ตอนที่ยี่สิบสอง คืนฝนตกหนัก

สองสาวคุยกันอยู่พักใหญ่ถึงแผนการที่มนัญชนกคิดเอาไว้มนัญชนกไม่ยอมให้แพทริครู้เรื่องว่าแพงขวัญอยู่ที่ไหนเพราะเธอเองก็อยากจะเห็นว่าพี่ชายเธอมานะที่จะตามหาแพงขวัญจริงๆหรือไม่โดยที่หลังจากนี้เธอกับคามินจะไม่บอกข้อมูลและไม่ช่วยเหลืออะไรแพทริคทั้งนั้น

“คุณแพงว่าดีหรือเปล่าคะ”

“ดีเหมือนกันค่ะถือซะว่าแพงเอาคืนแล้วกันนะคะ” แพงขวัญยิ้มอ่อนเห็นว่าวิธีแก้เผ็ดแพทริคที่มนัญชนกเสนอก็ดีเหมือนกันและเธอก็จะได้เห็นด้วยว่าเขาจะพยายามตามหาเธอได้ไวเท่าไร

“แต่ว่าถ้าพี่ชายหม่อนหาคุณแพงเจอแล้วหม่อนขอร้องนะคะอย่าหันหน้าหนีกันอีกเพื่อเจ้าตัวเล็กที่กำลังจะเกิดมา”

“ค่ะ”  แพงขวัญเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบตกลงกับมนัญชนกไป

หากเขารักเธอจริงและเธอเองก็รักเขา...มันก็ไม่ได้ยากที่เธอจะให้อภัยแต่หากมีโอกาสเอาคืนเขาบ้างเธอก็อยากจะทำเพื่อดัดนิสัยคนที่เจ้าแผนการให้เจ็บปวดเล่นดูบ้าง

 เย็นของวัน

"นี่ตามสูตรที่คุณมินเคยสอนฉันเลยนะคะ"   คามินกับมนัญชนกง่วนกันอยู่ในครัวเรื่องการทำอาหารเย็นส่วนแพงขวัญเธอนั่งเล่นอยู่ด้านนอกเพราะได้กลิ่นอาหารมากไม่ได้เดี๋ยวจะอาเจียนออกมาอีกตอนนี้เธอถูกกับอาหารจำพวกผลไม้เท่านั้น

"ผมมีสูตรอาหารอีกหลายอย่างเลยที่อยากสอนคุณ"  

"เหรอคะ"  

"แต่คุณต้องมาอยู่บ้านเดียวกับผมนะครับถึงจะยอมสอนต่อ"  ไม่ใช่เพียงคำพูดที่ดูจะจีบมนัญชนกตลอดเมื่ออยู่กันสองต่อสองแต่สายตาของคามินที่มองมนัญชนกหยาดเยิ้มแทบทุกวินาที

"ตลกอีกแล้วนะคะ"  สาวเจ้ามีอาการเขินกับเขาบ้างเล็กน้อยแต่ก็ยังคงเก็บอาการได้

"ผมพูดจริงนะครับ"

แพงขวัญที่กะว่าจะมาหยิบน้ำในห้องครัวแต่เธอก็ต้องชะงักเพราะได้ยินเรื่องที่ทังสองพูดคุยกันหญิงสาวแอบอมยิ้มเล็กน้อยเธอคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงสองคนนี้ก็ต้องกำลังจีบกันอยู่แน่นอนดูจากสายตาของคามินที่มองมนัญชนกแต่ละครั้งหวานจนไม่รู้จะหวานยังไงขนาดตอนคบกับเธอยังไม่เคยเห็นมีสายตาแบบนี้แม้แต่น้อย...

ตกดึก

ครื่นนนน..ซ่า

“นี่ไฟฉายค่ะ...เผื่อคืนนี้ไฟดับส่วนคุณหม่อนฉันเอาไปให้แล้วค่ะ” เกือบสี่ทุ่มกว่าแล้วจู่ๆก็เกิดฝนตกหนักแพงขวัญจึงรีบเอาไฟฉายมาให้คามินและมนัญชนกเพราะที่นี่ฝนตกทีไรไฟชอบดับทุกทีเมื่อเดินมาเคาะห้องคามินเอาไฟฉายมาให้เขาได้ก็เห็นแต่คามินชะเง้อไปที่ห้องของมนัญชนัญชนกเธอจึงรีบบอกว่าเธอเอาไฟฉายไปให้หญิงสาวที่ห้องเรียบร้อยแล้วคามินจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

“อ่อ..ขอบคุณครับ” คามินรู้ดังนั้นจึงสบายใจได้

“นานหรือยังคะเรื่องของพี่มินกับคุณหม่อน”  แพงขวัญยิ้มกริ่มก่อนจะถามคามินถึงเรื่องของทั้งสองตอนนี้เสียเลย

“เอ่อ..แพงดูออกเหรอ”  คามินก้อมหน้างุดยกมือเกาหัวเคอะเขินเล็กน้อย

“ค่ะ..คุณหม่อนเธอน่ารักดีนะคะแพงดีใจนะคะที่พี่มินจะรักกับเธอ”  แพงขวัญรู้ว่ามนัญชนกเป็นคนนิสัยดีน่ารักแถมเธอก็เหมาะสมกับคามินทุกอย่างดีแล้วที่สองคนจะรักกัน

“..ตอนนี้พี่อยู่ในช่วงทำคะแนน..”  คามินเอ่ยบอกกับแพงขวัญไปตามตรงว่าตอนนี้เป็นเขาเสียมากกว่าที่ตามเข้าหาอีกฝ่าย

“สู้นะคะ”  

“ขอบคุณครับ”  

วันต่อมา

   เย็นของอีกวันตอนนี้คามินและมนัญชนกต้องขอตัวแพงขวัญกลับหลังจากเสร็จธุระที่ต้องการตอนนี้ทั้งสองขับรถออกมาไกลจากบ้านของแพงขวัญมากแล้วจู่ๆฝนก็เกิดตกลงมาอย่างหนักทั้งที่ก่อนหน้านี้ฟ้ายังสว่าง

"ฝนทำไมมาตกตอนนี้คะเนี่ย"   มนัญชนกสีหน้าไม่คต่อยดีนักเมื่อจู่ๆฝนก็เกิดตกลงมาจึงทำให้คามินขับรถได้ช้าลงจนเธอกลัวว่าจะไปถึงสนามบินไม่ทัน

"นั่นสิ..อ..อ้าว"  โชคร้ายซ้ำสองเพราะตอนนี้ไม่ใช่เพียงแค่ฝนตกหนักมาเพียงอย่างเดียวแต่รถที่กำลังขับก็ดันมาดับกลางทางเสียอย่างนั้น

"รถเป็นอะไรคะ"

"ผมไม่ทันดูว่าน้ำมันจะหมด"

"เราโทรหาเจ้าของรถเช่าให้เค้ามาช่วยได้หรือเปล่าคะฉันกลัวจะตกเครื่อง"   หญิงสาวเอ่ยด้วยสีหน้าร้อนใจ

"ครับ..."

RrrrrRrrrr "ผมคามินที่เช่ารถไว้นะครับตอนนี้น้ำมันรถหมดตรงที่xxxพอดีรบกวนช่วยเอารถมาเปลี่ยนให้ผมได้หรือเปล่าครับ...อะไรนะครับ...เอ่อ..งั้นไม่เป็นไรครับ"  

"เค้าจะมาใช่ไหมคะ"  มนัญชนกรอฟังคำตอบจากคามินอย่างใจจดใจจ่อว่าเจ้าของรถเช่าว่าอย่างไรบ้าง

"เค้าบอกว่าทางขาดห่างจากที่เราอยู่ประมาณสองกิโลยังมาไม่ได้ตอนนี้เจ้าหน้าที่กำลังซ่อมกันอยู่น่าจะมาหาเราได้พรุ่งนี้"

"แล้วเราจะทำยังไงล่ะคะนี่ก็ออกมาจากบ้านคุณแพงไกลแล้วด้วย"  มนัญชนกถึงกับหน้าเสียเพราะเธอบอกกับพี่ชายเธอไปแล้วว่าเธอจะกลับบ้านวันนี้

"พี่เจ้าของรถบอกว่าให้ตรงนี้มีรีสอร์ทห่างออกจากถนนประมาณ300เมตรให้เราไปพักที่นั่นได้เพราะกว่าทางจะพอใช้ได้พรุ่งนี้ไม่แน่ใจว่าตอนไหนเหมือนกัน"

“งั้นรีบไปก่อนจะมืดดีกว่าค่ะ”  

ทั้งสองเดินหิ้วกระเป๋ากอดคอฝ่าสายฝนกันมาที่รีสอร์ทตอนนี้พวกเขาก็มายืนตัวเปียกชุ่มกันทั้งคู่ที่หน้าเคาเตอร์เพื่อเลือกเช่าห้องที่รีสอร์ท

"เหลือห้องเดียวเหรอครับ"  และแล้วทั้งสองก็ต้องมองหน้ากันอย่างไม่ค่อยสบายใจนักเมื่อคำตอบของเด้กที่ดูแลที่นี่บอกกับพวกเขาว่าที่นี่เหลือห้องเช่าแค่ห้องเดียว

"ครับ..ที่นี่มีห้องพักแค่สี่ห้าหลังที่เหลือนี่ก็ลูกค้าพึ่งยกเลิกเพราะเดินทางมาไม่ได้ครับ"

"โอเคครับผมเอาห้องนี้" คามินรีบตัดสินใจแม้นเห็นหน้าหญิงสาวจะดูอึดอัดเพราะต้องรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยกลัวว่าพวกเขาจะเป็นหวัดไปเสียก่อน

  หลังจากได้กุญแจห้องมาได้เด็กที่ดูแลที่นี่ก็พาทั้งสองเดินถือร่มไปที่บ้านหลังเล็กหลังสุดท้ายในรีสอร์ทเมื่อเข้ามากันได้ตามินก็รีบให้หญิงสาวรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

"คุณหม่อนไปอาบน้ำก่อนเถอะครับเดี๋ยวจะเป็นหวัด"

"ค่ะ.."  มนัญชนกเดินเข้าห้องน้ำด้วยอาการที่ค่อนข้างอึดอัดในใจเพราะต้องมานอนห้องเดียวกับชายหนุ่มทั้งคืนจะให้เธอหลับลงคงยาก

ครู่ต่อมา

"ฮัดชิ่ว.."   หลังจากที่ทั้งสองอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อยฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกง่ายๆแถมหญิงสาวก็ดันเป็นหวัดขึ้นมากะทันหันดีที่ในห้องมีเครื่องต้มน้ำคามินจึงรีบต้มน้ำอุ่นให้หญิงสาวได้ดื่มเพราะตอนนี้วิธีที่ดีที่สุดที่ทำได้คือเท่านี้

"น้ำอุ่นครับ" มือหนายื่นแก้วน้ำอุ่นให้หญิงสาวก่อนจะรื้อเสื้อคลุมของเขาที่ยังไม่ได้ใส่จากในกระเป๋ามาคลุมให้เธออีกชั้นเพื่อให้ร่างกายของหญิงสาวอบอุ่นไว้ให้มากที่สุดและหย่อนก้นลงนั่งข้างๆเธอที่โซฟาตัว

"ขอบคุณค่ะ" มนัญชนกอมยิ้มอ่อนขอบคุณอีกฝ่ายที่คอยดูแลเธอ

"คืนนี้ฝนน่าจะตกทั้งคืนนะครับ"

"นั่นสิคะ..ว่าเมื่อคืนหนักแล้วคืนนี้หนักกว่าอีกนะคะ"  

ครื่นนน.. เปรี้ยงงงงง

"อ๊ายย.."  ร่างบางสะดุ้งตัวโยนกอดคามินเอาไว้แน่นตกใจเสียงฟ้าผ่าที่ดังขึ้นมาจนห้องเล็กที่เธอพักสั่นสะเทือน

"ไม่เป็นไรนะครับ" คามินรีบกอดปลอบหญิงสาวที่ตัวสั่นเทาเป็นลูกนกตกน้ำเอาไว้แน่น

"เอ่อ.."  พอได้สติหญิงสาวก็หน้าเสียเมื่อเผลอไปกอดคามินอย่างไม่ได้ตั้งใจก่อนจะรีบผละตัวออก

"เอ่อ...คุณหม่อนนอนที่เตียงนะครับเดี๋ยวผมนอนที่โซฟา"  คามินรีบขยับให้ออกห่างจากหญิงสาวเพราะกลัวว่าเธอจะมองเขาไม่ดีอีกและบอกให้ธอไปนอนที่เตียงส่วนเขาจะนอนที่โซฟานี้เอง

"แต่ผ้าห่มมีผืนเดียวนะคะคืนนี้อากาศเย็นมากด้วย"   มนัญชนกขึ้นมานอนที่เตียงนุ่มและเห็นชายหนุ่มนอนขดอยู่ที่โซฟาเธอจึงค่อนข้างเกรงใจและห่วงเขาพอสมควรเนื่องจากคืนนี้อากาศเย็นมากและผ้าห่มก็มีผืนเดียว

"คุณหม่อนให้ผมนอนด้วยเหรอครับ" คามินตาลุกวาวเมื่อได้ยินที่หญิงสาวพูดเช่นนั้น

"คือ..ก็ฉันไม่อยากเอาเปรียบคุณนี่คะ" สาวเจ้าก้มหน้างุดเล็กน้อยไม่ใช่ว่าเธอไม่อึดอัดใจที่เขาจะนอนด้วยแต่เธอก็ไม่ใจร้ายเกินกว่าที่จะให้ชายหนุ่มนอนหนาวได้

"ขอบคุณนะครับ" เมื่อหญิงสาวว่าจบร่างสูงก็สาวเท้ายาวนอนลงที่เตียงนุ่มซุกใต้ผ้าห่มข้างหญิงสาวทันที

"ไม่ได้กลับวันนี้ตามที่บอกกับพี่แพทกลับไปคงถูกดุแน่เลยค่ะ"   มนัญชนกบ่นออกมาเสียงอ่อนก่อนจะเปรยสายตามองไปที่หน้าต่างดูสายฝน

"ไม่หรอกครับคุณแพทรู้ว่าคุณมากับผม" 

"แต่ฉันบอกกับพี่แพทว่าจะมาเที่ยวคนเดียวนะคะ... เอ๋.. แต่ถ้าพี่แพทรู้ว่าฉันมากับคุณทำไมเค้ายอมล่ะคะ" ใบหน้าหวานขมวดคิ้วสงสัยกับคำที่คามินพูด

"ผมบอกกับเค้าเรื่องเราไปแล้ว..แล้วก็บอกอีกว่าผมรู้สึกยังไงกับคุณและพร้อมรับผิดชอบคุณทุกอย่าง"  มือหนาค่อยๆยื่นกุมมือของหญิงสาวเอาไว้ว่าจะไม่แตะต้องตัวเธอแต่เมื่ออยู่ใกล้ขนาดนี้ก็อดใจไม่ได้จริงๆ

"คุณมิน.." 

"ผมพร้อมรับผิดชอบคุณทุกอย่างจริงๆนะครับ"  คามินมองจ้องไปที่ดวงตากลมโตไม่ละสายตาเพราะเขาอยากให้เธอเห็นจริงๆว่าเขาจริงใจกับเธอแค่ไหน

ครื้นน.. เปรี้ยงงง

"อ๊ายย... อื้มมม.. "   สาวเจ้าจากที่หลับตาปี๋ตกใจก็ต้องรีบเบิกตาโพรงเมื่อคนตัวโตบดจูบรวบกอดเธอโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

หญิงสาวขัดขืนอยู่ครู่หนึ่งเพราะตกใจกลัวที่จู่ๆภาพเหตุการณ์ที่ญี่ปุ่นวันนั้นก็แล่นเข้ามาในหัว

แต่เธอก็ค่อยๆอ่อนลงเผอไผลกับรสจูบที่นุ่มนวลแตกต่างจากคืนนั้นโดยสิ้นเชิงและแล้วตอนนี้เธอก็ได้รู้ตัวเองแล้วว่าไม่สามารถใจแข็งกับคามินได้เลยจริงๆ