ตอนที่ยี่สิบสาม จะทำให้ลืมเรื่องคืนนั้น

"อืม.." คามินยิ้มกริ่มที่มนัญชนกเผลอไผลไปกับรสสัมผัสของเขาได้เขาค่อยๆละจูบเงยหน้ามองใบหน้านวลที่แก้มแดงเปล่งเป็นลูกตำลึงและกำลังหันหน้าหลบสายตาของเขาอยู่อย่างเอียงอายเขายิ่งมองเธอแบบนี้ก็ยิ่งหลงไหลเวลาปกติเธอน่ารักแล้วแต่เมื่ออยู่ใกล้ชิดกับบนเตียงแบบนี้เธอยิ่งน่ารักกว่าปฏิกิริยาที่ไร้การปฏิเสธทำให้เขาไม่ต้องถามเธอเลยว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับเขาใจเธอกับเขาตอนนี้คงรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไร

"คุณน่ารักที่สุดเลย" เสียงแหบพร่าพ่นอยู่ข้างๆแก้มนวลก่อนจะยื่นมือหนาปิดไฟที่หัวเตียง

"อื้มม.." สองมือหนาประสานกับมือเรียวของหญิงสาวขึงเอาไว้แนบกับเตียงนุ่มก่อนจะโน้มตัวลงบอดจูบนุ่มนวลสอดส่ายลิ้นร้ายฉกชิมความหวานจากปากคนตัวเล็กอีกครั้งเนิ่นนานเสียจนริมฝีปากบางชาและห้อเลือดเล็กน้อย

ไม่นานนักคนตัวโตก็จัดการเปลื้องผ้าทั้งเขาและเธอออกไปจนหมดให้หลงเหลือแต่ความอบอุ่นใต้ผ้าห่มจากการที่เนื้อแนบเนื้อเท่านั้น

".. อ๊ะ.. อืม.." มนัญชนกแอ่นอกรับริมฝีปากของคนตัวโตอย่างลืมอายเพราะเมื่อปลายลิ้นสัมผัสกับยอดอกอิ่มของเธอก็รู้สึกวาบหวิวไปทั้งตัวจนควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้

"อืม.."  คามินก้มฟัดอกอิ่มสลับกับบดจูบริมฝีปากบางด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเนื้อตัวนุ่มนิ่มของเธอช่างหอมหวานไปเสียทุกส่วนที่ปลายลิ้นสัมผัสจนเขาอยากจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว

"อือ.. คุณมิน"  สาวเจ้าหลับตาปี๋เมื่อคนตัวโตดูดคลึงยอดอกอิ่มสลับบีบเค้นเล่นความวาบหวิวที่เธอได้รับนี้ทำให้ตอนนี้เธอควบคุมตัวเองไม่อยู่เท่าไรมือไม้ปัดป่ายจิกหมอนนุ่มสะเปะสะปะไปที่เตียงก่อนจะจบที่ไรผมนุ่มของคนที่อยู่บนตัว

"ผมจะทำให้คุณลืมคืนนั้นไปจนหมดสิ้นนะครับคนดี"  เสียงกระเส่าเอ่ยขึ้นเมื่อใบหน้าคมซุกไซร้ลำคอระหงส์ก่อนจะแทรกลำขาแกร่งที่กลางเรียวขาของหญิงสาวทั้งสอง

"อ.. อ๊ายยยยย.."  ความเจ็บจุกแล่นเข้ามาจนร่างบางนอนตัวเกร็งเมื่อคามินสอดใส่แท่งร้อนของเขาเข้ามาในช่องทางรักของเธอคราเดียวจนสุด

จุ้บ..." ทนอีกนิดนะครับ" เมื่อรู้ว่าคนตัวเล็กมีอาการเจ็บคามินก็กอดร่างบางเอาไว้แน่นก่อนจะจูบหน้าผากที่เหงื่อกำลังไหลซิกอย่างนุ่มนวลและไล่มาที่ริมฝีปากบางเรียกอารมณ์วาบหวามของเธอให้กลับมา

"ฉัน..เจ็บค่ะ.."  หญิงสาวน้ำตารื้นหลังจากที่ชายหนุ่มบดจูบเธอได้พักใหญ่เพราะตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บจุกที่ช่องทางรักจนไม่กล้าขยับตัว

"ทนอีกนิดนะครับเชื่อใจผมแล้วผมจะทำให้คุณมีความสุข"  คามินประสานมือเรียวเอาไว้แน่นและพูดให้เธอได้ผ่อนคลายก่อนจะบดจูบหญิงสาวอย่างนุ่มนวลอีกครั้งและค่อยๆขยับสะโพกเข้าออกเมื่อรู้สึกว่าร่างกายของเธอเริ่มตอบสนองกับขนาดของเขาได้แล้ว

