ตอนที่ยี่สิบสี่ คิดถึงผมหรือเปล่า

"ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปไหนอีกแล้วผมรักคุณได้ยินหรือเปล่าว่าผมรักคุณ"  แพทริคเดินเข้ามารวบกอดร่างบางแน่นด้วยความคิดถึง

"ปล่อยฉัน"

"ผมคิดถึงคุณจนจะบ้าอยู่แล้วรู้หรือเปล่าคุณไม่คิดอยากจะติดต่อหาผมบ้างหรือไง"

"ไม่คิดค่ะเพราะไม่อยากติดต่อ"  แพงขวัญยังคงต้องการจะกวนประสาทของอีกฝ่ายต่อก่อนจะเดินหนีเข้าห้องหมายจะปิดประตูหนีแต่ก็ถูกอีกฝ่ายตามเข้ามาจนได้

"ไม่ติดต่อกับผมแต่ติดต่อกับน้องผมได้งั้นสิ..แสบกันนักนะ"  ว่าจบสองมือหนาก็รวบใบหน้านวลให้เงยขึ้นก่อนจะบดจูบไปที่ริมฝีปากบาง

"อื้ออ.. คุณแพท"   มือเรียวทั้งสองผลักใบหน้าคมของเขาออกที่จู่มาถึงก็กระทำเอาแต่ใจกับเธอทันที

"ผมจะจูบคุณให้ปากเปื่อยโทษฐานที่แกล้งผม"

"คุณอยากร้ายใส่ฉันก่อนทำไมล่ะคะ"  ดวงตาหกลมโตมองค้อนคนเป็นสามีเล็กน้อย

"ผมขอโทษ...ต่อจากนี้ผมจะเป็นคนดีของคุณกับลูกผมสัญญา"  แพทริครีบเอ่ยขอโทษหญิงสาวกับเรื่องราวที่ผ่านมาเขารู้ว่าเธอยังรักเขาก่อนจะสัญญากับเธอว่าเขาจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจอีก

เพี๊ยะ​ "สำหรับที่คุณหลอกฉัน"  

เพี๊ยะ​ "สำหรับที่คุณไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น"  แพงขวัญเงื้อมมือฟาดไปที่แก้มสากของแพทริคสองทีเพื่อที่เธอจะได้ไม่รู้สึกติดค้างเรื่องเก่าในใจอีก

"อื้อออ..."  แพทริครวบกอดหญิงสาวเอาไว้แน่นก่อนจะบดจูบเธออีกครั้งพักใหญ่

“ผมไม่เคยนอนกับคนอื่นจูบนี้ถือว่าเอาคืนที่คุณตบผมเมื่อกี้นะครับ“

"ยังจะโกหกอีก"  แพงขวัญบุ้ยปากเมื่อเขายังจะโกหกเธอต่ออยู่ได้

"ผมไม่ได้โกหกผมแค่จ้างผู้หญิงคนนั้นเล่นละครนิดหน่อย"

"เจ้าเล่ห์นักนะคะอีกสักทีดีไหม" พอได้ยินคำสารภาพสาวเจ้าก็เตรียมที่จะง้างมือเรียวฟาดไปที่แก้มสากของเขาอีกรอบแต่ก็ถูกเขาจับเอาไว้ได้และเธอก็ต้องเสียท่าให้เขาจูบอีกจนได้

"อื้อ..."

"ผมคิดถึงคุณใจจะขาดคุณรู้บ้างหรือเปล่า"  คนตัวโตอุ้มร่างบางมาวางบนเตียงนุ่มก่อนจึงขึงตัวเธอด้วยตัวของเขา

"สมน้ำหน้าค่ะ"  แพงขวัญบุ้ยปากอย่างไม่สงสารเพราะเขาสมควรที่จะได้รับมันแล้ว

"รวมหัวกับน้องผมแกล้งผมได้ลงคอคืนนี้ผมจะฟัดคุณให้หายคิดถึงเลย"  

