น้ำหนึ่ง คุณแม่มือใหม่ที่สูญเสียลูกน้อยวัยหกเดือนไปด้วยโรคระบาดสายพันธุ์ใหม่ที่ไม่มียารักษาพร้อมดวงใจที่แตกสลายๆ แต่เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งกลับพบว่าตัวเองตื่นมาในสถานที่ ที่ไม่คุ้นเคยและอยู่ในร่างของใครก็ไม่รู้ แต่ที่เหลือเชื่อไปกว่านั้น นางได้เจอกับบุตรชายตัวน้อยอีกครั้ง แล้วนางจะทำอย่างไรต่อไปดี เพื่อให้ได้อยู่ใกล้ชิด และได้ดูแลเขา
View More"นี่อ๋องหมิงยังไม่คิดที่จะกลับจวนเจ้าอีกหรือ ยาก็ได้ไปแล้วหนิ" ราชครูเว่ยที่กลับมานั่งทำงานต่อ แขกสูงศักดิ์ก็ยังตามมานั่งร่ำสุรา จนป่านนี้ยังไม่คิดจะกลับจวนตัวเอง"นี่ข้าจะเข้านอนแล้วนะ" "ไปสิข้าจะกลับแล้ว คงจะสมควรแก่เวลาแล้วกระมัง" กล่าวพลางยกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วลุกขึ้นราชครูเว่ยรู้ทันคนเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการนัก พอคนอื่นทำบ้างมาว่าเขาซะงั้น"เจ้าก็ร้ายกาจไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าข้าเลย อ๋องหมิง" หึหึ เหมยลี่เมื่อได้ยินเสียงที่ดังอยู่หน้าห้องก็รู้ว่าท่านอ๋องทรงกลับมาแล้ว จึงรีบหลับตาลง คิดว่าหากพระองค์ทรงอยากรักนาง นางก็จะยอมตามใจ เสียงเปิดและปิดประตูดังแผ่วเบา ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาเงียบๆ จมูกนั้นได้กลิ่นสุราจากร่างสูง ทรงดื่มมา กับใครกัน สักพักเสียงก็เงียบไปเพราะท่านอ๋องได้เดินไปยังห้องอาบน้ำเสียแล้ว เหมยลี่จึงลืมตาขึ้นในอกรู้สึกถึงความจุกแน่นแล้ววูบโหวง ใจสั่น มือสั่นเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดเหมือนจะกระอัก มือบางกำแน่นอย่างพยายามระงับความรู้สึก เมื่อได้ยินเสียงร่างสูงออกมาจากห้องอาบน้ำก็พลิกกายนอนหันหลังให้คนร่วมเตียง ข่มตาหลับเก็บกักทุกความรู้สึกกลับเข้าไป เสียงขยับไหวของเตียงนอ
ยามซื่อแล้วแต่เหมยลี่ยังนอนลืมตาโพลงเพราะตอนนี้สามีตัวดียังไม่กลับมา เป็นข้าเองที่ผิด นางกำลังกลัวการนอกใจใช่หรือไม่พยายามที่จะไม่คิดแต่ไม่รู้ทำไมสมองนางถึงคิดวนไปวนมาและจะมาลงเอยตรงที่พระองค์จะต้องมีคนอื่น บุรุษที่มีความต้องการสูงอย่างท่านอ๋องจะทนได้อย่างไร ตั้งแต่อยู่ร่วมกันมาหากไม่มีราชการหรือต้องเข้าวังด่วนพระองค์แทบจะไม่ไปไหนเลย จะไปไหนก็จะบอกกล่าวนางตลอดไม่เคยเงียบไปเฉยๆ แบบนี้มาก่อน คิดพลางน้ำตาเจ้ากรรมที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนก็ไหลออกมา การเป็นแม่และภรรยาที่ดีนี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ นี่ข้าต้องเป็นแม่พันธุ์ให้ท่านอ๋องใช่หรือไม่ ท่านอ๋องหยางหมิงเฉิง ตอนนี้ที่นั่งร่ำสุราอยู่ที่จวนราชครูเว่ยกำลังร้อนใจนัก