All Chapters of ทวงคืนรักคุณหมอปรเมศวร์: Chapter 1 - Chapter 10

ห้องพักส่วนตัวแพทย์“ฮึก!! อ๊ะ…อุ๊บ!!”“เงียบ ๆ หน่อยสิอยากให้คนข้างนอกได้ยินเหรอเนย”“อื้อ….”เสียงกระเส่าที่กระซิบอยู่ด้านหลังทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ทั้ง ๆ ที่สถานที่นี้ไม่ควรจะมาทำอะไรแบบนี้แต่คุณหมอ “ปรเมศวร์” ไม่ได้สนใจเมื่อแท่งแกร่งที่กระแทกอยู่ด้านล่างนั้นยังไม่ลดละความแรงและความถี่ในความต้องการจากตัวเธอ“อื้อ….อ๊ะ!! หมอเรย์ พักก่อนเถอะค่ะ นี่มัน…รอบสองแล้ว อื้อ…”“เงียบเถอะน่า คุณเป็นคนยอมรับข้อตกลงนี้เองนะ อาา….”“ไม่นะ!! เนยขอโทษ อ๊ะ แต่ว่า เฮือก!! หมอเรย์!!”เขาถอดและสอดใส่เข้าไปอีกครั้งเมื่อจับเธอพิงไปกับผนังห้องพักของเขาในโรงพยาบาล เสียงของเจ้าหน้าที่ด้านนอกที่ดังจอแจจนเธอได้ยินชัดเมื่ออยู่ตรงนี้แต่คนที่กำลังยกขาเธอขึ้นและสอดใส่ลำเอ็นแข็งแกร่งนั้นเข้ามาอีกครั้งไม่ได้สนใจอะไรนอกจากคนตรงหน้านี้เลย “อึก!! อาา….อยู่นิ่ง ๆ สิเนย ผมเสียวมากนะ”“อ๊า!!!”แม้ว่าเหมือนจะถูกบังคับกลาย ๆ แต่ “ชนิตา” หรือเนยก็ต้องยอมรับว่าเธอไม่เคยปฏิเสธเซ็กส์ที่ร้อนแรงของหมอเรย์ได้เลย ไม่ว่าจะครั้งไหน ๆ ที่เขาต้องการ เธอก็ต้องมาเสิร์ฟเขาถึงที่ ทั้งนี้เพราะทั้งคู่มีเงื่อนไขและข้อสัญญาที

ชนิตานั่งตัวแข็งทื่ออยู่ที่เก้าอี้เพราะไม่คิดว่าเขาจะถามขึ้นมาตรง ๆ แบบนั้น หมอเรย์มองหน้าเธอ สีหน้าที่ดูจริงจังตรงหน้านี้ทำให้เธอเริ่มอึดอัดได้อย่างน่าประหลาด จากที่อากาศเย็น ๆ ตอนนี้เธอเริ่มร้อนและเริ่มกังวลขึ้นมาอีกครั้ง“คุณหมอคะ เรื่องคุณพ่อถ้าไม่มีอะไรแล้ว…”“ผมให้คำตอบที่คุณอยากรู้ในทุก ๆ คำไปแล้ว ทำไมตอนนี้คุณถึงไม่กล้าตอบคำถามของผมล่ะ”“เรื่องนี้…ไม่ได้เกี่ยวกับการรักษาคุณพ่อไม่ใช่เหรอคะ”“คุณรู้ได้ยังไงว่าไม่เกี่ยวข้องกับการรักษา ถ้าผมบอกว่าจะไม่รักษาคุณพ่อของคุณถ้าคุณไม่ตอบคำถามผมมาคุณจะทำยังไง”“หมอคะ อย่า….อย่าล้อเล่นแบบนี้สิคะนี่มันชีวิตคนนะคะ”“แล้วที่คุณทิ้งชีวิตผู้ชายคนหนึ่งให้จมกับความทุกข์เมื่อห้าปีก่อนนั่นล่ะ คุณไม่คิดที่จะรับผิดชอบอะไรสักหน่อยเหรอ”เนยนั่งตัวสั่นอยู่ที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเขาและไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขา เธอรู้ว่าเขาคงโกรธมากแต่ก็ไม่กล้าจะพูดอะไรออกไปเพราะตอนนี้พ่อของเธออยู่ในความดูแลของเขา เพียงแค่เขาเอ่ยปากว่าไม่อยากรับเคสนี้เธอก็คงต้องลำบากไปหาคุณหมอคนใหม่ อาจจะไม่ได้ยากนักแต่ว่าการเริ่มต้นวินิจฉัยโรคตั้งแต่แรกก็คงไม่ทันที่พ่อของเธอจะรับการรักษาได้ทั

วันนั้นจำได้ว่าเธอมาพร้อมกับกระเป๋าแค่ใบเดียวเพื่อมาเจอเขาที่นี่ ตอนที่เธอเดินมาถึงหน้าห้อง เขาก็มาถึงก่อนหน้านั้นแล้วเมื่อเธอเดินเข้าไปในห้อง บรรยากาศเมื่อห้าปีก่อนก็หวนกลับมาอีกครั้ง“เข้าไปสิ กระเป๋า…เอาไปไว้ในห้องนอนเล็กนั่น”นั่นคือห้องที่เขาให้เธอพักอยู่ในครั้งนี้ ซึ่งก่อนหน้านี้เธอไม่เคยแยกห้องกับเขามาก่อนเลย แน่นอนว่าพวกเขานอนห้องเดียวกันจนวันที่เธอตัดสินใจไปจากชีวิตเขา“เหม่ออะไรอยู่ ไม่เก็บของเหรอผมหิวแล้ว”“ค่ะ ขอโทษค่ะ”เนยลากกระเป๋าเข้าไปในห้องนอนเล็กทันทีแต่ก็ไม่ทันจะปิดประตูหมอเรย์ก็พุ่งพรวดเขามาถึงตัวเธอ กระเป๋าลากชนเข้าที่เข่าของเนยแต่เขาไม่ได้สนใจแม้แต่นิดเดียวว่าเธอจะเจ็บหรือไม่เมื่อเขาจับตัวเธอโยนลงบนเตียงทันที“โอ๊ย คุณหมอคะ นี่คุณจะทำอะไร”“ผมก็บอกคุณไปแล้วนี่ว่าผมหิว”“แต่ว่าคุณให้เนยเอาของมาเก็บ อ๊ะ!! เดี๋ยวค่ะคุณหมอ”ลมหายใจของเขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม ร่างที่โถมทับลงมาจนเธอขยับตัวไม่ได้ แขนล่ำที่รวบสองมือเธอเอาไว้นั้นดูกำยำมากกว่าความทรงจำครั้งสุดท้ายที่จำได้“คุณคงไม่ลืมข้อตกลงที่ทำเอาไว้กับผมหรอกนะชนิตา”“ไม่ลืมค่ะ แต่ว่า…แต่…เนยยังไม่ได้อาบน้ำ”“ถึงผมจะเป็นหมอแ

“ก็….คุณหมอให้เวลา…”“ช่างเถอะ อย่าได้ไปไหนมาไหนแบบนี้อีก”“เนยออกไปได้แล้วใช่ไหมคะ เนยจะแวะไปหาคุณพ่อหน่อย”“สภาพร่างกายคุณอาเริ่มดีขึ้นแล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดน่าจะไม่เกินเดือนหน้าผมจะดูวันผ่าตัดให้”“จริงเหรอคะ คุณหมอพูดจริงเหรอคะดีใจที่สุดเลยค่ะ”เนยลืมตัวเมื่อได้ยินหมอเรย์บอกว่าพ่อของเธอจะได้ผ่าตัดและเผลอตัวโผเข้ากอดเขาเต็มแรง หมอเรย์เองก็ตกใจแต่ก็ยิ้มไปกับเธอด้วย เนยที่พึ่งจะรู้ตัวเลยรีบคลายอ้อมกอดนั้นออกมา หมอเรย์แทบจะสลับอารมณ์ไม่ทันเมื่อเธอถอยออกไป“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะคุณหมอ เรื่องค่าใช้จ่าย…”“เรื่องนั้นเอาไว้ค่อยคุยกันเถอะคุณ….ไม่รีบกลับไปทำงานเหรอ นี่ก็..ชั่วโมงหนึ่งแล้ว”“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเนยไปหาคุณพ่อก่อนนะคะ”“อืม รีบไปเถอะ”“อ้อ ลืมไป นี่ค่ะ เนย…เอาขนมมาฝากคุณหมอ รีบไปหน่อยเลยไม่ได้ทำกาแฟมาให้ ไปก่อนนะคะ”เนยยิ้มและเดินอารมณ์ดีออกไปจากห้องของเขา เมื่อเธอเดินออกไปแล้วหมอเรย์ถึงกับทรุดตัวนั่งที่โต๊ะทำงานและหันไปมองถุงขนมที่อุ่นมาแล้ว แต่เพราะเขาใช้เวลาบนเตียงกับเธอนานไปหน่อย ขนมก็เลยเย็น“เกือบไปแล้วไหมล่ะ ทำไมกันนะ…แค่รอยยิ้มเดียวนั่นฉันก็แพ้แล้วเหรอบ้าจริง!!” คอนโดหมอเ

เขาจับเธอมากอดและกัดไปที่ไหล่ของเธอ แม้ว่าจะโกรธแต่เขาก็ไม่อยากเสียเธอไปและไม่อยากเห็นเธออยู่กับคนอื่นแม้แต่อยู่ใกล้ ๆ ก็ไม่ได้ เขาไม่ยอม“หมอคะ เนยเจ็บนะ”เขาปล่อยเธอแต่ก็ไม่ยอมคลายกอดที่กอดเธอเอาไว้แน่น เนยเริ่มเข้าใจแล้วว่าหมอเรย์ไม่พอใจเรื่องนี้ เขาอาจจะบังเอิญไปเห็นเธอและธเนศคุยกันระหว่างทำงาน แต่เนยกับหมอเรย์ในตอนนี้ไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย“ปล่อยเนยก่อนค่ะ”“ไม่ ผมไม่ปล่อย รับปากมาก่อนสิว่าจะไม่ไปสุงสิงกับเขาอีก”“ไม่ค่ะ”“เนย!! คุณอยากให้ผมโกรธจนเป็นบ้าเหรอ”“แต่เนยต้องทำงาน ที่นั่นเป็นที่ทำงาน เขาเป็นเพื่อนร่วมงานและเป็นแค่เจ้านายอีกอย่างเนยก็….ไม่ได้คิดอะไรกับเขา”“พูดจริงเหรอ แล้วเขา....”เนยไม่ตอบแต่หันไปมองสภาพชุดทำงานที่ถูกเขาดึงจนขาดอยู่ที่พื้นนั่นแทน หมอเรย์เองก็หันไปมองเช่นกันแม้จะรู้สึกผิดแต่เขาก็ไม่อยากให้เธอไปทำงานที่นั่นอีกแล้ว“ไม่ทำงานที่นั่นไม่ได้เหรอ”“หมอคะ เรื่องนี้มันอยู่เกินขอบเขตข้อตกลงระหว่างพวกเรานะคะ เกือบสองเดือนที่ผ่านมานี้เนยทำหน้าที่บกพร่องเหรอคะ”“คุณถามแบบนี้ทำไม”“เนยถามคุณก็ตอบมาเถอะค่ะ”“ไม่ คุณ..ทำได้ดีไร้ที่ติ”“แล้วทำไมหมอถึงไม่ทำบ้างละคะ”