All Chapters of ตามรัก: Chapter 11 - Chapter 20

จวนตระกูลจาง"เช้านี้อากาศช่างสดใสยิ่งนัก" "เจ้าว่าหรือไม่หงเอ๋อเด็กดี" ว่าพลางก้มหอมแก้มย้วยอย่างมันเขี้ยวในอ้อมแขน ช่างน่ารักน่าชังเสียจริงๆเลย"คุณหนู! คุณหนูเจ้าคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ" ชิงชิงที่วิ่งหน้าตาตื่นลืมกิริยาสำรวมของสตรีที่พึงมีที่นางพร่ำบอกคุณหนูของนางอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน จนคิ้วเรียวงามขมวดมุ่นมองชิงชิงอย่างแปลกใจว่ามีเรื่องอันใดจึงทำให้เจ้าตัวถึงกับเสียกิริยาวิ่งจนหอบตัวโยนอยู่ตรงหน้า" มีเรื่องอันใดชิงชิง วิ่งหน้าตั้งมาเชียว" "ชินอ๋อง ชินอ๋อง เจ้าค่ะ ชินอ๋อง หยางหมิงเฉิงนำกำลังทหารบุกมาเต็มจวนเลยเจ้าค่ะ ตอนนี้นายท่านกำลังรับหน้าอยู่เจ้าค่ะ" เสียงหอบที่พยายามพูดออกมาทำเอาคนฟังถึงกับสั่นสะท้านกระชับร่างเล็กในอ้อมแขนอย่างหวงแหน "เรารีบไปกันเถอะ"เหมยลี่กอดกระชับร่างเล็กเดินนำชิงชิงไปยังโถงกลางเรือนใหญ่ ถึงจะกลัวว่าลูกน้อยจะโดนพรากไปจากอกแต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้ท่านพ่อและทุกคนเดือดร้อนเพราะนางเช่นกัน เดินมาถึงหน้าประตูก็กดจุมพิตหน้าผากเล็กส่งเจ้าตัวน้อยให้ชิงชิงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วจึงผลักบานประตูเข้าไปร่างบอบบางเย้ายวนปรากฏกายขึ้นท่ามกลางเหล่าชายฉกรรจ์ซึ่

หลายวันมานี้เหมยลี่เอาแต่ขลุกอยู่ที่โรงเตี๊ยมที่ตอนนี้ต่อเติมเสร็จตามที่นางต้องการจะเหลือก็แต่การตกแต่ง โรงเตี๊ยมแห่งนี้เดิมใหญ่โตอยู่แล้ว ตัวอาคารสูงสามชั้น ชั้นล่างสุดนางตั้งใจเปิดให้เป็นเหลาอาหารแบบโล่งๆ แต่ก็มีความเป็นส่วนตัวประมาณหนึ่งเน้นการจัดตกแต่งโต๊ะเก้าอี้ที่นางสั่งทำขึ้นใช้ความแปลกใหม่ในการเรียกลูกค้า อารมณ์จะประมาณภัตตาคารหรูในภพก่อน ส่วนชั้นสองจะมีห้องที่เป็นส่วนตัวเน้นการตกแต่งค่อนข้างหรูหราอารมณ์จะคล้ายๆ ห้องวีไอพีสำหรับคนระดับเวอคลาส พูดง่ายๆ คือสำหรับคนเงินหนาโดยเฉพาะ ส่วนชั้นสามนางตั้งใจจัดให้เป็นพื้นที่สำหรับดื่มชามีขนมที่นางคิดค้นขึ้นเอง ประยุกต์มาจากขนมของภพก่อน ใช้โต๊ะแบบโต๊ะญี่ปุ่นที่นางสั่งทำขึ้น มีเบาะรองนั่งและหมอนอิงสีสันสดใสหลากหลายรูปแบบที่นางสั่งตัดเย็บให้นุ่มเป็นพิเศษเพื่อเวลาเม้าท์มอยส์จะได้ไม่เมื่อย นางคิดว่าผู้หญิงทุกยุคไม่ว่าจะภพไหนมักมีเรื่องมากมายให้คุยกันเสมอการตกแต่งก็คล้ายๆ ร้านเบเกอรี่แนวหวานๆ นี่นางก็ว่าจะหาจิตรกรฝีมือดีมาวาดภาพแขวนตกแต่งฝาผนังให้ดูมีรสนิยมยิ่งขึ้น สำหรับชั้นนี้นางเอาไว้ไถเงินของเหล่าคุณหนูกระเป๋าหนักโดยเฉพาะ คิดถึงเม็ดเงินที

