“โอ๊ย....ร้อนไปทั้งตัวเลย” เธอลืมตาขึ้นมองก็ได้เห็นงูตัวใหญ่นั่งมองเธอที่ปลายเตียง เธอตกใจแต่ก็ไม่ถึงกับช็อค “งู!...แกอีกแล้วเหรอ แกต้องการอะไร” เพราะฤทธิ์ยาหรือไรที่ทำให้เธอไม่รู้สึกกลัวเขา
View Moreชายหนุ่มเร่งเร้า เหงื่อโทรมกาย อวัยวะภายในปั่นป่วนไปหมด เลือดลมสูบฉีกคุคลั่ง ท่อนลำกำแดงแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ“อ๊า...โอว...” เขาเกือบจะระเบิดน้ำคาวออกมาแล้ว หากกดกำหนัดได้ดีขึ้น จึงรีบถอนดุ้นเนื้อออกจากรูเสียว แล้วเปลี่ยนให้เธอนั่งในท่าสุนัขแทนก่อนจะสอดใส่อีกครั้ง เขาใช้นิ้วถูร่องและรูฉ่ำของเธอไปสองสามรอบ ถึงจะใช้สามนิ้วสอดเข้ารูแล้วละเล็งถี่ยิบจนแก้มก้นแดงเรื่อของเธอกระเพื่อมไหว“อ๊า...อ๊า...อ๊า...” เธอร้องครางเสียงหลง ตอนที่น้ำอีกชุดของเธอพุ่งออกมาพรมนิ้วของเขา“อึ๊บ...อ๊า” เขานำหัวแดงเข้าจ่อปากรูแล้วกะสะโพกแทงพรวดเข้าไปจมลึก ชิดผนังถ้ำ เธอสะดุ้งเล็ก ๆ แก้มก้นสั่นพร่ายามถูกฝ่ามือของเขาตบตีแรง ๆ“โอ๊ย...อะ...อะ...อะ” เขากระแทกซ้ำ ๆ กระทุ้งถี่ ๆ ย้ำซ้ายทีขวาทีไม่หยุดหย่อน เธอร้องครางเสียว ๆ ไม่หยุดปากเขาใช้ฝ่ามือจับก้นแน่นเธอไว้มือหนึ่ง ส่วนอีกมือล้วงไปบีบนมที่ห้องโตงเตงหวัดแกว่งเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ร่างกายของทั้งคู่ก็ถึงคราวปั่นป่วน ความสยิวซ่านเเล่นลามไปทั่วตัว ขนลุกขนชันในทุกอณูเนื้อ ก่อนราคะจะแผดเผามอดไหม้“อ๊า...โอ๊ะ!” เขาเร่งระรัวจนก้นส่ายระริก ก่อนจะหยุดนิ่งค้างคาแนบแน่น ทั้
“อ๊า...เสียวอูย...ตรงนั้นแหละ อ๋อย...ตรงนั้น อื้อ...น้ำจะมาแล้ว อ๊า...น้ำจะแตกแล้วที่รัก”เมื่อเธอส่งสัญญาณ เขาก็ยิ่งเร่งมือ ไม่นานนัก น้ำคาวหวานของเธอก็พุ่งพรวดออกมาจนเต็มนิ้วมือของเขา“โอ๊ะ...อ๊า...อูยยย...ทำไมมันดีอย่างนี้ คุณเก่งจังเลยที่รัก...ฉันรักคุณจัง”เขานั่งยองลงแล้วมุดหน้าเข้าไปหาซอกขาที่อ้าเปิดของเธอ แลบลิ้นออกมาแล้วกวาดเลียน้ำหวานบนเนินและรูเสียวจนเกลี้ยงเกลาเมื่อเขายืนขึ้น เธอคว้าใบหน้าเขามาดูดลิ้นอย่างดูดดื่มลืมตาย ก่อนจะผละออก แล้วเลียใบหน้าหล่อเหลาจนทั่วทั้งใบหน้า ก่อนจะเลื่อนลงมาตามต้นคอ“อือ...วา...วารี...โอว...” เขาครางกระเส่า ยามเจ้าหล่อนตวัดลิ้นเลียหัวนมของเขาอย่างเชื่องช้า เขาขนลุกขนชันไปหมด ไม่เคยรู้สึกเร้าใจเท่านี้มาก่อนเธอเลียและดูดหัวนมของเขาทั้งสองข้างจนหนำใจ ก่อนจะเลียผ่านซิกแพคงดงามของเขาลงมาระเรื่อย“โอว...วารี...อืม” เขาเลียริมฝีปากของตัวเอง เพื่อคลายกำหนัดที่กำลังพลุ่งพล่าน เขาลูบไล้เส้นผมดุจแพรไหมของหญิงสาวอย่างรักใคร่เอ็นดู“ง่ำ...ขอกัดนะที่รัก” เธอเลียไรขนรก ๆ เหนือเนินเหน่าของเขา เลียจนเปียกชุ่ม ก่อนคว้าจับลำยักษ์ที่กำลังชูชันคั่งเลือด มันคงอยาก
