ตอนที่4

เผลอแป๊บเดียวข้าก็มาอาศัยอยู่ในที่แห่งนี้เป็นเวลากว่าสองเดือนแล้วความเป็นอยู่ ณ ตอนนี้ถือว่าไม่แย่นัก ร่างกายที่ก่อนหน้าไม่มีแรงแม้แต่จะลุกนั่งถูกบำรุงอย่างดีจนตอนนี้สามารถเดินไปไหนมาไหนได้สะดวก ร่างบอบบางนั่งเหม่อมองดูดอกบัวในสระที่กำลังเบ่งบานสะพรั่งจวนแห่งนี้ถึงแม้จะไม่ได้รุ่งเรืองดังเก่าแต่ทุกอย่างยังคงสวยงามเพราะได้รับการดูแลอย่างดีจากพ่อบ้านหวังและชิงชิง ตอนนี้ข้ารู้ว่าภายในจวนกำลังกระเบียดกระเสียดเต็มทีเพราะมีแค่รายจ่ายไม่มีรายรับเลย เงินทองที่ใช้จ่ายอยู่ในขณะนี้ก็มาจากท่านพ่อนำของมีค่าในจวนไปขายจนไม่มีจะขายอีกแล้ว โรงเตี๊ยมสมบัติที่เหลืออยู่ชิ้นสุดท้ายที่จะขายของสกุลจางหากไม่ถูกกดราคาจนไม่อาจตัดใจที่จะขายได้หาไม่แล้วคงจะไม่เหลืออยู่จนถึงตอนนี้ คงถึงเวลาที่ข้าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อความอยู่รอดของตนเองและทุกคน คิดได้ดังนั้นสมองน้อยๆ จึงต้องทำงานอย่างหนักว่าจะทำอย่างไรให้มีรายได้มาฟื้นคืนตระกูลจางให้กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง แต่นั่งคิดนอนคิดเปลี่ยนไปหลายท่าก็ยังคิดไม่ออกจนรู้สึกหิว เอ้อออ หาอะไรกินก่อนแล้วกัน กองทัพต้องเดินด้วยท้องนี่นา

ชิงชิงที่เดินมาตามคุณหนูของนางให้ไปทานข้าวเห็นใบหน้างามที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนคิดอะไรไม่ตกมองดูใบหน้าแสดงอารมณ์หลากหลายของคุณหนูแล้วให้รู้สึกเพลิดเพลินยิ่งนัก คุณหนูของนางพอหายจากการเจ็บปวดก็งดงามนัก รูปร่างสมส่วนงดงามตรงไหนที่สมควรมีก็มีน่ามอง ผิวพรรณขาวผ่องดังหยกเนื้อดี รูปหน้าเหมาะเจาะลงตัวปากนิดจมูกหน่อย คิ้วโก่งได้รูป ยิ่งดวงตากลมโตสุกใสดังดวงดารา ใครได้มองคงได้ลืมหายใจเหมือนกับนางเป็นแน่ นางที่เป็นสตรีเหมือนกันยังเห็นว่าคุณหนูช่างดูงดงามเย้ายวนยิ่งนักนำคำกล่าวว่างามล่มเมืองมาใช้กับคุณหนูของนางคงไม่เกินจริง

"ชิงชิงงงงง"

"ว้าย! คุณหนูเสียงดังทำไมเจ้าคะบ่าวหัวใจจะวายเจ้าค่ะ"

"ก็ข้าเรียกเจ้าตั้งนานเจ้าก็เอาแต่ยืนเหม่อยิ้มอยู่นั่นเป็นอันใดหรือไม่"

"บ่าวแค่กำลังคิดว่าคุณหนูของบ่าวช่างงามยิ่งนักเจ้าค่ะ" ชิงชิงน้อยช่างปากหวานยิ่งนักข้าก็รู้ตัวอะนะว่าข้างามมากกก อิอิ ตอนเห็นหน้าตัวเองครั้งแรกข้าก็ตกตะลึงในรูปโฉมของจางเหม่ยลี่นัก เอหรือว่าจะใช้ความงามนี้ให้เป็นประโยชน์หาสามีร่ำรวยแต่งสักคนเรียกสินสอดเยอะๆ ให้ท่านพ่อสบายไปทั้งชาติดีไหมน้า คริคริ

" คุณหนูคิดอะไรไม่ดีอยู่ใช่ไหมเจ้าคะ" ชิงชิงเห็นสายตาเช่นนี้ของคุณหนูแล้วดูไม่น่าไว้ใจยิ่งนักตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาคุณหนูของนางก็ดูสดใสมีชีวิตชีวาขึ้นแต่ก็  เจ้าเล่ห์ขึ้นด้วย  คิดอะไรอยู่ก็แสดงออกทางสีหน้าหมดจนนางไม่ต้องรอให้คุณหนูของนางเอ่ยออกมาก็สามารถล่วงรู้ได้ เห็นสายตาเช่นนี้นางรู้สึกขนลุกยิ่งนัก

