เพราะถูกหักหลังจากคนรักและเพื่อนสนิท พิจิกาจึงดื่มจนเมาแล้วนอนกับชายแปลกหน้า แต่เมื่อรู้ว่าคือเจ้านายที่เธอต้องทำงานด้วย เธอจะถอยหรือยอมทำงานกับเขา เพราะนี่เป็นงานที่เธออยากทำมากที่สุด
ดูเพิ่มเติมหลังจากเคลียร์เอกสารทุกอย่างเสร็จแล้วพีราวัชรก็เรียกกิ่งแก้วและพิจิกาเข้ามาในห้องทำงาน“นั่งก่อนทั้งสองคนนั่นแหละ”“ขอบคุณค่ะ/ ขอบคุณค่ะ” เลขาและผู้ช่วยเลขาพูดพร้อมกันก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะของรองประธาน“ผมอย่างจะถามคุณกิ่งว่าผ่านมาสองเดือนแล้วพิจิกาทำงานเป็นยังไงบ้าง”“น้องผิงทำงานเรียบร้อยดีค่ะ เรียนรู้ได้เร็วมากค่ะ”“แล้วคุณมั่นใจไหมว่าถ้าคุณหยุดงานไปหกเดือนงานทุกอย่างจะไม่มีปัญหาอะไร”“กิ่งมั่นใจค่ะ ที่ผ่านมาน้องผิงไม่เคยทำงานพลาดเลย เธอรอบคอบและมีไหวพริบมากกว่ากิ่งด้วยซ้ำ”“ถ้าอย่างนั้นช่วงที่คุณลางานผมคงไม่ต้องหาใครมาเพิ่มใช่ไหม”“ผิงคิดว่าไหวไหม” กิ่งแก้วหันมาถามผู้ช่วย“คิดว่าไหวค่ะพี่กิ่ง”“ถ้าไหวก็ดี เอาล่ะเรื่องงานผ่านไปแล้ว ทีนี้ก็มาถึงเรื่องวันหยุดยาว”“มีอะไรหรือเปล่าคะคุณพีร์”“ผมอยากให้คุณกิ่งช่วยดูให้หน่อยว่าหลังวันหยุดผมต้องไปเจอลูกค้าหรือไปตรวจงานที่สาขาไหนหรือเปล่า”“สักครู่นะคะ” กิ่งแก้วเปิดตารางงานของเจ้านายขึ้นมาดูก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบเขาอีกครั้ง“คุณพีร์ต้องไปร่วมงานเปิดสาขาใหม่คู่ค้าที่สิงคโปร์ค่ะ”“เดี๋ยวผมจัดการจองตั๋วเองนะ”“ได้ค่ะ ครั้งนี้คุณพีร์จะใ
กลับมาจากเวียดนาม ทุกอย่างก็ดำเนินไปตามปกติ พิจิกาทำงานได้เป็นอย่างดี จนกิ่งแก้วรู้สึกวางใจถ้าเธอจะต้องลางานถึงหกเดือนพิจิกาเองก็ปรับตัวได้ดีกับทั้งเรื่องงานและเรื่องของความรัก หลังเลิกงานหญิงสาวก็จะรอกลับพร้อมกับพีราวัชร แต่บางวันก็ขอไปทานข้าวเย็นกับมารดาบ้าง พีราวัชรก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขาเองก็ต้องแบ่งเวลาให้กับครอบครัวเหมือนกันอย่างเย็นวันนี้ชายหนุ่มมาส่งเธอที่บ้าน ก่อนจะรีบขอตัวกลับไปที่บ้านของตนเอง เพราะมารดาบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยเขาไม่รู้ว่าเรื่องที่มารดาจะพูดนั้นเป็นเรื่องอะไร พอไปถึงและทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว พีราวัชรก็ถูกเรียกมานั่งคุยที่ห้องทำงานซึ่งวันนี้ใบหน้าของมารดานั้นดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก“พีร์มีอะไรจะสารภาพกับแม่ไหม”“ไม่มีนี่ครับ”“แน่ใจนะว่าไม่ได้ทำอะไรผิดหรือแอบทำอะไรลับหลังแม่” คุณประภัสสรมองหน้าบุตรชายอย่างคาดคั้น“พีร์ พ่อว่ามีอะไรก็รีบสารภาพไปเถอะ เผื่อบางทีอาจจะได้ลดโทษบ้าง”“ทำไมพ่อกับแม่ทำเหมือนกับว่าผมไปทำอะไรผิดมาอย่างนั้นแหละครับ”“แม่จะไม่อ้อมค้อมแล้วนะ”“ครับ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าผมไปทำอะไรผิดมา” ชายหนุ่มมั่นใจว่าตนเองไม่ได้ทำอะไรผิดพลาดและเรื่องของต
“ผิง ถ้าคืนนั้นไม่เจอผมคุณก็คงเลือกมันใช่ไหม”“คุณกำลังดูถูกผิงอยู่”“ยังจะเถียงก็เห็นอยู่ว่าพอเจอกันก็หน้าระรื่น”“หึงเหรอคะ”“...” พี่ราวัชเงียบ เขาเพิ่งรู้ตัวเองว่ากำลังหึงและไม่มีเหตุผล“คุณพีร์ขา ผิงไม่คิดอะไรกับเขาเลย” เธอพยายามใจเย็น เพราะดูแล้วเขาจะทั้งเมาและโมโหจนคุมตัวเองไม่อยู่“คุณจะมีผมคนเดียวใช่ไหม”“แน่นอน ผิงมีคุณคนเดียว”“คุณพีร์เมาแล้ว ผิงพาไปนอนนะคะ”พิจิกาพยุงคนเมามายังที่นอนกว้างแต่พอถึงเตียงเขากลับผลักให้เธอลงไปนอนพร้อมกับกระชากชุดของเธอออกอย่างรวดเร็วก่อนโน้มใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าสวย สัมผัสจูบแผ่วเบาบนเรียวปากทำให้พิจิการู้สึกว่าตอนนี้เขากำลังกลับมาเป็นพีราวัชรคนเดิมของเธอแล้ว “อ้าห์....”เสียงครางหลุดออกมาจากลำคอระหงเมื่อปากร้อนเข้าครอบครองปทุมถันเต่งตึง สลับกับมือใหญ่บีบเคล้นอีกข้างพิจิกาเริ่มดิ้นเพราะถูกความรู้สึกเสียวซ่านเข้าจู่โจม เธอแอ่นร่างเปิดทางเชื้อเชิญเขาดูดดึง หยอกล้อกับความอวบอิ่มของตนมากขึ้นพีราวัชรเลื่อนใบหน้าลงต่ำมาไปตามผิวเนียนนุ่มจนถึงหน้าท้องแบนราบที่กำลังเกร็งสะท้านกับสัมผัสร้อนที่รินรดไปทั่วผิวกาย เขาเหมือนจะควบคุมความต้องการข
มาถึงดานังในเวลาบ่าย พอเอาของเข้าที่พักแล้วก็ใช้บริการรถโรงแรมให้ไปส่งที่เมืองฮอยกันซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก ทั้งสองพากันมาเดินเล่นย่านเมืองเก่า พิจิกาถ่ายรูปไปทั่วเพราะอยากจะเอาไปอวดมารดาโดยมีพีราวัชรเป็นตากล้องให้ พอเดินจนเหนื่อยก็ทานอาหารที่นั่นก่อนจะพากันนั่งรถกลับมายังโรงแรมพิจิกานั่งพิงกับไหล่หนาใบหน้ายิ้มอย่างมีความสุขขณะที่ดูรูปในมือถือ“พรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวไหนกันคะ”“ผิงอยากไปไหนล่ะครับ”“บานาฮิลล์ค่ะ คุณพีร์เคยไปไหมคะ”“ยังเลยครับ เดี๋ยวถ้ากลับถึงโรงแรมแล้วผมจะถามโรงแรมให้นะครับว่าจะไปที่นั่นได้ยังไงบ้าง”จากนั้นพิจิกาก็นั่งหลับมาจนถึงโรงแรม พีราวัชรพาเธอมาส่งที่ห้องก่อน ส่วนตัวเขานั้นกลับไปยังหน้าล็อบบีของโรงแรม