“ท่านพี่กลับไปก่อนเถอะ… ข้าอยากเล่นน้ำต่อสักพัก… ” อารมณ์ที่ยังค้าง ทำให้ซูเจียวยังรู้สึกงุ่นง่านไม่หาย “งั้นข้าจะรอ… ” “ไม่ต้อง… เดี๋ยวข้าตามกลับไป” ซูเจียวรีบกล่าว… ทำให้สามีของนางต้องกลับไปก่อนเพราะรู้สึกหนาวเหมือนจะเป็นไข้ อาจเป็นเพราะว่าเขาใช้ร่างกายทำงานอยู่ท่ามกลางแสงแดดร้อนมาทั้งวัน ครั้นเมื่อมาเจอกับน้ำเย็นร่างกายจึงปรับตัวไม่ทัน ซูเจียวมองส่งจนร่างของสามีลับไปจากสายตา… และตอนที่นางขยับกายลุกขึ้นมานั่งคุกเข่า จู่ๆ ร่างสูงใหญ่กำยำก็พุ่งออกมาจากพงหญ้าที่ซุ่มดูอยู่ข้างหลัง “อ๊ะ… ” ซูเจียวสะดุ้งเมื่อโดนจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว… ครั้นเมื่อเหลียวกลับมามอง นางก็ต้องตกใจเมื่อแทบช็อกเมื่อพบว่าชายที่กำลังจับลำเอ็นยาวใหญ่แทงเข้าใส่รูสวาทของนางอย่างแรงนั้นคือลี่ถังพ่อสามี “ท่านพ่อ… อ๊ะ… อ๊ายยยยย… ” ซูเจียวสะดุ้ง นางร้องอุทาน ก่อนที่เสียงตกใจนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงของความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่เมื่อลี่ถังเอามือรวบสะโพกของนางแล้วโก่งเอวแทงลำเอ็นรัวเข้าใส่เป็นจังหวะ “อ๊ายยย… อ๊า… อ๊า… อ๊า… ” ซูเจียวเพิ่งอารมณ์ค้างมาจากสามีของนาง… ร้องครวญครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน
View Moreดูดนมสองข้างสลับไปมาอย่างกระหาย พร้อมกับโยกเอวอัดลำเนื้อแทงเสยเข้าใส่รูสวาทของสะใภ้ ง่ามขาถ่างอ้าออกรับลำเนื้อยาวใหญ่แทงรัวเข้าใส่จนน้ำกามแตกทะลักออกมาในที่สุด“อ๊ะ… อ๊าคคค… ”ลี่ถังคำรามเสียงต่ำในลำคอ…หัวเอ็นสีม่วงถอกบานสะบัดควง ฟาดลำกระตุกสั่นปลดปล่อยน้ำกามสีขาวข้นออกมาจนล้นคารู“อ๊า… ซี้ดดดดดด… ”ซูเจียวหลับตาพริ้ม…โดนกระเด้าจนกลีบสวาทขมิบตอดไม่หยุด บีบรัดลำเนื้อมหึมาของลี่ถังที่ยังเสียบคาเต็มลำเต็มรู หลั่งจากกลั่นน้ำกามออกมาสุดแรงรีดเคล้น“พ่อเถอะท่านพ่อ… ”ซูเจียวพูดไม่ทันขาดคำก็ได้ยินเสียงของลี่หมิงดังอยู่ที่หน้าบ้าน“ข้ากลับมาแล้ว… ”“ว้าย… ”ซูเจียวรีบเอามือผลักอกของพ่อสามี…ลี่ถังก้มลงคว้ากางเกงขึ้นมาสวม ขณะซูเจียวกำลังจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางเพราะกลัวจะทิ้งหลักฐานเอาไว้ให้สามีของนางสงสัย“ข้ากลับมาแล้ว… ”ลี่หมิงเดินเข้ามาในครัว…เป็นจังหวะเดียวกับลี่ถังรีบก้าวยาวๆ ออกไปทางประตูหลังบ้าน“ได้แล้ว… เต้าหู้ที่เจ้าอยากได้”ลี่หมิงวางห่อเต้าหู้ลงบนโต๊ะ“ขอบใจท่านพี่… ”ซูเจียวทำทีเป็นจับเต้าหู้ ทั้งที่ใจยังเต้นรัว กลีบสวาทยังขมิบหนุบๆ ไม่หาย นางรู้สึกได้ว่ายังมีน้ำกามบางส่ว
