ตอนที่ยี่สิบเจ็ด ตอนจบ

อาทิตย์ต่อมา

เย็นของวัน

“ท่านประธานเรียกวีมามีเรื่องอะไรเหรอคะ”   วีนาเดินนาวยนาถเข้าห้องของคามินมาด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนจะหย่อยก้นลงนั่งตรงหน้าคามินส่งน้ำเสียงหวานถามอีกฝ่าย

“ผมต้องการให้คุณวีไปทำหน้าที่พีอาร์ของโรงแรมน่ะครับ” 

“อะไรนะคะ..วีทำงานให้ท่านประธานไม่ดีหรืออะไรบอกวีมาได้เลยนะคะ”   รอยยิ้มกว้างเมื่อครู่ของวีนาหุบลงทันทีเมื่อคามินแจ้งความประสงค์ออกมาเพราะตอนนี้เขาหาเลขาคนใหม่ได้แล้วเป็นผู้ชายและจะเริ่มงานอาทิตย์หน้าเขาเลยต้องแจ้งให้หญิงสาวรู้กะทันหันว่าเขาต้องการให้เธอไปทำหน้าที่อื่น

“เปล่าครับคุณทำงานดีมากและบุคลิกของคุณผมว่าเหมาะกับงานด้านนี้มากกว่าแถมเงินเดือนผมก็จะเพิ่มให้คุณด้วยนะครับ”  

“เอ่อ..แล้วจะให้วีเริ่มงานพีอาร์ได้เมื่อไรล่ะคะ”

“อาทิตย์หน้าครับคุณเตรียมตัวได้เลยนะครับ”

“ค่ะท่านประธาน”   วีนาเดินออกจากห้องของคามินไปด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างไม่พอใจพอสมควรไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆคามินถึงได้เปลี่ยนให้เธอไปทำงานอื่นกะทันหันทำให้เธอต้องอยู่ห่างเขาไปอีก

เย็นของวัน

ร้านอาหาร

หลังจากเลิกงานได้คามินก็ขับรถไปรับภรรยารักของเขาออกมาทานข้าวเย็นที่ร้านอาหารข้างนอกเพราะอยากเปลี่ยนบรรยากาศกันบ้าง

“ทำไมวันนี้อยากทานข้าวนอกบ้านล่ะคะ”  

“ผมอยากพาคุณเปลี่ยนบรรยากาศบ้างไงครับ”  คามินพาหญิงสาวเข้ามานั่งในร้านอาหารหรูที่ค่อนข้างมีพื้นที่เป็นส่วนตัวแม้นที่นั่งจะติดกันแต่ก็มีฉากกั้นขึ้นสูงอยู่พอสมควร

“ขอบคุณนะคะ..”

“แล้วเรื่องเลขาคนใหม่ผมได้รับแล้วนะครับเค้าเป็นผู้ชายค่อนข้างมีวุฒิภาวะพอสมควรเริ่มงานอาทิตย์หน้า”   คามินรับเลขาคนใหม่มาได้เขาก็รีบรายงานให้คนเป็นภรรยาทราบทันที

“ขอบคุณนะคะที่ทำเพื่อฉัน”   มนัญชนกฉีกยิ้มกว้างที่ดูสามีของเธอจะตามใจเธอเป็นพิเศษ

“คุณสำคัญที่สุดสำหรับผมอยู่แล้วล่ะครับ” 

คำพูดแสนหวานของคนทั้งสองที่นั่งคุยกระหนุงกระหนิงกันไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังมีคนแอบฟังอยู่ซึ่งเป็นวีนานั่นเองที่มานั่งรอเพื่อนในร้านอาหารได้พักใหญ่แล้วด้วยฉากกั้นที่สูงท่วมหัวคนทั้งสองจึงไม่เห้รเธอในตอนเดินเข้ามาแต่เธอเห็นคามินและมนัญชนกผ่านกระจกก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้ามาหน้าร้านแล้ว

วีนากัดฟันกรอดที่แท้ที่เธอถูกย้ายไม่ใช่เพราะเรื่องความสามารถในการทำงานหรืออะไรเป็นเพียงแค่ความต้องการของนังภรรยาหน้าจืดของท่านประธานของเธอเท่านั้นหากหวงมากนักเธอก็จะทำให้ได้รู้ว่าคนอย่างเธออยากได้อะไรแล้วก็จะต้องได้ต่อไปนี้เธอจะไม่ชักช้าในการเข้าหาคามินอีกแล้ว

อาทิตย์ต่อมา

เย็นของวัน

"ท่านประธานคะงานเรียบร้อยทุกอย่างแล้วค่ะ"    วีนาเดินมาเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสารมาวางบนโต๊ะของคามินส่งท้ายการทำงานเลขาวันสุดท้ายของเธอ

“ถือว่าส่งท้ายการทำงานเลขาได้ดีทีเดียวเลยนะครับ”  คามินเอ่ยชมที่หญิงสาวไม่เคยบกพร้องต่อหน้าที่แม้แต่น้อย

