ตอนที่9

ชินอ๋องหยางหมิงเฉิง ผู้บ้าตัณหาถึงกับคิ้วกระตุก ที่โดนโฉมงามเกลียดแบบงงๆ วันนี้เป็นวันที่ชินอ๋องต้องมาตรวจบัญชีของโรงเตี๊ยมในรอบหนึ่งเดือน พระองค์ยังทรงคิดว่าวันนี้ช่างเป็นวันดีอย่างยิ่งที่เจอโฉมงามที่ทำให้หัวใจที่คิดว่าด้านชาเสียแล้วของพระองค์กระตุกได้เพียงเห็นแค่ดวงตากลมโตฉายแววดื้อรั้นคู่นั้นเท่านั้น

ชินอ๋องที่นั่งตรวจบัญชีอยู่บนชั้นสามของโรงเตี๊ยมชิงหลง ทรงเห็นนางตั้งแต่ร่างเย้ายวนใจย่างเท้าเข้ามาอยู่ในครรลองสายตาของพระองค์ใบหน้างามภายใต้ผ้าปิดหน้าผืนบางนั้นไม่อาจปิดบังสายตาดุจพญาอินทรีของพระองค์ได้ รู้ตัวอีกทีพระองค์ก็ไม่อาจถอนสายตาจากร่างนั้นเสียแล้ว จนนางเดินหายเข้าไปในโรงเตี๊ยมฝั่งตรงข้าม น่าแปลกใจนักที่นางมองข้ามโรงเตี๊ยมชิงหลง โรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งของที่นี่ แต่เลือกที่จะใช้บริการจากโรงเตี๊ยมนั่นที่ใกล้จะปิดกิจการเต็มที ชินอ๋องหยางหมิงเฉิงมั่นใจเหลือเกินว่าในความทรงของพระองค์ไม่เคยเห็นนางมาก่อนนางเป็นบุตรีบ้านใดกัน เหตุใดจึงพึ่งเคยเจอ รูปโฉมสะกดใจผู้คนแบบนางคงมิใช่ใครจะมองผ่านง่ายๆ หรือนางพึ่งมาจากเมืองอื่นกัน 

คิดแล้วก็แปลกใจตัวเองเหตุใดพระองค์จึงจดจ่อกับนางนัก พระองค์นั้นเจอหญิงงามมาก็มากแต่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน หรือจะเป็นเพราะรูปลักษณ์และความเย้ายวนที่แผ่จากตัวนางแตกต่างจากสตรีที่เคยพานพบ ยิ่งแววตากลมโตที่ดูดื้อรั้นไม่ยอมคนนั้นจึงชวนให้พระองค์อยากปราบพยศยิ่งนัก พระองค์ได้แต่หวังว่านางจะไม่เหมือนสตรีอื่น แต่สายตาพระองค์ไม่เคยมองคนผิดโดยเฉพาะสตรี หวังว่านางจะสร้างสีสันให้กับชีวิตที่แสนจืดชืดของพระองค์ไม่มากก็น้อย คิดแล้วมุมปากพลันกระตุกรอยยิ้มที่แสนร้ายกาจ

เล่อคัง องครักษ์คนสนิทข้างกายชินอ๋องทันได้เห็นรอยยิ้มของนายเหนือหัว ก็นึกเวทนาสงสารคุณหนูผู้นั้นยิ่งนักอยู่ๆก็โดนหมายหัวโดยไม่รู้ตัวหวังว่าท่านจะอยู่รอดปลอดภัย

ชีวิตของชินอ๋องหยางหมิงเฉิงตั้งแต่ย่างเข้าสู่วัยหนุ่มข้างกายก็ไม่เคยขาดหญิงงามเพียงแค่พระองค์ชายตามองเหล่าหญิงงามก็พร้อมพลีกายให้เชยชม แต่ไม่เคยมีสตรีใดได้ครอบครองหัวใจของพระองค์เลยสำหรับพระองค์แล้วสตรีเป็นเพศที่เข้าใจยากและน่าเบื่อหน่ายยิ่งนักเพราะฉะนั้นสตรีจึงมีไว้แค่ปลดปล่อยอารมณ์กำหนัด และสร้างความสำราญแก้เหงาสำหรับพระองค์เท่านั้นและสิ่งที่พระองค์ทรงโปรดปรานในตัวสตรีมีเพียงแค่สิ่งเดียวคือเสียงครวญครางของพวกนางแต่ก็ยังไม่เคยมีสตรีใดได้ครวญครางใต้ร่างของพระองค์เป็นครั้งที่สองเพราะพระองค์ยังไม่เจอเสียงที่พระองค์อยากจะฟังซ้ำจากสตรีใดเลย

