เธอพลาดที่เดินเข้าห้องทำงานเขาไปแค่ครั้งเดียว แต่กลับถูกบอสโหดอย่างเขากินไม่ยอมปล่อย.... “ลองตะคอกอีกทีสิ จะทำจนลืมทางกลับบ้านเลย” เรื่องราวของบอสหนุ่มสุดโหดที่ดุ เผด็จการและขี้โมโห กับโปรแกรมเมอร์สาวสวย หัวหน้าทีมในบริษัทพีวี กรุ๊ป เมื่อเธอต้องแก้ไขงานในออฟฟิศตอนดึกคนเดียว และเมื่อนำงานไปส่งในห้องของบอสจอมโหด หลังจากนั้นชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไป...... “เหนื่อยไหม” “ไม่น่าถาม” “แสดงว่าไม่เหนื่อย ถ้าอย่างนั้นต่อนะ” “บอสคะ!! พอแล้วมิลินแทบจะหมดแรงแล้วค่ะ” “แต่ถุงยางยังเหลือ” “เก็บเอาไปใช้กับคนอื่นเถอะ หึ” “ว่ายังไงนะ”
View Moreมิลินไม่ตอบแต่เดินออกไปข้างนอกและเดินถือกล่องคอนดอมที่เขาซื้อมายกแผงนั่นออกมาและใช้ปากแกะออกมาพร้อมกับเดินมาสวมให้เขาทันทีและเริ่มสอดใส่เข้ามาในตัวเธอ“อ๊าา เสียวจัง ใหญ่มากเกินไปแล้ว อื้อ….”“เพี๊ยะ!!”“อ๊าา มิลิน!! คุณตีผม”“อย่าดื้อ…เชื่อฟังดี ๆ ไม่งั้นจะโดนเข็มขัดฟาดแทน อ๊าา เสียวจัง”เขามองราวกับไม่เคยรู้จักเธอมาก่อนและเริ่มปรับตัวได้แล้วว่าเธอต้องการควบคุมเขา ดังนั้นมีเหรอที่เขาจะยอมแพ้ เมื่อเธอเสร็จไปรอบแรกเพราะเสียงกรีดร้องนั่นเขาก็จับร่างเล็กลงมาและกระแทกซ้ำเข้าไปทันทีโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว“อ๊าาา เดี๋ยวก่อน ยังไม่…แฮก แฮก…อ๊าา เสียว…”“เพี๊ยะ!!”“อ๊าาา คุณตีมิลินทำไม”“อย่าดื้อสิ คืนนี้ผมจะสอนว่าการควบคุมเกมเขาทำกันยังไง”“อ๊าา ภูคะ อ๊าา เสียว ถี่ขึ้นอีกสิคะ ขอแรงกว่านี้ อ๊าา!!!”ศึกของทั้งคู่คงไม่จบลงง่าย ๆ เพราะคืนนี้ดูเหมือนว่าภูวินทร์เตรียมตัวมาอย่างดีอีกทั้งเครื่องป้องกันซองแล้วซองเล่าที่ค่อย ๆ ถูกถอดออกมาใช้ ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะไม่มีใครยอมใครเลยเหมือนกัน“อือ…เสียว รอก่อนค่ะ อ๊ะ แบบนั้นแหละค่ะ อ๊าา”“มิลิน คุณเก่งมากเลย อาาา ที่รักผมไม่ไหวแล้ว….”“อ๊าา แรงกว่านี้อีก
