All Chapters of CEOซ่อนรัก: Chapter 1 - Chapter 10

“สุขสันต์วันเกิดนะฟาง” พิจิกายิ้มก่อนจะกล่าวอวยพรวันเกิดให้เพื่อนรักที่คบกันมานานถึงเก้าปีด้วยเสียงสั่นเครือ หลังจากเอาเค้กและของขวัญแขวนไว้ที่หน้าประตูห้องของกรวีร์แล้วพิจิกาก็กลับมาที่รถ แต่ก็หากุญแจรถไม่เจอ หญิงสาวนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเอาพวกกุญแจใส่ไว้กับถุงของขวัญจึงรีบวิ่งขึ้นมาเอาตอนนี้ฝนหยุดตกแล้วเธออยากจะรีบกลับไปให้ถึงบ้านก่อนเพราะกลัวว่าในจะตกขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่คิดเลยว่าตนเองจะเจอเพื่อนรักกับคนรักของตนกำลังนัวเนียกันอยู่ในห้อง “ผิง อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ผมก็แค่มาส่งฟางที่ห้องแล้วฝนมันตกชุดผมเปียกไปทั้งตัว” ปรัชญารีบแก้ตัว ส่วนกรวีร์นั้นได้แต่นั่งหน้านิ่งเพราะคิดไม่ถึงว่าเพื่อนจะกลับมาที่ห้องของเธออีกครั้ง “เหรอคะ ถ้าชุดแห้งก็รีบกลับนะคะ ฟางเองก็คงเปียกเหมือนกันใช่ไหมล่ะ ถึงได้นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัว แปลกดีนะที่ไม่รีบหาเสื้อผ้าใส่ทั้งที่มีเสื้ออยู่เต็มตู้” เธอพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน“ผิง ฟางนึกว่าผิงกลับไปแล้ว”“ผิงก็กำลังจะกลับ แต่บังเอิญว่าลืมกุณแจรถน่ะ ได้กุญแจแล้วผิงก็จะกลับ” หญิงสาวหยิบกุญแจรถที่อยู่ในถุงของขวัญขึ้นมาแล้วยิ้ม

“พ่อว่าช่วงนี้พีร์ทำงานหนักเกินไปแล้วนะ” คุณธวัชชัยเอ่ยกับลูกชายคนโตที่กลับมาถึงบ้านแต่ละวันด้วยสภาพอิดโรยราวกับไปออกรบ “ผมชินแล้วครับพ่อ” พีราวัชรหรือพีร์หนุ่มโสดวัย 35 ปีที่เป็นผู้บริหารระดับสูงของ TP Shopping Mall ซึ่งมีสาขาอยู่ในกรุงเทพสองแห่ง ต่างจังหวัดอีกถึงสี่แห่งและปลายปีนี้ก็จะเปิดที่เวียดนามอีกหนึ่งแห่ง “ได้ข่าวว่าช่วงนี้ห้างปรับปรุงใช่เหรอ ทำไมไม่ใช้ช่วงนี้พักผ่อนละ ไปภูเก็ตไหมล่ะ ทะเลกำลังสวยเลย” คุณประภัสสรบอกลูกชาย “ไม่ดีกว่าครับแม่ ผมเพิ่งให้ตั๋วเครื่องบินกับที่พักฟรีกับลูกค้าที่เช่าพื้นที่ในห้างไป ถ้าไปเที่ยวแล้วบังเอิญเจอกันผมกลัวพวกเขาจะไม่สนุก” ชายหนุ่มนั่งลงบนโซฟาข้างมารดาก่อนจะยกนำที่เด็กรับใช้เอามาเสิร์ฟเพื่อดับกระหาย “พีร์คิดเหรอว่าคนพวกนั้นจะจำพีร์ได้ พีร์เคยเดินลงมาที่ห้างที่ไหนกันละ ไปถึงก็ขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุดเลยแล้วใครที่ไหนจะจำลูกแม่ได้กัน” “แต่จำไม่ได้ก็ดีเหมือนกันนะคุณ พวกสาวที่ห้างก็จะได้ไม่วุ่นวาย” “พูดถึงสาว แล้วเมื่อไหร่ลูกของแม่จะ

“แม่บอกว่าไม่ให้ไปไหนกับคนแปลกหน้า”“แปลกหน้าที่ไหนล่ะ เรารู้จักกันแล้วนะ”“แต่ก็เพิ่งรู้จัก ฉันไม่ไว้ใจคุณหรอกค่ะ ผู้ชายมันก็เหมือนกันทุกคนไว้ใจไม่ได้ ชอบฉวยโอกาสเห็นผู้หญิงเป็นของเล่น ไอ้ผู้ชายเจ้าชู้ ไอ้ผู้ชายเอ็งซวย” เสียงอ้อเอ้ของคนเมาตัดพ้อ“อ้าวคุณ มาว่าผมแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย”“ผมว่าเธอเมามากแล้วแหละ คุณรีบพาเธอกลับดีกว่านะครับ” ผู้จัดการร้านบอกเพราะหญิงสาวโวยวายจนคนอื่นเริ่มหันมามอง และเธอก็สวยสะดุดตาเกินกว่าจะปล่อยให้เมาแล้วถูกคนใครสักคนหิ้วไป“เอาล่ะ คุณผิงตั้งสติหน่อย คุณเมาแล้วนะ คุณพักที่ไหนเดี๋ยวผมไปส่ง”“นั้นสิ ฉันพักที่ไหนน้า...จำไม่ได้เลย อ้อ ในกระเป๋ามีกุญแจ” หญิงสาวเปิดกระเป๋าแล้วหยิบกุญแจขึ้นมาพอพีราวัชรเห็นก็รู้ทันทีว่าเธอพักที่ไหน“ฝากด้วยนะครับคุณพีร์ขอให้มีความสุขนะ”“มีความสุขบ้าอะไรล่ะ ผมกลัวคุกมากกว่าดูท่าทางยังไม่ยี่สิบด้วยซ้ำ”“สบายใจได้ครับเธอยี่สิบสี่แล้ว” ผู้จัดการร้านรีบบอกเพราะตอนเธอมาสั่งเครื่องดื่มเขาเห็นว่าเธอหน้าเด็กมากก็เลยขอดูบัตรประชาชนกว่าชายหนุ่มจะประคองคนเมาซึ่งโวยวายมาตลอดทางถึงบ้านพักเธอก็แทบแย่ เขาไม่รู้ว่าเธอไปโมโหหรือโกรธใครท

