ตอนที่แปด หาความสุข

"ฉันเจ็บ..ไอ้บ้า" หญิงสาวเจ็บไปทั้งตัวด้วยการกระทำของคนเอาแต่ใจเนื้อตัวของเธอแดงไปด้วยแรงกระชากของเขาจึงสบถต่อว่าอย่างเหลืออด

"ด่าผมอีกสิแล้วพรุ่งนี้คุณจะได้เดินไม่ได้"

"อื้มมม..." ว่าจบก็บดจูบร่างบางเปลือยเปล่าส่งลิ้นร้ายตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากหญิงสาวพักใหญ่และรีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างเร่งรีบก่อนจะเริ่มสอดใส่แท่งร้อนที่พร้อมกับศึกรักเต็มที่แล้วไปที่ร่องสวาทของหญิงสาวอย่างรุนแรง

"ฉัน.. เจ็บ.. อื้อ.. อ๊ายย.. " สาวเจ้ารู้สึดระบมไปทั้งตัวเมื่อคนตัวโตถาโถมแรงกระแทกเธอจนตัวโยนทั้งยังขบกัดเต้างามเธอเล่นจนเป็นรอยแดงไปทั่ว

"อ..อ่าสส..อืมม..." ชายหนุ่มที่กำลังมัวเมากับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านไม่ได้สนใจเสียงร้องค้านของคนตัวเล็กใต้ร่างแม้สักนิดยังคงใช้ร่างกายของเธอเป็นที่ระบายอารมณ์อย่างไร้ซึ่งความนุ่มนวลพักใหญ่จนเสร็จสมแตะขอบสวรรค์

"ปากก็ว่าขยักแขยงแต่เสียงหวานของคุณครางไม่หยุดเลยนะครับ" เมื่อบทสวาทสงบชายหนุ่มก็ล้มตัวนอนกอดก่ายร่างบางที่นอนน้ำตาไหลอยู่เงียบๆทั้งเอ่ยเย้าหยอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงระรื่น

"หยุดพูดไปเลย...ฉันอยากรู้ว่าคุณจะปล่อยฉันกลับบ้านเมื่อไร" ใบหน้านวลหันมามองค้อนชายหนุ่มทีาเขารู้ทั้งรู้ว่าเสียงที่เธอร้องคือความทรมานเขายังกล้าพูดหาว่าเธอมีความสุขน้ำเสียงระรื่นได้

"ไม่รู้สิอยู่ที่นี่สักเดือนเป็นไง.. หืม" แพทริคเอ่ยด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

"ฉันอยากกลับบ้าน..." สิ้นเสียงของชายหนุ่มหญิงสาวก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมน้ำตาที่ไหลรินลงมาอีกรอบที่เธอรู้ชะตาว่าไม่ได้อยู่กับเขาแค่วันสองวัน

"กลับช้ากลับเร็วอยู่ที่ว่าคุณจะทำให้ผมพอใจได้แค่ไหน" ว่าจบมือหนาก็ก่อยก่ายบีบคลึงเต้างามเล่นอีกรอบเหมือนว่าตอนนี้เขาจะติดใจร่างกายของเธอไปแล้วเพราะมันดูจะเย้ายวนเขาไปทุกส่วนจนไม่เคยรู้สึกเบื่อ

"หยุดนะ..ฉันอยากพักผ่อน" แพงขวัญหันมองหน้าชายหนุ่มเธอเอ่ยกับปรามเขาเสียงแข็งเพราะร่างกายเธอตอนนี้ต้องการที่จะพักผ่อน

"ขอผมมีความสุขอีกสักนิดแล้วจะปล่อยคุณพักแล้วกัน" แพทริคไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอดใจที่จะไม่มีรอบสองกับการทำกิจกรรมสวาทบนร่างกายเธอยิ่งใกล้เธอเท่าไรไฟสวาทในตัวของเขาก็ยิ่งพุ่งพล่านอย่างควบคุมไม่ได้ทุกทีไป

