ตอนที่สิบเก้า ไม่ใช่สัตว์เลี้ยง

RrrrrRrrrrr  มนัญชนกรีบกดรับสายคนเป็นพ่อ

“ค่ะคุณพ่อ...ค่ะหม่อนจะรีบกลับนะคะ” 

“มีอะไรเหรอ”  

“คุณพ่ออยู่ที่บ้านค่ะท่านจะมาทานข้าวเย็นกับฉัน”  หญิงสาวไม่รู้ว่าทำไมพ่อเธอถึงมาหากะทันหัน

“อืม...แล้วเรื่องเรา”

“ค่ะ...ฉันจะไม่หลบหน้าคุณ”  มนัญชนกรับปากชายหนุ่มเธอก็อยากจะพิสูจน์ด้วยเวลาต่อจากนี้เหมือนกันว่าที่เขาพูดกับเธอมามันจริงแค่ไหน

“ขอบคุณนะครับ”  คามินยิ้มอ่อนอย่างพึงพอใจอย่างน้อยต่อไปนี้เขาก็จะได้เจอเธอเหมือนเดิมแล้วแม้เธอจะไม่ไว้ใจเขาเหมือนเดิมก็ตามเขาจะพิสูจน์ให้เธอได้เห็นว่าคำพูดของเขาไม่ใช่เพียงลมปากแต่จะทำให้เธอได้เห็นจริงๆว่าเขานั้นจริงใจกับเธอ

ชั่วโมงต่อมา

 ร่วมชั่วโมงกว่าคามินจะมาส่งมนัญชนกถึงบ้านเมือมาถึงหญิงสาวก็เหนว่าคนเป็นพ่อยืนรออยู่หน้าบ้านกับคนสนิทอีกสองสามคนแล้วจึงถือโอกาสนี้แนะนำให้คามินได้รู้จักพ่อของเธอเอาไว้หลังจากรู้จักกันเพียงแค่ชื่อมานานแล้ว

“คุณพ่อฉันค่ะ...คุณพ่อคะนี่คุณคามินที่สอนฉันทำอาหาร”  

“สวัสดีครับยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” คามินยื่นมือทักทายโทมัสอย่างเป็นมิตรเคยได้ยินชื่อเสียงทางธุรกิจของเขามานานวันนี้ก็ได้เจอตัวจริงเสียทีนับว่าเขายังดูหนุ่มแน่นกว่าที่เขาคิดเอาไว้เยอะ

“ขอบคุณมากนะครับที่สละเวลาสอนลูกสาวผม...แล้วก็ขอโทษแทนแพทริคด้วย”  โทมัสรู้ว่าคามินเป็นเจ้าของโรงแรมและเป็นคนที่ลงมือสอนลูกสาวของเขาทำอาหารเองวันนี้ได้เจอกันเขาจึงถือโอกาสขอบคุณอีกฝ่ายที่สละเวลาให้กับลูกสาวของเขาและขอโทษเรื่องที่แพทริคดันไปเลือกเอาคนรักของเขามาเป็นภรรยา

“ไม่เป็นอะไรครับผมบังคับใจใครไม่ได้อยู่แล้ว..ผมไปแล้วนะครับ”  คามินยิ้มอ่อนเรื่องแพงขวัญกับแพทริคเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้วก่อนจะเอ่ยปากลาทั้งสองและหันหลังกลับทันทีเพราะไม่อยากรบกวนเวลาของสองพ่อลูกมากนัก

“เอ่อ..อย่าลืมหายาแก้อักเสบทานด้วยนะคะ” มนัญชนกวิ่งตามคามินไปที่รถก่อนจะบอกให้เขาหายาแก้อักเสบทานเพราะกลัวว่าแผลจะติดเชื้ออักเสบเอาได้

“ครับ” คามินพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มกว้างดีใจที่หญิงสาวยังคอยเป็นห่วงเขา