อวดลำคอระหงและหัวไหล่กลมกลึง ทรวงอกมหึมาผุดเด้งออกมาอวดความอะร้าอร่าม เต้านมของสะใภ้ใหญ่มากจนล้นออกมาที่สองข้างลำตัวลี่ถังทนมองไม่ไหว…รีบสอดมือเข้ามาระหว่างซอกแขนทั้งสองข้างของนาง ตะล่อมเต้าเนื้อหนุ่มนุ่ม บีบขยำอย่างกระหายจนเนื้อขาวๆ ปลิ้นออกมาจากซอกนิ้วมือหยาบใหญ่“อ๊า… ซี้ดดด… ขะ… ข้าเสียว… ”ซูเจียวสะอื้นคราง…บิดตัวไปมา ทำท่าเหมือนจะทนรับของใหญ่ไม่ไหว แต่นางกลับแอ่นสะโพกเสยสู้จนง่ามก้นชนกับท้องแน่นไปด้วยลอนกล้ามของลี่ถัง โก่งเอวฝังแท่งหยกแห่งความเป็นชายเติมเต็มเข้าใส่รูสวาทของนางอย่างเมามัน“อู้ววว… ร่อนสู้ขนาดนี้เห็นทีว่าข้าต้องจัดให้หนักๆ”ลี่ถังโถมกายเข้าใส่จนโต๊ะเขยื้อนไปชนกับผนังเสียงชามใบหนึ่งตกลงมาแตกกระจาย แต่ก็ไม่ได้ทำให้จังหวะกระเด้าของพ่อสามีจอมหื่นสะดุดลงแต่อย่างใด “อู้ววว… ข้ามันเอ็นสุดๆ… ”ลี่ถังยังกระเด้าไม่หยุด และดูเหมือนว่ามันยิ่งทำให้ซูเจียวรู้สึกมีอารมณ์ไปกับเขาด้วยตอนนี้นางได้รู้แล้วว่าการแอบลักลอบเอากันในสถานที่ซึ่งมีความท้าทายเพราะไม่ใช่ห้องนอนลับหูลับตาคน จะยิ่งทำให้นางรู้สึกตื่นเต้นและมีอารมณ์จนอธิบายไม่ถูก“ซี้ด… เร่งเถอะค่ะท่านพ่อ… อ๊า… อ๊า… อ๊า…
“ข้าจะรีบไป งั้นเจ้าทำอย่างอื่นไปก่อนนะ… ”ลี่หมิงบอกแล้วรีบออกไปจากบ้าน“อันที่จริงไม่ต้องก็ได้… อะไรข้าก็กินได้”ลี่ถังรู้สึกเกรงใจจึงรีบแทรกขึ้น“ไม่เป็นไรค่ะท่านพ่อ… ท่านพี่เคยพูดไว้นานแล้วว่าอยากให้ท่านพ่อได้ลิ้มรสฝีมือของข้า นานๆ ท่านพ่อจะมาเยี่ยมบ้านขออย่าได้เกรงใจ… ”ซูเจียวกล่าวแล้วเดินไปที่เตาฟืน…คว้าซีอิ๊วมาเทลงถ้วยคลุกเคล้ากับวัตถุดิบสำหรับทำไส้ยัดเต้าหู้ จากนั้นขยับมาที่ถาดคว่ำจานเอื้อมคว้าผ้ามาเช็ดถ้วยจานโดยหารู้ไม่ว่าลี่ถังกำลังแอบจ้องมองก้นกลมกลึงของนางด้วยแววตากลัดมัน“ขอให้ข้าช่วยตรวจดูอาการของเจ้าโดยละเอียดได้ไหม… ”ลี่ถังขยับเข้ามาจนใกล้“ได้ค่ะท่านพ่อ… ”ซูเจียวรู้สึกตื่นเต้น“ข้าขอตรวจด้วยการฝังเสียงหายใจ”“ค่ะ… ”ซูเจียวตอบ…ก่อนที่นางจะตกใจเมื่อพ่อสามีโน้มกายเข้ามาเอาใบหูแนบกับทรวงอกของนาง เพื่อฟังเสียงหายใจตามที่เขาบอก“อุ๊ย… ท่านพ่อ”ซูเจียวตกใจ…“เจ้าไม่ต้องตกใจมันคือวิธีการตรวจซึ่งทำได้หลายวิธี เช่นการมองด้วยตา การดม การฟังและถามซักถามอาการ รวมถึงการจับชีพจร… ”“ค่ะท่านพ่อ… แล้วรู้หรือยังว่าข้าเป็นอะไร”ซูเจียวออกอาการประหม่าเกร็ง“อาการของเจ้ามิใช่การเจ็
“อย่าเพิ่งด่วนสรุปว่าตัวเองไม่เป็นอะไร บางทีเจ้าอาจจะมีอาการป่วยแอบแฝงอยู่ก็ได้ วันมะรืนพ่อข้าจะมาเยี่ยม จะให้ท่านพ่อข้าช่วยตรวจดูอาการให้… ”ลี่หมิงเอ่ยถึงบิดา…เขามีนามว่า ‘ลี่ถัง’ เป็นชายรูปร่างสูงใหญ่วัยห้าสิบปีที่มีวิชาความรู้ทางการแพทย์แผนโบราณ และยังชำนาญในการนวดที่เรียกว่า ‘ทุยหนา’คือการนวดแบบดั้งเดิมของจีนซึ่งเน้นการกด คลึง ดีด บีบไปตามเส้นลมปราณเพื่อช่วยเพิ่มการไหลเวียนของโลหิตในร่างกาย ลดอาการโลหิตคั่ง โลหิตหนืดที่เป็นต้นเหตุของความไม่สบายทั้งปวง“ดีจัง ข้าเพิ่งรู้ว่าท่านพ่อของท่านพี่มีความรู้เรื่องการนวด… ”“ใช่แล้ว… ท่านพ่อของข้านอกจากจะมีความรู้เรื่องนวดก็ยังเชี่ยวชาญในเรื่องสมุนไพรรักษาโรค งั้นช่วงนี้เจ้าต้องพักผ่อนให้มากๆ งานอะไรที่ต้องออกแรงเยอะทิ้งไว้ให้เป็นหน้าที่ของข้าจัดการเอง… ”ลี่หมิงกล่าวด้วยความรักและห่วงใยภรรยา…ตั้งแต่อยู่กันมาปีกว่าเขาไม่เคยใช้ให้นางต้องทำงานหนัก หน้าที่ของซูเจียวคือการดูแลงานบ้านและทำอาหารส่วนงานในไร่ในสวนนั้นลี่หมิงเป็นคนรับผิดชอบเองทุกอย่าง เรียกว่าแทบจะไม่ให้ซูเจียวออกมาโดนแดดโดนลมเลยก็ว่าได้“เข้านอนเถอะ… น้ำค้างตกใส่หัวเดี๋ยวเจ้าจะ