พระองค์ที่ออกมาปรึกษาหนานจิ้งถึงเรื่องที่โดนชายารักยื่นคำขาด จนไม่รู้จะทำอย่างไรเลยต้องออกมาหาตัวช่วย แต่ตัวช่วยผู้นี้นั้นพระองค์อยากฆ่าให้ตายนัก ที่ทำให้พระองค์จนมุมหมดสิ้นทางเลือก ย้อนไปหลังออกมาจากจวนก็ตรงมาจวนราชครูเว่ยทันที"วันนี้ลมอะไรหอบเอาท่านพ่อตาข้ามาหาข้าที่นี่ได้กัน"ใบหน้าหล่อเหลาส่งทั้งเสียงและรอยยิ้มยียวนมาให้แขกผู้มาเยือนที่ไม่มีมารยาทมาถึงก็ทำให้บ่าวไพร่ของเขาแตกตื่นสั่
ตอนนี้เจ้าก้อนแป้งคู่ย่างเข้าสามเดือนแล้ว จวนอ๋องนั้นทุกวันล้วนเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะแห่งความสุขต้าเก้อและเจี๋ยเจี๋ย ทั้งสองก็ช่างรู้ความนักช่วยดูแลน้องๆ อย่างน่ารักน่าเอ็นดูไม่ยอมออกห่างกันเลยทีเดียวหยางหมิงเฉิงที่ส่งสายตาอ้ออดอ้อนมาให้ชายารักแต่นางก็ไม่สนใจแล้วยังทำท่าปั้นปึ่งใส่พระองค์อีก แค่พระองค์มองหน้านางด้วยสายตาละห้อย นางก็จะเอ่ยอย่างรู้ทันข้าเหนื่อยบ้างละข้าเจ็บเจียนตายบ้างละหรือแม้กระทั่งท่านไม่รักข้าแล้วใช่หรือไม่ ถึงอยากเห็นข้าเจ็บปวดอีกหยางหมิงเฉิงอยากจะร้องไห้นักตั้งแต่คลอดลูกแฝดครั้งนี้เหมยลี่รู้สึกกลัวการตั้งครรภ์นัก หากมีวิธีผ่าคลอดนางก็พอทนอยู่หรอก จึงได้ยื่นคำขาดให้สามี"หากท่านหาวิธีป้องกันการตั้งครรภ์ให้ข้าไม่ได้ก็อย่ามาเข้าใกล้ข้าเด็ดขาด" ท่านอ๋อง ก็รีบผลุนผลันออกจากจวนไม่พูดไม่จา จนนางอดคิดมากไม่ได้ "จะไปไหนของเขากัน" หรือว่าจะไปหอนางโลมหรือแอบมีบ้านเล็กกันนะ"พระชายาเจ้าคะ" ซู่ซู่ที่เอ่ยเรียกพระชายาตนพร้อมกับหน้าแดงๆ " บ่าวมีอะไรจะบอกเจ้าค่ะ"" มีอะไรหรือ หรือว่าเจ้าไปรู้อะไรเกี่ยวกับท่านอ๋องมา" ถามพร้อมกับหันมองอย่างกดดัน"ไม่ใช่เจ้าค่
อุแว้ อุแว้เสียงทารกน้อยที่ร้องดังขึ้น ทำให้คนที่นั่งจ้องตาฟาดฟันกันอยู่ด้านนอกผลุดลุกขึ้นอย่างตื่นเต้นยินดี"คลอดแล้ว คลอดแล้ว" "พระชายาคลอดแล้วคนหนึ่งเหลืออีกคนอดทนไว้เพคะ" "พวกเจ้ารีบป้อนยาให้พระชายาเร็วเข้า" ท่านหมอที่ทำคลอดให้เหมยลี่รีบเร่งให้ผู้ช่วยป้อนยาที่เตรียมให้เหม่ยลี่ เพราะการคลอดลูกแฝดนั้นถือว่าอันตรายหากเกิดมารดาสลบก่อนจะคลอด คงเกิดปัญหาใหญ่ขึ้น " พระชายาคนแรกเป็นคุณชายน้อยเพคะ"ผู้ช่วยท่านหมอกล่าวขึ้น แล้วทำความสะอาดห่อด้วยผ้าอ่อนนุ่มอุ้มออกมาหาบิดาที่เดินส่งยิ้มมารับไปไว้ในอ้อมแขน"เป็นท่านอ๋องน้อยเพคะ" หยางหมิงเฉิง ยิ้มกว้างอย่างยินดีนัก"ซานเอ๋อ ซื่อเอ๋อ มาดูเจ้าก้อนแป้งน้อยสิลูก น่าชังนัก "หยางหมิงเฉิงนั่งลงให้บุตรทั้งสองเห็นน้องน้อย"เจ้าก้อนแป้งชื่ออะไรดีขอรับท่านพ่อ" ซานเอ๋อถามพลางเอานิ้วเล็กจิ้มแก้มขาวนวลเนียนดังซาลาเปา" พ่อยังไม่ได้คิดเลย รอน้องของเจ้าอีกคนก่อนดีหรือไม่" " ขอรับ""ตี้ตีของต้าเจี่ย ตัวนิดเดียว" คำกล่าวน่ารักน่าชังของซื่อเอ๋อเรียกเสียงหัวเราะด้วยความเอ็นดูจากทุกคน โดยเฉพาะหนานจิ้งที่เห็นแล้วนึกเอ็นดูซื่อเอ๋อน้อยนัก แต่รู้สึกได้ถึงสายต
