All Chapters of ตามรัก: Chapter 41 - Chapter 50

วันเวลาช่างผ่านไปเร็วนักวันนี้เป็นวันที่ชินอ๋องจะเสด็จมาถึง ทรงส่งม้าเร็วมาแจ้งตั้งแต่เมื่อวาน เหมยลี่จึงลุกขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อแต่งกายงดงามเพื่อมารอสามี นางรู้สึกตื่นเต้นยิ่งนัก อยากรู้ว่าพระองค์จะทรงตื่นเต้นยินดีมากแค่ไหนกับข่าวน่ายินดีที่นางจะบอก"พระชายาเจ้าคะ คนมาแจ้งว่าตอนนี้กระบวนเสด็จเข้าสู่เมืองเจียงเป่ยแล้วเจ้าค่ะ" เป็นชิงชิงที่ดูตื่นเต้นยินดีมากเช่นกัน"งั้นเรารีบไปรอรับเสด็จกันเถอะ อ้อ แล้วซู่ซู่เล่า" "ป่านนี้คงไปยืนชิดติดกำแพงจวนแล้วเจ้าค่ะ"สองนายบ่าวได้แต่ส่ายหน้าแล้วพากันเดินออกไปเหม่ยลี่เห็นเงาร่างบนหลังอาชาที่ดูองอาจแสนคุ้นตาอย่างสุดแสนคิดถึงเมื่อขบวนใกล้เข้ามานางก็รู้ได้ว่าพระองค์ก็ทรงคิดถึงนางไม่ต่างกัน ร่างกายกำยำลงจากหลังม้าอย่างสง่างามเดินตรงมาหาชายาที่ทรงคิดถึงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน"ลี่เอ๋อ พี่คิดถึงเจ้านัก" ว่าพลางดึงร่างงามเข้าสู่อ้อมแขนแกร่ง พระองค์มีความรู้สึกว่านางดูมีน้ำมีนวลขึ้นจากเดิมมากนัก ร่างกายดูเย้ายวนน่าทะนุถนอมเปล่งปลั่งขึ้นมาก แม้ก่อนหน้านางจะดูงามมากแล้ว ตอนนี้กลับงามยิ่งกว่า"พี่ไม่อยู่เจ้าคงกินอย่างเดียว มิได้ขยับร่างกายเป็นแน่ ถึงได้ด

ชินอ๋องที่กำลังทรงงานอยู่ในห้องหนังสือตลอดหลายวันที่ผ่านมา รู้สึกล้านัก หลายวันมานี้พระองค์ไม่มีเวลาให้ลี่เอ๋อเลย เพราะต้องเดินทางระหว่างจวนกับวังหลวงเป็นว่าเล่น ด้วยหัวเมืองสำคัญของแคว้นอีกเมืองหนึ่งกำลังเกิดน้ำท่วมจึงต้องส่งรายงานเรื่องการส่งเสบียงที่กองทัพพระองค์ได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบส่งเสบียงอาหารลงไปช่วยผู้ประสบภัย เสร็จจากเรื่องคราวนี้หวังว่าจะไม่มีเรื่องใดมากวนพระทัยอีก พระองค์จะได้ใช้ชีวิตแบบสุขสงบกับชายาเสียที พระองค์ไม่ได้นอนกอดร่างนุ่มมาหลายราตรีแล้ว คิดพลางรีบเร่งทำงานตรงหน้าให้แล้วเสร็จ"ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงอิ๋นลู่เสียนขอเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ" เฮ้อ นี่ก็อีกเรื่อง พระองค์ใกล้จะหมดความอดทนกับองค์หญิงผู้นี้เต็มที หาเรื่องให้ลี่เอ๋อเข้าใจผิดพระองค์ได้ตลอด ถึงแม้นางจะเป็นฝ่ายที่.. เอ่อ ค่อนข้างที่จะดูไม่ได้เสียทุกครั้งที่ปะทะกันก็เถอะแต่นางก็หาหลาบจำไม่ ทั้งสองฝ่ายจะมีเรื่องมาให้พระองค์ตัดสินอยู่ตลอด ทั้งๆ ที่พระองค์ก็มีเรื่องยุ่งพออยู่แล้วอย่างเรื่องเมื่อสองวันก่อนที่ไม่รู้ว่าจะทรงขำหรือร้องไห้ดี เมื่อลี่เอ๋อนางนำสีผึ้งทาปากสินค้าทดลองของนางมาโอ้อวดถึงโต๊ะอาหารถึงสรรพคุณท

เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นด้านหน้าเรือนคงไม่ต้องเดาว่าเป็นใคร"ท่านอ๋องเสด็จมาแล้วเจ้าค่ะพระชายา" ซู่ซู่รีบเอ่ยบอก แต่ต้องทำหน้าเหลอหลาเพราะพระชายาของนางแสร้งหลับตาเสียแล้วชิงชิงจึงเอ่ยว่า"ทรงแสร้งหลับตั้งแต่ได้ยินเสียงฝีเท้าแล้ว" เมื่อชินอ๋องก้าวเข้ามา มองไปยังร่างบอบบางก็รู้ว่านางตื่นแล้วแต่แสร้งหลับเลยโบกพระหัตถ์ให้ออกไป บ่าวทั้งสองจึงรีบถอยออกมาอย่างรู้หน้าที่"ลี่เอ๋อ ลืมตามาคุยกับพี่หน่อยเถิด" เงียบนางจะลืมตาได้ยังไง อาละวาดเสียปานนั้น ช่างน่าอับอายนัก" ลี่เอ๋อ เด็กดี" ว่าพลางสอดกายหนาลงไปนอนเคียงข้าง มือแกร่งกอดเอวเล็กก็รู้สึกได้ว่าหน้าท้องของนางนูนขึ้นเล็กน้อย ร่างบางพลันแข็งทื่อท่านอ๋องที่รับรู้ถึงปฏิกิริยาคนในอ้อมแขนก็กอดกระชับร่างบาง"พี่ขอโทษ" ได้ยินคำขอโทษจากร่างหนาที่แสนอบอุ่นนี้เหมยลี่น้ำตาไหลพราก รับรู้ได้ถึงความรักที่คนตรงหน้ามีให้ นางขอเพียงแค่นี้ แค่รักและซื่อสัตย์ต่อนาง ชีวิตนี้ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว "ข้าขอโทษเจ้าค่ะ ขอโทษที่ทำตัวไม่ดี ขอโทษที่ระแวงจนขาดสติ และขอบคุณท่านที่ไม่ถือโทษโกรธเคืองความไม่เอาไหนของข้า" เงยหน้าที่เปรอะเปื้อนน้ำตามองใบหน้าหล่อเหลาเห็

