RrrrrRrrrrr มนัญชนกรีบกดรับสายคนเป็นพ่อ
“ค่ะคุณพ่อ...ค่ะหม่อนจะรีบกลับนะคะ”
“มีอะไรเหรอ”
“คุณพ่ออยู่ที่บ้านค่ะท่านจะมาทานข้าวเย็นกับฉัน” หญิงสาวไม่รู้ว่าทำไมพ่อเธอถึงมาหากะทันหัน
“อืม...แล้วเรื่องเรา”
“ค่ะ...ฉันจะไม่หลบหน้าคุณ” มนัญชนกรับปากชายหนุ่มเธอก็อยากจะพิสูจน์ด้วยเวลาต่อจากนี้เหมือนกันว่าที่เขาพูดกับเธอมามันจริงแค่ไหน
“ขอบคุณนะครับ” คามินยิ้มอ่อนอย่างพึงพอใจอย่างน้อยต่อไปนี้เขาก็จะได้เจอเธอเหมือนเดิมแล้วแม้เธอจะไม่ไว้ใจเขาเหมือนเดิมก็ตามเขาจะพิสูจน์ให้เธอได้เห็นว่าคำพูดของเขาไม่ใช่เพียงลมปากแต่จะทำให้เธอได้เห็นจริงๆว่าเขานั้นจริงใจกับเธอ
ชั่วโมงต่อมา
ร่วมชั่วโมงกว่าคามินจะมาส่งมนัญชนกถึงบ้านเมือมาถึงหญิงสาวก็เหนว่าคนเป็นพ่อยืนรออยู่หน้าบ้านกับคนสนิทอีกสองสามคนแล้วจึงถือโอกาสนี้แนะนำให้คามินได้รู้จักพ่อของเธอเอาไว้หลังจากรู้จักกันเพียงแค่ชื่อมานานแล้ว
“คุณพ่อฉันค่ะ...คุณพ่อคะนี่คุณคามินที่สอนฉันทำอาหาร”
“สวัสดีครับยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” คามินยื่นมือทักทายโทมัสอย่างเป็นมิตรเคยได้ยินชื่อเสียงทางธุรกิจของเขามานานวันนี้ก็ได้เจอตัวจริงเสียทีนับว่าเขายังดูหนุ่มแน่นกว่าที่เขาคิดเอาไว้เยอะ
“ขอบคุณมากนะครับที่สละเวลาสอนลูกสาวผม...แล้วก็ขอโทษแทนแพทริคด้วย” โทมัสรู้ว่าคามินเป็นเจ้าของโรงแรมและเป็นคนที่ลงมือสอนลูกสาวของเขาทำอาหารเองวันนี้ได้เจอกันเขาจึงถือโอกาสขอบคุณอีกฝ่ายที่สละเวลาให้กับลูกสาวของเขาและขอโทษเรื่องที่แพทริคดันไปเลือกเอาคนรักของเขามาเป็นภรรยา
“ไม่เป็นอะไรครับผมบังคับใจใครไม่ได้อยู่แล้ว..ผมไปแล้วนะครับ” คามินยิ้มอ่อนเรื่องแพงขวัญกับแพทริคเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้วก่อนจะเอ่ยปากลาทั้งสองและหันหลังกลับทันทีเพราะไม่อยากรบกวนเวลาของสองพ่อลูกมากนัก
“เอ่อ..อย่าลืมหายาแก้อักเสบทานด้วยนะคะ” มนัญชนกวิ่งตามคามินไปที่รถก่อนจะบอกให้เขาหายาแก้อักเสบทานเพราะกลัวว่าแผลจะติดเชื้ออักเสบเอาได้
“ครับ” คามินพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มกว้างดีใจที่หญิงสาวยังคอยเป็นห่วงเขา
“เค้าแค่สอนเราทำอาหารแค่นั้นเหรอลูก” โทมัสเห็นลุกสาวเดินกลับมาหลังจากที่คามินขับรถออกไปแล้วเขาจึงต้องเอ่ยถามมนัญชนกด้วยสีหน้าที่สงสัยเพราะเขาดูออกว่าสายตาของคามินไม่ได้คิดกับลูกสาวของเขาแค่คนรู้จัก