"อืม..อ้ะ.."  ไม่นานนักจากบทรักที่นุ่มนวลก็ค่อยๆร้อนแรงขึ้นหญิงสาวที่รู้สึกเจ็บมากคราแรกตอนนี้ความรู้สึกทุกอย่างแปรเปลี่ยนมาเป็นอารมณ์วาบหวามอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเพราะยังอ่อนประสบการณ์เรื่องบนเตียง

"อืม.." คามินบดกรามแน่นเพราะทุกครังที่เขากระแทกกระทั้นสะโพกแกร่งโถมใส่หญิงสาวความคับแน่นของเธอบีบรัดแท่งร้อนของเขาจนแทบปริแตกยิ่งได้สัมผัสตัวเธอมากเท่าไรเหมือนพลังงานของเขาตอนนี้มันยิ่งเพิ่มมากขึ้นทุกครั้ง

"อื้อ..คุณมิน..อ๊ายย..." ไม่นานนักร่างบางก็บิดเกร็งเร่าเมื่อเสร็จสมรู้สึกแตะขอบสวรรค์เป็นครั้งแรกปลดปล่อยเสียงหวานดังออกมาอย่างลืมอายเพราะมีความสุขจนถึงขีดสุด

"อ้าส.."   ช่องทางรักที่ตอดรัดของหญิงสาวตอนนี้ถี่ขึ้นจนคามินต้องรีบรัวสะโพกเสร็จสมแตะขอบสวรรค์ตามหญิงสาวไปทั้งยังปล่อยให้ธารน้ำรักหลั่งไหลเข้าสู่ตัวหญิงสาวทุกหยาดหยดอย่างไม่นึกกังวลเพราะเขาต้องการที่จะมีเจ้าตัวน้อยกับหญิงสาวแล้ว

เช้าวันต่อมา

"อืม.."   มนัญชนกรู้สึกตัวตื่นในช่วงเช้าเมื่อร้สึกว่ากำลังมีอะไรขยับอยู่ที่ข้างๆตัว

ฟอดดด.."ตื่นแล้วเหรอครับ"   คามินกอดร่ายร่างบางเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มเอาไว้แน่นก่อนจะกดจมูกโด่งลงที่แก้มนวลนุ่มหอมฟอดใหญ่ให้ชื่นใจยามเช้า

"คุณมิน.."   คนตัวเล็กก้มหน้างุพวงแก้มแดงระเรื่อเมื่อถูกอีกฝ่ายจู่โจม

"เห็นนี่หรือเปล่า"   คามินยกมือเรียวข้างซ้ายให้หญิงสาวได้เห็นว่าตอนนี้เขาสวมแหวนเพชรเม็ดโตที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอไว้แล้ว

"ใส่ให้ฉันตอนไหนคะ"   ดวงตากลมโตมองที่นิ้วมือตัวเองด้วยความสงสัยเพราะเธอไม่รู้ตัวว่าเขาสวมให้เธอเมื่อไร

"ตอนที่คุณเพลียจนหลับปุ๋ยเมื่อคืนไง...ผมจองไว้แล้วนะครับได้มีโอกาสเจอคุณพ่อคุณอีกเมื่อไรผมขอคุณแต่งแน่"  ว่าจบก็กระชับกอดร่างบางให้แนบแน่นอีกครั้ง

"....."   ตอนนี้หญิงสาวไม่กล้ามองหน้าของเขาแล้วเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนทีไรเธอก็ประหม่าในใจทุกที

17.00 น.

 กว่าคามินจะกลับมาส่งมนัญชนกได้ก็เป็นเวลายามเย็นเพราะกว่าจะเจ้าของรถเช่าจะมารับพวกเขาก็เกือบเที่ยง

"พรุ่งนี้หกโมงเย็นผมจะมารับคุณไปทานข้าวนะครับ"   

"ค่ะ.. " คามินมาส่งหญิงสาวที่หน้าบ้านแล้วก็ต้องรีบกลับเพราะเขามีเอกสารอีกหลายอย่างทมี่ต้องดูเนื่องจากควบการดูแลกิจการของแพงขวัญไปด้วย

"พี่ดีใจนะที่เห็นเรามีความสุขแล้วนี่จะแต่งเมื่อไรเหรอ"  แพทริคเห็นน้องสาวตนเดินยิ้มร่าพร้อมแหวนเพชรในมือที่เด่นสะดุดตาเข้ามาในบ้านก็อมยิ้มตามไปด้วย

"คะ"

"ก็แหวนเพขรเม็ดโตขนาดนั้นมันสะดุดตาพี่เลยต้องถาม"

"ไม่รู้สิคะเค้ายังไม่ได้ขอหม่อน"

