All Chapters of CEOซ่อนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่พิจิกามาทำงาน เธอพยายามเลี่ยงการเจอกับพีราวัชร แต่มันก็ค่อนข้างยากเพราะในหนึ่งวันเธอจะต้องเข้าไปในห้องเขาไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง “เป็นยังไงบ้างจ๊ะผิง ทำงานมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว มีปัญหาไม่เข้าใจตรงไหนไหม” “มีหลายข้อเลยค่ะ ผิงจดไว้แล้วกำลังคิดว่าจะถามพี่กิ่งอยู่พอดีเลย” พิจิกาซักถามข้อสงสัยของตนเองที่เองบันทึกไว้ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงานจนครบทุกข้อ “พี่ไม่เคยเจอใครละเอียดเหมือนผิงมาก่อนเลย” “มันไม่มากเกินไปใช่ไหมคะ ผิงกลัวพี่กิ่งจะรำคาญที่ถามเยอะค่ะ” “พี่ไม่รำคาญหรอก ผิงอยากรู้อะไรก็ถามมาได้ตลอด ถ้าให้พี่สอนบางครั้งพี่ก็นึกไม่ออกหรอกนะว่าจะต้องสอนอะไรบ้าง” “พี่กิ่งทำงานมานานหรือยังคะ” “พี่ทำงานกับคุณพีร์มาแปดปีกว่าแล้วจ้ะ” กิ่งแก้วไม่ได้เรียกพีราวัชรว่าบอสเหมือนอย่างวันแรกที่คุยกับพิจิกาเพราะตอนนี้ชายหนุ่มให้ทั้งสองคนเรียกเขาว่าคุณพีร์เหมือนกัน “นานมากเลยนะคะ ไม่รู้ว่าผิงจะทำงานได้นานแบบนี้ไหม” “ได้สิ

หลังจากส่งพิจิกาที่บ้านของเธอแล้วพีราวัชรก็กลับมายังคอนโดมิเนียมของตนเองซึ่งปกติแล้วคืนวันศุกร์เขามักจะออกไปดื่มที่บาร์ของเพื่อน แต่หลายวันมานี้เขารู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะออกไปนั่งดื่ม และเมื่อคิดถึงคนที่เพิ่งลงจากรถไปก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดมากขึ้น พิจิกาบอกเขาว่าอยากให้เขาลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ให้เขาปฏิบัติกับเธอเหมือนพนักงานคนหนึ่งซึ่งเขาไม่ได้รับปากเพราะคิดว่าตนเองทำแบบนั้นไม่ได้แน่ๆ เพราะที่ผ่านมาเขาพยายามที่จะมองเธอเป็นพนักงานคนหนึ่ง แต่พอเธออยู่ใกล้ทีไรภาพความทรงจำแห่งความสุขก็กลับมาทุกครั้ง เขาคิดว่าเรื่องนี้จะปล่อยผ่านไม่ได้ เพราะเธอทำให้เขาไม่มีสมาธิในการทำงานเลย เธอเข้ามาทีไรเขาก็ใจเต้นแรงต้องทำหน้านิ่งทั้งที่ใจจริงอยากจะดึงเข้ากอดให้หายคิดถึง ที่ผ่านมาพีราวัชรไม่เคยเป็นสมภารกินไก่วัดมาก่อน แต่ครั้งนี้ไก่วัดทั้งขาวทั้งน่ากินมีหรือเขาจะยอมปล่อยไปง่ายๆ บ่ายวันเสาร์พีราวัชรจึงโทรศัพท์ไปหาพิจิกาเพื่อให้เธอมาหาเขาที่คอนโดโดยอ้างว่ามีงานด่วนและเรื่องนี้ก็ไม่อยากรบกวนกิ่งแก้วเพราะอยากให้เลขาได้พักผ่อนกับครอบครัวอย่างเ

หลังจากไฟพิศวาสดับมอดพิจิกาก็แทบไม่มีแรงลุกจากเตียง เธออยากกับบ้านขณะที่เขานั้นยังกอดเธอไว้อย่างหวงแหน “ผิง ทำไมต้องคิดมากด้วยล่ะ เราเข้ากันได้ดีมากคุณก็รู้ ตกลงคบกันนะ” “คุณพีร์ไม่ใช่ผิงคุณพีร์ไม่เข้าใจหรอกค่ะ” “บอกผมได้ไหม นอกจากกลัวแม่ไม่ยอมรับแล้วผิงกลัวอะไร” “หลายอย่างค่ะ เราต่างกันมากและผิงเพิ่งเข้าไปทำงานเองนะคะ ถ้าคนอื่นรู้เขาก็จะมองว่าที่ผิงได้งานก็เพราะใช้เส้นของคุณเข้ามา” “แต่เรื่องนี้ผมไม่เกี่ยว” “แต่จะมีสักกี่คนที่รู้และเข้าใจล่ะคะ” “ผมไม่เคยรู้สึกอยากจะคบกับใครมาก่อน ตอนแรกผมก็คิดว่าเพราะผมหลงคุณเพราะคุณยังสดใหม่ แต่ผมไม่เคยรอใครนานถึงสองเดือนมาก่อนเลย ผมอดทนไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนอื่น ทั้งที่แต่ก่อนผมไม่เคยขาดเรื่องเซ็กซ์เลย ผมว่าผมรักคุณเข้าแล้วล่ะ” “อะไรนะคะ” “ผมบอกว่าผมรักคุณ” “คุณพีร์” พิจิกาไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง แต่พอเห็นสีหน้าและแววตาของเขาเธอก็คิดว่าตนเองมองไม่ผิด