“ค่ะ..คุณพ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“อ่อ..เปล่าหรอกพ่อด็แค่ถามดู” โทมัสไม่ได้อยากพูดอะไรมากตอนนี้เพราะมีเรื่องที่สำคัญมากกว่าที่จะพูด
“ทำไมมาหาหม่อนกะทันหันล่ะคะ”
“พ่อมีเรื่องจะคุยกับเราเรื่องพี่ชายเราน่ะสิ” โทมัสตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้มนัญชนกฟังเพราะเขาอยากให้ลูกสาวของเขาช่วยดูแพทริคเป็นพิเศษเพราะไม่แน่ใจว่าแพทริคจะทำอะไรกับแพงขวัญหรือครอบครัวของแพงขวัญบ้างที่ต้องฝากฝังเพราะเขาต้องกลับไปดูแลงานต่อแล้วคงจะอยู่ที่นี่ได้อีกไม่กี่วัน
“เรื่องทั้งหมดเป็นความจริงเหรอคะ” มนัญชนกอึ้งไปครู่ใหญ่หลังจากที่พ่อของเธอเล่าเรื่องราวอดีตของพี่ชายเธอจบหากพี่ชายเธอต้องการจะใช้แพงขวัญเป็นเครื่องมือจริงอย่างที่พ่อของเธอสันนิษฐานเธอก็คงจะยอมไม่ได้เพราะเท่ากับว่าหลานของเธอกำลังจะเกิดมาท่ามกลางปัญหาแน่นอน
วันต่อมา
สองสามวันแล้วที่แพทริคไม่ปล่อยให้หญิงสาวได้ออกไปไหนเพราะเขากลัวว่าเธอจะทำกับลูกจริงอย่างที่เอ่ยปากพูดซึ่งเขายอมไม่ได้เด็ดขาด
"คุณจะขังฉันไว้แบบนี้นานเท่าไรฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของคุณนะ..ฉันเป็นคนอย่าทำกับฉันแบบนี้" แพงขวัญสะอื้นร่ำให้เป็นคราบน้ำตาบนใบหน้านวลให้แพทริคได้เห็นทุกวันแต่เขาก็ไม่เห็นจะสนใจที่จะปล่อยเธอจะเข้ามาหาเธอตอนเวลาอาหารและเวลานอนเท่านั้นเพราะไม่อยากปวดใจกับการเห็นน้ำตาของหญิงสาว
“.....” แพทริควางถาดข้าวกับผลไม้ไว้ให้หญิงสาวที่โต๊ะข้างๆหัวเตียงก่อนจะเดินออกไปโดยที่ไม่พูดไม่จาและไม่แม้แต่จะมองหน้าภรรยาตัวเล็ก
ครู่ต่อมา
“จะมาทำไมไม่บอกพี่ก่อน” แพทริคเห็นรถของน้องสาวของเขาขับเข้ามาจอดหน้าบ้านจึงรีบเดินออกมาต้อนรับสีหน้าของเขาตอนนี้มีความกังวลเล้กน้อยเพราะกลัวว่ามนัญชนกจะรู้ว่าเขาทำอะไรกับแพงขวัญ
"พี่แพทคะหม่อนซื้อของมาฝากพี่แพทกับคุณแพรเต็มเลยค่ะ" มนัญชนกเปิดท้ายรถหยิบของมาเดินเข้าบ้านมาพะลุงพะลัง
"ขอบใจมาก...ทำไมวันนี้มาหาพี่ได้" แพทริคเดินตามน้องสาวตนไปติดๆ
"ว่าจะมานานแล้วล่ะค่ะแต่ติดธุระนิดหน่อย"
ปึกๆๆๆ "คุณหม่อนคะ.." ทางด้านแพงขวัญเธอเห็นมนัญชนกขับรถเข้ามาผ่านหน้าต่างจึงทุบประตูตะโกนเรียกหญิงสาวสุดเสียงหวังว่าหญิงสาวจะช่วยเธอให้ออกไปจากที่นี่ได้
"เสียงอะไรคะ" มนัญชนกรีบหันมามองหน้าแพทริคด้วยความตกใจก่อนจะวิ่งขึ้นไปชั้นบนตามเสียง
ปึกๆๆ "ฉันถูกขังอยู่ในนี้ค่ะคุณหม่อน"