พ่-อ-ส-า-มี อย่าได้ปรานีข้านวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้นผู้เขียนกาสะลองทองคำ / เฉ่าฟ่านไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือหรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้นนิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้นไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคลและสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนาอ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ……….นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนาทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรงท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง*เราเตือนท่านแล้ว*บางช่วงบางตอนของเนื้อหา“ท่านพี่กลับไปก่อนเถอะ… ข้าอยากเล่นน้ำต่อสักพัก… ”อารมณ์ที่ยังค้าง ทำให้ซูเจียวยังรู้สึกงุ่นง่านไม่หาย“งั้นข้าจะรอ… ”“ไม่ต้อง… เดี๋ยวข้าตามกลับไป”ซูเจียวรีบกล่าว…ทำให้สามีของนางต้องกลับไปก่อนเพราะรู้สึกหนาวเหมือนจะเป็นไข้ อาจเป็นเพราะว่าเขาใช้ร่างกายทำงานอยู่ท่ามกลางแสงแดดร้อนมาทั้งวัน ครั้นเมื่อมาเจอกับน้ำเย็นร่างกายจึงปรับตัวไม่ทันซูเจียวมองส่งจนร่างของสามีลับไปจากสายตา…และตอนที่นางขยับ
พ่-อ-ส-า-มี อย่าได้ปรานีข้านวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้นผู้เขียนกาสะลองทองคำ / เฉ่าฟ่านไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือหรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้นนิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้นไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคลและสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนาอ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ……….นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนาทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรงท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง*เราเตือนท่านแล้ว*บางช่วงบางตอนของเนื้อหา“ท่านพี่กลับไปก่อนเถอะ… ข้าอยากเล่นน้ำต่อสักพัก… ”อารมณ์ที่ยังค้าง ทำให้ซูเจียวยังรู้สึกงุ่นง่านไม่หาย“งั้นข้าจะรอ… ”“ไม่ต้อง… เดี๋ยวข้าตามกลับไป”ซูเจียวรีบกล่าว…ทำให้สามีของนางต้องกลับไปก่อนเพราะรู้สึกหนาวเหมือนจะเป็นไข้ อาจเป็นเพราะว่าเขาใช้ร่างกายทำงานอยู่ท่ามกลางแสงแดดร้อนมาทั้งวัน ครั้นเมื่อมาเจอกับน้ำเย็นร่างกายจึงปรับตัวไม่ทันซูเจียวมองส่งจนร่างของสามีลับไปจากสายตา…และตอนที่นางขยับ...
Comments