“พี่กลับก่อนนะผิง”“ค่ะพี่กิ่ง”“ถ้าเกินสองทุ่มคุณพีร์ยังไม่กลับผิงก็ลองเข้าไปถามว่าเขาจะให้ผิงกลับได้เลยไหม เพราะบางทีคุณพีร์ก็ทำงานจนดึกจนลืมว่าเลขาอย่างเรายังนั่งรออยู่นอกห้อง”“คุณพีร์ทำงานดึกตลอดเหรอคะ”“ไม่หรอกค่ะ ปกติก็ไม่เกินหกโมง”“ค่ะ” พิจิกาพยายามจะทำความเข้าใจกับงานของเจ้านาย เพราะถ้าหากถึงวันที่พี่กิ่งแล้วลาคลอดแล้วเธอคงจะต้องทำงานทุกอย่างคนเดียวจึงต้องถามและเรียนรู้ให้มากที่สุดพี่กิ่งแก้วและคนอื่นกลับไปแล้วตอนนี้ที่บริษัทก็เหลือแค่เธอกับพีราวัชรแค่สองคน ชายหนุ่มยังคงนั่งทำงานอยู่ในห้องขณะที่เธอก็นั่งรอเขาอยู่ข้างนอก จนกระทั่งใกล้ถึงเวลาสองทุ่มหญิงสาวจึงเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป“คุณพีร์ค่ะ ดึกแล้วผิงขอตัวกลับก่อนได้ไหมคะ”“รอแป๊บนึงได้ไหม เดี๋ยวผมก็ทำงานเสร็จแล้วจะได้กลับพร้อมกัน”“ได้ค่ะ ผิงรอข้างนอกนะคะ”“รอตรงนี้แหละ ไม่นานหรอก ระหว่างรอผิงนวดไหล่ให้ผมได้ไหม ทำงานทั้งวันผมเมื่อยมาก”“ค่ะ” พิจิกาเดินอ้อมมาทางด้านหลัง สองมือนวดไปบนไหล่หนาที่เธอเคยกอดมาแล้วหลายครั้ง ส่วนคนที่ถูกนวดก็นั่งอ่านรายงานหน้าสุดท้ายก่อนจะเซ็นชื่อลงไปแล้วปิดแฟ้มลง “เรียบร้อยครับ”

กำหนดการไปดูห้างสรรพสินค้าที่เวียดนามถูกเลื่อนมาเร็วกว่ากำหนดหลายวัน บ่ายวันนี้หลังจากออกไปเจอลูกค้ากับพิจิกาแล้วพีราวัชรก็เลยไม่ได้พาเธอไปดูหนังอย่างที่ตั้งใจไว้ เพราะมารดาของเขาบอกให้พาพิจิกามาทานอาหารเย็นที่บ้าน “ทำไมแม่คุณพีร์ถึงให้ผิงไปที่บ้านด้วยล่ะ หรือท่านรู้เรื่องของเราแล้ว” “ไม่หรอกครับ แม่แค่อยากเจอคุณสักครั้ง ท่านก็คงอยากมั่นใจว่าผมกับคุณไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกัน เพราะคุณต้องไปเวียดนามกับผมหลายวันเลยนะครับ” “แต่ผิงกลัวท่านจะจับได้ ผิงกลัวคุณพีร์เดือดร้อนนี่คะ” “ถ้าจับได้ก็ดี เราจะได้บอกความจริงไปเลย” “อย่านะคะ” “เวลาผิงทำหน้าตกใจแบบนี้ตลกดีเหมือนกันนะครับ” “ผิงไม่ตลกด้วยเลยค่ะ ผิงกลัวจริงๆ นะคะ” “ไม่ต้องกลัว เวลาผิงมองผมก็นึกแค่ว่าผมเป็นเจ้านายเท่านั้นก็พอ ไม่ต้องคิดถึงเรื่องอื่น” “ค่ะ ผิงจะคิดว่าคุณคือบอส” “ดีมากครับ เอาล่ะใกล้ถึงแล้ว” พีราวัชรชะลอความเร็วของรถลงเมื่อเข้ามายังหมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่