แพทริครีบวิ่งเข้ามาขวางน้องสาวของเขาที่หน้าห้องนอนที่มีแพงขวัญอยู่ด้านในเพราะเขาไม่อยากให้น้องของเขาเห็นว่าตอนนี้แพงขวัญมีสภาพเป็นอย่างไร
"พี่แพทอย่าขวางหม่อนค่ะไม่อย่างนั้นหม่อนจะบอกคุณพ่อ"
แกร๊กกก
"คุณแพง" หญิงสาวผลักพี่ชายของเธออออกกอ่นจะเปิดประตูภาพตรงหน้าของมนัญชนกทำเอาเธอแทบน้ำตาล่วงไม่คิดว่าพี่ชายของเธอจะร้ายกาจจนทำกับผู้หญิงตัวเล็กๆที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาและกำลังท้องได้ขนาดนี้เท่ากับว่าสิ่งที่พ่อขงเธอสันนิษฐานมันเป็นเรื่องจริง
"พาฉันออกไปจากที่นี่นะคะ" แพงขวัญยกมือขอร้องใบหม่อนด้วยน้ำตา
"ผมไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้น" แพทริคดึงร่างบางของภรรยากอดเอาไว้ในอ้อมอก
"พี่แพททำแบบนี้กับคุณแพงได้ยังไงเธอท้องอยู่นะคะ...ปล่อยคุณแพงเดี๋ยวนี้เลยค่ะหม่อนไม่คิดเลยนะคะว่าความแค้นมันจะกัดกินหัวใจจนทำให้พี่ชายหม่อนทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้ได้ขนาดนี้" มนัญชนกดึงแพงขวัญมาไว้กับตัว
“ความแค้น..” แพงขวัญถึงกับขมวดคิ้วเป็นปมไม่เข้าใจว่าที่มนัญชนกพูดกับแพทริคคืออะไร
“หม่อนรู้แล้วนะคะว่าพ่อของคุณแพงเป็นคนขับรถชนแม่ของพี่แพทเมื่อหลายสิบปีก่อนแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่พี่แพทจะมาทำร้ายคุณแพง...เอากุญแจมาค่ะ....เอามาสิคะไม่สงสารเธอหรือไงดูสิข้อเท้าบวมหมดแล้ว”
“.....” แพทริคพึ่งจะสังเกตข้อเท้าของแพงขวัญมันบวมแดงอย่างที่น้องสาวของเขาว่าจริงๆจึงยอมยื่นกุญแจปลดโซ่ให้แต่โดยดี
“ไปกันเถอะค่ะ....ไม่ต้องตามไม่อย่างนั้นหม่อนจะให้คุณพ่อพาคุณแพงไปให้ไกลๆไม่ได้ต้องได้เจอกับพี่แพทอีกเลย” หลังจากแพงขวัญหลุดจากพันธนาการเรียบร้อยแล้วมนัญชนกก็รีบพาตัวหญิงสาวลงไปด้านล่างก่อนจะสั่งพี่ชายอขงเธอที่กำลังเดินตามให้หยุดด้วยคำขู่
หลังจากมนัญชนกพาแพงขวัญขับรถพาแพงขวัญมาพักที่บ้านของเธอได้พักใหญ่แพงขวัญก็ต้องเอ่ยถามหญิงสาวขึ้นในเรื่องที่หญิงสาวพูดกับแพทริค
“มันเรื่องอะไรกันแน่คะคุณหม่อน”
“คือ” มนัญชนกไม่ปิดบังเรื่องที่เธอได้รู้มาเธอยอมเล่าความจริงทุกอย่างให้แพงขวัญได้ฟังว่าเรื่องอดีตของพี่ชายเธอเป็นอย่างไร
“ทุกอย่างที่เค้าทำไปก็เพื่อแก้แค้นสินะคะ..” เมื่อฟังเรื่องราวทุกอย่างจบแพงขวัญก็น้ำตารื้นเธอให้ใจของเธอไปจนหมดส่วนแพทริคทำทุกอย่างก็เพียงแค่ให้เธอเป็นเหยื่อเท่านั้น
