Share

ตอนที่10 ไม่ยอมเลิก

“เค้าไม่ยอมเลิกกับตะวันง่ายๆหรอกนะ”

ณจันทร์ตัวแทบลอยเมื่อถูกผู้ชายคนที่จะลวนลามเธอวันนั้นกระชากตัวก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

“ปล่อยฉันค่ะ..คุณมาที่นี่ได้ยังไง”

สาวเจ้ารีบสะบัดมือออกจากมือหนาที่เหนียวเป็นปลาหมึกด้วยกลัวว่าจะมีใครมาเห็นแล้วจะกลายเป็นเรื่องใหญ่

“เพราะคู่หมั้นตะวันหล่อกว่ารวยกว่าเค้าใช่หรือเปล่าถึงไม่ยอมคืนดีกับเค้าง่ายๆ”

ธนกรกระชากตัวหญิงสาวมากอดเอาไว้แน่น ณจันทร์ชะงักฉุกคิดก่อนจะมองคนตรงหน้าอย่างเพ่งพิจารณาและคิดว่าเขาคงเป็นแฟนเก่าปานตะวันแน่นอนด้วยพอจะจับใจความจากคำที่ชายหนุ่มพูดได้

“ปล่อยเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้นจะเรียกคนมาลากคุณออกไป”

ยิ่งรู้ว่าเขาคือแฟนเก่าของปานตะวันเธอก็ต้องยิ่งอยู่ให้ห่างเพราะวันนี้เป็นวันหมั้นของปานตะวันและนนทวัตรเธอจะทำอะไรให้ชื่อเสียงของปานตะวันเสียหายไม่ได้

“ทำอะไรกัน”

ณจันทร์ผงะและรีบผละตัวออกจากอ้อมแขนคนที่โอบเธอเอาไว้และรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังจะมีเรื่องผิดใจกับนนทวัตรแน่นอน

“แล้ววันหลังผมจะมาหาคุณใหม่”

ธนกรมองค้อนไปยังนนทวัตรและหันมากระซิบกับหญิงสาวก่อนจะรีบเดินหนีออกไป ทิ้งระเบิดให้ณจันทร์เป็นฝ่ายรับหน้าอยู่ตรงนี้เพียงคนเดียว

“มานี่เลย”

นนทวัตรลากณจันทร์เข้าห้องแต่งตัวไปด้วยกันเขาดูอารมณ์คุกรุ่นอยู่พอสมควรแม้นจะไม่ได้รักกันกับคู่หมั้นตัวเองจริงๆแต่เมื่อมาเห็นหญิงสาวและชายคนอื่นมากอดกันในงานวันหมั้นของตัวเองมันเหมือนเป็นการถูกหยามหน้าอยู่พอสมควร

“ผมจำได้ว่าผู้ชายคนนั้นคือคนที่คุนวิ่งหนีที่ห้าง..ตกลงคุณเป็นอะไรกับเค้ากันแน่”

นนทวัตรวาดมือจับหัวไหล่มนทั้งสองของณจันทร์เอาไว้แน่นเขาจ้องเธอเขม็งไม่วางสายตารังสีความโกรธของเขาทำณจันทร์เริ่มรู้สึกประหม่ากลัวอารมณ์ของนนทวัตรพอสมควรหญิงสาวก้มหน้ากลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะพูดออกไป

“แฟนเก่าค่ะ”

“หึ่..”

นนทวัตรสบัดมือผละตัวออกจากหญิงสาวสองก้าวมือหนาทั้งสองตอนนี้กำแน่น

“ถ้าเป็นแฟนเก่า..ดูท่าเค้าจะไม่อยากเลิกกับคุณนะ”

“แต่ฉันเลิกกับเค้าแล้วนะคะ”

ณจันทร์รีบเงยหน้าอธิบายถึงความจริงที่นนทวัตรต้องเข้าใจให้ได้

“ผมว่าถ้าคุณยังเคลียกับเค้าไม่ได้..ไม่ควรจะมารื้อสัญญาการหมั้นตั้งแต่แรก”

นนวัตรกรอกตาถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ดีที่เหตุกาณ์เมื่อครู่เกิดที่หน้าห้องแต่งตัวเลยไม่มีผู้ใหญ่หรือใครมาเห็นหากผู้ชายคนนั้นมายุ่มย่ามกับหญิงสาวกลางงานเขาได้อับอายไปทั้งตระกูลแน่

“ขอโทษที่ทำให้คุณนนรู้สึกไม่ดีนะคะ..แต่ฉันจบกับเค้าแล้วจริงๆ”

ณจันทร์รู้ว่าตอนนี้นนทวัตรไม่พอใจมากแต่สิ่งที่เธอจะยืนยันเพื่อรักษาชื่อเสียงของปานตะวันได้ก็คือคำว่าเลิกกับผู้ชายคนนั้นแล้วจริงๆ 

นนทวัตรเดินส่ายหัวไม่สบอารมณ์ออกไปจากห้อง ปั้ง” เสียงปิดประตูที่ดังก้องเกิดจากแรงเหวี่ยงของความโมโหทำเอาณจันทร์สะดุ้งเฮือกก่อนจะนั่งฟุบด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวที่เก้าอี้หน้ากระจก

“อะไรนักหนาเนี่ย..เฮ้อ..”

ณจันทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่วันนี้ดูเหมือนเธอจะต้องเจออะไรตื่นเต้นตั้งแต่เช้าจนมาถึงตอนนี้หวังว่าผ่านพรุ่งนี้ไปชีวิตของเธอจะเข้าสู่โหมดของความสงบสุขเช่นเดีมเสียที

แกร๊ก

“คุณแม่”

ณจันทร์ที่พึ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแอบตกใจกับเสียงประตูที่เปิดแต่ก็หายตกใจเมื่อคนที่เข้ามาคือโสภิตา

“ฉันโอนเงินเข้าบัญชีให้หนูแล้วนะ..ขอบใจมากที่ทำหน้าที่แทนตะวันได้อย่างดีไม่รู้ว่าต่อจากนี้เราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่ายังไงก็ขอให้หนูมีแต่ความโชคดีนะ”

“ขอบคุณค่ะ..ปัญหาทุกอย่างของคุณแม่ขอให้มันผ่านไปเร็วๆนะคะ”

ณจันทร์ไม่อยากจะพูดย้ำเรื่องของปานตะวันแต่ก็อยากจะให้กำลังใจโสภิตาในฐานะคนที่เคยเป็นลูกในช่วงระยะเวลาหนึ่ง

“ขอบใจจะ..ฉันกลับก่อนนะ”

“ค่ะ”

โสภิตาไม่อยากพูดคุยอะไรกับณจันทร์ให้นานกว่านี้เพราะกลัวว่าตัวเองจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เพราะรู้สึกว่าเธอกำลังเสียลูกสาวไปเป็นครั้งที่สอง

“คุณไปหาตะวันไหนบอกไม่ได้รักตะวันแล้วไง”

กมลเนตรนางแบบสาวสวยเธอเข้ามาต่อว่าธนกรที่คอนโดอย่างเจ็บใจเพราะไม่พอใจที่ธนกรไปขอปานตะวันคืนดีทั้งที่บอกกับเธอว่าไม่ได้รักปานตะวันและรักเธอมานานจนเธอยอมนอนด้วยและยอมเสียเพื่อนอย่างปานตะวัน ดีที่เพื่อนอีกสองคนยังไม่รู้เรื่องนี้ไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะถูกเลิกคบไปด้วย วันนี้ที่เธอต้องบอกวนิดาและพิมพ์อักษรว่าไม่สบายก็เพราะไม่อยากไปสู้หน้าปานตะวันเท่านั้น

“พูดแบบนั้นไปก็เพราะอยากได้เธอเท่านั้นแหละ”

ธนกรตวาดกลับกมลเนตรด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์เพราะเขาก็ไม่ได้แคร์เธอเท่าไรคนที่เขาสนใจและยกให้เป็นผู้หญิงคนเดียวที่คบกันอย่างเปิดเผยคือปานตะวันเท่านั้น

“เลว”

กมลเนตรกำมือแน่นกัดฟันกรอดก่อนจะวาดฝ่ามือเรียวลงไปที่แก้มสากของธนกร

ปึก.. “โอ้ย..”

ตัวของกมลเนตรเซถลาลงไปจมกับโซฟาด้วยแรงผลักของชายหนุ่ม

“ก็เธอมันง่ายเองจะมาเรียกร้องอะไร..ว่าฉันเลวเธอก็เลวเหมือนกันที่กล้านอนกับผัวเพื่อนได้”

ธนกรชี้หน้ากมลเนตรสบถใส่เธอเสียงฝาดเขายอมรับว่าตัวเองเลวแต่คนที่เลวไม่แพ้เขาก็คือหญิงสาวที่กล้าทรยศเพื่อนตัวเองเหมือนกัน

ณจันทร์และณิชามองพราวมุกที่กำลังวางสายจากโรงพยาบาลเป็นตาเดียวเพราะอยากรู้ว่าทางโรงพยาบาลโทรมาแจ้งเรื่องการผ่าตัดของแม่ครูว่าอะไร

“เค้าโทรมาว่าไงพราว”

เป็นณิชาที่เริ่มเอ่ยปากถามด้วยเห็นว่าพราวมุกเอาแต่ยิ้มแต่ไม่พูดอะไรเสียที

“พยาบาลบอกว่าการผ่าตัดผ่านไปด้วยดีตอนนี้เหลือแค่รอให้แม่ครูฟื้นเท่านั้น”

“รู้แบบนี้ก็โล่งใจพยาบาลบอกหรือเปล่าว่าให้เยี่ยมได้เมื่อไร”

ณจันทร์บีบมือณิชาแน่นดีใจที่ได้ฟังข่าวดีที่อยากได้ยิน

“ยังไม่ได้บอกเดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าโทรถามอีกทีก็ได้”

“อืม..เออลืมไปเลย..พราวตัวจำผู้ชายคนนั้นที่พราวไปชนได้หรือเปล่า”

“ทำไมเหรอ”

“วันนี้เค้าเจอที่งานเค้าชื่อคุณกวินเป็นเพื่อนกับคุณนน”

“แสดงว่าเค้าก็ต้องเห็นตัวในสภาพที่ไม่ใช่คุณหนูน่ะสิ..เค้าไม่สงสัยอะไรใช่ไหม”

พราวมุกเบิกตาตกใจกับเรื่องบังเอิญ

“นั่นสิ”

ณิชาเองก็ตกใจกับเรื่องที่ได้ฟังไม่ต่างจากพราวมุก

“ดูแล้ว..ก็น่าจะไม่นะ”

“เฮ้อ..ค่อยโล่งอก”

ณจันทร์เข้าใจว่ากวินน่าจะไม่ได้สงสัยอะไรเพราะยังพูดคุยกับเสมือนว่าเธอคือปานตะวันปกติไม่ได้ถามเรื่องราววันนั้น

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status