"อื้มม.."   ว่าจบก็บดจูบคนตัวเล็กนานสองนานจนเธอเริ่มตอบสนองกับรสสัมผัสของเขาเพราะสาวเจ้าก็โหยหาอ้อมกอดของเขาไม่น้อยเหมือนกัน

"อืม.." แพทริคถลกชุดนอนตัวโคร่งของหญิงสาวไว้บนเนินอกอิ่มก่อนจะก้มดูดฟัดยอดถันชูชันอย่างหิวกระหาย

"อ... อ้ะ.. " เมื่อปลายลิ้นร้ายและโพรงปากนุ่มสัมผัสจุดกระสันได้สาวเจ้าก็แอ่นอกรับอัตโนมัติอย่างไร้การควบคุมตอนนี้เธอปล่อยตัวเองตามอารมณ์ไปทุกอย่าง

"อืม..." คนตัวโตละริมฝีปากจากยอดอกอิ่มลุกนั่งเปลื้องผ้าของเธอและเขาออกก่อนจะก้มกระซิบข้างใบหน้านวลซุกไซร้ซอกคอดอมดมดูดดึงด้วยความคิดถึง

"คุณคิดถึงผมบ้างหรือเปล่า" สองมือหนารวบกอบกุมใบหน้านวลมองเธอด้วยแววตาหยาดเยิ้มและเอ่ยถามใบหน้านวลที่กำลังเห่อแดงด้วยเสียงแหบพร่า

"...." แพงขวัญหลุบสายตามองต่ำและยังคงเงียบไม่ตอบอะไรอีกฝ่าย

"อืมม..." แพทริคมองหญิงสาวด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะอมยิ้มอ่อนและเลื่อนตัวลงต่ำใช้มือหนาดันเรียวขาทั้งสองขอหญิงสาวให้แยกออกเขาค่อยๆใช้ปลายลิ้นสัมผัสเม็ดทับทิมสีชมพูเปล่งอย่างนุ่มนวลในคราแรกก่อนจะเริ่มละเลงลิ้นปัดป่ายไปทั่วกลีบกุหลาบและร่องสวาทเพื่อเรียกน้ำรักของหญิงสาวให้ออกมาอย่างนั้นอยู่นานสองนาน

"อ.. อื้ออ..."  มือเรียวกอบกุมไรผมนุ่มของคนเป็นสามีร่างบางบิดเร่าตลอดระยะเวลาที่คนตัวโตยังหมกมุ่นอยู่กับกลีบกุหลาบงามของเธอ

"พ..แพทริค..ฉันไม่ไหวแล้ว"  ดวงตากลมโตมองคนเป็นสามีด้วยความอ้อนวอนเพราะตอนนี่เธอต้องการเขาอย่างมาก

"บอกผมก่อนสิว่าคุณคิดถึงผมหรือเปล่า"  แพทริคเงยหน้ามองภรรยาตัวเล็กด้วยรอยยิ้มอ่อนเพราะตอนนี้เธอเป็นรองเขาอยู่

"อืม.."  เมื่อยังไม่ได้รับคำตอบจากเมียรักชายหนุ่มก็ก้มลงส่งลิ้นร้ายละเลงทั่วกลีบกุหลาบและร่องสวาทของหญิงสาวอีกครั้งและครั้งนี้เร่าร้อนกว่าเดิมหลายเท่าจนสาวเจ้าแอ่นสะโพกอยู่ไม่สุขและเธอก็ยอมปริปากยอมรับว่าคิดถึงเขาจนได้

"อ.. อ๊ะ.. ฉันคิดถึงคุณ" ร่างบางครางเสียงหวานก่อนจะยอมรับเสียงกระเส่าเพราะความเสียวซ่านมันกัดกินเธอไปทั้งตัวแล้วในตอนนี้