"คุณแพงไม่ต้องห่วงนะคะเรื่องพี่แพทหม่อนจะไม่ยอมให้เค้ามาทำร้ายคุณอีกแล้วนะคะ" มนัญนกพาแพงขวัญเข้ามานอนในห้องพร้อมรับปากกับเธอว่าให้เธออยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจเพราะเธอจะไม่ยอมให้พี่ชายเธอมาทำร้ายได้หญิงสาวได้อีกเป็นอันขาด
"ขอบคุณนะคะ" ร่างบางนอนหลับตาไปทั้งน้ำตาเพราะตอนนี้เธอเพลียที่จะรับรู้เรื่องราววุ่นวายเหลือเกิน
เย็นของวัน
หลังจากที่มนัญชนกพาตัวแพงขวัญออกไปแพทริคก็เอาแต่นั่งดื่มจนตอนนี้แทบไม่ได้สติ
มนัญชนกเข้ามาหาพี่ชายของเธอในช่วงเย็นเพื่ออยากจะคุยกับพี่ชายเธอให้จบความแค้นนี้ซะเพราะดูออกว่าพี่ชายเธอก็มีใจให้กับแพงขวัญไม่อย่างนั้นคงไม่จดทะเบียนสมรสแล้วให้เธอมาอยู่ใกล้ตัวแบบนี้
"หม่อนรู้นะคะว่าพี่แพทรักคุณแพงยิ่งพี่แพททำเธอเจ็บเท่าไรพี่แพทยิ่งเจ็บกว่านะคะหม่อนไม่อยากเห็นคนที่หม่อนรักเป็นทุกข์หยุดการกระทำแค่นี้เถอะนะคะ"
"พี่จะทำให้พงษ์พัฒน์เจ็บอย่างที่พี่เจ็บ" แพทริคยกแก้วดื่มน้ำเมาอึกใหญ่ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเจ็บแค้น
"การแก้แค้นเรียกคืนชีวิตคุณแม่พี่แพทกลับมาไม่ได้หรอกนะคะหม่อนขอร้องหยุดเถอะนะคะ"
"พอเถอะหม่อนถ้าจะมาขอร้องให้พี่หยุดไม่เป็นผลหรอก...แม่พี่ไม่ใช่แม่หม่อนนี่" แพทริคตวาดใส่มนัญชนกจนเธอสะดุ้งตัวโยน
“ทำไมพูดกับหม่อนแบบนี้คะพี่แพท...หม่อนแค่ไม่อยากให้พี่แพทเป็นทุกข์ก็แค่นั้นเอง” สาวเจ้าน้ำตาคลอที่พี่ชายของเธอไม่เห็นความหวังดีที่แท้จริงของเธอเลยสักนิดว่าจบก็เดินหนีพี่ชายของเธอออกจากบ้านไป
“หม่อน...หม่อน...โถ่โว้ยย..” แพทริคโมโหตัวเองที่เผลอพูดจาทำร้ายจิตใจมนัญชนกก่อนจะนั่งกุมขมับถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่ตอนนี้เหมือนความเจ็บทุกอย่างมันจะมาตกอยู่ที่เขาแทนเสียแล้ว
“แพง” คามินเข้ามาหามนัญชนกในช่วงเย็นเมื่อเข้าบ้านมาได้เห็นแพงขวัญนั่งเหม่ออยู่ที่หน้าบ้านจึงเอ่ยทักขึ้นไม่รู้ว่าหญิงสาวจะอยู่ที่นี่ด้วย“พี่มิน..” ไม่ใช่แค่คามินตกใจที่แพงขวัญอยู่ที่นี่แต่เป็นแพงขวัญก็ตกใจที่คามินมาที่บ้านของมนัญชนกเหมือนกัน“พี่มินสบายดีนะคะ...ที่แผลไปโดนอะไรมาคะ” แพงขวัญชวนคามินข้ามานั่งคุยกันในห้องรับแขกในบ้านตอนนี้เธอไม่ค่อยกล้าที่จะมองหน้าคามินเท่าไรเพราะยังรู้สึกผิดกับเขาอยู่ไม่น้อยแต่ก็แอบสงสัยว่าชายหนุ่มไปทำอะไรมาถึงได้มีพลาสเตอร์ปิดที่หางคิ้ว“ครับพี่สบายดี..อุบัติเหตุนิดหน่อย” ตอนนี้คามินยิ้มให้หญิงสาวได้อย่างไม่มีอะไรตะขิดตะขวงใจแล้วเพราะเขาไม่อยากยึดติดอยู่กับอดีต“แพงขอโทษกับเรื่องที่..” “ไม่ต้องขอโทษพี่หรอกครับพี่เข้าใจต่อไปนี้เรามาเป็นพี่น้องกันนะครับ” คามินไม่อยากให้แพงขวัญพูดเรื่องเก่าขึ้นมาเพราะเขาก็ไม่อยากพูดถึงมันเหมือนกัน“ขอบคุณนะคะพี่มิน” สาวเจ้าพอจะยิ้มออกได้บ้างเมื่อเรื่องที่รู้สึกผิดต่อคามินผ่อนคลายลงด้วยคำพูดของเขาคามินยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดีของเธอเสมอไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ“แล้วทำไมแพงถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ” คามินอยากจะรู้มากกว่าว่าทำไ
หลายวันต่อมา หลังจากวันนั้นที่แพงขวัญสูญเสียคนเป็นพ่อไปเธอก็เอาแต่นั่งเสียใจทานอะไรไม่ได้นอนไม่หลับจนทุกคนก็หดหู่ไปตามๆกันทั้งห่วงสภาพจิตใจของแพงขวัญและลูกในท้องของเธออีกจวบจนวันนี้ก็ถึงวันที่แพงขวัญต้องมาลอยอังคารแล้วน้ำตาของเธอก็ยังไม่เคยเหือดแห้งไปเลยแม้แต่วินาทีเดียวคนที่เจ็บปวดที่สุดตอนนี้ก็เห็นจะเป็นแพทริคที่ทำได้เพียงแค่ตามดูหญิงสาวห่างๆเท่านั้นเพราะไม่อยากทำให้เธอเจ็บปวดใจเมื่อเห็นหน้าของเขา"ผลสอบสวนออกมาแล้วนะครับแพง" หลังจากที่ลอยอังคารเรียบร้อยแล้วคามินก็พาแพงขวัญมาคุยเรื่องคดีที่บ้านของมนัญชนก"ว่ายังไงบ้างคะ""คุณแพทไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้คนที่ขับรถชนคุณอาเป็นคนเมาที่อยู่แถวนั้น...พี่ว่าแพงลองลดทิฐิคุยกับคุณแพทดูใหม่ดีหรือเปล่า" จากหลายวันที่ผ่านมาที่แพทริคเฝ้าดูแลแพงขวัญอยู่ห่างตลอดทำให้เขารู้ว่าแพทริครักและห่วงใยแพงขวัญอยู่ไม่น้อยเขาจึงอยากให้ทั้งคู่ลองเริ่มต้นกันใหม่อีกสักครั้งเพื่อลูกในท้องที่กำลังจะเกิดมา"......" แพงขวัญก้มหน้างุดไม่ยอมตอบอะไรแม้นเขาจะไม่ได้ทำร้ายพ่อของเธอจริงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นเธอก็ยังเจ็บปวดใจไม่หาย"หม่อนขอโทษนะคะที่ไม่เชื
สองสาวคุยกันอยู่พักใหญ่ถึงแผนการที่มนัญชนกคิดเอาไว้มนัญชนกไม่ยอมให้แพทริครู้เรื่องว่าแพงขวัญอยู่ที่ไหนเพราะเธอเองก็อยากจะเห็นว่าพี่ชายเธอมานะที่จะตามหาแพงขวัญจริงๆหรือไม่โดยที่หลังจากนี้เธอกับคามินจะไม่บอกข้อมูลและไม่ช่วยเหลืออะไรแพทริคทั้งนั้น“คุณแพงว่าดีหรือเปล่าคะ”“ดีเหมือนกันค่ะถือซะว่าแพงเอาคืนแล้วกันนะคะ” แพงขวัญยิ้มอ่อนเห็นว่าวิธีแก้เผ็ดแพทริคที่มนัญชนกเสนอก็ดีเหมือนกันและเธอก็จะได้เห็นด้วยว่าเขาจะพยายามตามหาเธอได้ไวเท่าไร“แต่ว่าถ้าพี่ชายหม่อนหาคุณแพงเจอแล้วหม่อนขอร้องนะคะอย่าหันหน้าหนีกันอีกเพื่อเจ้าตัวเล็กที่กำลังจะเกิดมา”“ค่ะ” แพงขวัญเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบตกลงกับมนัญชนกไปหากเขารักเธอจริงและเธอเองก็รักเขา...