“เค้าแค่สอนเราทำอาหารแค่นั้นเหรอลูก”  โทมัสเห็นลุกสาวเดินกลับมาหลังจากที่คามินขับรถออกไปแล้วเขาจึงต้องเอ่ยถามมนัญชนกด้วยสีหน้าที่สงสัยเพราะเขาดูออกว่าสายตาของคามินไม่ได้คิดกับลูกสาวของเขาแค่คนรู้จัก

“ค่ะ..คุณพ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“อ่อ..เปล่าหรอกพ่อด็แค่ถามดู” โทมัสไม่ได้อยากพูดอะไรมากตอนนี้เพราะมีเรื่องที่สำคัญมากกว่าที่จะพูด

“ทำไมมาหาหม่อนกะทันหันล่ะคะ”

“พ่อมีเรื่องจะคุยกับเราเรื่องพี่ชายเราน่ะสิ” โทมัสตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้มนัญชนกฟังเพราะเขาอยากให้ลูกสาวของเขาช่วยดูแพทริคเป็นพิเศษเพราะไม่แน่ใจว่าแพทริคจะทำอะไรกับแพงขวัญหรือครอบครัวของแพงขวัญบ้างที่ต้องฝากฝังเพราะเขาต้องกลับไปดูแลงานต่อแล้วคงจะอยู่ที่นี่ได้อีกไม่กี่วัน

“เรื่องทั้งหมดเป็นความจริงเหรอคะ”  มนัญชนกอึ้งไปครู่ใหญ่หลังจากที่พ่อของเธอเล่าเรื่องราวอดีตของพี่ชายเธอจบหากพี่ชายเธอต้องการจะใช้แพงขวัญเป็นเครื่องมือจริงอย่างที่พ่อของเธอสันนิษฐานเธอก็คงจะยอมไม่ได้เพราะเท่ากับว่าหลานของเธอกำลังจะเกิดมาท่ามกลางปัญหาแน่นอน

วันต่อมา

 สองสามวันแล้วที่แพทริคไม่ปล่อยให้หญิงสาวได้ออกไปไหนเพราะเขากลัวว่าเธอจะทำกับลูกจริงอย่างที่เอ่ยปากพูดซึ่งเขายอมไม่ได้เด็ดขาด

"คุณจะขังฉันไว้แบบนี้นานเท่าไรฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของคุณนะ..ฉันเป็นคนอย่าทำกับฉันแบบนี้"  แพงขวัญสะอื้นร่ำให้เป็นคราบน้ำตาบนใบหน้านวลให้แพทริคได้เห็นทุกวันแต่เขาก็ไม่เห็นจะสนใจที่จะปล่อยเธอจะเข้ามาหาเธอตอนเวลาอาหารและเวลานอนเท่านั้นเพราะไม่อยากปวดใจกับการเห็นน้ำตาของหญิงสาว

“.....”   แพทริควางถาดข้าวกับผลไม้ไว้ให้หญิงสาวที่โต๊ะข้างๆหัวเตียงก่อนจะเดินออกไปโดยที่ไม่พูดไม่จาและไม่แม้แต่จะมองหน้าภรรยาตัวเล็ก

ครู่ต่อมา

“จะมาทำไมไม่บอกพี่ก่อน” แพทริคเห็นรถของน้องสาวของเขาขับเข้ามาจอดหน้าบ้านจึงรีบเดินออกมาต้อนรับสีหน้าของเขาตอนนี้มีความกังวลเล้กน้อยเพราะกลัวว่ามนัญชนกจะรู้ว่าเขาทำอะไรกับแพงขวัญ

"พี่แพทคะหม่อนซื้อของมาฝากพี่แพทกับคุณแพรเต็มเลยค่ะ"  มนัญชนกเปิดท้ายรถหยิบของมาเดินเข้าบ้านมาพะลุงพะลัง

"ขอบใจมาก...ทำไมวันนี้มาหาพี่ได้"  แพทริคเดินตามน้องสาวตนไปติดๆ

"ว่าจะมานานแล้วล่ะค่ะแต่ติดธุระนิดหน่อย" 