เมื่อก้าวเข้ามาในห้องก็เห็นสตรีรูปร่างบอบบางใบหน้างดงามอ่อนหวานในอ้อมแขนมีเด็กผู้หญิงตัวน้อยใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก และเด็กผู้ชายที่นั่งอยู่ใกล้ๆ อายุประมาณห้าหนาวโตขึ้นคาดว่าคงจะหล่อเหลาเอาการ ส่วนในอ้อมแขนของแม่นมหลินที่นางจำได้ว่าไปกับชินอ๋องในวันนั้นเด็กน้อยตัวอ้วนกลมนั่น"หงเอ๋อ" เสียงหวานที่เอ่ยออกมาเรียกสายตาทุกคนให้หันมามองโฉมสะคราญที่เดินตามหลังท่านรองแม่ทัพมารวมทั้งรองแม่ทัพจ้าวเองด้วยเมื่อได้ยินนางเอ่ยเรียก นามของใครกัน เจ้าตัวเล็กเมื่อได้ยินเสียงนั้นก็ส่งเสียง แจ้วแจ้ว พร้อมส่งไม้ส่งมือมาหาเจ้าของเสียงหวานๆ นั่น คิ้วเรียวงามได้รูปของฮูหยินจ้าวพลันขมวดโฉมงามนางนี้คือใครกัน รองแม่ทัพจ้าวเห็นดังนั้นจึงรีบอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฮูหยินตนฟัง แต่คิ้วเรียวงามก็ยังมิคลายออก ร้อนถึงโฉมงามผู้มากเล่ห์ นี่ข้าจะทำให้ผัวเมียเค้าตีกันหรือไม่ คิดพลางเหลือบตามองฮูหยินจ้าว ก็พบกับสายตาเคลือบแคลงสงสัย รู้เท่าทัน ดวงตาคู่นั้นช่างไม่เข้ากับใบหน้าอ่อนหวานนั่นเลยสักนิด ในแววตานั้นเหมยลี่สัมผัสได้ถึง ความฉลาดเฉลียว ความเด็ดขาด และมีความเยือกเย็นวาบผ่านทำให้เหมยลี่ถึงกับสะดุ้ง ไม่น่าเลย... ข้าไม่น่

สิ้นเสียงหวานในห้องพลันเงียบชวนอึดอัด"หากพระองค์ไม่มีอะไรแล้วหม่อมฉันขอตัว ทูลลาเพคะ" ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้ก้าวออกไปก็โดนรั้งให้ตกอยู่ในวงแขนแกร่งด้านหลังเป็นโต๊ะ ส่วนด้านหน้าคือวรกายสูงใหญ่ กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่แตะจมูกทำให้นางถึงกับใจเต้นระรัว ร่างกายที่ตอนแรกนางก็ว่าสูงสง่ากว่าบุรุษทั่วไป พอมาอยู่ใกล้อกแกร่งผึ่งผายนางก็ดูเล็กลงถนัดตา นางสูงแค่เพียงอกของพระองค์เท่านั้น"พระองค์จะทำอะไรเพคะ" ว่าพลางใช้มือเล็กยันอกพระองค์ไว้หากใกล้กว่านี้นางอดใจไม่ไหวปล้ำพระองค์ขึ้นมาจะแย่ชินอ๋องก้มดูใบหน้าตื่นตระหนกของสตรีในอ้อมแขน ดวงตากลมโตที่พระองค์หลงใหลฉายแววกังวลสั่นระริก ริมฝีปากเล็ก เย้ายวนชวนลิ้มลองนั้นเม้มแน่น สูดกลิ่นหอมหวานละมุนเข้าเต็มปอด พลางกระซิบที่ใบหูเล็กขาวนวล"บุรุษมักมากหรือบุรุษบ้าตัณหา เปิ่นหวางจะเป็นแค่กับเจ้าคนเดียวดีหรือไม่ ลี่เอ๋อ" เสียงกระซิบแหบพร่าดึงสติที่มีน้อยนิดของเหมยลี่ให้แตกกระเจิง ตะลึงมองบุรุษตรงหน้าอย่างโง่งม ชินอ๋องเลยใช้โอกาสนี้ใช้มีข้างหนึ่งโอบแผ่นหลังบางส่วนอีกข้างจับรั้งท้ายทอยให้ร่างเล็กรับจุมพิตที่ฉกลงบนริมฝีปากที่เผยอค้างอย่างแม่นยำบดเบือดริมฝีปากนุ่มอย่

วันนี้ร่างงดงามเย้ายวนเลือกสวมชุดโปร่งบางเบาสบายสีส้มอมแดง ยิ่งขับให้ผิวที่ขาวผ่องชวนมองอยู่แล้วแปร่งประกายให้ดูเย้ายวนขึ้นกว่าเก่าหลายเท่าตัวนัก กำลังจะออกจากจวนท่านพ่อบ้านก็เข้ามารายงานเสียก่อนว่าฮูหยินจ้าวมาขอพบรออยู่ที่ห้องรับรองจึงรีบไปพบ"พี่สาวเซิน ขออภัยที่ให้รอเจ้าค่ะ""เป็นข้าที่มาโดยมิได้แจ้งล่วงหน้ามากกว่า""พี่สาวเซินมีอะไรหรือไม่เจ้าคะ ดูสีหน้าแล้วท่านมิใคร่สบายใจนัก"เมื่อสังเกตเห็นฮูหยินจ้าวสีหน้าฉายแววกังวลใจออกมาจึงเอ่ยปากถาม"แล้วนี่ท่านรองแม่ทัพมิได้มาด้วยหรือเจ้าคะ เหตุใดจึงมิเห็น"" ท่านพี่มีเรื่องด่วน จึงต้องเดินทางไปเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อคืน"กล่าวพร้อมแสดงสีหน้าลังเลใจออกมา" ท่านมีอันใดหรือไม่สามารถบอกข้าได้นะเจ้าคะ" "เมื่อเช้านี้บ่าวจากจวนอ๋องมาแจ้งว่าซานเอ๋อมิค่อยสบาย ร้องไห้งอแงจนข้านึกเป็นห่วง พอดีผ่านมาทางนี้เลยแวะมาหาเจ้าเผื่อเจ้าจะไปดูซานเอ๋อด้วยกัน แต่หากเจ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร แค่ลองแวะมาเท่านั้น เหมือนเจ้าเองก็กำลังจะออกไปข้างนอกข้าคงมาชวนเก้อแล้วกระมังเจ้าคงมีธุระ งั้นพี่สาวคงต้องขอตัวก่อน ร้อนใจนัก ซานเอ๋อมิเคยงอแงแบบนี้มาก่อนมิรู้จะป่วยไข้หนักหนาป