มันก็ไม่ได้ยากที่เธอจะให้อภัยแต่หากมีโอกาสเอาคืนเขาบ้างเธอก็อยากจะทำเพื่อดัดนิสัยคนที่เจ้าแผนการให้เจ็บปวดเล่นดูบ้าง เย็นของวัน"นี่ตามสูตรที่คุณมินเคยสอนฉันเลยนะคะ" คามินกับมนัญชนกง่วนกันอยู่ในครัวเรื่องการทำอาหารเย็นส่วนแพงขวัญเธอนั่งเล่นอยู่ด้านนอกเพราะได้กลิ่นอาหารมากไม่ได้เดี๋ยวจะอาเจียนออกมาอีกตอนนี้เธอถูกกับอาหารจำพวกผลไม้เท่านั้น"ผมมีสูตรอาหารอีกหลา
"อืม.." คามินยิ้มกริ่มที่มนัญชนกเผลอไผลไปกับรสสัมผัสของเขาได้เขาค่อยๆละจูบเงยหน้ามองใบหน้านวลที่แก้มแดงเปล่งเป็นลูกตำลึงและกำลังหันหน้าหลบสายตาของเขาอยู่อย่างเอียงอายเขายิ่งมองเธอแบบนี้ก็ยิ่งหลงไหลเวลาปกติเธอน่ารักแล้วแต่เมื่ออยู่ใกล้ชิดกับบนเตียงแบบนี้เธอยิ่งน่ารักกว่าปฏิกิริยาที่ไร้การปฏิเสธทำให้เขาไม่ต้องถามเธอเลยว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับเขาใจเธอกับเขาตอนนี้คงรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไร"คุณน่ารักที่สุดเลย" เสียงแหบพร่าพ่นอยู่ข้างๆแก้มนวลก่อนจะยื่นมือหนาปิดไฟที่หัวเตียง"อื้มม.." สองมือหนาประสานกับมือเรียวของหญิงสาวขึงเอาไว้แนบกับเตียงนุ่มก่อนจะโน้มตัวลงบอดจูบนุ่มนวลสอดส่ายลิ้นร้ายฉกชิมความหวานจากปากคนตัวเล็กอีกครั้งเนิ่นนานเสียจนริมฝีปากบางชาและห้อเลือดเล็กน้อยไม่นานนักคนตัวโตก็จัดการเปลื้องผ้าทั้งเขาและเธอออกไปจนหมดให้หลงเหลือแต่ความอบอุ่นใต้ผ้าห่มจากการที่เนื้อแนบเนื้อเท่านั้น".. อ๊ะ.. อืม.." มนัญชนกแอ่นอกรับริมฝีปากของคนตัวโตอย่างลืมอายเพราะเมื่อปลายลิ้นสัมผัสกับยอดอกอิ่มของเธอก็รู้สึกวาบหวิวไปทั้งตัวจนควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้"อืม.." คามินก้มฟัดอกอิ่มสลับกับบดจูบริมฝีปากบางด้วยอาร
"ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปไหนอีกแล้วผมรักคุณได้ยินหรือเปล่าว่าผมรักคุณ" แพทริคเดินเข้ามารวบกอดร่างบางแน่นด้วยความคิดถึง"ปล่อยฉัน""ผมคิดถึงคุณจนจะบ้าอยู่แล้วรู้หรือเปล่าคุณไม่คิดอยากจะติดต่อหาผมบ้างหรือไง""ไม่คิดค่ะเพราะไม่อยากติดต่อ" แพงขวัญยังคงต้องการจะกวนประสาทของอีกฝ่ายต่อก่อนจะเดินหนีเข้าห้องหมายจะปิดประตูหนีแต่ก็ถูกอีกฝ่ายตามเข้ามาจนได้"ไม่ติดต่อกับผมแต่ติดต่อกับน้องผมได้งั้นสิ..แสบกันนักนะ" ว่าจบสองมือหนาก็รวบใบหน้านวลให้เงยขึ้นก่อนจะบดจูบไปที่ริมฝีปากบาง"อื้ออ.. คุณแพท" มือเรียวทั้งสองผลักใบหน้าคมของเขาออกที่จู่มาถึงก็กระทำเอาแต่ใจกับเธอทันที"ผมจะจูบคุณให้ปากเปื่อยโทษฐานที่แกล้งผม""คุณอยากร้ายใส่ฉันก่อนทำไมล่ะคะ" ดวงตาหกลมโตมองค้อนคนเป็นสามีเล็กน้อย"ผมขอโทษ...ต่อจากนี้ผมจะเป็นคนดีของคุณกับลูกผมสัญญา" แพทริครีบเอ่ยขอโทษหญิงสาวกับเรื่องราวที่ผ่านมาเขารู้ว่าเธอยังรักเขาก่อนจะสัญญากับเธอว่าเขาจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจอีกเพี๊ยะ "สำหรับที่คุณหลอกฉัน" เพี๊ยะ "สำหรับที่คุณไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น" แพงขวัญเงื้อมมือฟาดไปที่แก้มสากของแพทริคสองทีเพื่อที่เธอจะได้ไม่รู้สึกติดค้าง
วันเวลาพ้นผ่านไปอย่างรวดเร็วจวบจนแพงขวัญท้องโตได้หกเดือนกว่าแล้วตอนนี้ดูแพงขวัญและแพทริคจะหวานกันเป็นพิเศษตั้งแต่ปรับความเข้าใจกันได้ก็ตัวติดกันเป็นแตงเมในส่วนของมนัญชนกและคามินทั้งคู่ก็จดทะเบียนสมรสกันเงียบๆต่อหน้าคนในครอบครัวคราแรกคามินต้องการที่จะจัดงานใหญ่โตให้สมเกียรติแต่มนัญชนกเป็นคนไม่ชอบพิธีอะไรมากมายเพราะวุ่นวายเปล่าๆคามินจึงตามใจเธอจนตอนนี้ก็ร่วมเดือนกว่าแล้วที่คามินและมนัญชนกใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันชีวิตคู่ของมนัญชนกและคามินไม่ค่อยหวานเหมือนแพทริคและแพงขวัญเท่าไรนักเพราะเวลาหลังจากแต่งงานประจวบเหมาะกับงานที่โรงแรมของคามินกำลังยุ่งมากพอดีพวกเขาเลยยังไม่มีเวลาฮันนีมูนหลังแต่งงานแถมคามินยังทำงานหามรุ่งหามค่ำข้าวเช้าไม่ได้ทานกลับบ้านมาก็ดึกจนมนัญชนกเหมือนจะใช้ชีวิตคนเดียวอยู่แล้ว22.00 น."ช่วงนี้กลับดึกทุกวันเลยนะคะ" มนัญชนกที่นั่งอยู่บนเตียงนุ่มเอ่ยพูดกับคนเป็นสามีที่พึ่งอาบน้ำเสร็จยอมรับเลยว่าน้อยใจอยู่ลึกๆที่เขากลับดึกแทบทุกวันแต่ต้องเก็บอาการ"ผมต้องทำงานคนเดียวเลยนะครับเลขาผมลาออกกะทันหัน" คามินแต่งตัวเสร็จก็รีบเข้ามากอดภรรยาตนเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึงตอนนี้เขายุ่งกับง