“อะไรนะคะ”“ลงมาสิ”มิลินรู้สึกแปลกใจไม่น้อยแต่ก็ยอมตามเขาลงไปเมื่อบอสของเธอเปิดท้ายรถเพื่อนำถุงที่ซื้อมาลงมาส่วนหนึ่งเธอจึงหันไปช่วยหยิบในส่วนของเธอแต่กลับถูกเขาดึงมือขึ้นมา“จะทำอะไร”“ก็ช่วยถือของไงล่ะคะ”“ไม่ต้อง ผมเอาที่ต้องใช้ลงมาหมดแล้ว”“เอ่อ แล้วที่เหลือ…”“ใครบอกจะให้คุณเอาลงที่นี่”“บอสคะ นี่มัน...”“เร็ว ๆ เข้าผมหนักนะไหนจะของสดของคุณนี่อีก รีบไปเปิดประตูให้ผมได้แล้ว”มิลินเดินนำทางเขาเข้าไปตึกที่พักเมื่อเธอใช้กระเป๋ายกขึ้นเพื่อให้คีย์การ์ดในกระเป๋าทำงานประตูก็เปิดออกมาพร้อมกับ รปภ. ที่ยืนทักทายเธออยู่“อ้าวหนูมิลินวันนี้ไม่ได้ไปทำงานหรอกเหรอ”“ลุงสม วันนี้ไม่หยุดเหรอคะ มิลินมีธุระนิดหน่อยขอตัวก่อนนะคะ”“ครับผม ๆ เดี๋ยวผมกดลิฟต์ให้นะครับ”“ขอบคุณค่ะ”เธอยิ้มให้กับ รปภ. หน้าตึกเมื่อภูวินทร์เห็นก็หันไปค้อนให้เธอที่มักจะยิ้มและทักทายคนไปทั่วซึ่งแม้ว่าจะเป็นเรื่องดีแต่เขาก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่“แฟนคุณมิลินหล่อเหมือนดาราเลยนะครับ เชิญครับ ๆ”“ขอบคุณนะครับที่ช่วย มิลินไม่ค่อยชอบให้ผมมาที่นี่เท่าไหร่ก็เลยไม่ค่อยมีโอกาสได้พบกัน”“ครับ มาบ่อย ๆ นะครับผมไม่เคยเห็นคุณมิลินพาใครมาที่นี่
“คุณภู!!” “ก็คุณบอกเองว่าไม่อยากใส่นี่นา”“คุณออกไปเลยนะ”“อ้าวมิลินนี่ห้องของผมนะ นั่นก็ชุดของผมแล้วก็…คนนี้ก็ของผม”เสียงที่เขาพูดในประโยคสุดท้ายทำเอาใจคอเธอวาบหวิวและนึกอยากจะทำอย่างอื่นมากกว่าออกไปซื้อของกับเขาเสียอย่างนั้น สงสัยเธอจะบ้าไปแล้วแค่เขาพูดแค่นี้ก็หวั่นไหวและตามอารมณ์เขาไป“พอทีเถอะค่ะ อย่าล้อเล่นแบบนี้ออกไปก่อนค่ะมิลินจะเปลี่ยนชุด”“ไม่ต้องเปลี่ยนหรอกน่าเสียเวลารีบไปเถอะจะได้รีบกลับ”“กลับ? แต่มิลินต้องกลับบ้านนะคะ”“หืม ก็ไม่ได้บอกนี่ว่าไม่ให้กลับ”“คุณ!!”“เอาน่า ๆ ชุดพวกนี้ผมเตรียมเอาไว้เพื่อคุณ คุณไม่ได้สังเกตเหรอว่าชุดชั้นในนั่นไม่ใช่ของเก่าแต่เป็นของใหม่ ส่วนชุดพวกนี้ก็ตัดมาเพื่อคุณ ผมถึงได้เข้ามาดูว่าคุณใส่พอดีหรือเปล่า”“อะไรนะคะ”มิลินรีบหันกลับไปที่หน้ากระจกเพื่อปิดบังรอยยิ้มเอาไว้ทันที คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้เพื่อเธอ แล้วแบบนี้เธอจะทนได้อีกนานแค่ไหนกันนะ ถ้าหากเขากลายร่างจากบอสจอมโหดนั่นเป็นแมวน้อยขี้อ้อนแบบนี้ มีหวังเธอคงได้ตกอเวจีมดของเขาเป็นแน่“ไปกันได้หรือยังครับ อย่ามัวแต่เขินอยู่เลยน่า”“เปล่าเขินเสียหน่อย!! เราจะไปไหนกันคะ”“ไปซื้อของน่ะสิ ถุงยาง
ภูวินทร์นอนดิ้นอยู่ที่เตียง ที่จริงเขาเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้วแต่วันนี้เมื่อมีมิลินอยู่ด้วยเขาก็แค่อยากนอนคลอเคลียกับเธอไปเรื่อย ๆ แบบนั้นเอง ซึ่งเรื่องแบบนี้เขาไม่เคยคิดอยากจะทำกับใครมาก่อนเพราะก่อนหน้านั้นคู่นอนของเขาแต่ละคนเมื่อจบภารกิจก็กลับมาพักทันทีโดยทุกอย่างจะจบที่โรงแรมและการจ่ายเงินก้อนโตให้พวกเธอและเขาจะเรียกก็ต่อเมื่อต้องการปลดปล่อยเท่านั้น“โธ่เว้ย!!”เขานึกโมโหที่เธอไม่เป็นอย่างที่เขาต้องการแต่คงต้องนิ่งเอาไว้เพราะเขาเองก็เป็นอย่างที่เธอพูดเช่นกัน ก่อนหน้านั้นสำหรับเธอภูวินทร์คือบอสใจโหดที่คอยจับผิดลูกน้องอย่างที่ทุกคนในแผนกรับรู้ มีเหรอที่เธอจะคุ้นเคยกับท่าทางเผด็จการอย่างเขา ภูวินทร์ลุกขึ้นไปอาบน้ำเพื่อให้อารมณ์เย็นลงซึ่งเขาใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะแต่งชุดอยู่บ้านสบาย ๆ ออกมาจากห้อง และเมื่อเดินออกมาก็ได้กลิ่นหอมของอาหารซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในห้องนี้ หัวใจเขาพลันอบอุ่นขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นมิลินในชุดคลุมอาบน้ำและกำลังทำบางอย่างที่เคาน์เตอร์ครัวที่เขาไม่เคยไปแตะต้องเลย“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ อาหารเช้าเสร็จพอดีคุณจะรับกาแฟหรือขนมปังกับชาร้อนดีคะ”“เอ่อ…นี่คุณทำอาหารเช้าเ
เธอรู้สึกว่าการเชื้อชวนนี้ได้ผลเพราะลำเอ็นที่ใช้หน้าอกนวดอยู่นั้นกำลังแข็งตึงเพิ่มขึ้นเมื่อเธอพูดจบ ภูวินทร์ดึงเธอมาจูบอย่างกระหาย เขาไม่เคยรู้สึกอยากกินใครเท่าเธอมาก่อน ทำไมกินเท่าไหร่ก็ไม่พอเสียทีทั้ง ๆ ที่ควรจะเบื่อแต่เขากลับต้องการเธอมากขึ้น ๆ จนไม่มีขีดจำกัดและไม่อยากให้เธออยู่ห่างเขาเลยแม้แต่นาทีเดียว“อ๊ะ บอสคะ”“ถ้าเรียกบอสอีกทีผมจะไม่ให้คุณได้นอนเลยคอยดู”“จะไปไหนคะ”“คุณบอกว่าจะไปต่อที่เตียง”“แต่ตัวมิลินเปียก”“ไม่เป็นไร ห้องนอนเล็กยังว่าง เราไปนอนที่นั่นได้แต่ตอนนี้ผมต้องการคุณ”“บอสยังกินไม่อิ่มเหรอคะ”“ไม่น่าถาม”เธอถูกเขาอุ้มมาพร้อมกับเสื้อคลุม แม้จะโพกหัวที่เปียกมาแต่ก็ไม่อาจทนรอเวลาได้ เขาทิ้งร่างของเธอบนเตียง มือควานหาสิ่งที่ต้องการและสวมเข้าไปอย่างรวดเร็วก่อนจะพุ่งกายเข้าไปจนเธอครางออกมาด้วยความสุขสม