คนรักที่จากไปอย่างไร้เหตุผล กลับมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกครั้งในรอบ 5 ปี เขาจะทำอย่างไร “ทุกครั้งทำไมต้องมีผมที่เจ็บอยู่คนเดียว คุณเลือกจะใจร้ายกับผมก่อนก็อย่าหาว่าผมเป็นคนเลวก็แล้วกัน!!” เธอ และ เขา .....เคยรักกันมาก่อน "ทั้งสอง" เคยสัญญาว่าจะแต่งงานกันหลังจากที่เขาได้รับตำแหน่งใหม่แต่ทว่า..... "เธอ" กลับทิ้งเขาไปเหลือเพียงแหวนหมั้นแทนใจที่เขาเคยสวมให้ 5 ปีผ่านมาเธอมาปรากฎตัวต่อหน้าเขาอีกครั้ง หลังจากที่เขาพยายามตามหามาร่วม 4 ปี “ผมให้คำตอบที่คุณอยากรู้ในทุก ๆ คำไปแล้ว ทำไมตอนนี้คุณถึงไม่กล้าตอบคำถามของผมล่ะ” “เรื่องนี้…ไม่ได้เกี่ยวกับการรักษาคุณพ่อไม่ใช่เหรอคะ” “คุณรู้ได้ยังไงว่าไม่เกี่ยวข้องกับการรักษา ถ้าผมบอกว่าจะไม่รักษาคุณพ่อของคุณถ้าคุณไม่ตอบคำถามผมมาคุณจะทำยังไง” “หมอคะ อย่า….อย่าล้อเล่นแบบนี้สิคะนี่มันชีวิตคนนะคะ” “แล้วที่คุณทิ้งชีวิตผู้ชายคนหนึ่งให้จมกับความทุกข์เมื่อห้าปีก่อนนั่นล่ะ คุณไม่คิดที่จะรับผิดชอบอะไรสักหน่อยเหรอ”
View More“ไม่เป็นไรครับคุณหมอ ผมกับบัวก็พึ่งจะมาถึงได้ไม่นาน ไม่คิดว่าคุณหมอจะจองห้องข้างบนเอาไว้ สวยเหมือนที่บอกเอาไว้เลยครับ”“ผมพูดไม่ผิดใช่ไหมล่ะครับ มานั่งทางนี้สิเนย”“พี่ธเนศกับบัวคือ…”“ใช่ คนที่พี่นัดมาวันนี้ยังไงล่ะ รีบนั่งก่อน สั่งอาหารแล้วค่อย ๆ คุย เชิญครับ”ธเนศดึงเก้าอี้ให้บัวหลังจากที่หมอเรย์ดึงเก้าอี้ให้เนยนั่งข้าง ๆ เขา เนยต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าหมอเรย์กับคุณธเนศ เจ้าของร้านกาแฟที่เธอทำงานอยู่รู้จักกัน ไม่สิถึงขั้นมานั่งทานข้าวด้วยกันนี่มันไม่ปกติแล้วแต่เมื่อเธอหันไปมองหน้าบัว เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องก็หันมายิ้มและพยักหน้าให้เธอเท่านั้น“เอาตามนี้ครับ อ้อ ขอไวน์ที่ผมสั่งเอาไว้ด้วย”“ครับคุณผู้ชาย”“เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเลยดีไหมครับดูเหมือนว่าผมจะรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ กับสายตาคนข้าง ๆ ผมแล้วครับคุณธเนศ”ธเนศหันมามองเนยแล้วขำเมื่อคุณหมอพูดออกมา นั่นยังน้อยไปด้วยซ้ำกับที่พวกเขาเห็นอาการของเนยที่เดินเข้ามาแล้วเจอพวกเขาในนี้ ธเนศดื่มน้ำและวางก่อนจะเริ่มพูด“ก่อนอื่น พี่ต้องขอโทษเนยด้วยที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ก่อนว่าจะมาพบเนยที่นี่”“นั่นสิคะ เนยเองก็แปลกใจ พี่เรย์นี่หมายความว่ายังไงคะ”“เฮ้
