All Chapters of ทวงคืนรักคุณหมอปรเมศวร์: Chapter 11 - Chapter 20

หมอเรย์เป็นฝ่ายตกใจอีกครั้งที่เนยร้องไห้และโผเข้ากอดเขาแบบนี้ เขาไม่เคยบอกใครแม้แต่แม่ของเขาเองเพราะเรื่องเมื่อห้าปีก่อนมีผลทำให้เขาป่วยมาจนถึงตอนนี้ แต่อาการก็เริ่มดีขึ้นจนเขาไม่ต้องกินยาหลังจากที่พบเธออีกครั้ง“เนย…พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องตกใจนะ”“เนยผิดเองค่ะ เนยผิดเอง ฮือ!!”“เนย….อย่าไปไหนอีกได้ไหม”เนยร้องไห้พลางพยักหน้ากับไหล่ของเขาแทนคำตอบเพราะเธอสะอื้นจนไม่อาจพูดออกมาได้ หมอเรย์กอดเธอเอาไว้จนแน่น ครั้งนี้นับว่าพวกเขาได้โอกาสคืนดีกันได้อย่างสมบูรณ์เสียทีหลังจากที่หมอเรย์ตัดสินใจทำตามที่เพื่อนหมอที่รักษาอาการนี้ให้เขาแนะนำ“นายรู้ต้นเหตุของโรคนี้ดี ในเมื่อเธอกลับมาแล้วแบบนี้ก็ลองหาเรื่องพาเธอมาอยู่ใกล้ ๆ อีกครั้ง ถ้าอาการนายดีขึ้นฉันจะสั่งหยุดยาแต่ถ้าไม่ดีขึ้นแสดงว่าเธออาจจะไม่ใช่สาเหตุในการป่วยของนาย”“แต่ว่า ทำไมเวลาฉันได้กลิ่นน้ำหอมของเธอ กลิ่นตัวเธอแล้วรู้สึกใจสั่นแต่ก็ไม่ได้รู้สึกกลัวแต่รู้สึก…”“เหมือนกับได้รับความอบอุ่นจากคนที่รัก คุ้นเคยและปลอดภัย ใช่ไหม?”“ใช่”“อืม ฉันว่าฉันเดาไม่ผิดหรอก นายลองหาวิธีพาเธอมาอยู่ใกล้ ๆ อาการของนายไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น มีโอกาสที่จะหายข

“ไม่เป็นไรครับคุณหมอ ผมกับบัวก็พึ่งจะมาถึงได้ไม่นาน ไม่คิดว่าคุณหมอจะจองห้องข้างบนเอาไว้ สวยเหมือนที่บอกเอาไว้เลยครับ”“ผมพูดไม่ผิดใช่ไหมล่ะครับ มานั่งทางนี้สิเนย”“พี่ธเนศกับบัวคือ…”“ใช่ คนที่พี่นัดมาวันนี้ยังไงล่ะ รีบนั่งก่อน สั่งอาหารแล้วค่อย ๆ คุย เชิญครับ”ธเนศดึงเก้าอี้ให้บัวหลังจากที่หมอเรย์ดึงเก้าอี้ให้เนยนั่งข้าง ๆ เขา เนยต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าหมอเรย์กับคุณธเนศ เจ้าของร้านกาแฟที่เธอทำงานอยู่รู้จักกัน ไม่สิถึงขั้นมานั่งทานข้าวด้วยกันนี่มันไม่ปกติแล้วแต่เมื่อเธอหันไปมองหน้าบัว เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องก็หันมายิ้มและพยักหน้าให้เธอเท่านั้น“เอาตามนี้ครับ อ้อ ขอไวน์ที่ผมสั่งเอาไว้ด้วย”“ครับคุณผู้ชาย”“เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเลยดีไหมครับดูเหมือนว่าผมจะรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ กับสายตาคนข้าง ๆ ผมแล้วครับคุณธเนศ”ธเนศหันมามองเนยแล้วขำเมื่อคุณหมอพูดออกมา นั่นยังน้อยไปด้วยซ้ำกับที่พวกเขาเห็นอาการของเนยที่เดินเข้ามาแล้วเจอพวกเขาในนี้ ธเนศดื่มน้ำและวางก่อนจะเริ่มพูด“ก่อนอื่น พี่ต้องขอโทษเนยด้วยที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ก่อนว่าจะมาพบเนยที่นี่”“นั่นสิคะ เนยเองก็แปลกใจ พี่เรย์นี่หมายความว่ายังไงคะ”“เฮ้

โรงพยาบาล“ความดันลดลงเป็นปกติแล้ว ไม่ต้องห่วงนะครับหลังจากนี้แค่พักผ่อนให้มาก ๆ รอการผ่าตัดก็พอ”“ขอบคุณครับคุณหมอ”“คุณหมอคะ ท่านรองประธานเรียกค่ะ”“อะไรนะ ทำไมคุณแม่เข้ามาที่นี่ด้วยล่ะ”“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะพึ่งโทรมาแจ้งที่แผนกค่ะเห็นบอกว่าคุณหมอไม่รับสาย”“รู้แล้ว คุณเอาแฟ้มกับผลตรวจนี่ส่งไปที่ห้องแล็บที อีกเจ็ดวันรอผ่าตัดจองห้องไว้ให้ด้วย”“ค่ะ ๆ”หมอเรย์เดินไปกดลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังชั้นยี่สิบที่เป็นส่วนของห้องผู้บริหารของโรงพยาบาล ซึ่งพักหลัง ๆ เขาไม่ค่อยได้ขึ้นมาที่นี่เท่าไหร่นักเพราะไม่ใช่ที่ทำงานโดยตรงของเขา แม้ว่าพ่อของเขาจะนั่งเป็นประธานบอร์ดก็ตามห้องท่านรองประธาน“เชิญค่ะคุณหมอ”“แม่มี…..ธุระอะไรกับผมเหรอครับ”เขาเดินเข้ามาในห้องและไม่ทันที่จะได้ถามแต่ก็พอจะรู้คำตอบเมื่อเห็นผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่ที่โซฟารับแขกในห้องของท่านรองประธาน เธอเป็นผู้หญิงที่แม่เขาชื่นชม เป็นนักบริหารไฟแรงที่ทำงานอยู่ในโรงพยาบาลมาหลายปี“กิ่งแก้ว ไม่รู้ว่าคุณกลับมาเมืองไทยแล้ว”“ไม่รู้หรือว่าแกไม่สนใจ หนูกิ่งกลับมาได้สองวันแล้วตามกำหนดการณ์แต่แกไม่แม้แต่จะส่งคนไปรับ”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณป้า หมอมีหน้าท