วันต่อมาร้านอาหารหรู"พาหม่อนมาที่นี่ทำไมคะคุณมิน" มนัญชกถูกคามินเดินจูงมือจากลานจอดรถมาที่น้านอาหารหรูที่ห้อางดังใจกลางเมืองคราแรกเขาบอกกับเธอว่าจะมาทำธุระนิดหน่อยแต่ไม่รู้ว่าเขาจูงเธอเข้ามาในรอานอาหารเพื่ออะไรแถมในร้านนี้ก็ยังไม่มีคนอยู่แม้แต่คนเดียวอีกต่างหาก"ตามผมมาตรงนี้สิครับ" "นี่มัน..." เดินเข้าร้านมาไม่น่นนักคามินก็พาหญิงสาวเดินมาด้านในสุดของร้านที่เป็นโซนที่มองเห็นวิวทิวทัศน์แม่น้ำสายใหญ่ได้ป็นอย่างดีรอบๆรายล้แมไปด้วยลูกโป่งสีชมพูละลานตาและตรงกลางก็มีโต๊ะอาหารที่มีอาหารวางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะตอนนี้เธอพอจะดูออกแล้วว่าเขาคงจะเซอร์ไพรซ์อะไรเธอแน่นอน"ผมปิดร้านนี้เพื่อทานข้าวกับคุณเลยนะครับ..นั่งก่อนสิครับ""ค่ะ" ใบหน้าหวานยิ้มอ่อนเล็กน้อยที่คามินมีเวลาเอาใจเธอบ้าง"ผมขอโทษคุณจริงๆที่ผมไม่มีเวลาทานข้าวเย็นกับคุณเลยผมรู้ว่าคุณอาจจะไม่ชอบแต่จากนี้ผมจะพยายามกลับบ้านมาทานข้าวเย็นกับคุณทุกวันนะครับ" หลังจากหญิงสาวนั่งลงได้คามินก็เปิดกล่องกำมะหยี่สีเทาหยิบสร้อยที่มีจี้เพชรรูปหัวใจมาสวมใส่ให้เธอเพื่อเป็นการปลอบใจก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งตรงหน้าหญิงสาวกุมมือเธอเอาไว้หลวมๆสัญญากับเ
อาทิตย์ต่อมาเย็นของวัน“ท่านประธานเรียกวีมามีเรื่องอะไรเหรอคะ” วีนาเดินนาวยนาถเข้าห้องของคามินมาด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนจะหย่อยก้นลงนั่งตรงหน้าคามินส่งน้ำเสียงหวานถามอีกฝ่าย“ผมต้องการให้คุณวีไปทำหน้าที่พีอาร์ของโรงแรมน่ะครับ” “อะไรนะคะ..วีทำงานให้ท่านประธานไม่ดีหรืออะไรบอกวีมาได้เลยนะคะ” รอยยิ้มกว้างเมื่อครู่ของวีนาหุบลงทันทีเมื่อคามินแจ้งความประสงค์ออกมาเพราะตอนนี้เขาหาเลขาคนใหม่ได้แล้วเป็นผู้ชายและจะเริ่มงานอาทิตย์หน้าเขาเลยต้องแจ้งให้หญิงสาวรู้กะทันหันว่าเขาต้องการให้เธอไปทำหน้าที่อื่น“เปล่าครับคุณทำงานดีมากและบุคลิกของคุณผมว่าเหมาะกับงานด้านนี้มากกว่าแถมเงินเดือนผมก็จะเพิ่มให้คุณด้วยนะครับ” “เอ่อ..แล้วจะให้วีเริ่มงานพีอาร์ได้เมื่อไรล่ะคะ”“อาทิตย์หน้าครับคุณเตรียมตัวได้เลยนะครับ”“ค่ะท่านประธาน” วีนาเดินออกจากห้องของคามินไปด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างไม่พอใจพอสมควรไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆคามินถึงได้เปลี่ยนให้เธอไปทำงานอื่นกะทันหันทำให้เธอต้องอยู่ห่างเขาไปอีกเย็นของวันร้านอาหารหลังจากเลิกงานได้คามินก็ขับรถไปรับภรรยารักของเขาออกมาทานข้าวเย็นที่ร้านอาหารข้างนอกเพราะอยากเปลี่ยนบรรยากา