ตอนที่ห้า ขอหมั้น

"คุณแพทริคนี่หน้าคุ้นๆนะครับเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าผมว่าจะถามตั้งแต่ทีแรกที่เจอแล้ว" เมื่อนั่งคุยกันได้พงษ์พัฒน์ก็เอ่ยถามเรื่องที่เขาเคยคาใจอยู่ทันที

"คงไม่หรอกครับ.."  แพทริคตอบกลับด้วยรอยยิ้มก่อนจะเปรยสายตามองไปที่หญิงสาวตรงข้ามที่เอาแต่นั่งก้มหน้างุดไม่ยอมสบสายตากับเขา

"คุณพ่อคะเดี๋ยวแพงกับพี่มินขอตัวไปรับลมข้างนอกก่อนนะคะอยู่ในนี้นานเวียนหัวน่ะค่ะเชิญคุณพ่อคุยเรื่องธุรกิจตามสบายนะคะ"  

"ได้สิลูก"  คนเป็นพ่ออนุญาตได้สาวเจ้าก็ลากแฟนหนุ่มของเธอออกไปคุยกันที่ลานด้านนอกของชั้นจัดงานทันทีเพราะรู้สึกอึดอัดเกินจะทน

“.....”  แพทริคมองตามหลังหญิงสาวด้วยสายตาที่พึงพอใจนับว่าที่หญิงสาวมีอาการแบบนี้ก็คงจะเกรงกลัวเขาอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

 ทางด้านแพงขวัญและคามินหลังจากเดินออกมานั่งด้านนอกแล้วคามินจึงพาหญิงสาวมานั่งในโซนวีไอพีที่เป็นส่วนตัวของเขาเอง

"ทำไมออกมากะทันหันล่ะ"  

"แพงไม่ค่อยชอบฟังคนคุยเรื่องธุรกิจไงคะ"  

"แต่ยังไงแพงก็ต้องหัดฟังไว้นะคะอนาคตแพงคงต้องไปไหนมาไหนกับพี่แล้วก็ฟังพี่คุยเรื่องธุรกิจกับหุ้นส่วนอยู่บ่อยๆ" 

"หมายความว่ายังไงคะ"   แพงขวัญมองคนรักของเธอด้วยแววตาสงสัย

"พี่เกริ่นเรื่องงานหมั้นเรากับคุณอาไว้แล้วครับ"

"พี่มินไม่เห็นบอกแพงก่อนเลยคะ...แพงเพิ่งจะเรียนจบเอง" แพงขวัญหน้าเจื่อนเล็กน้อยในหัวของเธอยังไม่เคยคิดถึงเรื่องแต่งงานเลยด้วยซ้ำเพราะพึ่งจะเรียนจบหมาดๆ

"หมั้นไว้ก่อน..ยังไม่ได้แต่งนี่ครับ" คามินอยากจะจองหญิงสาวเอาไว้ก่อนหากเธอพร้อมเมื่อไรเขาก็อยากจะแต่งงานมีครอบครัวทันทีเพราะอีกไม่กี่ปีเขาก็ย่างเข้าเลขสี่แล้ว

"ค่ะ" สาวเจ้าก้มหน้างุดเธออยากจะรู้จริงๆว่าถ้าหากคามินรู้เรื่องที่เธอถูกกระทำอะไรมาเข้าจะรับได้หรือไม่

ครู่ต่อมา

ติ๊ดๆ

"เอ.. ลูกคนนี้นี่ยังไง" พงษ์พัฒน์ยกมือถือดูข้อความที่ลลูกสาวเจ้าตัวส่งมาให้ก็บ่นอุกเพราะเธอเลือกที่จะกลับออกไปจากงานโดยที่ไม่บอกกับเขา

"มีอะไรเหรอครับ" 

"ลูกผมน่ะสิครับบอกว่าคืนนี้จะขอนอนคอนโดแล้วก็กลับไปแล้วด้วย"

"เธอคงเบื่องานแบบนี้ล่ะมั้งครับ...แล้วนี่ก็ค่อนข้างดึกมากแล้วด้วย" แพทริคยิ้มอ่อนเขาคิดว่าเธอคงไม่ใช่เบื่องานแบบนี้แต่เธอจงใจที่จะหลบหน้าของเขามากกว่า

"นั่นสิเราก็คุยกันเสียยาวเลยยังไงวันนี้ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" 

"แล้วเจอกันครับ" พงษ์พัฒน์เอ่ยลากับแพทริคก่อนจะแยกย้ายกันกลับแต่ตอนนี้แพทริคไม่ได้เลือกที่จะกลับบ้านเขาเลือกที่จะไปหาคนที่หลบหน้าของเขาอยู่ต่างหาก

คอนโดxxx

"คุณต้องการอะไรกันแน่" หญิงสาวที่อยุ่ในชุดนอนสีขาวปล่อยผมยาวสลวยยืนพิงหน้าบานเลื่อนที่ระเบียงในห้องนอนครุ่นคิดเรื่องของแพทริคว่าเขาจงใจที่จะทำอะไรกับครอบครัวของเธอกันแน่และตอนนี้ก็ค่อนข้างหวั่นใจอยู่มากว่าเธอจะต้องเจอกับเขาอยู่บ่อยๆและหากเขาหาโอกาสกระทำป่าเถื่อนกับเธออีกเธอจะทำอย่างไรเรื่องอึดอัดที่อยู่ในใจตอนนี้ก็ไม่สามารถบอกเล่าให้ใครฟังได้ด้วย

แกร๊กก

"ข.. เข้ามาได้ยังไง..ออกไปนะ" แพงขวัญหันกลับมาตามเสียงประตูห้องนอนของเธอที่เปิดออกภาพชายตัวสูงตรงหน้าทำให้แทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอมือไม้สั่นหันซ้ายหันขวาหาอุปกรณ์ป้องกันตัวแต่ก็ไม่ยักจะมี

"ไม่เจอผัวแค่วันเดียวควงผู้ชายออกงานหน้าตาเฉยเลยนะครับคุณเมีย" แพทริคเดินล้วงกระเป๋าก้าวเท้ายาวมาประชิดตัวหญิงสาวด้วยสีหน้าระรื่น

"หยุดหยาบคายกับฉันนะ...แล้วก็ออกไปไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ" ร่างบางถอยกรูไปที่ระเบียงด้านหลังก่อนจะกัดฟันขู่อีกฝ่ายเสียงสั่นน้ำตาคลอเพราะตอนนี้ความกลัวแล่นเข้ามาในหัวใจ

"แจ้งสิจะได้เป็นข่าวคนอื่นก็จะได้รู้ว่าคุณเป็นอะไรกับผม" แขนแกร่งรวบร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดฉุดรั้งเธอเข้ามาด้านเอื้อมือปิดบานเลื่อนของระเบียงก่อนจะเอ่ยเสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูหญิงสาวที่กำลังดีดดิ้นให้พ้นพันธนาการของเขา..