“งั้นมาลองดูกันมั้ยล่ะ” ลมหายใจของทั้งคู่ที่ประสานร่วมกัน มันยิ่งกว่าฟีราโมนแห่งความสุข มันเต็มไปด้วยเสน่หา ความคลั่งไคล้และความลุ่มหลงสายตาของเขา กลิ่นกายของเขา ไรขนของเขา ผิวเนื้อของเขาที่เธอกำลังสัมผัส หรือแม้แต่กลิ่นคาวเลือดจากรอยแผลของเขาเธออยากจะมอบทั้งร่างกายและวิญญาณให้เขาเสียเดี๋ยวนี้ เธอลูบไล้ใบหน้าของเขาแผ่วเบา ไล้นิ้วชี้ตั้งแต่หน้าผาก สันจมูก จนลงมาถึงริมฝีปาก“อยากกัดฉันมั้ย”ใบหน้าหล่อแดงก่ำไปด้วยไฟราคะที่ลุกโชน เขาอยากจะขย้ำและกัดกลืนเธอเสียเดี๋ยวนี้เลย“อยากสิ...” เขาพูดจบก็ก้มเข้าหาริมฝีปากสวยซึ่งเผยอยื่นยั่วไม่ห่าง ริมฝีปากอุ่นประกบแน่น พร้อมกระแทกกระทั้นทันทีไม่ให้เสียเวลาเธอจูบตอบเขาอย่างดูดดื่ม ดึงเคล้นดูดลิ้นเขาอย่างกระหาย ถอดแจ๊กเก็ตยีนของตัวเองทิ้ง แล้วกลับมาจับใบหน้าของเขาไว้เพื่อให้เขาตรึงกับเธอทุกวินาที“อืม...” เธอมีความสุขเหลือเกิน มันสุขจนล้น สุขกว่าครั้งไหน ๆ และยิ่งรู้สึกดีเมื่อได้เป็นมนุษย์คนแรกที่รู้ความลับของเขา หากย้อนเวลากลับไปได้ เธอคงไม่หนีไปไหนเธอจะอยู่ที่นี่ เพื่อโอบกอดเขาไว้และรักเขาให้สุดหัวใจอย่างที่เขาเองก็รักเธอเท่าชีวิตลิ้นอุ่นของเขา
“ก็ยุ่งกับคู่หมั้นคนอื่นไง”วารีหัวเราะคิก เขาทำเหมือนหึง “แผลที่โดนงูกัดเป็นไงบ้างคะ”“หายแล้ว”“ขอดูหน่อยสิ”“อย่าเลย” แต่เธอไม่ฟัง ยังไงเธอจะต้องดูแผลที่ตัวเขาให้ได้ เธอกระโจนเข้าไปจับตัวเขาไว้ แล้วพยายามจะเปิดเสื้อเข้าออก “นี่คุณ!”ก่อนจะโดนเข้าด่า เธอจัดการจูบเขาซะ จูบดูดดื่มจนเขาเคลิ้มไปหลายอึดใจ มือไม้ของเธอก็อยู่ไม่สุก รุกเร้าไปตามแผงอกและแผ่นหลัง เลื้อยต่ำลงไปจนถึงก้นแน่น ๆ“อือ...” เธอกระตุ้นไฟราคะของเขาอย่างจงใจ เพื่อจะให้เขาลืมป้องกันตัวเอง“อูว...” จูบกันจนหนำใจ เขาก็ฉกลิ้นเธอมาดูดอย่างโหยหา หากไม่ติดว่ายังอยู่ตรงหน้าระเบียงบ้าน เขาคงล้วงเข้าไปหาเนินอิ่มที่แสนน่ารักนั่นแล้ว“อุ๊ย...” ในที่สุด มือของเธอก็คลำเจอแผลที่ข้างสะเอวของเขา เธอผละจากริมฝีปากร้อนแรง แล้วก้มมองที่มือตัวเองซึ่งมีเลือดติดมาด้วย “คุณมีแผลนี่คะ”เขาตกใจตาเหลือก ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้“อ๋อ...ก็...พอดี”“คุณถูกยิงใช่มั้ยคะ”เขาหน้าชาเล็กน้อย “แค่ถลอกน่ะ ผมเพิ่งปะทะกับพวกโจรลักลอบตัดไม้ในป่า...”“ในป่าจริงๆ หรือคะ” เธอพยายามจ้องหน้าเขาเพื่อจับผิด เขาพยายามหลบตาอย่างคนร้ายที่ไม่ยอ
“ห๊า...เฮ๊ย...มึงอีกแล้วเหรอวะ มึงจะจองเวรจองกรรมกูไปถึงไหนห๊า” เขาตะโกนลั่น ดวงตาถลึงโปน ก่อนจะวิ่งไปหยิบปืนออกมาถือไว้“คราวนี้มึงไม่รอดแน่ กูยิงมึงไส้แตกแน่ ไป! ชิ่ว!”ขาดคำนั้น วารีลืมตาพรึ่บ เธอหันไปเห็นงูที่นอนชูคออยู่หน้าห้องน้ำ ก็ตกใจ“แทน...อย่ายิงนะ”“ไม่ได้ ผมจะเอามันให้ตายเลย” แล้วเขาก็กระหน่ำยิงไปหลายนัด...ยิง ๆ ๆ ๆ จนกระสุนหมด“กรี๊ดดดดดด” เธอปิดหน้าอุดหูด้วยความกลัวและตกใจ หากคิดว่างูตัวนั้นคงตายเสียแล้ว“หา...นี่มึงยังไม่ยอมตายหรือวะ” แทนชัยตาเหลือก ทิ้งปืนลงบนพื้นวารีเงยหน้าขึ้นมาหายใจหายคอ หันไปมองงูที่ยังอยู่ในสภาพปกติ แม้มีเลือดไหลอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ระคายผิวมัน มันขู่ฟ่อ ก่อนจะเลื้อยอย่างเร็วเข้าไปหาแทนชัย แล้วฉกเข้าที่ขาอย่างแรง“เฮ๊ย...อ๊ากกกกก” แทนชัยกรีดร้อง ก่อนสะบัดงูออกจากขา แล้ววิ่งโกยแน่บออกจากห้องไปนาทีต่อมา เธอได้ยินเสียงติดเครื่องรถยนต์ ก่อนจะเป็นเสียงรถที่ขับออกจากหน้าบ้านไปอย่างเร็ว“เอ่อ...อะไรกันเนี่ย” เธอตั้งสิได้ ก็ลงจากเตียง เธอไม่รู้ว่าสิ่งแรกที่ต้องทำคืออะไร แต่... “งู...แกถูกยิงใช่มั้ย”เธอรู้ในวินาทีต่อมาว่าควรจะช่วยงูตัวนั้นก่อน เธอเดิน
แววตาของเขากร้าวขึ้น นั่นเพราะเสียงเตือนของนรคีที่บอกว่ามนุษย์สาวไม่มีทางยอมรับได้ ขอให้เขากลับไปหาพวกเธอสองพี่น้องเสียดีกว่า“ใช่...เราอย่าเจอกันอีกเลยวารี” เขาขบกรามแน่น ตัดสินใจพูดในสิ่งที่ควรจะเป็นวารีนิ่วหน้าด้วยความตกใจ “หมายความว่าไง”“เรื่องเมื่อคืนมันเป็นเรื่องสุดวิสัย ผมขอโทษด้วยจริง ๆ ถ้ามันทำให้คุณคิดมาก แต่เราหยุดกันแค่นี้เถอะ”หญิงสาวได้แต่อึ้ง เพราะคิดว่าเขาเริ่มอ่อนลงแล้ว เขาอาจนึกชอบเธอจึงตามไปช่วยเธอ แต่ที่ไหนได้ เขาทำไปเพราะสังเวชอย่างนั้นหรือ“เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้หรอก”แต่มันเป็นไปแล้ว...วารีมั่นใจว่าเขาไม่ได้เกลียดเธอสักนิด แววตาของเขาบอกว่ารักเธอด้วยซ้ำ แต่เขาไม่ยอมรับความจริง เขามีความลับบางอย่างที่บอกใครไม่ได้ซึ่งเธอแน่ใจว่ามันต้องเกี่ยวกับงูจงอางตัวนั้น!!!“เจ้างูนั่น...ฉันจะทำให้มันโผล่ออกมาอีกครั้ง”วารีกลับบ้านมาด้วยความช้ำใจ ในหัวของเธอยังคงคิดถึงแต่เรื่องนาเคนทร์“ความลับของเขาอยู่ที่งูตัวนั้นแน่”และเธอพอจะรู้วิธีพาเขาออกมา“แทนเหรอ...คืนนี้คุณมาหาฉันที่บ้านได้มั้ย” เธอยื่นขอเสนอไปแบบนั้น มีหรือที่ชายหนุ่มจะปฏิเสธแทนชัยเตรียมตัวมาอย่างดี เขามั่