"นี่ยังไม่ได้ขอแต่งให้เพชรขนาดนี้แล้วเหรอพ่อบุญทุ่มจริงๆเลย" แพทริคนับถือใจของคามินจริงๆ

"อย่ามัวแต่คุยเรื่องหม่อนเลยค่ะพี่แพทล่ะคะให้คนสืบเรื่องคุณแพงไปถึงไหนแล้ว"

"ยังไม่ได้เรื่องอะไรเลยพี่คงต้องไปตามหาเองที่เชียงใหม่...จะไปมันทุกซอกมุกมุมเลย"

"แล้วถ้าเกิดคุณแพงหนีออกนอกประเทศแล้วล่ะคะ"  มนัญชนกลองเชิงคนเป็นพี่ชายดูว่าความพยายามของเขาจะมีมากแค่ไหน

"ไม่ว่าที่ไหนพี่ก็จะตามจนพี่หมดลมหายใจมันต้องเจอสักวันนั่นแหละ" แพทริคเอ่ยเสียงแข็งและแววตามุ่งมั่นคนอย่างเขาหากคิดจะทำอะไรแล้วก็ต้องทำให้ได้

"อืม..อุดมการณ์แน่วแน่ดีค่ะ"  มนัญชนกพยักหน้าเบาๆด้วยรอยยิ้มและเดินหนีพี่ชายของเธอเข้าห้องไปก่อนจะแชทคุยกับแพงขวัญรายงานความเคลื่อนไหว

สามวันต่อมา

คามินมาหาแพทริคที่บ้านของมนัญชนกแต่เช้าเพราะมีข่าวบางอย่าวจะต้องบอกกับแพทริค

"ได้เรื่องแล้วครับมีคนเห็นคุณแพงอยู่ที่นี่"  เมื่อมาถึงชายหนุ่มก็รีบยื่นมือถือของเขาให้แพทริคดูรูปในนั้นทันที

"ไหนครับ...นี่มันแถวหัวหินที่ผมพาเธอไปฮันนีมูนนี่ครับ...ผมจะรีบไปหาเธอเดี๋ยวนี้"   แพทริครีบดูรูปในมือถืออย่างใจจดใจจ่อและเขาก็จำได้ทันทีว่ารูปในมือถือของคามินคือบ้านที่เขาเคบไปพักตอนฮันนีมูนกับแพงขวัญ

ไม่นานนักแพทริคก็เตรียมกระเป๋าเดินทางและรีบขับรถออกจากบ้านมนัญชนกไปด้วยความมั่นใจว่ายังไงเขาก็ต้องเจอแพงขวัญแน่นอน

"ท่าจะมั่นใจมากนะคะว่าจะเจอคุณแพง"  มนัญชนกยืนอมยิ้มอยู่หน้าบ้านกับคามิน

"จะแกล้งเค้าอีกนานเท่าไรครับ"  คามินรู้สึกสงสารแพทริคอยู่ไม่น้อยหากชายหนุ่มไปถึงแล้วเจอกับความว่างเปล่าแล้วจะเป็นอย่างไร

"ครั้งนี้ครั้งเดียวนั่นแหละค่ะหม่อนสงสารต่อจากนี้ก็ให้พี่แพทตามหาคุณแพงเอง" หญิงสาวเองก็สงสารพี่ชายเธอเหมือนกันแต่ยังไงพี่ชายเธอก็ต้องได้รับบทเรียน

สองวันต่อมา

  และแล้วแพทริคก็ต้องกลับบ้านมาหามนัญชนกด้วยความผิดหวังเพราะเขาตามหาแพงขวัญที่นั่นเท่าไรก็หาไม่พบ

"ทานข้าวเยอะๆหน่อยสิคะพี่แพทเดี๋ยวก็ป่วยซะก่อนที่จะได้เจอคุณแพงหรอกค่ะ"  หญิงสาวมองหน้าคนเป็นพี่ชายที่นั่งเขี่ยจานข้าวมาพักใหญ่เธอก็ต้องบอกให้พี่ชายเธอทานอะไรบ้างไม่ใช่เอาแต่เศร้าอยู่อย่างนี้

"พี่นึกว่าจะได้เจอแพงแล้วเชียว"   แพทริคมีแววตาที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดตอนนี้เขาทานอะไรไม่ลงทั้งนั้นเพราะหมดหวังยิ่งกว่าเดิม

  ช่วงเย็นของวันมนัญชนกกำลังแชทคุยกับแพงขวัญที่ห้องนั่งเล่นรายงานความเคลื่อนไหวตลอดเวลาว่าตอนนี้พี่ชายเธอมีอาการเป็นอย่างไรบ้างและดูเหมือนว่าแพงขวัญจะพอใจกับอาการของแพทริคไม่น้อยที่เขาดูกระวนกระวายเพราะเธอ