เมื่ออาบน้ำเสร็จก็ดูเหมือนว่าจะเพิ่มพลังชีวิตให้มิลินได้อีกนิดหน่อย เขาคงต้องรีบเพราะเธอเองคงต้องพักผ่อนแล้ว แม้ว่าจะให้เธอหยุดงานแต่เขาจะกินมูมมามแบบไม่ยั้งอย่างนี้คงไม่ได้“อ๊าา พี่ภูคะ ใกล้แล้วกระแทกมาอีก ถี่อีกเร็ว ๆ เข้า”“อาา…ร้อนแรงจังนะ”“อื้อ เสียว เสียวมาก ทนไ
“อะ อะไรนะคะ”“หรือจะให้ผมทำอีกรอบคุณถึงจะ...”“เดี๋ยวนะคะบอส คือว่าเรื่องนี้มิลินยังไม่…”ภูวินทร์เองก็ชะงักไปเล็กน้อย นี่เธอคงไม่ถึงกับจะปฏิเสธเขาหรอกมั้ง ทั้ง ๆ ที่เธอกับเขาแนบชิดสนิทสนมกันขนาดนี้และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาพาผู้หญิงมาที่นี่ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขา“คุณจะปฏิเสธผมเหรอ”“คือว่า อ๊าา!!”เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ อย่างน้อยวันนี้เขาก็ไม่อยากจะฟังเพราะเขาต้องการครอบครองและเป็นเจ้าของ เขาไม่เคยต้องการอยากได้ผู้หญิงคนไหนมากกว่ามิลินรดาแบบนี้มาก่อน ทั้งอยากได้และอยากเห็นเธออยู่ในสายตาตลอดเวลาจนไม่อยากฟังคำว่า “ไม่” ที่จะออกจากปากของเธอ แม้ว่าจะไม่ยอมรับวันนี้แต่เขามีวิธีอีกมากมายที่จะทำให้เธอยอมรับเขาให้ได้“เบาก่อนค่ะ เจ็บ…อ๊ะ!!”ลิ้นหนาโลมเลียยอดอกสีอิ่มจนเปียกชุ่ม ปากของเขาเผลอขบเม้มรุนแรงตามแรงกระแทก มิลินเองก็กระดกสะโพกรับเขาอย่างเผลอตัวเพราะความเสียวที่เขาเชิญชวน “เพี๊ยะ!!”“อ๊าา!!!”เสียงฝ่ามือฟาดไปที่บั้นท้ายงอนงามนั้นทำเอาใจสาวสะดุ้งและตื่นเต้นไม่น้อย เธอบอกไม่ได้ว่ามันดีหรือไม่แต่ก็ไม่รังเกียจที่เขาจะทำ เสียงของลำเอ็นที่กระแทกถี่ ๆ จนเธอมองอะไรไม่เห็นนอกจากขอบหัวเต
“อะไรนะคะ”“กลับบ้านไง หรือคุณอยากจะนอนที่นี่ล่ะ”“กลับค่ะ กลับบ้านค่ะรถไฟฟ้าใกล้จะหมดแล้วด้วยต้องรีบ…”“ผมว่าผมบอกคุณชัดเจนแล้วนะว่าจะพาไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน”“เอ่อ…”“เพื่อเป็นการขอบคุณที่ช่วยแก้งานนี้ให้ พรุ่งนี้จะได้นำไปส่งแผนกซอฟต์แวร์ต่อ”“ค่ะ”“อย่าได้คิดแผนที่จะหนีอีกล่ะ ผมจะไม่ยอมให้จบเหมือนเมื่อเช้าวันเสาร์แน่”เขากระซิบบอกเธอก่อนจะเดินไปหยิบสูทของตัวเองมาสวมอีกครั้งและรอเธอเก็บของและปิดคอมพิวเตอร์ของเขา