“ไอ้นี่ มันน่านัก” เขาเกิดอาการแค้นอย่างเห็นได้ชัด หากย้อนเวลากลับไปได้ เขาคงจะกัดมันให้ตายคาปากไปเลย“แล้วเธอยังจะคบหากับมันอีกเหรอ”“ถามได้” เธอชักสีหน้าใส่เขา ก่อนจะเดินไปดูที่กรงงูเหลือม แล้วจ้องมองมันอย่างละเอียด “เมื่อคืนนี้ ถ้าฉันไม่ได้งูจงอางช่วยไว้ ฉันก็คงไม่รอดจากเงื้อมมือของแทนชัยหรอก”แววตาของชายหนุ่มเป็นประกาย ก่อนเดินเข้ามายืนมองงูเหลือมใกล้กับเธอ จนแก้มแทบจะแตะกัน“งูจงอางเนี่ยนะ พูดเล่นรึเปล่า”ใบหน้าสวยหันไปสบตาเขา เขาสบตาตอบ ทั้งคู่จ้องกันชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนเป็นหญิงสาวก็ผละไป“ใช่ ฉันแน่ใจ ฉันว่ามันต้องชอบฉันแน่ ๆ ”“หึ ชอบเนี่ยนะ คนกับสัตว์จะรักจะชอบกันได้ไง โดยเฉพาะสัตว์เลือดเย็น”“เจ้าเหลือมมันน่าจะโอเคแล้วล่ะ คุณจะปล่อยกลับป่าเมื่อไหร่”“สักสองสามวันมั้ง” แต่เหลือมสาวกลับส่งเสียงคำรามแผ่วเบาตัดพ้อชายหนุ่ม เธอยังอยากอยู่กับเขา ยังไม่อยากเข้าป่าเลยสักนิด“ฉันอยากไปปล่อยมันด้วยจัง”“ได้สิ เดี๋ยวผมไปรับเอง” หลังจากเมื่อคืน เธอรู้สึกได้เลยว่าเขาผ่อนคลายขึ้น โดยเฉพาะการแสดงออกทางแววตา“งั้น ฉันกลับก่อนนะ” เธออยากให้เขารั้งเธอไว้จัง แต่เขาก็แค่พยักหน้า เขาไม่คิดจะพูดถึ
“เฮ่อ...” เขาเอาแต่ถอนหายใจ คิดไม่ตกเรื่องของวารี หญิงสาวจะเป็นเช่นไรบ้าง เมื่อต้องสูญเสียสิ่งสำคัญให้แก่ผู้ชายที่น่ารังเกียจแบบเขา“ผม...คิดถึง...คุณ” ทุกลมหายใจของเขาขณะนี้ มีเพียงหญิงสาวเท่านั้น“คิดถึงใครคะ” เจ้าหล่อนสวมกอดเขาจากด้านหลังจนแนบแน่น ซึ่งเขารู้ได้ทันทีว่าใคร“ผกาแก้ว...ปล่อยเร็ว...เดี๋ยวมีคนเห็น”“มีคนเห็นก็ดีสิ คนจะได้เอาไปลือกันแล้วเรื่องการหมั้นหมายจะได้จบลงซะที”เขาแกะมือเธอออกแล้วดันตัวเธอออกห่าง“ไปหาคู่หมั้นเธอแล้วคุยกับมันซะ”“ถ้าฉันไปคุยแล้ว นาคจะยอมแต่งกับแก้วมั้ยล่ะ”“นี่แก้ว...”ผกาแก้วไม่รอให้เขาพูดจบ แต่ตรงเข้าสวมกอดเขาอีกครั้งแล้วรัดกายเขาซะแน่น“อะ...”วารีเดินเข้ามาแล้วเห็นเข้าพอดี เธอตกใจหน้าซีด ก่อนจะรีบหันหลัง“เดี๋ยว...วา”ผกาแก้วปล่อยแขนจากนาเคนทร์แล้วหันไปมองเจ้าของชื่อ เธอตกใจเล็กน้อยที่ได้เห็นอดีตเพื่อนร่วมห้องที่นี่“ยัยวาเหรอ”วารีฝืนใจหยุดเดิน แล้วหันมายิ้มให้ทั้งสองคน ดวงตาผิดหวังของเธอสบกับดวงตาคู่ดุของนาเคนทร์ มันมีแววตาของความโกรธและน้อยใจแฝงอยู่“ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะนะ พอดีจะมาดูอาการ...”“อ้อ...มาดูงูใช่มั้ย” เขาต่อให้เอง ก่อนจะเดิ