"เค้าดูวุ่นวายใจมากเลยเหรอคะสมน้ำหน้าแล้วล่ะค่ะ"

"หม่อนแกล้งพี่แพทครั้งนี้ครั้งเดียวนั่นแหละค่ะต่อจากนี้ก็ปล่อยให้เค้าตามหาคุณแพงปกติแล้ว"

"น่าจะแกล้งอีกสักรอบสองรอบนะคะคุณหม่อน"

"บอกตามตรงนะคะหม่อนเริ่มสงสารพี่ชายหม่อนแล้วค่ะซูบผอมลงไปเยอะเลย"

"เค้าผอมมากหรือเปล่าคะ"   รู้แบบนี้แพงขวัญก็เริ่มที่จะตลกไม่ออก

"เป็นห่วงพี่แพทใช่ไหมคะ"    มนัญชนกพิมพ์ไปยิ้มไป

"ถึงฉันจะอยากเอาคืนแต่ก็ไม่อยากให้เค้าป่วยนะคะ"

"หม่อนจะพยายามบังคับให้พี่แพททานข้าวนะคะคุณแพงไม่ต้องเป็นห่วง"  พิมพ์ตอบหญิงสาวจบมนัญชนกก็วางมือถือเพื่อเดินไปเข้าห้องน้ำเพราะตอนนี้เริ่มปวดท้องขึ้นมากะทันหัน

ติ๊งงง

"ค่ะคุณหม่อน"

" แพง​"  แพทริคเดินเข้ามานั่งในห้องนั่งเล่นพลันสายตาของเขาก็ไปสะดุดกับมือถือของมนัญชนกที่ขึ้นชื่อคนส่งข้อความว่าแพงขวัญเขาจึงถือวิสาสะกดดูแชทของทั้งสองว่าคุยอะไรกันบ้างและก็ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดว่าน้องสาวของเขารู้ว่าแพงขวัญอยู่ที่ไหนและแผนการที่ทั้งสองรวมหัวกันแกล้งเขาอีก

 วันต่อมา

“พี่แพทจะไปไหนแต่เช้าคะ” มนัญนกเห็นพี่ชายเธอเตรียมเก็บกระเป๋าขึ้นรถแต่เช้าจึงเอ่ยทักขึ้นด้วยสีหน้าแปลกใจ

“พี่ว่าจะไปที่หัวหินอีกสักรอบเผื่อจะมีเบาะแสอะไรเพิ่มเติม” แพทริคยังคงทำตัวปกติไม่ยอมให้มนัญชนกรู้ว่าเขารู้เรื่องแล้วอีกอย่างวันนี้เขาก็ไม่ได้จะไปหัวหินตามที่บอกกับมนัญชนกแต่เขาจะไปหาแพงขวัญต่างหาก

“อ่อ..ค่ะโชคดีนะคะ”  หญิงสาวอวยพรพี่ชายของเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะเดินเข้าบ้านไปในใจแอบอยากบอกความจริงแต่เธอก็ต้องเงียบเอาไว้เพราะมันเป็นหน้าที่ของพี่ชายเธอที่จะต้องตามหาแพงขวัญเอง

“หึ่...” แพทริคสบถขำเล็กน้อยเมื่อมองตามหลังน้องสาวของตนนับว่าครั้งนี้เขาจะปล่อยน้องของเขาไปก่อนหลังจากจัดการกับแพงขวัญเรียบร้อยแล้วเดี๋ยวค่อยเคลียกับมนัญชนกทีหลัง

ครื่นน...ซ่า

“ตกทุกวันก็ไฟดับทุกวัน..เฮ้อ...”  ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มกว่าฝนก็ตกหนักมาอีกรอบจากที่เมื่อเย็นตกมาแล้วแพงขวัญรีบควานหาไฟฉายยกใหญ่เพราะรู้ว่ายังไงคืนนี้คงไฟดับอีกเช่นเคย

แกร๊กก

"หืม..."  แพงขวัญขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อได้ยินเสียงคนเปิดประตูหน้าบ้านเธอรีบหยิบไม้เบสบอลถือติดมือออกจาห้องนั่งเล่นมาดูทันที

"แพง.."  แพทริคจ้องมองร่างบางตรงหน้าด้วยแววตาที่โหยหาและแล้ววันนี้เธอก็ได้เจอหญิงสาวเสียที

"คุณแพท" หญิงสาวตัวชาวาบไหนมนัญชนกบอกกับเธอว่าวันนี้แพทริคไปตามหาเธอที่หัวหินอีกรอบแล้วทำไมเขาถึงมาโผล่ที่นี่ได้