ผ่านไปหลายชั่วยามร่างเย้ายวนก็ย่างกรายออกมายืนจ้องมองมายังโรงเตี๊ยมชิงหลงด้วยดวงตาเปร่งประกายแปลกๆ ด้วยสนใจในตัวนางและความอยากรู้ว่าน้ำเสียงของนางจะไพเราะเพียงใดหากได้ครวญครางอยู่ใต้ร่างพระองค์จะน่าจดจำแค่ไหนจึงเพ่งสมาธิมายังนางด้วยวรยุทธ์ที่ล้ำเลิศของพระองค์ระยะทางแค่คนละฝั่งถนนไม่เกินความสามารถของพระองค์เลย

"อิตาอ๋องบ้าตัณหา หึ ชิงหลง มังกรฟ้าหรือ ข้านี่แหละจะเด็ดปีกมันเองงง"

เสียงใสดังระฆังแก้วช่างไพเราะยิ่งนัก

สวรรค์!!!! 

เล่อคัง ที่เห็นใบหน้าชินอ๋องเดี๋ยวแดง เดี๋ยวคล้ำ จนใบหน้าหล่อเหลาไม่น่ามอง บรรยากาศพลันเย็นยะเยือก ก็อยากไปสะกิดเตือนคุณหนูผู้นั้นยิ่งนัก 

หึหึ

ประเสริฐแท้!!! 

" เรื่องด่วนพ่ะย่ะค่ะ"

ยังไม่ทันที่พระองค์จะได้ระบายโทสะเสียงทหารองครักษ์ด้านนอกก็ขัดขึ้นเสียก่อน

"เข้ามา" 

"ทหารจากจวนรองแม่ทัพจ้าว ได้รับคำสั่งตรงจากท่านรองแม่ทัพแจ้งมาว่า คุณชายน้อยจ้าวอวิ๋นซานถูกแม่นมของอดีตฮูหยินรองลักพาตัวออกจากจวน พ่ะย่ะค่ะ"

" อะไรนะ! ซานเอ๋อ ถูกลักพาตัวอย่างนั้นหรือ"

"บัดซบ! มันกล้าแตะต้องหลานของเปิ่นหวาง ช่างไม่กลัวตายเสียจริง"

" ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง"

" ทหารที่ติดตามไปพบเพียงแม่นมที่ยอมปลิดชีพตนเองหนีโทษแต่ไม่ยอมเอ่ยปากว่านำคุณชายน้อยไปซ่อนที่ใดพ่ะย่ะค่ะ ท่านรองแม่ทัพจึงแจ้งท่านอ๋องให้ช่วยออกตามหาพ่ะย่ะค่ะ" 

" ระยำ!  ส่งองครักษ์ฝีมือดีตามหา ซานเอ๋อ แม้ต้องพลิกแผ่นดินหยวนก็ต้องหาหลานของเปิ่นหวางให้เจอ"

" รับทราบพ่ะย่ะค่ะ"

จ้าวอวิ๋นซาน บุตรชายของอดีตองค์หญิงแคว้นหยวน หยางอู่เซิน น้องน้อยที่เกิดจากสนมของอดีตฮ่องเต้ที่ชินอ๋องเอ็นดูที่สุด ยอมละทิ้งยศถาบรรดาศักดิ์เพื่อใช้ชีวิตกับคนรัก รองแม่ทัพจ้าวเสิ่นเทียน สหายและลูกน้องคนสนิทของชินอ๋องแต่งเข้าจวนสกุลจ้าว แต่หนึ่งปีให้หลังจำเป็นต้องแต่งฮูหยินรองจากตระกูลซูเข้าจวนเพราะเสียรู้เล่ห์เหลี่ยมของ ซูเหม่ยชิง คุณหนูรองตระกูลซู ที่วางยาปลุกกำหนัดจนต้องรับผิดชอบแต่งเข้าเป็นฮูหยินรอง แต่เพราะรักมั่นในตัวฮูหยินเอก รองแม่ทัพเสิ่นเทียนก็มิเคยร่วมหอกับฮูหยินรองเลยตั้งแต่แต่งนางเข้าจวน จึงเป็นเหตุให้นางคบชู้กับบ่าวในจวน จนโดนขับจากตระกูลจ้าว นางอับอาย จนปลิดชีพตนเอง สร้างความแค้นใจให้หลายๆ คน ซึ่งรวมถึงแม่นมของนางที่เลี้ยงนางมาดุจบุตรของตนเอง