All Chapters of ตามรัก: Chapter 31 - Chapter 40

ช่วงนี้ชีวิตของเหมยลี่ดำเนินไปอย่างมีความสุขมาก หากจะพูดให้เหมือนยุคก่อน คือโลกทั้งใบเป็นสีชมพูลัคกี้อินเกมส์แอนด์ลัคกี้อินเลิฟ โรงเตี๊ยมฟู่ ตอนนี้ขึ้นเป็นโรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งของเจียงเป่ย ซึ่งมีถึงสามสาขาแล้วและกำลังจะขยายสาขาไปเมืองหลวงแคว้นหยวน เนื่องจากฮ่องเต้และฮองเฮาและบรรดาขุนน้ำขุนนางทั้งหลายที่มาร่วมอวยพรในงานมงคลของนาง ได้มีโอกาสมาลิ้มลองก็ต่างติดอกติดใจเรียกร้องให้ไปเปิดสาขาที่เมืองหลวง นางหรือจะพลาดโอกาสกอบโกย น้ำขึ้นต้องรีบตัก และนี่ก็กะจะเปิดไปให้ทั่วแคว้นหยวนเลยทีเดียว สวามีนางก็ช่างแสนดี ไม่ว่านางบอกจะทำอะไรก็ตามใจไปเสียทุกอย่างและพร้อมจะสนับสนุน ถึงแม้พระองค์จะบอกว่านางไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ ทุกสิ่งที่เป็นของพระองค์ก็คือของนาง สมบัติในคลังของจวนอ๋องก็จะไม่มีที่เก็บแล้ว ฟอด"ชื่นใจจริง ทำอะไรอยู่หรือน้องหญิง" ถามพลางยกร่างบางซ้อนตักแกร่ง เท้าคางได้รูปบนบ่าบอบบางสูดกลิ่นหอมจากซอกคอขาวผ่องที่ตอนนี้พระองค์คิดว่าเสพติดไปเสียแล้ว"น้องกำลังเขียนวิธีการทำน้ำมันบำรุงผิวส่งให้โรงผลิตอยู่เจ้าค่ะ อีกไม่กี่วันก็จะถึงรอบส่งสินค้าแล้ว"" เจ้าจะขยันเกินไปแล้ว แล้วเมื่อไหร่เราจะมีเจ้

เหมยลี่ที่ตอนนี้นั่งกระสับกระส่ายนั่งรอชินอ๋องมารับสำรับด้วยกันอย่างตื่นเต้นนัก กำลังนั่งเรียบเรียงคำพูดว่าจะเริ่มอย่างไรดี หากนางเอ่ยถึงราชครูเว่ยแล้วให้ไม่ทรงกริ้วเสียก่อน"มาแล้วเพคะ มาแล้ว" "มาแล้วหรือ" ร่างบอบบางพลางเก็บอาการส่งยิ้มอ่อนหวานลุกไปต้อนรับสวามี"ท่านพี่วันนี้น้องเข้าครัวเองเลยนะเพคะ" ชินอ๋องส่งยิ้มให้ชายาแล้วโอบประคองให้มานั่งแล้วจึงมานั่งลงข้างๆ"วันนี้มีอะไรพิเศษหรือไม่ น้องหญิงถึงได้เข้าครัวเอง"ใบหน้างามทำหน้าเลิ่กลั่ก"ไม่หนิเจ้าคะ น้องแค่อยากทำอะไรให้ท่านพี่บ้างก็แค่นั้น" "ทานเลยนะเจ้าคะ เดี๋ยวเย็นชืดจะไม่อร่อย"กล่าวพลางตักนู่นนี่ให้อย่างเอาใจ"อร่อยหรือไม่เจ้าคะ" "ลี่เอ๋อทำไรก็อร่อยเสียทุกอย่าง"เอ่ยอย่างเอาใจ เลยได้รับยิ้มหวานส่งมาให้"ท่านพี่เจ้าคะ" "หือ มีอะไรหรือไม่"ขานรับเมื่อเห็นคนงามเรียกหา" ลองชิมจานนี้ดูเจ้าค่ะ ข้าพึ่งลองทำ"ชิงชิงและซู่ซู่ที่กำลังลุ้นจนตัวโก่งเกือบหน้าคะมำ พระชายากล้าๆ หน่อยเจ้าค่ะ ส่งสายตาเป็นกำลังใจไปให้ เลยได้รับยิ้ม เหยเหย มาให้ ก็คนมันไม่กล้าอะ อีกนิดเดียวก็จะกล่าวออกไปแล้ว แต่มันดันมาติดอยู่ที่คอนี่แหละ ประโยคที่เตรียม