"อื้อ.." และแล้วร่างบางก็ถูกอุ้มให้นั่งบนตักแขนเรียวของหญิงสาวทั้งสองถูกจับให้คล้องอยู่กับคอของเขาก่อนที่เขาจะสอดแขนแกร่งกับข้อพับขาเธอทั้งสองยกขึ้นพร้อมสอดใส่แท่งร้อนเข้าไปในร่องสวาทอีกครั้ง

"อือ..อื้มม .." ชายหนุ่มค่อยๆชันเข่าขึ้นก่อนจะบดกระแทกแท่งร้อนกับร่องสวาทจนสาวเจ้าบิดเกร็งด้วยความเสียวและฟุบหน้าลงกับอกแกร่งปิดปากไม่ยอมให้เสียงหวานเล็ดลอดออกมาด้วยกลัวว่าเขาจะล้อเลียนเธอเล่น

"อ.. อื้มม.." แพทริคเงยหหน้าหลับตาปี๋สบถในลำคอด้วยความเสียวซ่านขณะรัวสะโพกเพราะช่องทางรักของหญิงสาวบีบรัดตอดแท่งร้อนของเขาจนปวดหนึบ

"ฉ..ฉันไม่ไหว" เมื่อเห็นร่างบางเริ่มตัวอ่อนด้วยความล้าชายหนุ่มจึงวางเธอกับฟูกนอนให้เธอได้พักครู่หนึ่งหลังจากนั้นจึงเริ่มพลิกร่างบางให้หันกลับหลังยกสะโพกมนของเธอให้สอดประสานกับแท่งร้อนขอเขาในขณะที่นั่งคุกเข่าและเริ่มบรรเลงเพลงสวาทระรัวอีกรอบ

"อื้อ..อ๊ายย"  ร่างบางที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อตอนนี้ไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตามือเรียวจิกหมอนแทบขาดเพราะรู้สึกกระสันในบทสวาทที่ชายหนุ่มมอบให้ไม่นานนักร่างบางก็บิดเร่าและร้องครางอย่างลืมอายเพราะชิงแตะขอบสวรรค์ไปก่อนชายหนุ่ม

"อืม.. อ.. อ้าสส.." พอเห็นเช่นนั้นคนตัวโตก็เร่งกระแทกสะโพกมนจนแตะขอบสวรรค์ตามหญิงสาวไปและฟุบลงกับร่างบางก่อนจะหลับตามกันไปด้วยความเพลีย

สามวันต่อมา

"สวัสดีค่ะฉันใบหม่อนยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" มนัญชนกเข้ามารอคามินในห้องทำงานของเขาตั้งแต่ก่อนเวลานัดครึ่งชั่วโมงจนตอนนี้เธอก็ได้เจอกับเขาแล้วหญิงสาวรีบลุกยืนแนะนำตัวกับชายร่างสูงที่ใส่สูทสีเทาเดินสง่าเข้ามาในห้องรอยยิ้มที่เป็นมิตรของเขาทำให้เธอลดอาการประหม่าไปไม่น้อย

"เช่นกันครับ...เชิญนั่งเลยครับคุณอยากทำอาหารแบบไหนเหรอครับผมจะได้เลือกเชฟสอนได้ถูก" คามินเข้าห้องมาได้เขาก็เริ่มคุยกับหญิงสาวถึงประเด็นที่เธอมาที่นี่ทันทีเพราะเขานั้นมีประชุมต่อในอีกชั่วโมงข้างหน้า

"อาหารไทยแล้วก็พวกขนมหวานน่ะค่ะ"

ก๊อกๆๆ

ทั้งสองหยุดชะงักการพูดคุยเมื่อมีเสียงเคาะประตูจากข้างนอกดังขึ้น

"เข้ามาได้ครับ" คามินรีบให้คนข้างนอกเข้ามาเพราะรู้ว่าการที่มีคนมาเคาะประตูแบบนี้คงมีเรื่องด่วนไม่อย่างนั้นคงจะต่อสายเข้ามาในห้องของเขาก่อน

"ท่านประธานคะตอนนี้ที่โรงครัวเกิดไฟไหม้หนักเลยค่ะ"

"อะไรนะ"

ครู่ต่อมา

"....."  ใบหม่อนลงมาดูสถานการณ์พร้อมคามินเธอเห็นว่าการจะเรียนทำอาหารของเธอคงต้องชะงักเสียแล้วเพราะตอนนี้ครัวของโรงแรมดันมาเกิดไฟไหม้หนัก

"นี่รถดับเพลิงยังมาไม่ถึงอีกหรือไง" คามินยืนดูสถานการณ์ด้วยสีหน้าตึงเครียดก่อนจะหันไปถามเชฟหนุ่มด้วยอาการร้อนใจเพราะไม่คิดว่ารถดับเพลิงจะมาช้าขนาดนี้

"เดี๋ยวผมขับรถออกไปดูให้ครับ"

"ผมไปด้วย...คุณหม่อนไปหลบในที่ปลอดภัยก่อนนะครับ"

"ค่ะ" 

คามินและเชฟหนุ่มต้องขับรถออกไปดูรถดับเพลิงด้วยตนเองเพราะคงรอต่อไปแบบนี้ไม่ไหว

"เห็นหลานฉันบ้างไหมคะเด็กผู้ชายที่ใส่ชุดสีแดงค่ะประมาณสามสี่ขวบ"

"ไม่เห็นเลยนะคะ" หญิงชราที่สวมเครื่องเพชรแทบจะทั้งตัวรีบเร่งเดินถามหาหลานชายจากคนที่อยู่หน้าโรงแรมไปทั่วแต่ก็เหมือนจะไม่ได้คำตอบอะไร

"ผมเห็นครับเด็กที่ใส่ชุดเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวสีแดงมาวิ่งเล่นแถวหน้าห้องครัวผมเลยให้เค้าไปนั่งรอที่ห้องแล้วผมก็ออกมาจะให้ประชาสัมพันธ์ประกาศหาผู้ปกครองแต่ก็เกิดเพลิงโหมขึ้นมาซะก่อน" 

"อะไรนะ..." และแล้วเหมือนความหวังที่จะหลานเจอจะมีมากขึ้นเมื่อมีพนักงานเสริฟหนุ่มบอกกับเธอว่าเห็นเด็กลักษณะอย่างที่หญิงชราถามหาแต่แล้วก็ต้องเข่าทรุดเมื่อรู้ว่าเด็กคนนั้นน่าจะอยู่ในกองเพลิงด้านใน

"อย่าเข้าไปครับมันอันตราย"

"แต่หลานฉันอยู่ในนั้นทั้งคนนะ..ฮือๆๆ...ปล่อย.." หญิงชราพยายามจะวิ่งเข้าไปแต่ก็ถูกทุกคนห้ามเอาไว้ก่อนเพราะรู้ว่าหากปล่อยเธอเข้าไปเธอคงไม่รอดแน่

"เด็กอยู่ตรงไหนคะ"  ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของมนัญชนกเธอเลยตัดสินใจที่จะเข้าไปช่วยเด็กคนนั้นด้วยตัวเองเพราะพอรู้วิธีเอาตัวรอดจากกองไฟนี้มาบ้าง

"ในห้องครัวมุมขวาครับ"

"เดี๋ยวฉันจะพาเค้าออกมาคุณรออยู่ตรงนี้นะคะ"

"คุณครับคุณ"

มนัญชนกรีบถอดเสื้อคลุมของเธอชุบน้ำและวิ่งเข้าไปด้านในห้องครัวอย่างรวดเร็วจนคนที่จะห้ามก็รั้งเธอเอาไว้ไม่ทัน

ถัดจากที่หญิงสาววิ่งเข้าไปได้ไม่นานตอนนี้รถดับเพลิงก็มาถึงที่โรงแรม