ปึกๆๆๆ ​"คุณหม่อนคะ.."    ทางด้านแพงขวัญเธอเห็นมนัญชนกขับรถเข้ามาผ่านหน้าต่างจึงทุบประตูตะโกนเรียกหญิงสาวสุดเสียงหวังว่าหญิงสาวจะช่วยเธอให้ออกไปจากที่นี่ได้

"เสียงอะไรคะ"  มนัญชนกรีบหันมามองหน้าแพทริคด้วยความตกใจก่อนจะวิ่งขึ้นไปชั้นบนตามเสียง

ปึกๆๆ​ "ฉันถูกขังอยู่ในนี้ค่ะคุณหม่อน"

แพทริครีบวิ่งเข้ามาขวางน้องสาวของเขาที่หน้าห้องนอนที่มีแพงขวัญอยู่ด้านในเพราะเขาไม่อยากให้น้องของเขาเห็นว่าตอนนี้แพงขวัญมีสภาพเป็นอย่างไร

"พี่แพทอย่าขวางหม่อนค่ะไม่อย่างนั้นหม่อนจะบอกคุณพ่อ"  

แกร๊กกก

"คุณแพง"    หญิงสาวผลักพี่ชายของเธออออกกอ่นจะเปิดประตูภาพตรงหน้าของมนัญชนกทำเอาเธอแทบน้ำตาล่วงไม่คิดว่าพี่ชายของเธอจะร้ายกาจจนทำกับผู้หญิงตัวเล็กๆที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาและกำลังท้องได้ขนาดนี้เท่ากับว่าสิ่งที่พ่อขงเธอสันนิษฐานมันเป็นเรื่องจริง

"พาฉันออกไปจากที่นี่นะคะ"  แพงขวัญยกมือขอร้องใบหม่อนด้วยน้ำตา

"ผมไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้น"  แพทริคดึงร่างบางของภรรยากอดเอาไว้ในอ้อมอก

"พี่แพททำแบบนี้กับคุณแพงได้ยังไงเธอท้องอยู่นะคะ...ปล่อยคุณแพงเดี๋ยวนี้เลยค่ะหม่อนไม่คิดเลยนะคะว่าความแค้นมันจะกัดกินหัวใจจนทำให้พี่ชายหม่อนทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้ได้ขนาดนี้"  มนัญชนกดึงแพงขวัญมาไว้กับตัว

“ความแค้น..”   แพงขวัญถึงกับขมวดคิ้วเป็นปมไม่เข้าใจว่าที่มนัญชนกพูดกับแพทริคคืออะไร

“หม่อนรู้แล้วนะคะว่าพ่อของคุณแพงเป็นคนขับรถชนแม่ของพี่แพทเมื่อหลายสิบปีก่อนแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่พี่แพทจะมาทำร้ายคุณแพง...เอากุญแจมาค่ะ....เอามาสิคะไม่สงสารเธอหรือไงดูสิข้อเท้าบวมหมดแล้ว”

“.....”  แพทริคพึ่งจะสังเกตข้อเท้าของแพงขวัญมันบวมแดงอย่างที่น้องสาวของเขาว่าจริงๆจึงยอมยื่นกุญแจปลดโซ่ให้แต่โดยดี

“ไปกันเถอะค่ะ....ไม่ต้องตามไม่อย่างนั้นหม่อนจะให้คุณพ่อพาคุณแพงไปให้ไกลๆไม่ได้ต้องได้เจอกับพี่แพทอีกเลย”  หลังจากแพงขวัญหลุดจากพันธนาการเรียบร้อยแล้วมนัญชนกก็รีบพาตัวหญิงสาวลงไปด้านล่างก่อนจะสั่งพี่ชายอขงเธอที่กำลังเดินตามให้หยุดด้วยคำขู่

   หลังจากมนัญชนกพาแพงขวัญขับรถพาแพงขวัญมาพักที่บ้านของเธอได้พักใหญ่แพงขวัญก็ต้องเอ่ยถามหญิงสาวขึ้นในเรื่องที่หญิงสาวพูดกับแพทริค