กรี๊ด"เจ้าคนชั้นต่ำ ช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง อยากตายหรืออย่างไร" "หยุดเดี๋ยวนี้ ข้าบอกให้หยุด เจ้ารู้หรือไม่ดูหมิ่นเบื้องสูงมีโทษสถานใด" เล่อคังที่พาบ่าวรับใช้มายังเรือนรับรองก็เห็นองค์หญิงอิ๋นลู่เสียน ยังคงนั่งสั่งให้ข้ารับใช้ที่ติดตามมาเก็บข้าวของอย่างสบายอารมณ์ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจว่าได้ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจเจ้าของจวน จึงสั่งให้บ่าวไพร่ทำตามคำสั่งที่ได้รับจากเจ้านายตนโดยไม่สนใจความไม่ยินยอมของผู้อาศัยสูงศักดิ์จึงได้รับทั้งคำบริภาษทั้งเสียงกรีดร้องแต่ก็หาสะเทือนไม่สั่งบ่าวรับใช้ให้เก็บของทุกอย่างขององค์หญิงอิ๋นลู่เสียนใส่หีบอย่าให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียวและอย่าให้ของที่อยู่ในจวนอ๋องอยู่แล้วหลุดลอดออกไปเช่นกัน อันนี้อยู่นอกเหนือคำสั่งเพราะคิดว่าหากพระชายาผู้เป็นนายสามารถสั่งการเองได้จะต้องทำเช่นนี้แน่ เมื่อเก็บของทุกอย่างเรียบร้อยเเล้วก็สั่งให้นำขึ้นรถม้าที่มารอรับเสด็จสมฐานะองค์หญิงเตรียมออกเดินทาง"ข้าไม่ไป เจ้าไม่เห็นหรืออย่างไรว่าคนของข้ายังมาไม่ถึง" เล่อคังเห็นท่าทางไม่ยินยอมของอีกฝ่ายก็รู้ได้ว่าคงไม่ยอมออกไปเป็นแน่ จึงแจ้งรับสั่งของท่านอ๋อง"ท่านอ๋องมีรับสั่งว่าให้พระองค์
เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นด้านหน้าเรือนคงไม่ต้องเดาว่าเป็นใคร"ท่านอ๋องเสด็จมาแล้วเจ้าค่ะพระชายา" ซู่ซู่รีบเอ่ยบอก แต่ต้องทำหน้าเหลอหลาเพราะพระชายาของนางแสร้งหลับตาเสียแล้วชิงชิงจึงเอ่ยว่า"ทรงแสร้งหลับตั้งแต่ได้ยินเสียงฝีเท้าแล้ว" เมื่อชินอ๋องก้าวเข้ามา มองไปยังร่างบอบบางก็รู้ว่านางตื่นแล้วแต่แสร้งหลับเลยโบกพระหัตถ์ให้ออกไป บ่าวทั้งสองจึงรีบถอยออกมาอย่างรู้หน้าที่"ลี่เอ๋อ ลืมตามาคุยกับพี่หน่อยเถิด" เงียบนางจะลืมตาได้ยังไง อาละวาดเสียปานนั้น ช่างน่าอับอายนัก" ลี่เอ๋อ เด็กดี" ว่าพลางสอดกายหนาลงไปนอนเคียงข้าง มือแกร่งกอดเอวเล็กก็รู้สึกได้ว่าหน้าท้องของนางนูนขึ้นเล็กน้อย ร่างบางพลันแข็งทื่อท่านอ๋องที่รับรู้ถึงปฏิกิริยาคนในอ้อมแขนก็กอดกระชับร่างบาง"พี่ขอโทษ" ได้ยินคำขอโทษจากร่างหนาที่แสนอบอุ่นนี้เหมยลี่น้ำตาไหลพราก รับรู้ได้ถึงความรักที่คนตรงหน้ามีให้ นางขอเพียงแค่นี้ แค่รักและซื่อสัตย์ต่อนาง ชีวิตนี้ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว "ข้าขอโทษเจ้าค่ะ ขอโทษที่ทำตัวไม่ดี ขอโทษที่ระแวงจนขาดสติ และขอบคุณท่านที่ไม่ถือโทษโกรธเคืองความไม่เอาไหนของข้า" เงยหน้าที่เปรอะเปื้อนน้ำตามองใบหน้าหล่อเหลาเห็