“คุณพีร์...”เธอมองหน้าคนตัวโตที่ยังขยับสะโพกอย่างไม่หยุดพัก ความเสียวซ่านที่ได้รับยังไม่จางหาย หญิงสาวหอบเหนื่อย กอดรัดเขาไว้แน่นและรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเสียวซ่านขึ้นอีกครั้ง“เสียวอีกแล้วใช่ไหม ต่อเลยนะ”พูดจบเขาก็โจนจ้วงแรงเร็วขึ้นไปตามอารมณ์ตัณหา ความคับแน่นตอดรัดจนเขาครางแหบต่ำก่อนจะก้มลงดูดเม้มยอดดอกบัวที่ชูชันอย่างกระหาย พิจิกาก็แอ่นขึ้นตอบสนองเขาให้เขาได้ดูดกินอย่างไม่หวงตัวชายหนุ่มใช้มือดันแผ่นหลังเล็ก เพื่อให้ให้ ความอวบอิ่มพอดีกับปากของร้อน เบื้องล่างก็ยังเคลื่อนขยับอย่างไม่รู้เหนื่อย เสียงหวานที่เรียกชื่อเขาไม่ขาดปากนั้นช่างไพเราะและน่าฟังกว่าเพลงบทเพลงทุกชนิด“คุณพีร์”“ว่าไงครับ เสียวไหม ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า”“ไม่เจบ”“ตอบไม่ครบนะ”เขาพูดพลางกดย้ำจุดกระสันอย่างไม่ปรานีจนหญิงสาวครางอีกครั้ง“สะ..เสียวค่ะคุณพีร์ผิงเสียวไปหมดแล้ว”“ผมก็เสียว คุณเอามันมาก ของคุณมันแน่นสุดๆ เร่าร้อนกว่าที่ผมเคยเจอ ผมดีใจนะทีได้เป็นคนแรกของคุณ”“คุณดีใจเหรอคะ”“แน่นอนผู้ชายทุกคนก็อยากเป็นคนแรก”“ฉันคิดว่าจะเก็บครั้งแรกให้เขา แต่เขาหักหลังฉัน”“เสียใจไหม ที่ผมเป็นคนแรก”“คุณบอกผิงเ

พิจิกานอนดูทีวีจนกระทั่งบ่าย นานมากแล้วที่หญิงสาวไม่ได้นอนพักแบบนี้ เพราะในแต่ละวันนอกจากจะเปิดร้านที่ห้างสรรพสินค้าแล้วเธอยังขายของผ่านช่องทางออนไลน์และช่วยมารดาขายของในตอนเช้าอีกด้วย ครอบครัวเธอมีกันแค่สองคน ญาติคนอื่นๆ ก็อยู่ต่างจังหวัดกันหมด ส่วนผู้เป็นบิดานั้น หญิงสาวไม่รู้ว่าเขาเป็นใครเพราะมารดาไม่เคยพูดถึง แม้ตอนเด็กๆ เธอจะพยายามถามแต่ก็ไม่ได้คำตอบ พอโตมาก็เข้าใจอะไรมากขึ้นจึงเลิกถามเพราะคิดว่าถ้ามารดาอยากให้เธอรู้ท่านก็คงจะบอกเอง ขณะกำลังนอนดูรายการทีวีเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงฝนตก หญิงสาวเดินไปดูบริเวณด้านนอกตอนนี้ฝนกำลังตกลงมาอย่างหนัก ทั้งที่เมื่อเช้าท้องฟ้ายังคงแจ่มใส เสียงฝนบวกกับเสียงคลื่นจากทะเลก็ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายไปอีกแบบ แต่ก็แอบเสียดายเพราะถ้าเป็นแบบนี้เธอคงอดไปดูพระอาทิตย์ตกดินแน่ๆพิจิกาเหลือเวลาอยู่ที่นี่อีกแค่คืนเดียวเท่านั้น พรุ่งนี้เช้าเธอต้องออกจากที่พักก่อนเที่ยง เพื่อขึ้นเรือก่อนจะนั่งรถตู้กลับเริ่มงานต่อในวันรุ่งขึ้น โอกาสที่จะได้มาเที่ยวแบบไม่เสียเงินแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองแน่ๆ ขณะนั่งมองสายฝนกระทบกับพื้