"ปล่าวววว ไม่ได้คิดดดด" ปฏิเสธซะเสียงสูงเลยนะเจ้าคะ

"ไม่คิดก็ไม่คิดเจ้าค่ะ ไปทานข้าวได้แล้วเจ้าค่ะบ่าวตั้งสำรับไว้แล้วนายท่านรออยู่" ว่าแล้วสองนายบ่าวก็พากันเดินไปยังเรือนใหญ่ซึ่งเป็นเรือนส่วนหน้าที่ใหญ่โตมากแต่ตามโถงทางเดินที่เดินผ่านกลับโล่งไร้เครื่องเรือนประดับตกแต่งซึ่งทำให้รู้สึกหดหู่ยิ่งนัก เดินมาถึงห้องโถงก็เห็นท่านพ่อนั่งรออยู่ก่อนแล้วซึ่งเป็นภาพที่ได้เห็นตั้งแต่สามารถลุกขึ้นมาทานอาหารเองได้ซึ่งทำให้หัวใจรู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก ในภพก่อนนั้นข้าเป็นแค่เด็กกำพร้าที่โตขึ้นมาในสถานเลี้ยงเด็ก โชคดีที่ได้ร่ำเรียนจนจบ หวังจะใช้ชีวิตกับคนรักอย่างมีความสุข หลังเรียนจบจึงตัดสินใจใช้ชีวิตคู่กับคนรักที่คบกันมาสี่ปีแต่มีความสุขอยู่ไม่นานก็ได้รับรู้ว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้มีแค่ข้าคนเดียวที่เป็นภรรยาแต่ยังมีอีกคนที่กำลังตั้งท้องลูกของเค้าอีกคนเป็นภรรยา ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่สามารถยอมรับได้เพราะสัญญากับตัวเองว่าชีวิตนี้จะขออยู่แบบผัวเดียวเมียเดียวจึงตัดสินใจถอยออกมาแต่คงเป็นเมตตาจากฟ้าที่ไม่อยากให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวจึงส่งเทวดาตัวน้อยมาให้ ใช่แล้ว ข้าตั้งครรภ์แต่คงเป็นกรรมเก่ามีความสุขอยู่กับลูกน้อยแค่ไม่กี่เดือนฟ้าก็มาพาเทวดาตัวน้อยกลับสวรรค์ ช่างให้ความรู้สึกที่แสนเจ็บปวดเหลือเกิน

"ลี่เอ๋อ เจ้ามาแล้วหรือมากินข้าวเถอะมากำลังร้อนๆ" น้ำเสียงที่แสนอบอุ่นฉุดดึงข้าจากอดีตที่แสนเจ็บปวดมาอยู่กับปัจจุบันอีกครั้ง มือหนาที่ดูคล้ำลงและผ่ายผอมลงจากที่เห็นครั้งแรกอยู่มากเอื้อมมาประคองให้นั่งลงข้างๆ ข้ามองดูอาหารที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ มีข้าวสวยหนึ่งโถ ผัดผักง่ายๆหนึ่งจาน ไก่ผัดพริกหวานซึ่งเป็นเนื้อเพียงอย่างเดียวที่ขึ้นโต๊ะเพราะท่านหมอบอกว่าข้าต้องกินอาหารที่มีเนื้อเป็นส่วนประกอบเพื่อให้ร่างกายแข็งแรงเร็วขึ้นซึ่งท่านพ่อก็อุตส่าห์หามาให้ข้าได้บำรุงร่างกายทั้งที่ในจวนฟืดเคืองเต็มทีและซุปผักหนึ่งถ้วย จำได้ว่าตั้งแต่ฟื้นมาอาหารที่ได้กินรสชาติช่าง  อืมม จืดชืดยิ่งนัก คิดถึงอาหารภพก่อนเหลือเกิน

ใช่แล้วข้าคิดออกแล้ว ข้าจะทำอาหาร

"ท่านพ่อ ลูกอยากปรับปรุงโรงเตี้ยมของเราให้กลับรุ่งเรืองอีกครั้งเจ้าค่ะ" ไม่รอให้สิ่งที่คิดขึ้นมาต้องรอนานข้าต้องรีบลงมือดำเนินการโดยเร็วนายท่านจางเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นของบุตรสาวจึงไม่ลังเลที่จะสนับสนุนสิ่งใดที่บุตรสาวอันเป็นที่รักปรารถนาทำให้นางมีความสุขได้เขาก็ยินดีจะส่งเสริม

" พ่อตามใจเจ้าทุกสิ่งอย่าง แต่ตอนนี้กินข้าวก่อนนะเด็กดี เดี๋ยวเย็นชืดจะไม่อร่อย ส่วนเรื่องโรงเตี๊ยมขาดเหลือสิ่งใดให้มาแจ้งพ่อ พ่อพร้อมสนับสนุนเจ้า"

"ลูกขอบคุณท่านพ่อเจ้าค่ะ ลูกจะไม่ทำให้ท่านพ่อผิดหวัง"

มื้ออาหารมื้อนี้ช่างเต็มไปด้วยความสุขจนพ่อบ้านหวังและชิงชิงสบตากันอย่างสุขใจที่นายท่านทั้งสองมีรอยยิ้มอีกครั้ง