อุแว้ อุแว้เสียงทารกน้อยที่ร้องดังขึ้น ทำให้คนที่นั่งจ้องตาฟาดฟันกันอยู่ด้านนอกผลุดลุกขึ้นอย่างตื่นเต้นยินดี"คลอดแล้ว คลอดแล้ว" "พระชายาคลอดแล้วคนหนึ่งเหลืออีกคนอดทนไว้เพคะ" "พวกเจ้ารีบป้อนยาให้พระชายาเร็วเข้า" ท่านหมอที่ทำคลอดให้เหมยลี่รีบเร่งให้ผู้ช่วยป้อนยาที่เตรียมให้เหม่ยลี่ เพราะการคลอดลูกแฝดนั้นถือว่าอันตรายหากเกิดมารดาสลบก่อนจะคลอด คงเกิดปัญหาใหญ่ขึ้น " พระชายาคนแรกเป็นคุณชายน้อยเพคะ"ผู้ช่วยท่านหมอกล่าวขึ้น แล้วทำความสะอาดห่อด้วยผ้าอ่อนนุ่มอุ้มออกมาหาบิดาที่เดินส่งยิ้มมารับไปไว้ในอ้อมแขน"เป็นท่านอ๋องน้อยเพคะ" หยางหมิงเฉิง ยิ้มกว้างอย่างยินดีนัก"ซานเอ๋อ ซื่อเอ๋อ มาดูเจ้าก้อนแป้งน้อยสิลูก น่าชังนัก "หยางหมิงเฉิงนั่งลงให้บุตรทั้งสองเห็นน้องน้อย"เจ้าก้อนแป้งชื่ออะไรดีขอรับท่านพ่อ" ซานเอ๋อถามพลางเอานิ้วเล็กจิ้มแก้มขาวนวลเนียนดังซาลาเปา" พ่อยังไม่ได้คิดเลย รอน้องของเจ้าอีกคนก่อนดีหรือไม่" " ขอรับ""ตี้ตีของต้าเจี่ย ตัวนิดเดียว" คำกล่าวน่ารักน่าชังของซื่อเอ๋อเรียกเสียงหัวเราะด้วยความเอ็นดูจากทุกคน โดยเฉพาะหนานจิ้งที่เห็นแล้วนึกเอ็นดูซื่อเอ๋อน้อยนัก แต่รู้สึกได้ถึงสายต

ยามซื่อแล้วแต่เหมยลี่ยังนอนลืมตาโพลงเพราะตอนนี้สามีตัวดียังไม่กลับมา เป็นข้าเองที่ผิด นางกำลังกลัวการนอกใจใช่หรือไม่พยายามที่จะไม่คิดแต่ไม่รู้ทำไมสมองนางถึงคิดวนไปวนมาและจะมาลงเอยตรงที่พระองค์จะต้องมีคนอื่น บุรุษที่มีความต้องการสูงอย่างท่านอ๋องจะทนได้อย่างไร ตั้งแต่อยู่ร่วมกันมาหากไม่มีราชการหรือต้องเข้าวังด่วนพระองค์แทบจะไม่ไปไหนเลย จะไปไหนก็จะบอกกล่าวนางตลอดไม่เคยเงียบไปเฉยๆ แบบนี้มาก่อน คิดพลางน้ำตาเจ้ากรรมที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนก็ไหลออกมา การเป็นแม่และภรรยาที่ดีนี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ นี่ข้าต้องเป็นแม่พันธุ์ให้ท่านอ๋องใช่หรือไม่ ท่านอ๋องหยางหมิงเฉิง ตอนนี้ที่นั่งร่ำสุราอยู่ที่จวนราชครูเว่ยกำลังร้อนใจนัก พระองค์ที่ออกมาปรึกษาหนานจิ้งถึงเรื่องที่โดนชายารักยื่นคำขาด จนไม่รู้จะทำอย่างไรเลยต้องออกมาหาตัวช่วย แต่ตัวช่วยผู้นี้นั้นพระองค์อยากฆ่าให้ตายนัก ที่ทำให้พระองค์จนมุมหมดสิ้นทางเลือก ย้อนไปหลังออกมาจากจวนก็ตรงมาจวนราชครูเว่ยทันที"วันนี้ลมอะไรหอบเอาท่านพ่อตาข้ามาหาข้าที่นี่ได้กัน"ใบหน้าหล่อเหลาส่งทั้งเสียงและรอยยิ้มยียวนมาให้แขกผู้มาเยือนที่ไม่มีมารยาทมาถึงก็ทำให้บ่าวไพร่ของเขาแตกตื่นสั่