บททั้งหมดของ ตามรัก: บทที่ 1 - บทที่ 10

เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นทำให้ฉันหยุดความคิดทั้งหมดหลับตาที่หนักอึ้งฟังเสียงผู้คนที่ดังใกล้เข้ามาว่าจะเอายังไงต่อไปกับการใช้ชีวิตในร่างนี้ ซึ่งฉันไม่รู้สถานการณ์ในตอนนี้เลยว่าเป็นยังไง"ท่านหมอท่านช่วยดูบุตรสาวข้าหน่อยเถิดนางหยุดหายใจไป" เสียงนุ่มทุ้มกระแสเสียงที่เจือไปด้วยความร้อนรนเจ็บปวดและกังวลเอ่ยขึ้นหลังคนทุกผู้ก้าวเข้ามาในห้องใหญ่โตแต่ไม่มีเครื่องเรือนใดที่เกินความจำเป็นมีเพียงโต๊ะสำหรับตั้งน้ำชากับเตียงหนึ่งหลังที่มีร่างบอบบางนอนอยู่สักพักฉันรู้สึกถึงมือที่เอื้อมมาจับข้อมือที่ไร้เรี่ยวแรงนี้แต่ไม่อาจเห็นสีหน้าประหลาดใจของท่านหมอผู้นี้ได้เลย ท่านหมอซานต้องแปลกใจอยู่มากเขาถูกเชิญมาดูอาการของคุณหนูผู้นี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาอาการของนางไม่มีทีท่าว่าจะหายแค่นอนรอวันหมดลมหายใจเท่านั้นแต่ตอนนี้กลับต้องประหลาดใจเพราะชีพจรของนางเหมือนกับคนปกติแค่ร่างกายอ่อนแรงเท่านั้นกินยาบำรุงร่างกายสักหน่อยคาดว่าจะหายเป็นปกติซึ่งเป็นเรื่องน่ายินดีนัก "นายท่านจางยินดีด้วยข้าคาดว่าร่างกายคุณหนูคงจะหายเป็นปกติในเร็ววันช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก" สิ้นคำกล่าวของท่านหมอในห้องพลันเกิดความเงียบชั่วอึดใจตามด้วยเสียงส

เผลอแป๊บเดียวข้าก็มาอาศัยอยู่ในที่แห่งนี้เป็นเวลากว่าสองเดือนแล้วความเป็นอยู่ ณ ตอนนี้ถือว่าไม่แย่นัก ร่างกายที่ก่อนหน้าไม่มีแรงแม้แต่จะลุกนั่งถูกบำรุงอย่างดีจนตอนนี้สามารถเดินไปไหนมาไหนได้สะดวก ร่างบอบบางนั่งเหม่อมองดูดอกบัวในสระที่กำลังเบ่งบานสะพรั่งจวนแห่งนี้ถึงแม้จะไม่ได้รุ่งเรืองดังเก่าแต่ทุกอย่างยังคงสวยงามเพราะได้รับการดูแลอย่างดีจากพ่อบ้านหวังและชิงชิง ตอนนี้ข้ารู้ว่าภายในจวนกำลังกระเบียดกระเสียดเต็มทีเพราะมีแค่รายจ่ายไม่มีรายรับเลย เงินทองที่ใช้จ่ายอยู่ในขณะนี้ก็มาจากท่านพ่อนำของมีค่าในจวนไปขายจนไม่มีจะขายอีกแล้ว โรงเตี๊ยมสมบัติที่เหลืออยู่ชิ้นสุดท้ายที่จะขายของสกุลจางหากไม่ถูกกดราคาจนไม่อาจตัดใจที่จะขายได้หาไม่แล้วคงจะไม่เหลืออยู่จนถึงตอนนี้ คงถึงเวลาที่ข้าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อความอยู่รอดของตนเองและทุกคน คิดได้ดังนั้นสมองน้อยๆ จึงต้องทำงานอย่างหนักว่าจะทำอย่างไรให้มีรายได้มาฟื้นคืนตระกูลจางให้กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง แต่นั่งคิดนอนคิดเปลี่ยนไปหลายท่าก็ยังคิดไม่ออกจนรู้สึกหิว เอ้อออ หาอะไรกินก่อนแล้วกัน กองทัพต้องเดินด้วยท้องนี่นาชิงชิงที่เดินมาตามคุณหนูของนางให้ไปทานข้าวเห็น

เสียงร่ำไห้ที่ดังอยู่เป็นเวลากว่าครึ่งก้านธูป ทำให้ข้าต้องมานั่งซับน้ำตาให้เจ้าของเสียงร้องอยู่กว่าครึ่งก้านธูปเช่นกัน เอ่อ ท่านพ่อ เหตุใดน้ำตาท่านถึงมากมายเพียงนี้ ใช่แล้วเสียงร้องไห้คร่ำครวญที่ดังอยู่นี่คือท่านพ่อข้าเองก็หลังจากที่ข้ากับชิงชิงทองหล่นทับก็รีบนำหีบทองนั่นมาที่ห้องหนังสือที่ท่านพ่อข้ากับพ่อบ้านหวังหารือกันเรื่องค่าใช้จ่ายในจวนอย่างเคร่งเครียดกันอยู่ พอบอกว่าเป็นของท่านแม่ที่เก็บสะสมไว้เพื่อมอบให้แก่ข้าเป็นสินเจ้าสาวตามที่ท่านแม่เขียนไว้ในจดหมายในหีบก็เอาแต่ร้องไห้คิดถึงท่านแม่จนข้ากับชิงชิงต้องปลอบกันยกใหญ่ ส่วนพ่อบ้านหวังน่ะหรือเป็นลมไปตั้งแต่ข้าเปิดหีบทองแล้ว"ท่านพ่อเจ้าคะ สงบใจเสียเถอะนะเจ้าคะ หากท่านแม่รู้ว่าท่านเสียน้ำตามากถึงเพียงนี้วิญญาณท่านแม่จะไม่สงบเอานะเจ้าคะ" กล่าวจบข้าก็ได้ยินเสียงสูดน้ำมูกสูดใหญ่มือเรียวขาวจึงส่งผ้าเช็ดหน้าในมือไปให้แก่บิดาอย่างรู้งาน"ลำบากเจ้าแล้วลูกรัก"ตามด้วยเสียงสั่งน้ำมูกจนพ่อบ้านหวังถึงกับสะดุ้งตื่น"เอ่อ ถ้าอย่างนั้นเรามาดูก้อนทองนี่ดีหรือไม่เจ้าคะ ว่าท่านแม่เก็บไว้เท่าไหร่ เราจะได้คิดกันว่าจะเอาอย่างไรต่อไป""แต่แม่เจ้าเก็บไว้

