาหารมาให้แถมยังพาหมอมารักษาผม”นนทวัตรจึงตัดบทบัวผันเอาไว้ก่อนเพราะไม่ต้องการให้หญิงสาวรู้ว่าที่นี่ที่ไหนด้วยกลัวว่าเธอจะหาทางติดต่อกับคนอื่นให้มาช่วยถูก“อ๋อ..ก็รู้เรื่องจากคุณตะวันนี่แหละครับถึงได้รีบพาหมอมา..ไม่มีอะไรแล้วพวกผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”ภาพที่บัวผันและมาโนชกำลังลุกเดินออกไปทำใจของณจันทร์ห่อเหี่ยวหนักลงไปอีกเพราะมีคนให้เธอขอความช่วยเหลือแท้ๆแต่พวกเขากลับไม่เชื่ออะไรเธอ“ทานยาให้ตรงเวลานะครับคุณนน”กิตติคุณหันมาบอกกับนนทวัตรก่อนจะเดินตามสองลุงป้าไป“ครับ”หลังจากทุกคนออกไปกันจนหมดนนทวัตรก็หันมาจ้องคนที่นั่งก้มหน้างุดเขม็ง“ทำร้ายผมจนเลือดตกยางออก...คิดจะหนีแต่ก็หนีไม่รอด”“ฉันหนีได้ค่ะ..แต่เพราะฉันเป็นคนที่มีสำนึกต่างหากเลยไม่ปล่อยให้คุณนอนจมกองเลือดอยู่แบบนั้น”ณจันทร์เงยหน้ามองคนที่กำลังพูดถางถางด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์“ให้ผมเดา..คุณคงกลัวผมตายแล้วตัวเองจะมีความผิดต่างหากถึงได้ยอมกลับมา”“จะอะไรก็ช่างฉันว่าเราหยุดเล่นสงครามประสาทกันซะทีเถอะพาฉันกลับเถอะนะขอร้องล่ะ”“ไม่..บอกแล้วไงว่าถ้าคุณไม่ยอมไปขอถอนหมั้นกับครอบครัวผมคุณก็จะต้องใช้ชีวิตที่น
“พี่เมฆรู้ได้ไงคะว่าผิงทำงานอยู่ที่นี่”ณิชาออกมาคุยกับเมฆาที่ร้านกาแฟใก้ล้ๆกับที่ทำงานของเธอช่วงพักกลางวัน“จันทร์บอกพี่เอาไว้”“แล้วมาหาผิงที่นี่มีธุระอะไรเหรอคะ”“พี่ติดต่อจันทร์ไม่ได้เลยเธอหายไปตั้งแต่วันนั้นที่มีผู้ชายมาพาเธอไปผิงพอจะรู้หรือเปล่าว่าเค้าเป็นใคร”เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เมฆาร้อนใจจนต้องรบกวนเวลาของณิชาเพื่อมาขอคุยกับเธอเรื่องณจันทร์“คุณนนใช่ไหมคะ”“อ่อใช่..เห็นจันทร์เรียกเค้าว่าแบบนั้น”เมฆารีบพยักหน้าเพราะเขาจำได้ว่าวันนั้นณจันทร์เรียกผู้ชายคนที่มาหาเธอว่านน“คือ..”ณิชาอึกอักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเล่ารายละเอียดให้เมฆาได้ฟังว่าทำไมณจันทร์ถึงไปรู้จักกับนนทวัตรได้“แบบนี้นี่เอง”“ผิงก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะคะว่าจันทร์จะกลับมาเมื่อไรเพราะก็ติดต่อจันทร์ไม่ได้เหมือนกันค่ะ”“จันทร์จะปลอดภัยใช่หรือเปล่า...วันนั้นที่คุณนนพาจันทร์ออกไปดูจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร”เมฆามองออกว่าวันนั้นนนทวัตรน่าจะไม่พอใจที่เห็นเขากับณจันทร์เพราะคิดว่าเธอคือปานตะวัน“จริงเหรอคะ”“อืม..คงโมโหที่เห็นพี่อยู่กับคู่หมั้นตัวเองล่ะมั้ง”“แต่ที่คุณโสโทรมาบอก..เห็นว่าคุณนนแค่จะพาจันทร์ไปเที่ยวดูงานด้วยกันแล้วก