"น่ารักที่สุด" ฟอดด แพทริคยิ้มแก้มปริเลื่อนตัวหอมแก้มนวลคนตัวเล็กฟอดใหญ่ก่อนจะไล่พรมจูบซุกไซร้ลำคอระหงส์จนมาถึงยอดถันชูชันและค่อยๆดันเจ้าแท่งร้อนปูดเป่งเข้าร่องสวาทเปียกชุ่มจนมิด

"อ.. อ้ะ.."  แขนเรียวกอดคอคนเป็นสามีไว้แน่นก่อนจะร้องออกมาเพราะความเจ็บแต่น้ำเสียงหวานนั้นก็ปนไปด้วยความสุข

"อืม.. อ้าสส.." คนตัวโตสบถเสียงสั่นเครือเมื่อช่องทางรักของหญิงสาวบีบตอดรัดแท่งร้อนของเขาจนแทบปริแตกในขณะที่รัวสะโพกแกร่งเข้าออกในจังหวะนุ่มนวลเพราะห่วงเจ้าตัวน้อยในท้องคนเป็นภรรยา

"อื้อ...แพทริค"  มือเรียวจิกแผ่นหลังคนเป็นสามีจนเลือดซิบระบายความเสียวซ่านขณะที่คนตัวโตถาโถมบทรักอันนุ่มนวลเข้าหา

"อืม.."  พรมจูบดูดดึงเนื้อตัวของเธอจนแดงไปทั้งตัวด้วยความคิดถึงเขาบอกกับตัวเองว่าต่อจากนี้จะไม่ยอมให้เธอหนีเขาไปไหนอีกเด็ดขาดก่อนจะพลิกร่างบางให้นอนตะแคงสอดแขนแกร่งกับขาพับหญิงสาวยกขึ้นก่อนจะสอดใส่แท่งร้อนในร่องสวาทของร่างบางอีกครั้ง

"อืม.." ใบหน้าคมซุกไซร์อยู่กับซอกคอระหงส์มือหนาอีกข้างอุ้มกอบกุมขยำเต้างามขณะที่สะโพกยังทำงานไม่หยุด

"..แพทริค..อืม."  ริมฝีบากบางของแพงขวัญขบเม้มกันแน่นเปิดปากเรียกชื่อสามีบ้างเป็นครั้งคราวดวงตากลมโตหลับตาพริ้มเพราะกำลังเคลิบเคลิ้มกับรสสวาทที่คนตัวโตมอบให้

"ตาคุณบ้างแล้วนะครับ" เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูภรรยารักจบก็ถอดถอนแท่งร้อนออกลุกอุ้มร่างบางขึ้นมานั่งคร่อมบนตักของตัวเองกอดรัดสะโพกมนและแผ่นหลังบางเอาไว้ด้วยสองแขนแกร่งก่อนจะก้มลงดูดคลึงเต้างาม

"อื้มม...อ๊าย.." ใบหน้านวลแหงนขึ้นแอ่นอกรับสัมผัสของคนเป็นสามีก่อนจะเริ่มขยับหมุนสะโพกบดขยี้แท่งร้อนที่เสียบคาอยู่ในร่องสวาทช้าๆจนคนตัวโตสบถร้องออกมาด้วยความเสียว

"อ.. อ้าสส.. ที่รัก.อื้ออ." ริมฝีปากหนาละจากอกอิ่มร้องลั่นด้วยสีหน้าเหยเกมือหนากอดก่ายร่างบางเอาไว้แน่นเพราะลีลายั่วยวนของเมียรักทำเขาแทบคลั่ง

"อืม..อ.. อ๊ายยย"  ใบหน้านวลอมยิ้มกริ่มเมื่อเห็นคนเป็นสามีมีความสุขเธอค่อยๆบดยี้สะโพกมนช้าๆในจังหวะนุ่มนวลก่อนจะถี่ขึ้นแต่ไม่ได้รุนแรงอยู่พักใหญ่จนบิดเร่าเสร็จสมแตะขอบสวรรค์จนได้