“มันเรื่องอะไรกันแน่คะคุณหม่อน” 

“คือ”  มนัญชนกไม่ปิดบังเรื่องที่เธอได้รู้มาเธอยอมเล่าความจริงทุกอย่างให้แพงขวัญได้ฟังว่าเรื่องอดีตของพี่ชายเธอเป็นอย่างไร

“ทุกอย่างที่เค้าทำไปก็เพื่อแก้แค้นสินะคะ..”  เมื่อฟังเรื่องราวทุกอย่างจบแพงขวัญก็น้ำตารื้นเธอให้ใจของเธอไปจนหมดส่วนแพทริคทำทุกอย่างก็เพียงแค่ให้เธอเป็นเหยื่อเท่านั้น

"คุณแพงไม่ต้องห่วงนะคะเรื่องพี่แพทหม่อนจะไม่ยอมให้เค้ามาทำร้ายคุณอีกแล้วนะคะ"  มนัญนกพาแพงขวัญเข้ามานอนในห้องพร้อมรับปากกับเธอว่าให้เธออยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจเพราะเธอจะไม่ยอมให้พี่ชายเธอมาทำร้ายได้หญิงสาวได้อีกเป็นอันขาด

"ขอบคุณนะคะ"   ร่างบางนอนหลับตาไปทั้งน้ำตาเพราะตอนนี้เธอเพลียที่จะรับรู้เรื่องราววุ่นวายเหลือเกิน

เย็นของวัน

 หลังจากที่มนัญชนกพาตัวแพงขวัญออกไปแพทริคก็เอาแต่นั่งดื่มจนตอนนี้แทบไม่ได้สติ

มนัญชนกเข้ามาหาพี่ชายของเธอในช่วงเย็นเพื่ออยากจะคุยกับพี่ชายเธอให้จบความแค้นนี้ซะเพราะดูออกว่าพี่ชายเธอก็มีใจให้กับแพงขวัญไม่อย่างนั้นคงไม่จดทะเบียนสมรสแล้วให้เธอมาอยู่ใกล้ตัวแบบนี้

"หม่อนรู้นะคะว่าพี่แพทรักคุณแพงยิ่งพี่แพททำเธอเจ็บเท่าไรพี่แพทยิ่งเจ็บกว่านะคะหม่อนไม่อยากเห็นคนที่หม่อนรักเป็นทุกข์หยุดการกระทำแค่นี้เถอะนะคะ"

"พี่จะทำให้พงษ์พัฒน์เจ็บอย่างที่พี่เจ็บ"  แพทริคยกแก้วดื่มน้ำเมาอึกใหญ่ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเจ็บแค้น

"การแก้แค้นเรียกคืนชีวิตคุณแม่พี่แพทกลับมาไม่ได้หรอกนะคะหม่อนขอร้องหยุดเถอะนะคะ" 

"พอเถอะหม่อนถ้าจะมาขอร้องให้พี่หยุดไม่เป็นผลหรอก...แม่พี่ไม่ใช่แม่หม่อนนี่" แพทริคตวาดใส่มนัญชนกจนเธอสะดุ้งตัวโยน

“ทำไมพูดกับหม่อนแบบนี้คะพี่แพท...หม่อนแค่ไม่อยากให้พี่แพทเป็นทุกข์ก็แค่นั้นเอง”  สาวเจ้าน้ำตาคลอที่พี่ชายของเธอไม่เห็นความหวังดีที่แท้จริงของเธอเลยสักนิดว่าจบก็เดินหนีพี่ชายของเธอออกจากบ้านไป

“หม่อน...หม่อน...โถ่โว้ยย..”  แพทริคโมโหตัวเองที่เผลอพูดจาทำร้ายจิตใจมนัญชนกก่อนจะนั่งกุมขมับถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ตอนนี้เหมือนความเจ็บทุกอย่างมันจะมาตกอยู่ที่เขาแทนเสียแล้ว