ซื้อสำหรับสองคนเพื่อไปเที่ยวบานาฮิลล์ตามที่พิจิกาอยากไปเขากลับมาบนห้องอีกครั้งคนที่อยากเที่ยวก็หลับไปก่อนแล้ว พีราวัชรรีบอาบน้ำแล้วตามเธอขึ้นบนเตียงแม้ในใจอยากจะทำมากกว่ากอดแต่เพราะพรุ่งนี้จะต้องออกเดินทางจากโรงแรมตั้งแต่เช้าจึงต้องข่มใจให้นอนกอดเธอไปแบบนั้นเช้าวันใหม่พิจิกาแต่งตัวสดใส เธอกับเขาพากันลงมาทานอาหารตั้งแต่เช้า พอแปดโมงครึ่งรถบัสก็มารับนักท่องเที่ยวที่ซื
เพราะเป็นเที่ยวบินที่ไม่ไกลมากเท่าไหร่ ชั้นเฟิร์สคลาสจึงมีเพียงพีราวัชรและพิจิกาเพียงสองคนเท่านั้น“ผิงไม่ชอบเลยค่ะ” จู่ๆ หญิงสาวก็พูดขึ้น ทำเอาคนที่นั่งคู่มาด้วยต้องหันมามองเพราะคิดว่าตัวเองทำอะไรไม่ถูกใจคนรักหรือเปล่า“ไม่ชอบอะไรครับ”“ก็ไม่ชอบที่ทั้งชั้นมีแค่เราสองคน”“แต่ผมว่าแบบนี้ก็ดีนะ ไม่ต้องเจอคนรู้จักไม่มีเสียงดังวุ่นวาย”“มันเงียบเกินไปค่ะ ดูวังเวงยังไงก็ไม่รู้”“ถ้าผิงกลัวก็มานั่งกับผมก็ได้ พอเครื่องจะลงค่อยกลับไปนั่งที่ของตัวเอง”“ไม่ดีกว่าค่ะ นั่งกับคุณพีร์อันตราย ผิงจะนอน”“จะนอนกับผมเหรอ”“ใครจะนอนกับคุณพีร์กันล่ะ ผิงหมายถึงผิงจะนอน ถ้าถึงแล้วปลุกด้วยนะคะ” พูดจบพิจิกาก็ปรับที่นั่งพร้อมกับเอาที่ผิดตามาปิดไว้ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมไม่นานเธอก็หลับสนิทพอมาถึงกรุงฮานอยประเทศเวียดนาม ทั้งสองก็เอาของเข้าเก็บที่โรงแรม จากนั้นก็ไปยังออฟฟิศชั่วคราวที่เขาเช่าไว้ ตลอดทั้งวันพีรวัชรก็เข้าประชุมกับหัวหน้าฝ่ายก่อสร้าง ฝ่ายการตลาด จนกระทั่งถึงตอนเย็น ทั้งสองก็กลับมายังโรงแรมอีกครั้งพิจิกาเข้าห้องพักของตนเองแล้วรีบอาบเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะเย็นนี้ต้องไปอาหารกับนักธุรกิจชาวเวียดนามอีกห
พิจิกาขึ้นมานั่งบนรถของพีราวัชร พอรถเคลื่อนออกมาจากรั้วบ้านหญิงสาวก็ถอนหายใจอย่างหนัก “แม่ผมว่าอะไรคุณหรือเปล่า” “เปล่าค่ะ ท่านไม่ว่าอะไรผิงเลย” “แล้วถอนหายใจทำไมครับ” “ผิงไม่อยากโกหกท่านเลยค่ะ ถ้าท่านรู้ท่านคงโกรธมากเลยนะคะ แล้วระหว่างผิงกับคุณผิงว่าความเป็นไปได้มันน้อยมากนะคะ” “ตอนนี้ผิงอาจจะมองว่ามันเป็นไปได้น้อยมาก แต่เชื่อเถอะว่าผมรู้จักแม่ผมดี อีกหน่อยท่านก็จะยอมรับคุณเอง” “แต่เราสองคนบาปมากเลยนะคะที่โกหกท่าน” “เราโกหกก็เพื่อให้ท่านสบายใจครับ ผิงอย่าคิดมากเลย แม่ผมอาจจะหาผู้หญิงมาให้ผมหลายคนก็จริงแต่พอผมบอกไม่สนใจท่านก็เลิกจับคู่” “แต่คุณจะปฏิเสธได้ทุกครั้งเหรอคะ” “ได้สิ ผิงยังไม่เคยเจอน้องชายกับน้องสาวผมใช่ไหม สองคนนั้นแต่งงานไปแล้ว แต่กว่าจะได้แต่งก็ต้องต่อสู้กับแม่ผมบ้านแทบแตกแต่ในที่สุดท่านก็ยอม” “แต่คุณเป็นพี่ชายคนโตนี่คะ ท่านก็คงหวังเอาไว้มาก” “ท่านหวังมากเพรา
กำหนดการไปดูห้างสรรพสินค้าที่เวียดนามถูกเลื่อนมาเร็วกว่ากำหนดหลายวัน บ่ายวันนี้หลังจากออกไปเจอลูกค้ากับพิจิกาแล้วพีราวัชรก็เลยไม่ได้พาเธอไปดูหนังอย่างที่ตั้งใจไว้ เพราะมารดาของเขาบอกให้พาพิจิกามาทานอาหารเย็นที่บ้าน “ทำไมแม่คุณพีร์ถึงให้ผิงไปที่บ้านด้วยล่ะ หรือท่านรู้เรื่องของเราแล้ว” “ไม่หรอกครับ แม่แค่อยากเจอคุณสักครั้ง ท่านก็คงอยากมั่นใจว่าผมกับคุณไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกัน เพราะคุณต้องไปเวียดนามกับผมหลายวันเลยนะครับ” “แต่ผิงกลัวท่านจะจับได้ ผิงกลัวคุณพีร์เดือดร้อนนี่คะ” “ถ้าจับได้ก็ดี เราจะได้บอกความจริงไปเลย” “อย่านะคะ” “เวลาผิงทำหน้าตกใจแบบนี้ตลกดีเหมือนกันนะครับ” “ผิงไม่ตลกด้วยเลยค่ะ ผิงกลัวจริงๆ นะคะ” “ไม่ต้องกลัว เวลาผิงมองผมก็นึกแค่ว่าผมเป็นเจ้านายเท่านั้นก็พอ ไม่ต้องคิดถึงเรื่องอื่น” “ค่ะ ผิงจะคิดว่าคุณคือบอส” “ดีมากครับ เอาล่ะใกล้ถึงแล้ว” พีราวัชรชะลอความเร็วของรถลงเมื่อเข้ามายังหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่
พีราวัชรรีบปลดกางเกงออกโดยเร็วแล้วลากไล้ท่อนเอ็นร้อนลงบนกุหลาบดอกสวยที่มีหยดน้ำหวานเกาะพราว ปากก็ก้มลงประกบจูบปลุกเร้าอีกครั้งจนพิจิกาหายใจไม่ทัน มือใหญ่ที่ว่างก็นวดคลึงความอวบอิ่มกระตุ้นให้เลือดในกายของหญิงสาวพลุ่งพล่าน“อ๊ะ!”หญิงสาวร้องเบาๆ เมื่อชายหนุ่มสอดกายแกร่งเชื่อมประสาน ความเสียวซ่านแผ่ไปทั่วตัว โพรงเนื้ออุ่นตอดรัดแน่นจนเขาต้องขยับสะโพกหลายครั้งเพื่อส่งกายใหญ่เข้าไปในตัวเธอให้ลึกกว่าเดิม“อืมมม...ผิง….. แน่นดีมาก โอวว ....”ชายหนุ่มครางด้วยเสียงที่บ่งบอกว่าพอใจมากแค่ไหน เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าการตนเองจะร่วมรักในห้องทำงานแบบนี้ แต่พอได้ทำแล้วก็รู้สึกเสียวซ่านและตื่นเต้นมากกว่าเดิมหลายเท่าถ้าจะอุ้มเธอไปยังห้องพักที่อยู่ทางด้านหลังก็กลัวว่าแม่บ้านจะผิดสังเกตเพราะปกติแล้วเขาไม่เคยพาใครมาทำอะไรที่นี่เลยสักครั้ง แต่พิจิกาเป็นข้อยกเว้น ตลอดทั้งวันเขาเครียดจากการทำงาน พอเธอเข้ามาใกล้ได้กลิ่นกายหอมๆ เขาก็ไม่อาจจะทนต่อความต้องการของตนเองได้ เวลาเช่นนี้คงไม่มีใครอยู่ที่บริษัท และห้องทำงานของก็ใช่ว่าใครจะเข้ามาง่ายๆ อีกทั้งผนังห้องยังทำจากวัสดุเก็บเสียงมันจึงเป็นเหมือนสมร
“พี่กลับก่อนนะผิง”“ค่ะพี่กิ่ง”“ถ้าเกินสองทุ่มคุณพีร์ยังไม่กลับผิงก็ลองเข้าไปถามว่าเขาจะให้ผิงกลับได้เลยไหม เพราะบางทีคุณพีร์ก็ทำงานจนดึกจนลืมว่าเลขาอย่างเรายังนั่งรออยู่นอกห้อง”“คุณพีร์ทำงานดึกตลอดเหรอคะ”“ไม่หรอกค่ะ ปกติก็ไม่เกินหกโมง”“ค่ะ” พิจิกาพยายามจะทำความเข้าใจกับงานของเจ้านาย เพราะถ้าหากถึงวันที่พี่กิ่งแล้วลาคลอดแล้วเธอคงจะต้องทำงานทุกอย่างคนเดียวจึงต้องถามและเรียนรู้ให้มากที่สุดพี่กิ่งแก้วและคนอื่นกลับไปแล้วตอนนี้ที่บริษัทก็เหลือแค่เธอกับพีราวัชรแค่สองคน ชายหนุ่มยังคงนั่งทำงานอยู่ในห้องขณะที่เธอก็นั่งรอเขาอยู่ข้างนอก จนกระทั่งใกล้ถึงเวลาสองทุ่มหญิงสาวจึงเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป“คุณพีร์ค่ะ ดึกแล้วผิงขอตัวกลับก่อนได้ไหมคะ”“รอแป๊บนึงได้ไหม เดี๋ยวผมก็ทำงานเสร็จแล้วจะได้กลับพร้อมกัน”“ได้ค่ะ ผิงรอข้างนอกนะคะ”“รอตรงนี้แหละ ไม่นานหรอก ระหว่างรอผิงนวดไหล่ให้ผมได้ไหม ทำงานทั้งวันผมเมื่อยมาก”“ค่ะ” พิจิกาเดินอ้อมมาทางด้านหลัง สองมือนวดไปบนไหล่หนาที่เธอเคยกอดมาแล้วหลายครั้ง ส่วนคนที่ถูกนวดก็นั่งอ่านรายงานหน้าสุดท้ายก่อนจะเซ็นชื่อลงไปแล้วปิดแฟ้มลง “เรียบร้อยครับ”
TP Shopping Mall 22.00 น. ร้านค้าทุกร้านในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ปิดไฟทุกดวง ทั้งพ่อค้าแม่ค้าพนักงานห้าง รวมถึงผู้มาใช้บริการต่างพอกันยืนออที่หน้าห้าง บ้างก็รอรถที่เรียกมารับ บ้างก็รอคนมารับส่วนคนที่ขับรถมาเองหรือเอาจักรยานยนต์มาก็ลงไปยังลานจอดรถที่อยู่ชั้นใต้ดิน พิจิกาหญิงสาววัย 24 ปีก็เป็นหนึ่งในนั้น หลังจากปิดร้านและเช็กสต๊อกแล้วเธอก็ลงมายังชั้นใต้ดินเพื่อจะขี่จักรยานยนต์คู่ใจกลับบ้าน หญิงสาวเช่าพื้นที่เล็กๆ ในโซนพลาซ่าของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้เพื่อขายเสื้อผ้าวัยรุ่น ซึ่งร้านของเปิดมานานถึงสีปีแล้ว นับตั้งแต่เรียนจบปวส. แล้วหางานทำไม่ได้เธอจึงเอาเงินเก็บที่ได้จากการทำงานพิเศษมาเปิดร้านที่นี่ แม้ค่าเช่าจะแพงหูฉี่แต่เธอก็กัดฟันขายมาได้ เพราะนอกจากจะขายที่หน้าร้านแล้วเธอยังไลฟ์สดขายอีกด้วย การมีหน้าร้านแบบนี้มันก็ทำให้ลูกค้ามั่นใจมากขึ้น “ฝนยังไม่หยุดเลย ให้พี่ไปส่งไหม” พี่ญาดาเจ้าของร้านขายของเล่นและเสื้อผ้าเด็กถามขึ้น “ไม่เป็นไรค่ะพี่ญา ผิงมีเสื้อกันฝนค่ะ” “แล้วเค้กจะไม่เปียกเอาเหรอ” “เดี๋ยวผิงใส่ใต้เบาะก็ได้ค่ะ” ...
ความคิดเห็น