"อึก..อ้าสสส.."  พอเห็นร่างบางบิดเร่าแตะขอบสวรรค์ไปก่อนได้แพทริคก็โน้มตัวให้หญิงสาวนอนราบไปกับเตียงนุ่มก่อนจะยกสะโพกมนขึ้นและเร่งจังหวะรักให้ถี่ขึ้นไม่นานเขาก็เสร็จสมล้มฟุบลงกับอกอิ่มด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข

 วันต่อมา

"ตื่นได้แล้วค่ะสายแล้วนะคะ"   แพงขวัญที่ตื่นอาบน้ำอาบท่าก่อนชายหนุ่มพักใหญ่จนตอนนี้เป็นเวลาสายแล้วเธอก็ไม่ยักจะเห็นแพทริคจะตื่นสักทีจึงต้องเขย่าตัวเรียกคนตัวโตที่นอนอุตุบนเตียงนุ่มให้ตื่นขึ้นมา

"อืม.. เพลียจังเลยครับผมขอนอนต่ออีกสักพักได้หรือเปล่า"   แพทริคยังคงนอนกอดหมอนข้างไม่ยอมลืมตาตื่นเพราะวันนี้ไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงเพลียเป็นพิเศษ

"อีกพักเดียวนะคะเดี๋ยวฉันจะปลุกคุณใหม่"   แพงขวัญมีสีหน้าสงสัยเล็กน้อยเพราะไม่เคยเห็นสามีของเธอที่เป็นคนค่อนข้างแข็งแรงมีอาการแบบนี้

"ครับ"

 หลังจากที่ออกจากห้องนอนมาได้หญิงสาวก็ตัดสินใจเข้าครัวเพื่อทำอาหารให้แพทริคและแล้วเธอก็ต้องแปลกใจเมื่อตัวเองได้กลิ่นพวกเนื้อสดแล้วไม่เป็นอะไร

"หืม...ดีขึ้นแล้วสินะ"   สาวเจ้ายิ้มร่าเมื่อรู้สึกว่าอาการแพ้ท้องของเธอน่าจะดีขึ้นแล้ว

ชั่วโมงต่อมา

"ออกมาพอดีเลยทานข้าวกันนะคะ"  หลังจากที่แพงขวัญทำข้าวต้มกุ้งออกมาวางที่โต๊ะทานข้าวเรียบร้อยแ้วแพทริคก็เดินออกมาจากห้องนอนพอดี

"คุณทานอาหารอย่างอื่นได้แล้วเหรอครับ"  ชายหนุ่มแปลกใจเล็กน้อยว่าภรรยาของเขากายแพ้ท้องตั้งแต่เมื่อไร

"เมื่อกี้ลองชิมก็ทานได้นะคะไม่ได้เป็นอะไรแล้ว" แพงขวัญพยักหน้าเธอเองก็พึ่งจะรู้สึกไม่เหม็นคาวอาหารก็วันนี้

"อึก..อุ้บ.." แพทริคหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้ได้กลิ่นอาการก็เตะจมูกแรงขึ้นจนทำให้เขาต้องวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำทั้งที่ยังไม่ได้ทานแะไรเข้าไป

"คุณแพท"

แพงขวัญดูท่าอาการชายหนุ่มจะไม่ค่อยสู้ดีนักตั้งแต่ที่เห็นเขาเพลียๆตั้งแต่ช่วงเช้าแล้วจึงรีบพาชายหนุ่มไปหาหมอที่คลินิกใกล้ๆทันที

ครู่ต่อมา

คลินิก

"ไม่น่าจะเป็นอะไรมากครับคงจะแค่แพ้ท้องแทนภรรยาน่ะครับ"  เมื่อมาถึงคลินิกตรวจได้พักใหญ่หมอก็ลงความเห็นว่าอาการของแพทริคที่เป็นคืออาการเดียวกันกับผู้หญิงที่แพ้ท้องเพราะฉะนั้นก็วิเคราะห์ได้ว่าเขาน่าจะแพ้ท้องแทนภรรยาไปแล้วตอนนี้ก็ทำได้แต่รักษาตามอาการประครองไปก่อนเท่านั้น