เมื่อเก็บของเสร็จแล้วเธอก็เดินตามเขาออกมาจากห้องซึ่งด้านนอกไม่มีคนอยู่แล้ว ลิฟต์จึงมีเพียงพวกเขาที่ใช้ในการโดยสารลงไปยังลานจอดรถร้านอาหาร“อาหารอร่อยไหม พอกินได้หรือเปล่า”“อร่อยหมดทุกอย่างเลยค่ะ คิดไม่ถึงเลยนะคะว่าบอสจะรู้จักร้านอาหารที่อร่อย ๆ มากแบบนี้ พาแฟนมากินบ่อยเหรอคะ”“แฟน? ผมไม่มีแฟน ถ้าแค่คู่นอนล่ะก็พอมีจบภารกิจก็แยกย้าย”“แคก แคก”“เป็นอะไร สำลักเหรอทำไมรีบกินแบบนี้ล่ะ”เขาขยับเข้าไปนั่งใกล้ ๆ เธอเพื่อจะลูบหลังให้ และค่อย ๆ รินน้ำเปล่ายื่นมาให้เธอ“ดื่มเข้าไปหน่อย กินอะไรเข้าไปถึงได้สำลัก ก็ไม่มีอะไรเผ็ดนี่”มิลินตอบไม่ได้เพียงแค่นึกในใจเท่านั้นว่าที่เธอ
“อะไรวะเนี่ย!!”“มิลิน เป็นอะไรตกใจหมดเลย”ทุกคนในแผนกหันมามองเธอด้วยท่าทางตกใจ อนุชิตนั้นพุ่งน้ำที่พึ่งจิบออกมาจนเลอะหน้าจอเพราะตกใจ เสื้อของเขาเองก็เปียกเพราะหันมามองเธอ“มิลินเราขอโทษที่ต้องให้เธอแก้งานนะ เรายอมรับใช้เธอเลยจะเอาอะไรก็บอกดี ๆ อย่าพึ่งโมโหเลยนะ”“ไม่นะ ไม่ใช่ ๆ ไม่เกี่ยวกับพวกคุณ ช่างเถอะมิลินจะลงไปข้างล่างไปซื้อกาแฟหน่อยนะคะ”“เราไปด้วย ๆ เราไปช่วยถือนะ”อนุชิตเป็นผู้อาสาเธอจึงเดินมาพร้อมกับเขาและกดลิฟต์ แต่เมื่อประตูลิฟต์เปิดก็ต้องตกใจเพราะคนที่พึ่งเดินออกมาคือบอสหนุ่มกับเลขาของเขา “พัชระ” นั่นเอง“อ้าวมิลินกำลังจะไปไหนกันเหรอ”“ไปซื้อกาแฟครับคุณพัชระ พวกเราขอตัวก่อนนะครับมิลินรีบไปกันเถอะ”อนุชิตคล้องแขนมิลินและรีบเดินเข้าไปในลิฟต์ที่ทั้งสองพึ่งจะเดินออกมา ภูวินทร์หันไปมองพวกเขาพร้อมกับหรี่ตาเมื่อประตูลิฟต์กำลังปิดแต่มิลินที่ไม่ได้สังเกตเขาเพราะมัวแต่คุยกับอนุชิตที่จับแขนเธอเอาไว้แน่น“ทำอย่างกับหวงแฟน ตาอนุชิตนี่ก็แปลกนะทำนัวเนียกับคุณมิลินแบบนี้ไม่กลัวเป็นข่าวหรือไงนะหรือว่า... สองคนนั้นคบกันแล้วเหรอครับ”“หุบปากไปเถอะน่ะ เตรียมข้อมูลที่จะไปพบลูกค้าหรือยัง”“ยัง
“บอสคะ ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะที่นี่เป็นห้องทำงานของคุณนะคะ”“และคุณกับผมก็มีเซ็กส์กันครั้งแรกที่นี่ ไม่ต้องย้ำเพราะผมจำได้ จำได้ว่าใช้….”มิลินรีบใช้มือของเธออุดปากเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมามากกว่านี้ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะกล้าพูดเรื่องแบบนี้ออกมาได้ด้วยสีหน้าเรียบเฉยแบบนี้ แม้แต่เธอที่ฟังอยู่ยังรู้สึกชาไปทั้งหน้าเพราะความอาย“คุณปิดปากผมทำไม ถ้าอยากปิดต้องใช้อย่างอื่น เช่น…”“อื้อ…ปล่อยนะคะ”ไม่ทันที่เธอจะได้ป้องกันเขาก็ปล้นเอาจูบของเธอไปจนได้ มิลินดิ้นเล็กน้อยอยู่ในอ้อมแขนของเขาและค่อย ๆ นิ่งลงจนเริ่มปล่อยให้เขาจูบเธอไปเงียบ ๆ“จูบตอบสิ ทำไม่เป็นเหรอ”“บอสคะ ไม่ใช่ตอนนี้”“ถ้าอย่างนั้นพักเที่ยงกับตอนเลิกงานได้ใช่ไหม”“ไม่ใช่นะคะมิลิน…อื้อ…อ๊ะ อย่าถอดนะคะ”“ผมชอบกลิ่นน้ำหอมของคุณ”“บอส อื้อ…. หยุดก่อนค่ะเดี๋ยวมีคนเข้ามา”“คุณว่าจะมีสักกี่คนที่อยากจะเข้ามาในห้องนี้ถ้าผมไม่เรียก อีกอย่างถ้าผมไม่ปลดล็อกคุณคิดว่าใครจะเข้ามาได้งั้นเหรอ”“แต่คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้นะคะ”“งั้นเหรอแต่ผมคิดว่าตั้งแต่สิ่งที่เกิดขึ้นวันก่อนผมมีสิทธิ์เต็มที่ อีกอย่างอย่าลืมสิว่าผมพึ่งจะช่วยคุณไปเองนะ”มิลินลืม
PV Group“มิลินยังไม่เสร็จเหรอนี่จะทุ่มหนึ่งแล้ว”“ยังเลยพวกเธอกลับไปก่อนเถอะ”“นี่วันศุกร์นะไม่ไปปาร์ตี้ที่ไหนเหรอ”“เฮ้อ…อยากไปอยู่หรอกแต่ก็อย่างที่เห็น มุกจะไปเที่ยวกับแฟนไม่ใช่เหรอรีบไปเถอะ”“งั้นเราไปก่อนนะวันจันทร์เจอกัน”“มิลินรดา” หันกลับไปวุ่นกับงานเขียนโปรแกรมที่แก้แล้วแก้อีกก็ยังไม่ผ่านด่านสุดโหดของบอสหรือผู้จัดการคนใหม่ที่พึ่งจะผันตัวเองลงมาคุมงานแผนก IT และโปรแกรมเมอร์ด้วยตัวเอง “ผมต้องการงานที่มีประสิทธิภาพเหมือนปากของพวกคุณ เลิกประชุม”นั่นเป็นคำทักทายแรกที่เขาพูดในการพบกันที่แผนกเมื่อสี่เดือนก่อน “ภูวินทร์ วิศุทธารานิวัฒน์” CEO หนุ่มและลูกชายคนเดียวของเจ้าของ PV Group บริษัทผลิตซอฟต์แวร์และดูแลระบบเซิร์ฟเวอร์ชื่อดังของเมืองไทยจากที่พนักงานสาว ๆ ต่างสนใจในตัวเขาจนอยากจะร่วมงานด้วยและเฝ้ารอการมาของเขาอย่างใจจดใจจ่อ แต่ผ่านไปเพียงสองสัปดาห์แรกที่เขาลงมาควบคุมงาน ทุกคนก็แทบอยากจะลาออกกันยกแผนกเพราะงานที่หนักและละเอียดมากขึ้นอีกทั้งไม่ว่าพวกเขาและเธอจะสรรหาวิธีการใดไปนำเสนอล้วนถูกปัดตกออกมาหมด“โธ่เว้ย!! ทำไมไม่ผ่านสักทีวะ”“ฉันว่านายแก้ตรงนี้อีกหน่อย ระบบมันทำงานไม่เสถี...
Comments