"ไม่น่าเชื่อว่าสามีเจ้าจะยอมปล่อยเจ้ามาพบข้านะลี่เอ๋อ" เสียงคุ้นที่เดินเข้ามาในห้องที่นางนั่งรออยู่ เอ่ยทักพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามชิงชิงและซู่ซู่หันมองหน้ากันยิ้มๆ รอดูว่าพระชายาจะกล่าวอย่างไร"ท่านอ๋องมิได้ใจแคบท่านอย่าได้กังวล ทรงมีเหตุผลกว่าที่ท่านคิด"แค่ก แค่กเสียงสำลักน้ำลายของบ่าวตัวน้อยทั้งสองดังขึ้น ท่านยังไม่แจ้งท่านอ๋องมิใช่หรือเจ้าคะ หน้างามจึงหันไปส่งค้อนให้ "ออ อย่างนั้นหรอกหรือ แต่ข้าได้ข่าวว่าสามีเจ้าเข้าวังไปตั้งแต่เมื่อวานมิใช่หรอกหรือ"กล่าวอย่างรู้ทัน" ข้าก็แจ้งไว้ก่อนไงเจ้าคะ"หึ"ไม่ใช่ว่าสามีเจ้าจะตามมาถลกหนังข้าหรอกนะ หึ หึงหวงออกปานนั้น ยิ่งเกลียดชังข้าเข้ากระดูก" "ท่านคิดมากไปแล้ว มาคุยธุระของเราเถอะ วันนี้ข้ารีบหน่ะเจ้าค่ะ"" เหอะ เจ้าไม่คิดจะอยู่คุยกับสหายบ้างหรืออย่างไร คิดจะรีบไถเงินข้าแล้วจากไปเลยนะ"" มิใช่เช่นนั้นเจ้าค่ะ พี่หนานจิ้ง ข้าแค่มีธุระ สำคัญมาก"บุรุษตรงหน้าหรี่ตามองใบหน้างดงามที่ดูมีพิรุธ ลุกลี้ลุกลนอย่างไรพิกล" มิใช่ว่าเจ้ายังไม่แจ้งสามีเจ้าแล้วแอบมาพบข้าหรอกนะ แล้วรีบกลับกลัวโดนจับได้หนะ"" พี่หนานจิ้ง ข้าขอโทษ"" ลี่เอ๋อ"" เจ้ากลัว

เหมยลี่พอกลับมาถึงเรือนทำธุระส่วนตัวเสร็จก็มานั่งรอชินอ๋องอยู่นานพอถึงยามซื่อพระองค์ก็ยังไม่เสด็จเสียที ด้วยวันนี้นางเหนื่อยมาทั้งวันจึงเผลอหลับฟุบอยู่ตรงตั่งข้างหน้าต่างภายในห้อง ชินอ๋องที่เสด็จเข้ามาต้นยามโฉ่วจึงอุ้มร่างเล็กไปนอนที่เตียงนึกเอ็นดูนัก"ท่านพี่" เอ่ยเสียงง่วงงุนแล้วหลับตา ซบศีรษะบนแขนแกร่งซุกอกอุ่นอย่างออดอ้อน ลำแขนเล็กกอดก่ายเอวหนา หลับไปพร้อมรอยยิ้ม ชินอ๋องที่เห็นนางช่างอ้อนนักเลยกอดกระชับร่างเล็กอย่างหวงแหน หลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์เหมยลี่รู้สึกตัวตื่นเมื่อรู้สึกว่ามีตัวอะไรไต่อยู่บนหน้าและลำคอ พอลืมตัวเห็นแมลงตัวโตกำลังรังแกนางอยู่"ท่านพี่ ข้ายังรู้สึกง่วงอยู่เลย" กล่าวพร้อมหลับตาลง"เมื่อวานไปเที่ยวเล่นที่ใดมาพี่รออยู่นานนัก" เจอประโยคนี้เหมยลี่ถึงกับตื่นเต็มตาเกร็งตัวขึ้นจนคนตัวโตสัมผัสได้ ลอบยกยิ้มเจ้าเล่ห์รอดูว่าคนงามจะทำอย่างไร"ไม่ได้ไปที่ใดเลยเจ้าค่ะ แค่เดินชมตลาดเพลินไปหน่อยเท่านั้น"" หายง่วงแล้วหรือไร" เอ่ยถามพลางก้มมองคนในอ้อมแขน" เจ้าค่ะ"อ้อมแอ้มตอบคนตัวโต พระองค์ทรงรู้อะไรมาหรือไม่นะ เห็นพระองค์เงียบไปเลยรู้สึกร้อนตัวนัก"ท่านพี่เจ้าคะ" เอ่

ในวันนี้ขณะที่นั่งเล่นกันอยู่ในศาลากลางสวนสวย ชินอ๋องที่นอนหนุนตักนุ่ม ตัดสินใจเอ่ยกับชายาถึงเรื่องที่กังวลใจ"น้องหญิง จำวันที่ฝ่าบาทเรียกพี่เข้าเฝ้าได้หรือไม่" "จำได้เจ้าค่ะ" "อีกสองวันพี่และรองแม่ทัพจ้าวได้รับพระบัญชาให้เดินทางไปคุ้มครองขบวนเสด็จขององค์หญิงแคว้นเหลียง ซึ่งต้องใช้เวลาเดินทางแรมเดือน" "ท่านพี่อย่าได้กังวล ข้าอยู่ได้เจ้าค่ะ" "แต่พี่คงคิดถึงเจ้าแย่"" เดือนเดียวเองเจ้าค่ะ เดี๋ยวก็ได้เจอกัน""เอ่อ แต่มีรับสั่งให้นางประทับอยู่ที่จวนของเรา"เกิดความเงียบขึ้นอึดใจคงไม่ใช่แบบในนิยายที่นางเคยอ่านหรอกนะ จำพวกพระเอกมีภรรยาอยู่ก่อนแล้ว แล้วไปพบรักกับนางเอกแล้วพานางเอกเข้ามาเป็นภรรยารอง สุดท้ายภรรยาเอกเลยกลายเป็นนางร้ายเกิดความอิจฉาคิดวางยานางเอก แล้วโดนจับได้ถูกขับจากจวน จนพระนางของเรื่องครองรักกันอย่างมีความสุข"ลี่เอ๋อ" "ลี่เอ๋อ" แขนแกร่งที่เขย่าเบาๆ ทำให้เหมยลี่ได้สติ"เจ้าคะ ท่านพี่ว่าอะไรนะเจ้าคะ" "ลี่เอ๋อ เจ้าอย่าได้กังวล พี่ไม่ได้คิดอันใด" "หากเจ้าไม่สบายใจ พี่จะทูลกับฝ่าบาทอีกที" "ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ อย่างไรคนก็หนีร้อนมาพึ่งเย็นเราจะวางเฉยได้อย่างไร แล้วอีกอย่างข