“พ่อ!!…”“ฉันพูดเรื่องจริง คนเฮงซวยแบบนั้นมันมีอะไรดีสู้ตาพีร์ก็ไม่ได้”“เราเลิกคุยเรื่องนี้เถอะนะคะ คุยไปให้ได้อะไรขึ้นมาเดี๋ยวความดันก็ขึ้นหรอก”“หึ พูดถึงไม่ได้เลยออกตัวปกป้องตลอดนี่ถามจริง ๆ เถอะ แกยัง…”“พ่อคะ…”“ก๊อก ก๊อก”“พะ….คุณหมอ!!”หมอเรย์เดินเข้ามาพร้อมกับพยาบาลอีกคนเพื่อวัดความดันให้พ่อเธอตามปกติ แต่สีหน้าของเธอทำให้เขานึกสงสัยแต่ว่าพ่อของเธอกลับปรับสีหน้าได้ไวกว่าเธอ“อ้าวคุณหมอมาพอดีเลย กินแอปเปิลหน่อยไหมครับเนยพึ่งจะปอกเสร็จ”“ไม่เป็นไรครับคุณพ่อ วัดความดันหน่อยนะครับ”“อ้อ ได้ครับ ๆ”เนยทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อหันไปมองพ่อของเธอจนหมอเรย์สงสัยว่าก่อนหน้านั้นพ่อลูกสองคนนี้คุยอะไรกันทำไมแฟนสาวของเขาถึงได้ทำหน้าแปลก ๆ เนยรีบหนีเอาเปลือกผลไม้และมีดไปเก็บ พยาบาลหันไปแจ้งคุณหมออีกครั้ง“คุณหมอคะ ความดันคนไข้เริ่มสูงขึ้นอีกแล้วค่ะ”“อะไรนะ คุณพ่อครับผมขอตรวจนิดหนึ่งนะครับ”“อ้อ ครับ ๆ ได้ครับ”หมอเรย์ใช้หูฟังเพื่อตรวจอีกครั้งเพื่อตรวจการทำงานของปอดและหัวใจ เนยรีบหันมาเมื่อพบว่าพ่อของเธอความดันไม่ปกติอีกครั้ง“อืม ก่อนหน้านี้ทำอะไรมาหรือเปล่าครับ ไม่เป็นไรน่าจะแค่อารมณ์ไม่
หมอเรย์เป็นฝ่ายตกใจอีกครั้งที่เนยร้องไห้และโผเข้ากอดเขาแบบนี้ เขาไม่เคยบอกใครแม้แต่แม่ของเขาเองเพราะเรื่องเมื่อห้าปีก่อนมีผลทำให้เขาป่วยมาจนถึงตอนนี้ แต่อาการก็เริ่มดีขึ้นจนเขาไม่ต้องกินยาหลังจากที่พบเธออีกครั้ง“เนย…พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องตกใจนะ”“เนยผิดเองค่ะ เนยผิดเอง ฮือ!!”“เนย….อย่าไปไหนอีกได้ไหม”เนยร้องไห้พลางพยักหน้ากับไหล่ของเขาแทนคำตอบเพราะเธอสะอื้นจนไม่อาจพูดออกมาได้ หมอเรย์กอดเธอเอาไว้จนแน่น ครั้งนี้นับว่าพวกเขาได้โอกาสคืนดีกันได้อย่างสมบูรณ์เสียทีหลังจากที่หมอเรย์ตัดสินใจทำตามที่เพื่อนหมอที่รักษาอาการนี้ให้เขาแนะนำ“นายรู้ต้นเหตุของโรคนี้ดี ในเมื่อเธอกลับมาแล้วแบบนี้ก็ลองหาเรื่องพาเธอมาอยู่ใกล้ ๆ อีกครั้ง ถ้าอาการนายดีขึ้นฉันจะสั่งหยุดยาแต่ถ้าไม่ดีขึ้นแสดงว่าเธออาจจะไม่ใช่สาเหตุในการป่วยของนาย”“แต่ว่า ทำไมเวลาฉันได้กลิ่นน้ำหอมของเธอ กลิ่นตัวเธอแล้วรู้สึกใจสั่นแต่ก็ไม่ได้รู้สึกกลัวแต่รู้สึก…”“เหมือนกับได้รับความอบอุ่นจากคนที่รัก คุ้นเคยและปลอดภัย ใช่ไหม?”