“ห๊า...อะไรกันเนี่ย” พอไฟสว่างโร่ เจ้างูจงอางตัวนั้นก็หายไปแล้ว เธอไม่เห็นมันแม้แต่เงา“เราตาฝาดอีกแล้วเหรอ” เธอตั้งสติสองสามวินาที ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า... “นาเคนทร์...คุณหายไปไหน...นาเคนทร์”ประตูห้องน้ำเปิดออก ชายหนุ่มร่างกายเปลือยเปล่าเดินออกมา ท่วงท่าสบาย ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น“คุณเข้าห้องน้ำไปตอนไหน”“ก็...ก่อนที่คุณจะเปิดไฟไง มีอะไร” เขาพูดพลางจ้องมองเรือนร่างเปลื่อยเปล่าแดงก่ำของหญิงสาว ด้วยสายตาหื่น“มองอะไร” เธอเขินไม่น้อย แต่ก็ทำหน้าดุกลบเกลื่อน รีบเดินไปหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ “คุณเองก็น่าจะหาเสื้อผ้าใส่หน่อยนะ”เขาก้มลงมองเรือนร่างตัวเองด้วยความภูมิใจ ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอน“เราได้กันแล้ว จะเอาไงต่อ”“ก็...ไม่รู้สิ...คงไม่เอาไงต่อมั้ง ก็คุณแค่ช่วยฉัน” แล้วเธอก็นึกได้ว่า... “คุณเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง แล้วคุณ...”“อ๋อ...ความจริงผมมาพักอยู่ที่ห้องข้าง ๆ เห็นไอ้แทนมันพาคุณมา ท่าทางคุณไม่ค่อยโอเค ก็เลย...”“อย่างนั้นเหรอ”“ใช่” เขาพยายามจะแสดงสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด หลังจากตกใจสุดขีดที่ตัวเองเผลอกลายร่างเต็มตัวตอนเสร็จสมอารมณ์หมาย ทั้ง ๆที่เวลาร่วมสังวาสกับสองนางงู
ชายหนุ่มนอนแผ่หราอยู่บนแท่งหินขนาดใหญ่ ซึ่งตั้งอยู่บนธารน้ำตกชั้นที่เจ็ด สลักอยู่บนผาแกร่งแห่งหุบเขาสูงตระหง่านเขาสูงสง่าน่าเกรงขามไม่ทิ้งเชื้อทิ้งรากพันธุ์ เป็นเจ้าของเรือนกายสุดกำยำ ล่ำสัน แสนเซ็กซี่ที่สาวใดเห็นเป็นต้องน้ำลายไหลและด้วยหน้าตาหล่อเหลาคมเข้ม กอปรกับแววตาดุดันตามแบบฉบับนาคินทร์ผู้เป็นพ่อ เขาก็คือชายชาตรีที่น่าค้นหากว่าชายใด หลังจากเขาเดินป่าเพื่อตระเวนตรวจตราหากลุ่มคนร้ายที่เข้ามาลอบตัดไม้ในป่าสงวนเพื่อนำไปขายให้นายทุนต่างแดน แต่ก็ไม่พบร่องรอยเขาก็ลงมาพักกายที่นี่ ที่ซึ่งเป็นเสมือนเตียงนอนประจำของเขา ในทุกคราวที่อยากผ่อนคลาย“อ่า...” เวลานี้ ผืนป่าและน้ำตกร้างไร้ผู้คน ในฤดูฝนเช่นนี้ บรรยากาศเย็นเยือกชวนขนลุกเพราะสภาพแวดล้อมที่ชื้นแฉะ คงมีเพียงสัตว์เลื้อยคลานน้อยใหญ่มากมายออกมาเฉลิมฉลองอันที่จริงแม้เป็นหน้าแล้ง ก็ไม่ใคร่จะมีใครเข้ามาเที่ยวเล่นที่น้ำตกแห่งนี้นักหรอก เพราะขึ้นชื่อว่ามีสัตว์ร้าย รวมทั้งงูชุกชุมหลายสายพันธุ์ โดยเฉพาะงูจงอางเจ้าถิ่น!แต่เขาไม่เคยกลัวสัตว์เลื้อยคลานหน้าไหนทั้งนั้น เขาสื่อสารกับพวกมันได้ สั่งพวกมันได้ และเล่นกับพวกมันได้หลังจากชำระล้าง...
Comments