คอนโดหมอเรย์“โอ๊ย!!”“เนย!! เป็นอะไรไป”“เปล่าค่ะ ๆ มีดบาดนิดเดียว”“ไหนดูสิ มัวเหม่ออยู่น่ะสิแผลน่าจะลึกนะ ล้างแผลก่อนเดี๋ยวพี่จะไปเอายากับปลาสเตอร์มาทำแผลให้”“แต่ว่า แค่นิดเดียว”“เดี๋ยวแผลจะติดเชื้อ อย่าได้ประมาทเชียว ไม่ต้องปอกแล้วผลไม้นี่”“แต่ว่า…”“วางเลย เหม่อลอยแบบนี้อันตราย”เขาล้างแผลแล้วพาเธอมานั่งที่โต๊ะกินข้าวและรีบเอายาและกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้จนเสร็จ“แย่จังเลยแบบนี้จะชงกาแฟได้เหรอเนี่ย”“ก็ให้น้องบัวชงแทนไปก่อนสิ”“ไม่ได้หมายถึงแผลค่ะ แต่พี่เรย์พันแผลให้เนยอย่างกับข้อมือเนยหักแบบนี้…นี่มันถูกต้องจริงเหรอคะเนี่ย”“อย่าบ่นมากนักเลยน่า”เธอไม่ได้บ่นมากเกินไปจริง ๆ แผลมีดบาดอยู่ที่ปลายนิ้วชี้ แต่หมอเรย์กลับพันทั้งมือ จะไม่ให้เธอถามได้ยังไง“ไปไม่ได้ก็หยุดบ้างสิ ถึงจะเป็นหุ้นส่วนของร้านแล้วก็ควรมีวันหยุดพักบ้างนะ”“แต่ว่า…”“ไม่มีแต่”“พี่เรย์ทำอะไรคะ”“ส่งให้คุณธเนศดู พรุ่งนี้หยุดงานวันหนึ่งไปก่อน”“อะไรกันคะเนี่ย นี่พี่เรย์ตั้งใจนี่!!”“ก็ใช่น่ะสิถ้าไม่ทำแบบนี้จะยอมหยุดอยู่บ้านบ้างเหรอ แหมตั้งแต่เป็นเจ้าของร้านก็เข้าร้านทุกวันไม่หยุดเลยไม่ห่วงพี่เลยใช่ไหม ลืมแล้วเหรอ

“ไม่เอานี่มันยัง…อ๊ะ พี่เรย์เดี๋ยวมีคนเข้ามาทำยังไงคะ”“ไม่มีหรอกน่า”เขารู้เพราะคุณจินบอกแล้วว่าวันนี้ข้างบนชั้นผู้บริหารมีแขกมาและต้องประชุมกันจนถึงบ่าย เขารีบใช้เวลาตอนนี้ตักตวงความสุขให้เต็มที่เพราะสองวันแล้วที่ไม่ได้ทำแบบนี้กับเนยเลยเพราะเธอกังวลเรื่องการผ่าตัด เขาเองก็ต้องเตรียมร่างกายเอาไว้ให้พร้อมที่สุด“อ๊าา พี่เรย์ เนยเสียว กระแทกแรง ๆ หน่อย”“แล้วยังไม่ยอมรับอีกว่าชอบ ดูสวนข้างล่างนั่นสิสวยไหมเนย อาา!!!”“อื้อ เร็ว ๆ เข้า บีบนมแรง ๆ อ๊าา!!!”“หันมาสิ ขอเลียหน่อย”“อ๊าา พี่เรย์ เสียวจัง อ๊าา ดึงแรง ๆ เลยค่ะ ดึงแรง ๆ กว่านี้จะเสร็จแล้ว อ๊าา!!”มือที่เกาะที่ขอบหน้าต่างจิกไปที่ม่านจนเกิดรอยยับ ขาที่ถูกยกขึ้นข้างหนึ่งเพื่อให้หมอเรย์สอดเข้ามาได้ลึกและลิ้นที่ทำงานเร็วราวกับตั้งปุ่มอัตโนมัติไว้ก็ทำให้เธอเสร็จไปอีกครั้ง“พี่เรย์ เอาอีก”“มานี่เลยยัยตัวแสบ”เขาพาเธอไปที่เตียงและยกขาเธอให้สูงขึ้นเมื่อถูกเขากระแทกไปอีกครั้งร่างบางก็กระตุกเพราะความเสียวและเริ่มคราง มือหนาเอื้อมไปปิดเอาไว้ก่อนที่เสียงเธอจะเล็ดลอดออกไป“ดังไปแล้วเมียจ๋า ตอนนี้ที่นี่เงียบมากอย่าพึ่งครางเก็บไปครางที่บ้านนะค