“ใช่”“อืม ฉันว่าฉันเดาไม่ผิดหรอก นายลองหาวิธีพาเธอมาอยู่ใกล้ ๆ อาการของนายไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น มีโอกาสที่จะหายข
“กินยาแก้ไข้ค่ะ”“เนย…..”“เดี๋ยวไปเทน้ำมาให้นะคะ”“ไม่เอา ถ้าไม่ยกโทษให้พี่ก็ไม่ต้องกิน ปล่อยตายไปเลย”เอากอดหลังเธอเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอลุกออกไป ถ้าปล่อยไปก็ไม่รู้ว่าเธอจะแอบออกไปเมื่อไหร่ เขาไม่อยากนอนคนเดียวและไม่อยากให้เธอทิ้งเขาเอาไว้ที่ห้องนี้คนเดียวอีก“ไม่กินยาแล้วจะหายได้ยังไงล่ะคะ”“ไม่อยากหายเดี๋ยวไม่มีคนดูแล”“แล้วคนไข้อีกเป็นพันที่รอคุณหมออยู่ล่ะคะ”“ก็ยกโทษให้พี่เสียทีสิถ้าเห็นแก่คนไข้เป็นพันของพี่ที่รออยู่นั่นละก็....”“แล้วใครไปโกรธอะไรคุณหมอเมื่อไหร่กันล่ะคะ”เขานิ่งไปนิดหน่อยเมื่อเธอพูดคำนี้ออกมา เธอพูดจริง ๆ ใช่ไหมที่บอกว่าไม่ได้โกรธเขาแล้ว “จริงเหรอ หายโกรธพี่แล้วจริง ๆ เหรอ”“ปล่อยได้หรือยังคะจะได้ไปเอาน้ำมาให้ จะได้กินยา”“หันมาคุยกันดี ๆ สิ พี่ป่วยอยู่นะ อย่าใช้เสียงดุแบบนี้ได้ไหม”เธอกำลังจะแพ้เสียงออดอ้อนนี้อีกครั้งทั้ง ๆ ที่เคยบอกกับตัวเองเอาไว้ว่าจะไม่กลับมาอีก แต่สุดท้ายแล้วเธอก็แพ้เขาอีกจนได้ ครั้งนี้อาจจะทำให้เธอเจ็บมากกว่าเขาแต่เธอก็จะยอมรับมันเพราะคำพูดของเขาเมื่อกี้นี้“เมียไม่ยอมให้เข้ามานอนด้วย!!”“นอนพักนะคะ เนยจะไปเทน้ำมาให้”“อืม ๆ ก็ได้”เมื
เขาจับเธอมากอดและกัดไปที่ไหล่ของเธอ แม้ว่าจะโกรธแต่เขาก็ไม่อยากเสียเธอไปและไม่อยากเห็นเธออยู่กับคนอื่นแม้แต่อยู่ใกล้ ๆ ก็ไม่ได้ เขาไม่ยอม“หมอคะ เนยเจ็บนะ”เขาปล่อยเธอแต่ก็ไม่ยอมคลายกอดที่กอดเธอเอาไว้แน่น เนยเริ่มเข้าใจแล้วว่าหมอเรย์ไม่พอใจเรื่องนี้ เขาอาจจะบังเอิญไปเห็นเธอและธเนศคุยกันระหว่างทำงาน แต่เนยกับหมอเรย์ในตอนนี้ไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย“ปล่อยเนยก่อนค่ะ”“ไม่ ผมไม่ปล่อย รับปากมาก่อนสิว่าจะไม่ไปสุงสิงกับเขาอีก”“ไม่ค่ะ”“เนย!! คุณอยากให้ผมโกรธจนเป็นบ้าเหรอ”“แต่เนยต้องทำงาน ที่นั่นเป็นที่ทำงาน เขาเป็นเพื่อนร่วมงานและเป็นแค่เจ้านายอีกอย่างเนยก็….ไม่ได้คิดอะไรกับเขา”“พูดจริงเหรอ แล้วเขา....”เนยไม่ตอบแต่หันไปมองสภาพชุดทำงานที่ถูกเขาดึงจนขาดอยู่ที่พื้นนั่นแทน หมอเรย์เองก็หันไปมองเช่นกันแม้จะรู้สึกผิดแต่เขาก็ไม่อยากให้เธอไปทำงานที่นั่นอีกแล้ว“ไม่ทำงานที่นั่นไม่ได้เหรอ”“หมอคะ เรื่องนี้มันอยู่เกินขอบเขตข้อตกลงระหว่างพวกเรานะคะ เกือบสองเดือนที่ผ่านมานี้เนยทำหน้าที่บกพร่องเหรอคะ”“คุณถามแบบนี้ทำไม”“เนยถามคุณก็ตอบมาเถอะค่ะ”“ไม่ คุณ..ทำได้ดีไร้ที่ติ”“แล้วทำไมหมอถึงไม่ทำบ้างละคะ”
เนยไม่เถียงหมอเรย์เพราะตอนนี้อารมณ์เธอเตลิดไปไกลกว่านั้นแล้ว เธอต้องการเขา ต้องการมากกว่าที่เขาคิดและต้องการให้เขาทำมากกว่านั้น เนยทรุดตัวลงมาและคุกเข่าตรงหน้าหมอเรย์“คุณจะทำอะไร”เธอไม่ได้ตอบแต่กลับคว้าลำเอ็นตรงหน้าที่พึ่งออกมาจากร่องรักเธอเข้าไปในปากอย่างไม่นึกรังเกียจ หมอเรย์ต้องรีบใช้มือดันไปที่กระจกเพื่อลดความเสียวที่เธอจู่โจมเขากะทันหัน “อาา เนย!! อย่าพึ่ง ผมจะ….”แต่เนยไม่สนใจคำที่เขาขอร้อง เธออยากฟังเสียงเขา เสียงที่เขาต้องการเธอ อยากฟังเสียงครางของความเสียวที่เรียกร้องให้สัมผัสเขา เนยใช้ลิ้นโลมเลียมัน มือรูดขึ้นลงจนปลายบาน ๆ นั้นเริ่มมีน้ำไหลออก“เนย!! ไม่ไหวแล้ว อย่าทำอีกเลย”แต่เนยไม่หยุดเพราะเธอกำลังจะชนะในเกมนี้ อีกไม่นานแล้วเพราะเขากำลังจะทนไม่ไหว เธอสังเกตจากขาที่สั่นของคนตรงหน้าและเงยหน้าเพื่อยั่วยวนเขา นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทนได้เมื่อเผลอสบตาเนยเข้าไป“อ๊าห์!!!…..”น้ำรักพุ่งเข้าปากของเธอ เนยดูดและกลืนมันเข้าไปจนหมด หมอเรย์ยังคงยืนหอบอยู่เมื่อถูกรีดน้ำไปเกือบหมดเพราะความร้อนแรงของคนตัวเล็กตรงหน้านี้“พอใจหรือยัง”“พอใจมากค่ะ”“ดี คราวนี้ก็เตรียมตัวได้เลย”หมอเร
“ก็….คุณหมอให้เวลา…”“ช่างเถอะ อย่าได้ไปไหนมาไหนแบบนี้อีก”“เนยออกไปได้แล้วใช่ไหมคะ เนยจะแวะไปหาคุณพ่อหน่อย”“สภาพร่างกายคุณอาเริ่มดีขึ้นแล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดน่าจะไม่เกินเดือนหน้าผมจะดูวันผ่าตัดให้”“จริงเหรอคะ คุณหมอพูดจริงเหรอคะดีใจที่สุดเลยค่ะ”เนยลืมตัวเมื่อได้ยินหมอเรย์บอกว่าพ่อของเธอจะได้ผ่าตัดและเผลอตัวโผเข้ากอดเขาเต็มแรง หมอเรย์เองก็ตกใจแต่ก็ยิ้มไปกับเธอด้วย เนยที่พึ่งจะรู้ตัวเลยรีบคลายอ้อมกอดนั้นออกมา หมอเรย์แทบจะสลับอารมณ์ไม่ทันเมื่อเธอถอยออกไป“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะคุณหมอ เรื่องค่าใช้จ่าย…”“เรื่องนั้นเอาไว้ค่อยคุยกันเถอะคุณ….ไม่รีบกลับไปทำงานเหรอ นี่ก็..ชั่วโมงหนึ่งแล้ว”“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเนยไปหาคุณพ่อก่อนนะคะ”“อืม รีบไปเถอะ”“อ้อ ลืมไป นี่ค่ะ เนย…เอาขนมมาฝากคุณหมอ รีบไปหน่อยเลยไม่ได้ทำกาแฟมาให้ ไปก่อนนะคะ”เนยยิ้มและเดินอารมณ์ดีออกไปจากห้องของเขา เมื่อเธอเดินออกไปแล้วหมอเรย์ถึงกับทรุดตัวนั่งที่โต๊ะทำงานและหันไปมองถุงขนมที่อุ่นมาแล้ว แต่เพราะเขาใช้เวลาบนเตียงกับเธอนานไปหน่อย ขนมก็เลยเย็น“เกือบไปแล้วไหมล่ะ ทำไมกันนะ…แค่รอยยิ้มเดียวนั่นฉันก็แพ้แล้วเหรอบ้าจริง!!” คอนโดหมอเ
หมอเรย์ที่ยืนพิงประตูอีกฝั่งอยู่แทบจะทนไม่ไหวที่จะเดินเข้าไปแล้วดึงเธอมากอดแต่เขาต้องหักห้ามใจเอาไว้ เขาอยากให้เธอได้รับรู้บ้างว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเจ็บขนาดไหนแม้จะไม่ได้นึกอยากให้เธอเจ็บเหมือนกับเขาแต่เมื่อเห็นใบหน้าเธอที่เดินมาพร้อมกับผู้ชายคนอื่น ความโกรธของเขาก็พุ่งขึ้นจนทนไม่ไหวถึงกับกล้าจะทำข้อตกลงที่เห็นแก่ตัวนี้ขึ้นมา“ชนิตาผมจะทำให้คุณได้รู้ว่าคุณคิดผิดที่ทิ้งผมไป ครั้งนี้อย่าได้หวังว่าจะหนีไปไหนได้อีก”ไม่นานเนยก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอแทบไร้เรี่ยวแรงที่จะทำอะไรต่อได้อีก เมื่อเช็ดผมจนแห้งแล้วก็ล้มตัวลงนอนและหลับสนิทไปในทันทีโดยไม่ทันรู้ด้วยซ้ำว่าประตูไม่ได้ล็อกและมีคนที่กำลังเดินเข้ามาซุกตัวนอนกับเธอใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน“ฝันดีนะ”วันรุ่งขึ้นร่างกายเหมือนกับถูกกดทับด้วยของหนัก ๆ หลายกิโลเมื่อเนยค่อย ๆ พยายามลืมตาที่ทำได้ยากกว่าในทุก ๆ วัน แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อหันไปพบว่าไม่ได้นอนอยู่คนเดียว เมื่อหันไปมองนาฬิกาที่โต๊ะข้าง ๆ หัวเตียง“พึ่งจะตีห้าหรอกเหรอ สงสัยจะแปลกที่สินะ”เนยค่อย ๆ ขยับลงจากเตียงแต่คนตัวโตนั้นรู้ทันและดึงเธอเข้ามาใต้ผ้าห่มอุ่นนั้นอีกครั้ง“หมอคะ เนย…”
วันนั้นจำได้ว่าเธอมาพร้อมกับกระเป๋าแค่ใบเดียวเพื่อมาเจอเขาที่นี่ ตอนที่เธอเดินมาถึงหน้าห้อง เขาก็มาถึงก่อนหน้านั้นแล้วเมื่อเธอเดินเข้าไปในห้อง บรรยากาศเมื่อห้าปีก่อนก็หวนกลับมาอีกครั้ง“เข้าไปสิ กระเป๋า…เอาไปไว้ในห้องนอนเล็กนั่น”นั่นคือห้องที่เขาให้เธอพักอยู่ในครั้งนี้ ซึ่งก่อนหน้านี้เธอไม่เคยแยกห้องกับเขามาก่อนเลย แน่นอนว่าพวกเขานอนห้องเดียวกันจนวันที่เธอตัดสินใจไปจากชีวิตเขา“เหม่ออะไรอยู่ ไม่เก็บของเหรอผมหิวแล้ว”“ค่ะ ขอโทษค่ะ”เนยลากกระเป๋าเข้าไปในห้องนอนเล็กทันทีแต่ก็ไม่ทันจะปิดประตูหมอเรย์ก็พุ่งพรวดเขามาถึงตัวเธอ กระเป๋าลากชนเข้าที่เข่าของเนยแต่เขาไม่ได้สนใจแม้แต่นิดเดียวว่าเธอจะเจ็บหรือไม่เมื่อเขาจับตัวเธอโยนลงบนเตียงทันที“โอ๊ย คุณหมอคะ นี่คุณจะทำอะไร”“ผมก็บอกคุณไปแล้วนี่ว่าผมหิว”“แต่ว่าคุณให้เนยเอาของมาเก็บ อ๊ะ!! เดี๋ยวค่ะคุณหมอ”ลมหายใจของเขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม ร่างที่โถมทับลงมาจนเธอขยับตัวไม่ได้ แขนล่ำที่รวบสองมือเธอเอาไว้นั้นดูกำยำมากกว่าความทรงจำครั้งสุดท้ายที่จำได้“คุณคงไม่ลืมข้อตกลงที่ทำเอาไว้กับผมหรอกนะชนิตา”“ไม่ลืมค่ะ แต่ว่า…แต่…เนยยังไม่ได้อาบน้ำ”“ถึงผมจะเป็นหมอแ
ห้องพักส่วนตัวแพทย์“ฮึก!! อ๊ะ…อุ๊บ!!”“เงียบ ๆ หน่อยสิอยากให้คนข้างนอกได้ยินเหรอเนย”“อื้อ….”เสียงกระเส่าที่กระซิบอยู่ด้านหลังทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ทั้ง ๆ ที่สถานที่นี้ไม่ควรจะมาทำอะไรแบบนี้แต่คุณหมอ “ปรเมศวร์” ไม่ได้สนใจเมื่อแท่งแกร่งที่กระแทกอยู่ด้านล่างนั้นยังไม่ลดละความแรงและความถี่ในความต้องการจากตัวเธอ“อื้อ….อ๊ะ!! หมอเรย์ พักก่อนเถอะค่ะ นี่มัน…รอบสองแล้ว อื้อ…”“เงียบเถอะน่า คุณเป็นคนยอมรับข้อตกลงนี้เองนะ อาา….”“ไม่นะ!! เนยขอโทษ อ๊ะ แต่ว่า เฮือก!! หมอเรย์!!”เขาถอดและสอดใส่เข้าไปอีกครั้งเมื่อจับเธอพิงไปกับผนังห้องพักของเขาในโรงพยาบาล เสียงของเจ้าหน้าที่ด้านนอกที่ดังจอแจจนเธอได้ยินชัดเมื่ออยู่ตรงนี้แต่คนที่กำลังยกขาเธอขึ้นและสอดใส่ลำเอ็นแข็งแกร่งนั้นเข้ามาอีกครั้งไม่ได้สนใจอะไรนอกจากคนตรงหน้านี้เลย “อึก!! อาา….อยู่นิ่ง ๆ สิเนย ผมเสียวมากนะ”“อ๊า!!!”แม้ว่าเหมือนจะถูกบังคับกลาย ๆ แต่ “ชนิตา” หรือเนยก็ต้องยอมรับว่าเธอไม่เคยปฏิเสธเซ็กส์ที่ร้อนแรงของหมอเรย์ได้เลย ไม่ว่าจะครั้งไหน ๆ ที่เขาต้องการ เธอก็ต้องมาเสิร์ฟเขาถึงที่ ทั้งนี้เพราะทั้งคู่มีเงื่อนไขและข้อสัญญาที...
Comments