วันต่อมา

"น้ำสัปปะรดค่ะคุณจะได้สดชื่นขึ้น"  แพงขวัญดูๆแล้วแพทริคจะอาการหนักกว่าเธอพอสมควรเพราะเล่นอาเจียนแทบจะทั้งวันตอนนี้เธอจึงทำได้แค่หาของรสเปรี้ยวให้เขาดื่มเพื่อแก้คลื่นไส้ไปก่อน

"ขอบคุณครับ..นี่เจ้าตัวเล็กจะทรมานพ่ออีกนานหรือเปล่าครับ"  ชายหนุ่มรับแก้วน้ำผลไม้ที่ภรรยาส่งให้ขึ้นจิบก่อนจะยื่นมือหนาลูบหน้าท้องน้อยของแพงขวัญที่เริ่มนูนขึ้นมานิดหน่อยแล้ว

"ทนหน่อยนะคะ" แพงขวัญยิ้มอ่อนกุมมือสามีของเธอเอาไว้หลวมๆเธอคิดว่าอีกสักเดือนสองเดือนแพทริคก็น่าจะดีขึ้นหรือไม่ก็อาจจะเร็วๆนี้ก็เป็นได้

อาทิตย์ต่อมา

ตอนนี้แพทริคและแพงขวัญกลับมาอยู่ที่เรือนหอดังเดิมแล้วตอนนี้แพงขวัญวันๆไม่ได้ทำอะไรนอกจากดูแลแพทริคที่ยังคงมีอาการวิงเวียนและคลื่นไส้อาเจียนอยู่บ่อยๆ

"ยังมึนหัวอยู่หรือเปล่าคะ"  แพงขวัญหันมาถามคนเป็นสามีขณะที่เธอนั่งพิงที่หัวเตียงและแพทริคนอนอยู่ที่ตัก

"อยู่ใกล้คุณแบบนี้ค่อยยังชั่วแล้วล่ะครับ"  แพทริคเห็นจะดีขึ้นก็เมื่อได้ดมกลิ่นหอมอ่อนๆของภรรยาตัวเล็กของเขา

"ฉัน.. อยากรู้ว่าทำไมตอนเด็กๆคุณถึงอยู่กับแม่แค่สองคนล่ะคะ"  มือเรียวลูบไรผมคนเป็นสามีเบาๆ

"คุณพ่อไม่รู้ว่ามีผมอยู่ครับ..แม่ผมเจอกับคุณพ่อตอนที่ท่านมาเมืองไทยแล้วท่านทั้งสองก็ตัดสินใจเลิกลากันทั้งที่ไม่รู้ว่ามีผมอยู่...คุณพ่อรู้ว่ามีผมหลังจากที่แม่เสียแล้ว"

"แล้วคุณหม่อนมาอยู่กับพวกคุณได้ยังไงเหรอคะ"

"หม่อนน่าสงสารมากตอนที่พ่อแม่เสียเธอยังเล็กๆไม่ประสีประสาผมจึงขอให้คุณพ่อรับเธอไปอยู่ด้วยกัน" 

"แล้วคุณพ่อคุณไม่มีครอบครัวใหม่เหรอคะ"

"ไม่ครับคุณพ่อเลิกกับแม่ผมไปท่านก็ทำแต่งาน"

"แสดงว่าคุณพ่อคุณยังรักคุณแม่คุณไม่เปลี่ยนฉันว่าฉันคิดถูกนะคะ"  แพงขวัญเอ่ยออกมาด้วยความมั่นใจน้อยคนนักที่อยู่ในแวดวงสังคมที่มีคนเข้าหามากหน้าหลายตาแล้วครองตัวโสดนอกจากจะมีคนในใจอยู่แล้ว

"ผมก็ว่าอย่างนั้น"  แพทริคนึกถึงเรื่องราวความรักของพ่อและแม่เขาก็รู้สึกเสียดายที่ท่านทั้งสองรักกันแต่มีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยเกินไป