ตอนที่เจ็ด มาทำอะไรกันแน่

หลังจากที่แพทริคและพงษ์พัฒน์ชวนกันคุยเรื่องธุรกิจสองสาวเลยชวนกันออกมานั่งเล่นด้านนอกและคุยกันตามประสาสาวๆ

"คุณแพงนี่สวยน่ารักเหมือนที่พี่ชายฉันพูดให้ฟังเลยนะคะ"  มนัญชนกอดชมหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ว่าเธอดูสวยสง่าแบบที่พี่ชายเธอเล่าให้ฟังจริงๆ

"ขอบคุณค่ะ" แพงขวัญยิ้มอ่อนนับว่ายังดีที่แพทริคไม่พูดเรื่องที่ไม่สมควรพูดกับน้องสาวของเขา

"ตอนที่พี่ชายฉันทำงานเค้าอาจจะมีการดุคุณแพงบ้างอย่าถือสาเค้าเลยนะคะ" มนัญชนกรู้ดีว่าคนที่ทำงานกับพี่ชายของเธอต้องเจอกับอะไรเพราะพี่ชายเธอค่อนข้างเป็นคนที่จริงจังกับการทำงานมาก

"นี่ถึงกับต้องบอกกันไว้ก่อนเลยใช่ไหมคะ" 

"คนอื่นที่ทำงานกับพี่ชายฉันส่วนมากพี่แพทจะถูกมองว่าบ้าอำนาจแต่เค้าเป็นคนที่จริงจังกับการทำงานเท่านั้นเองค่ะเพียงแค่อยากให้ทุกอย่างออกมาดี"

"แล้วคุณหม่อนล่ะคะโดนดุบ้างหรือเปล่า" 

"ประจำเลยค่ะ" สาวเจ้าแอบกระซิบเบาๆ

"โห.. อย่างนี้แพงต้องเตรียมใจไว้เลยใช่ไหมคะ"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะคุณแพงเป็นคนเก่งนี่คะเรียนยังได้เกียรตินิยมเลยต่างจากฉันที่กว่าจะเรียนจบได้หนักหนาเอาการอยู่ค่ะ"

"แล้วคุณหม่อนชอบทำอาหารทำไมเรียนบริหารล่ะคะ"

"ต้องช่วยพี่แพทกับคุณพ่อน่ะค่ะ...แต่พี่แพทบอกว่าจะให้หม่อนเรียนรู้การบริหารจากการทำงานสักอีกปีสองปีก็จะเปิดกิจการที่หม่อนอยากจะทำให้"

"เดาไม่ปผิดคงเป็นกิจการอาหารใช่ไหมคะ"

"ใช่ค่ะ...ฉันฝันว่าอยากจะเปิดร้านอาหารหรือไม่ก็ร้านขนมหวานเล็กๆค่ะ" 

"ฉันจะรอชิมอาหารร้านคุณหม่อนนะคะ" แพงขวัญคุยกับมนัญชนกได้ไม่นานก็รู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวมีความขี้เกรงใจและเรียบร้อยขนาดไหนต่างจากคนเป็นพี่ชายที่ดุเป็นหมาบ้าจ้องจะกัดเธออยู่ตลอดเวลา

"ยินดีเลยค่ะ...ว่าแต่แฟนคุณแพงสะดวกที่จะให้หม่อนไปเรียนกับเชฟของเค้าใช่ไหมคะ" มนัญชนกต้องเอ่ยถามแพงขวัญไว้ก่อนเพราะเธอกลัวว่าหากการอยากเรียนทำอาหารของเธอทำให้คนอื่นต้องยุ่งยากเธอก็ไม่อยากรบกวน

"น่าจะสะดวกนะคะคุณหม่อนไม่ต้องเกรงใจอยากเรียนอะไรก็บอกพี่มินได้เลยค่ะหรือจะให้พี่มินสอนก็ได้นะคะรายนั้นก็ชอบทำอาหารเป็นชีวิตจิตใจเหมือนกัน"

"ค่ะ.. ขอบคุณนะคะ"  มนัญชนกพยักหน้าด้วยรอยยิ้มรู้แบบนี้เธอก็ค่อยโล่งใจหน่อย

20.30 น.

  ตกดึกแพงขวัญมานั่งเล่นที่ริมสระน้ำเธอกำลังคิดถึงวันข้างหน้าอีกไม่กี่วันที่เธอจะต้องไปทำงานกับแพทริคแล้วก็ไม่รู้ได้เลยว่าเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้างแต่เธอก็เตรียมแผนป้องกันตัวเอาไว้แล้วหากเขายังคิดจะทำล่วงเกินเธออีกเขาก็ต้องมีเจ็บตัวบ้างเหมือนกัน

  ทางด้านแพทริคตอนนี้ก็นั่งดื่มให้กับแผนการที่ดูจะราบรื่นเข้าทางของเขาไปเสียทุกอย่างการที่เขาพาหญิงสาวไปญี่ปุ่นครั้งนี้ยังไงเขาก็จะทำให้เธอเลิกกับคามินและยอมตกลงแต่งงานกับเขาให้ได้เพราะหลังจากที่หญิงสาวแต่งงานกับเขาแล้วนั้นเธอก็จะเป็นเหยื่อชิ้นดีที่จะทำให้เขาได้แก้แค้นพงษ์พัฒน์

 อาทิตย์ต่อมา

กว่าแพทริคกับแพงขวัญจะเดินทางมาถึงที่พักก็เล่นเอาเพลียกับการเดินทางเหมือนกันแล้วแพงขวัญก็ดูจะอารมณ์เสียมากๆด้วยที่รู้ว่าจะต้องมาพักบ้านพักเดียวกับแพทริคสองต่อสองผิดจากคราแรกที่ชายหนุ่มคุยกับพ่อเธอเอาไว้ว่าคนที่มาทำงานจะแยกพักชายหญิงคนละหลัง

 บ้านพักของทั้งสองเป็นบ้านแบบญี่ปุ่นแบบโบราณหลังไม่ใหญ่มากนักแต่ภายในมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันตั้งอยู่ในเมืองอุเอดะที่ค่อนข้างสงบผู้คนไม่พลุกพล่านเท่าไร

"ฉันถามจริงๆมาที่นี่คุณมาทำงานจริงหรือเปล่า" เมื่อเข้ามานั่งพักในบ้านได้แพงขวัญก็เอ่ยถามแพทริคตามตรงเพราะคาใจตั้งแต่เขาไม่มีคนติดตามมาบ้างเลยทั้งที่บอกว่าจะมาทำงาน

"แค่อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศกับคุณก็เท่านั้น" ดวงตาคมมองหญิงสาวอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

"หึ่..." ร่างบางรีบลากกระเป๋าหมายจะออกไปจากบ้านทันทีในเมื่อเขาไม่ได้มาทำงานตามที่บอกกับพ่อเธอเอาไว้เธอก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ

"อย่าลืมว่าบริษัทพ่อคุณจะเป็นยังไงถ้าผมไม่พอใจ" มือหนารวบร่างบางเอาไว้ในอ้อมอกก่อนจะย้ำถึงอำนาจในมือของเขาว่าสามารถทำอะไรได้บ้างหากว่าเขาไม่พอใจ

เพี๊ยะ...  แพงขวัญอดกลั้นความโมโหไม่ได้จึงยกมือเรียวฟาดไปที่แก้มสากของชายหนุ่มจนหน้าของเขาเห่อขึ้นรอยแดงขึ้นมาทันที

"ปล่อย...จะทำอะไร"  แพทริคกัดฟันกรอดก่อนจะกระชากร่างบางเข้ามาในห้องโทษฐานที่เธอกล้าทำเขาเจ็บ

"ผมอุตส่าห์พาคุณมาถึงที่นี่คงไม่ได้มานั่งมองตาเฉยๆหรอกนะ..คุณก็คงจะติดใจรสสัมผัสของผมไม่น้อยไม่อย่างนั้นคงไม่มากับผมที่นี่ง่ายๆ" เขากอดร่างบางเอาไว้แน่นไม่ให้เธอดิ้นหนี

"ฉันไม่อยากให้พ่อฉันรู้สึกเสียหน้าต่างหากอย่าสำคัญตัวเองผิดไปหน่อยเลย..รสสัมผัสของคุณมันน่าขยักแขยงที่สุดรู้..อ..อื้มม.."  ว่าไม่ทันจบร่างบางก็ถูกกดลงกับฟูกนอนนุ่ม

"โอ้ยยย.. " มือเรียวควักรีบคว้าเครื่องช็อตไฟฟ้าที่พึ่งเอาออกจากกระเป๋าใหญ่มาใส่กระเป๋าเสื้อเมื่อลงเครื่องตอนนี้เธอไม่มีเวลาจะเปิดเครื่องจึงได้แต่ใช้ความแข็งแรงของมันฟาดไปที่หัวของชายหนุ่มก่อนที่จะรีบลุกหนีออกไป

"สมน้ำหน้า"

"จะฆ่าผมหรือไง" แพทริควิ่งกุมหัวตามหญิงสาวออกมาด้านนอกเขาก้าวไม่กี่ก้าวก็ประชิดตัวเธอแล้วอุ้มพาดบ่ากลับไปได้ดีที่ที่นี่คนไม่พลุกพล่านและบ้านพักที่เขาเลือกก็อยู่ในโซนที่เป็นส่วนตัวที่สุด

"ปล่อยยนะ.." แพงขวัญดีเดิ้นเป็นกุ้งเต้นหมายจะให้เขาปล่อยเธอลงแต่มีหรือคนที่กำลังโมโหด้วยความเจ็บเมื่อครู่จะปล่อยเธอง่ายๆ

คราแรกว่าจะแกล้งเธอเล่นนิดหน่อยแล้วปล่อยให้พักผ่อนแต่เมื่อสาวเจ้าพยศกับเขาเสียขนาดนี้คงต้องสั่งสอนให้รู้สำนึกเสียบ้าง

พลั้กก

"ว้าย.. " ร่างบางถูกเหวี่ยงมาบนฟูกนอนอย่างไม่ทันตั้งตัวก่อนจะถูกทาบทับด้วยร่างใหญ่

"พยศนักใช่ไหม"  มือหนาพยายามถอดเสื้อผ้าหญิงสาวอย่างเร่งมือ

"หยุด" มือเรียวปัดป้องเสื้อผ้าของตัวเองสุดฤทธิ์

แคว้กกก

"อ๊ายย.." เมื่อถอดดีๆไม่ได้ดั่งใจชายหนุ่มจึงรั้งกระชากเสื้อเชิ้ตของหญิงสาวจนขาดวิ่นและตามด้วยเสื้อผ้าชิ้นอื่นๆก็หลุดไปจากตัวหญิงสาวอย่างรวดเร็วด้วยแรงโมโหของชายหนุ่ม