หันมาจะอธิบายให้นางฟัง สตรีในอ้อมแขนก็ดึงพระองค์มาจุมพิต แล้วกัดที่ลำคอพระองค์อย่างแรง จึงรีบผลักนางออกเหมือนโดนของร้อน รีบหันไปหาร่างบางของชายา นางก็หันหลังจากไปเสียแล้ว"เจ้า ช่างไร้ยางอายนัก""ขอบคุณที่ชมเพคะ"นางกล่าวพร้อมยกยิ้มขึ้น ดึงกระโปรงจนถึงเข่าแล้วเอาแผ่นไม้บางๆ ที่รองเข่าออก"หม่อมฉันตัดสินใจแล้วก่อนจะจากไปถึงไม่ได้ในสิ่งที่ปรารถนาแต่ต้องทำให้หญิงชั้นต่ำนั่น กระอักเลือดให้ได้ โทษฐานที่บังอาจมาแย่งวาสนาของหม่อมฉัน ขอให้ปรับความเข้าใจกันไม่สำเร็จนะเพคะ ทูลลา"กล่าวแล้วรีบหันหลังจากไปทันที"สตรีร้ายกาจ"ร่างหนารีบสาวเท้าไปยังเรือนของชายารักทันทีเหมยลี่ที่ตอนนี้สองตาแดงก่ำ ร่างบอบบางสั่นไปหมด ความรู้สึกนี้อีกแล้ว มันเกิดขึ้นอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะเจ็บหนักกว่าครั้งก่อนมากนัก ไหนบอกว่าหากนางสู้จะไม่แพ้อย่างไรเล่า"พระชายา พระชายาเจ้าค่ะ ทรงใจเย็นๆ นะเจ้าคะ"ชิงชิงที่ร้องไห้สงสารนายตนนักซู่ซู่รีบเอ่ยขึ้น"พระชายาจำไม่ได้หรือเจ้าคะว่าท่านราชครูเว่ยกล่าวว่าอย่าเชื่อสิ่งที่ตาเห็นบางทีอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้"อย่าเชื่อสิ่งที่ตาเห็นหรือ ไม่เชื่อได้หรือ ไม่เชื่อได้หรือ
ชินอ๋องที่กำลังทรงงานอยู่ในห้องหนังสือตลอดหลายวันที่ผ่านมา รู้สึกล้านัก หลายวันมานี้พระองค์ไม่มีเวลาให้ลี่เอ๋อเลย เพราะต้องเดินทางระหว่างจวนกับวังหลวงเป็นว่าเล่น ด้วยหัวเมืองสำคัญของแคว้นอีกเมืองหนึ่งกำลังเกิดน้ำท่วมจึงต้องส่งรายงานเรื่องการส่งเสบียงที่กองทัพพระองค์ได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบส่งเสบียงอาหารลงไปช่วยผู้ประสบภัย เสร็จจากเรื่องคราวนี้หวังว่าจะไม่มีเรื่องใดมากวนพระทัยอีก พระองค์จะได้ใช้ชีวิตแบบสุขสงบกับชายาเสียที พระองค์ไม่ได้นอนกอดร่างนุ่มมาหลายราตรีแล้ว คิดพลางรีบเร่งทำงานตรงหน้าให้แล้วเสร็จ"ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงอิ๋นลู่เสียนขอเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ" เฮ้อ นี่ก็อีกเรื่อง พระองค์ใกล้จะหมดความอดทนกับองค์หญิงผู้นี้เต็มที หาเรื่องให้ลี่เอ๋อเข้าใจผิดพระองค์ได้ตลอด ถึงแม้นางจะเป็นฝ่ายที่.. เอ่อ ค่อนข้างที่จะดูไม่ได้เสียทุกครั้งที่ปะทะกันก็เถอะแต่นางก็หาหลาบจำไม่ ทั้งสองฝ่ายจะมีเรื่องมาให้พระองค์ตัดสินอยู่ตลอด ทั้งๆ ที่พระองค์ก็มีเรื่องยุ่งพออยู่แล้วอย่างเรื่องเมื่อสองวันก่อนที่ไม่รู้ว่าจะทรงขำหรือร้องไห้ดี เมื่อลี่เอ๋อนางนำสีผึ้งทาปากสินค้าทดลองของนางมาโอ้อวดถึงโต๊ะอาหารถึงสรรพคุณท