โรงเตี๊ยม ชิงหลง พึ่งก่อตั้งขึ้นเมื่อสองปีก่อนแต่ได้รับการยอมรับมากในแวดวงคนชั้นสูงและผู้มีอันจะกินจนทำให้โรงเตี๊ยม ฟู่ ที่ตอนนั้นขาดสภาพคล่องทางการเงินมีสภาพที่เห็นเช่นในตอนนี้ แต่โรงเตี๊ยมชิงหลง กลับเฟื่องฟูขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้กลายเป็นโรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งของเมืองเจียงเป่ย แห่งแคว้นหยวน เมืองที่มีแต่ราชวงศ์ ขุนนาง คหบดีและผู้มีอันจะกินอาศัยอยู่มากที่สุดในแคว้นเพราะเป็นเมืองที่อยู่ติดเมืองหลวงมากที่สุด ทรัพยากรสมบูรณ์ที่สุดส่วนผู้ที่อยู่เบื้องหลังโรงเตี๊ยมแห่งนี้ ที่อาฟงกล่าวว่าไม่ธรรมดาคือ ชินอ๋องหยางหมิงเฉิง อนุชาร่วมพระมารดาเพียงองค์เดียวของฮ่องเต้หยางอู่เจี๋ย แห่งแผ่นดินหยวน อันเกรียงไกรนี้ สืบเนื่องมาจากชินอ๋องนั้นทรงชื่นชอบและเชี่ยวชาญในการทำการค้าไม่ด้อยไปกว่าการทำศึกเลย เมื่อแผ่นดินสงบร่มเย็นจึงหันมาบริหารกิจการต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น โรงเตี๊ยม ร้านเครื่องประดับ ร้านยาสมุนไพร หอประมูล และสถานที่ให้ความสำราญแก่สุภาพบุรุษแบบครบวงจรหรือที่เรียกง่ายๆ คือ หอนางโลมนั่นเอง ถ้ากล่าวถึงความร่ำรวยในแผ่นดินหยวน หากชินอ๋องอยู่ในอันดับสองคงไม่มีใครเป็นที่หนึ่ง นั่นก็รวมไปถึงรูปโฉมของชินอ๋อง

จ้าวอวิ๋นซาน เป็นบุตรชายคนที่สามของ ตระกูลเจ้ามีพี่สาวฝาแฝดคือ จ้าวอวิ๋นเซียน และบุตรชายคนโต จ้าวอวิ๋นห้าว ซึ่งคุณชายน้อยซานเอ๋อ เป็นหลานชายที่ท่านอ๋องทั้งรักทั้งหวง เป็นผู้ประทานนามด้วยองค์เองและกำลังมีประสงค์จะรับคุณชายน้อยมาเป็นบุตรบุญธรรมเลี้ยงดูในปกครองของพระองค์ แต่คุณชายน้อยยังเยาว์เกินไปพึ่งอายุได้6เดือนเท่านั้น พอคุณชายน้อยครบหนึ่งหนาวก็จะทรงให้ดำรงตำแหน่งอ๋องน้อยของจวนอ๋อง เพราะพระองค์เองไม่คิดที่จะมีทายาทเสียงล้อรถม้าบดถนนมุ่งหน้าสู่จวน คหบดีจาง พร้อมเสียงถอนลมหายใจสลับเสียงบ่นของชิงชิง แต่หาได้ทำให้คุณหนูคนงามรู้สึกผิดแต่อย่างใดที่ทำให้สาวใช้ตัวน้อยอกสั่นขวัญแขวนที่เอ่ยถึง บุรุษผู้สูงศักดิ์อย่างอาจหาญปานนั้นหลังจากโดนบ่าวคนสนิทลากมายัดใส่รถม้าที่จ้างวานไว้เหมือนโดนพวกนักล่าค่าหัวไล่ล่า เหมยลี่ ก็หาได้รู้สึกผิดอันใดที่พาลใส่คนที่ไม่เคยพบเจอ กลับชื่นชมสองข้างทางอย่างสบายอารมณ์ เสียงบ่นของชิงชิงหาได้เข้าหูสักนิด แต่อารมณ์สุนทรีย์ก็พลันสะดุดเมื่อเสียงหนึ่งมากระทบประสาทเสียง! เสียงนั้น"หยุดรถ! " เพราะหยุดโดยกะทันหันทำให้ชิงชิงถึงกับหน้าคะมำ"คุณหนูมีอันใดเจ้าคะ" "ชิงชิง