เหมยลี่ที่เดินมาถึงเรือนก็ตรงเข้าห้องนอนทันที"พระชายาไม่เป็นอะไรนะเจ้าคะ" ชิงชิงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง"ข้าไม่เป็นไรชิงชิง" ชิงชิงและซู่ซู่ที่เห็นสายตาขององค์หญิงจากแคว้นเหลียงก็นึกชังนัก หวังเป็นอย่างยิ่งว่าท่านอ๋องจะไม่หลงกลมารยาผู้สูงศักดิ์ เหมยลี่กำลังคิดว่าจะรับมือกับองค์หญิงนั่นอย่างไรดี ดูท่าจะร้ายไม่เบา นางไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนด้วยสิ จะเคยก็แต่ดูในละครเท่านั้น หรือนางจะลองสวมบทตามละครดู แต่องค์หญิงนั่นจะมาไม้ไหนนะ จะทำตัวเป็นนางเอกผู้อ่อนหวานอ่อนแอ หรือ นางร้ายผู้มากเล่ห์เจ้าแผนการกัน แล้วสามีนางจะเป็นแบบพระเอกผู้โง่เง่าเหมือนในละครหรือไม่ นางคงต้องปรับตัวตามสถานการณ์เสียแล้ว นางจะไม่ยอมเดินจากมาแล้วอุ้มท้องคนเดียวอีกเด็ดขาดอย่างไรก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุด"ลี่เอ๋อ" น้ำเสียงนุ่มนวลที่เอ่ยเรียกทำให้เหมยลี่หลุดจากภวังค์ หันมองสามีอย่างค้นหาความผิดปกติในแววตา แต่พบแค่เพียงแววตาที่มีแต่นางในนั้น จึงส่งยิ้มให้"ท่านพี่" ชินอ๋องที่ทรงมาหานางอย่างกลัวว่านางจะเข้าใจผิด เห็นร่างบางนั่งเหม่อเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่มากมายจึงเดินเข้ามาสวมกอดร่างบางอย่างแสนรัก"คิดอะไรอยู่หรือ"
ที่นี่ที่ไหน... แล้วตาหนูอยู่ไหน นึกได้น้ำตาก็ไหลพรากเจ็บปวดหัวใจเป็นที่สุด ภาพสุดท้ายที่เห็นคือร่างน้อยที่จากไปด้วยโรคระบาดโดยที่ตัวเองผู้ซึ่งเป็นมารดาผู้ให้กำเนิดไม่สามารถช่วยลูกตนเองได้ และด้วยหัวใจแหลกสลายทุกอย่างพลันดับมืดแล้วเหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่กันหรือว่าทีนี่คือโรงพยาบาลแต่มองแล้วห้องสี่เหลี่ยมนี่ไม่เหมือนห้องในโรงพยาบาลแม้แต่น้อย สัมผัสได้เพียงกลิ่นสมุนไพรและอาการปวดทั่วทั้งตัวที่บ่งบอกว่าตัวเธอป่วยและกำลังได้รับการรักษาจากยาสมุนไพรแต่ในยุค5Gนี่ยังมีการรักษาด้วยสมุนไพรอยู่หรือแล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร คิดแล้วก็ปวดหัวรุนแรงเห็นภาพในหัวหลั่งไหลเข้ามาดังดูหนังในโรงภาพยนตร์จางเหมยลี่... ใช่แล้วตอนนี้ไม่มีอีกแล้วน้ำหนึ่งมีเพียงจางเหมยลี่บุตรีเพียงคนเดียวของคหบดีจางชิว ที่ร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่ตกน้ำไปพร้อมมารดา บิดา นาม จางชิว คหบดีผู้เคยมั่งคั่ง มารดา นาม ไป๋ลี่อิง ผู้ล่วงลับไปพร้อมกับน้องชายในครรภ์ในเหตุการณ์โจรปล้นขบวนเดินทางของครอบครัวนางตอนนางอายุได้เก้าหนาว กลับจากเดินทางไปทำบุญจนเป็นเหตุให้รถม้าที่ฮูหยินจางและคุณหนูจางตกน้ำกว่าจะช่วยขึ้นมาได้ก็ทำให้ฮูหยินจางพร้อมบุตรใน...
Comments