ติ๊ดๆ

(ฉันกำลังจะเข้าไปหาพร้มพี่แพทกับคุณแพงนะคะ)   สายตาของวีนาเหลือบมองเห็นข้อความของมนัญชนกที่ส่งมาให้คามินระหว่างที่ชายหนุ่มมัวแต่สนใจเปิดอ่านข้อความยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ทุกคนจะมาหาพร้อมกันคงไม่พ้นชวนเขาไปสังสรรค์เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของเขา

"วันนี้เป็นวันเกิดท่านปประธานนี่คะ...วีนาขอดื่มฉลองให้ท่านประธานนะคะถือว่าส่งท้ายการทำงานเลขาของวีด้วย..สุขสันต์วันเกิดนะคะ"   วีนาเดินออกไปหยิบกล่องน้ำผลไม้ที่เธอเตรียมเอาไว้พร้อมแก้วสองใบก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งตรงหน้าชวนเขาฉลอง

"ได้สิครับ..ขอบคุณครับ"   คามินรับแก้วน้ำผลไม้จากที่หญิงสาวเทให้เมื่อครู่

“....”   วีนามองประธานหนุ่มของเธอตรงหน้าด้วยสายตาที่ค่อนข้างพึงพอใจเมื่อเขาดื่มจนหมดและหวังว่ายาในแก้วที่เธอใส่จะออกฤทธิ์พอเหมาะพอเจาะกับเวลาที่มนัญชนกมาที่นี่

ครู่ต่อมา

"เอ่อ...ท่านประธานเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"   ไม่นานนักคามินก้เริ่มมีอาการร้อนวูบวาบแปลกๆเขาจึงต้องขอตัววีนาไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำไม่รู้ว่าจู่ๆทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้เหมือนกัน

"ผมขอเข้าห้องน้ำสักครู่นะครับ"

ริมฝีปากแดงฉ่ำด้วยลิปสติกราคาแพงยิ้มกริ่มตามหลังคนตัวโตที่เดินสะเปะสะปะเข้าห้องน้ำไปก่อนจะเดินไปปิดไฟที่มุมห้องข้างๆกับประตูปล่อยให้ไฟสลัวจากแสงด้านนอกเข้ามาเท่านั้น

"วีนา.. กลับไปแล้วงั้นเหรอ"   คามินเดินออกมาด้านนอกห้องน้ำหลังจากเข้าไปล้างหน้าล้างตาครู่หนึ่งตอนนี้ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยอารมณ์กำหนัดที่ควบคุมได้ยากเมื่อเห็นว่าไฟในห้องมืดสนิทก็คิดว่าหญิงสาวกลับไปแล้วจึงรีบเดินมาเปิดไฟที่หน้าประตูแต่ก็ถูกวีนาที่ตอนนี้เปลือยเปล่าท่อนบนโชว์อกอวบอิ่มอยุ่ตรงหน้าก่อนจะยื่นมือเปิดไฟ

"ท่านประธานคะ"   เสียงอ่อนหวานเรียกประธานหนุ่มอย่างยั่วยวนก่อนจะโน้มคอของเขาเอาไว้

"ท..ทำอะไรของคุณ"   คามินหลับตาปี๋ก่อนจะผลักร่างบางออกจากตัว

"อ..อื้มม.."   แม้นอีกฝ่ายจะปฏิเสธแต่มีหรือที่เธอจะยอมหยุดเธอตามรวบกอดคามินก่อนจะผลักเขชาลงที่โซฟาและจู่โจมบดจูบอีกฝ่ายคราแรกคามินมีทีท่าปฏิเสธแต่ด้วยฤทธิ์ยาเขาจึงปล่อยเลยตามเลย

   ทางด้านมนัญชนกแพงขวัญและแพทริคเมื่อขึ้นมาถึงหน้าห้องของคามินก็เห็นว่าไฟในห้องปิดจึงแปลกใจว่าคามินหายไปไหนทั้งที่มนัญชนกก็บอกอยู่แล้วว่าเธอจะมาที่นี่พร้อมแพงขวัญและแพทริค

"อ้าวทำไมไฟในห้องดับล่ะ"  ว่าจบสาวเจ้าก็รีบเปิดประตูเปิดไฟในห้องทันทีและภาพคนทั้งสองที่แดอจูบกันบนโซฟาก็ทำเอามนัญชนกใจสลายที่เห็นสามีของเธอกำลังนัวเนียกับเม่เลขาสาวสวยนั่น

"ค..คุณมิน"   มนัญชนกวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากดูต่อให้เจ็บปวดหัวใจ

"หม่อน.."  คามินที่เห็นไฟสว่างได้เขาก็เนิ่มได้สติเมื่อเห็นว่าภรรยาของเขาเห็นพฤติกรรมที่เขากำลังควบคุมตัวเองไม่ได้จึงรีบตะเกียกตะกายหมายจะวิ่งตามมนัญชนกแต่ก็ถูกแพทริคขวางเอาไว้ด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก

"พี่มินคุยกับแพงก่อน...คุณไปดูคุณหม่อนเร็วค่ะ"   แพงขวัญดึงคามินเอาไว้ก่อนจะให้สามีเธอวิ่งไปดูมนัญชนก

"เดี๋ยวผมจะกลับมาเคลียกับคุณ"   แพทริคชี้หน้าคามินอย่างเอาเรื่องก่อนจะวิ่งตามน้องสาวของเขาไป

"ทำไมพี่มินทำแบบนี้...เธอก็เหมือนกันรู้ว่าพี่มินมีเมียแล้วก็ยังจะยุ่งอีก"   แพงขวัญมองหน้าคามินด้วยสายตาขุ่นเคืองเล็กน้อยก่อนจะหันไปต่อว่าวีนาที่กำลังนั่งสวมเสื้อผ้าอยู่ด้วยสีหน้าที่ดูจะไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"พี่ไม่รู้แพง... พี่ร้อน"    คามินนั่งฟุบลงกับพื้นเพราะตอนนี้เขาเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว

"พี่มิน..ทานอะไรไปหรือเปล่าคะ"   แพงขวัญขมวดคิ้วสงสัย

"เปล่าครับ..พี่ดื่มแค่ย้ำผลไม้ที่วีนาเอามาให้"   คามินส่ายหัวก่อนจะเอ่ยบอกกับแพงขวัญเสียงสั่นเพราะรู้สึกว่าตอนนี้หัวใจของเขาเต้นเร็วผิดปกติ

"หืม..ยัยวีนาเธอทำอะไรพี่มิน"   แพงขวัญได้ยินดังนั้นจึงรู้ได้ทันทีว่าที่คามินเป็นแบบนี้เป็นเพราะวีนา

“เปล่านี่คะ”   วีนายังตีหน้าซื่อ

“ฉันจะพาพี่มินไปตรวจหากรู้ว่าถูกวางยาล่ะก็ฉันจะให้สามีของฉันจัดการกับเธอเอาให้เหลือแต่ชื่อเลยเป็นไง”  แพงขวัญตวาดใส่วีนาอย่างเหลืออด

“ย่ามาขู่คนอย่างฉันเพราะฉันไม่เคยกลัวอะไรทั้งนั้น”   วีนาเดินกอดอกลอยหน้าลอยตามายืนประชันหน้ากับแพงขวัญ

“สามีฉันคือแพทริคเจ้าของบริษัทส่งออกเรือยอร์ชXXXแล้วเมียพี่มินก็เป็นน้องสาวของเค้า...เธอทำน้องสาวของสามีฉันเสียใจถ้าเค้าจะเก็บเธอก็คงจะไม่ยาก”   แพงขวัญเอ่ยทีละคำเน้นเสียงดังฟังชัดให้วีนาได้รู้ว่าคนที่เธอเห็นเมื่อครู่เป็นใคร

“อ..อะไรนะ”   เมื่อได้ยินชื่อบริษัทยักษ์ใหญ่ของอังกฤษวีนาจึงตัวชาวาบเธอไม่รู้จริงๆว่ามนัญชนกจะเป็นน้องสาวของมหาเศรษฐีที่มีอิทธิพล

“บอกมาว่าเธอเอายาอะไรให้พี่มิน”   แพงขวัญเห็นวีนาหน้าเสียไปจึงบีบหัวไหล่วีนาและเค้นถามเธอเสียงแข็งแม้นเธอจะท้องโตก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะไม่สู้คน

ยิ่งผู้หญิงที่หน้าด้านไร้ยางอายแบบนี้เธอยิ่งอยากจะสั่งสอนให้รู้สำนึกนี่ถือว่าเป็นเรื่องของคนอื่นหากคนที่วีนายุ่งเป็นสามีของเธอล่ะก็มีหวังตอนนี้คงนอนจมกองเลือดไปแล้ว

“อื้อ..”   วีนารีบโยนขวดยาที่เธอมอมคามินลงกับพื้นก่อนจะก้าวเท้าหนีออกไปอย่างรวดเร็วเพราะไม่รู้ว่าหากอยู่นานกว่านี้เธอจะเจออะไรบ้าง

   ในส่วนของมนัญชนกตอนนี้ก็ร้องห่มร้องให้กอดพี่ชายของเธอแน่นเป็นอีกครั้งที่เธอต้องมาผิดหวังในตัวของคามิน

"ฮึก..ฮือๆๆ.."

" ร้องออกมาให้พอเลยนะหม่อน.."   แพทริคคิดว่าเขามองคามินออกและคิดว่าเขาเป็นคนดีขยันทำงานไม่นอกลู่นอกทางเสียอีกแต่ตอนนี้เหมือนเขาจะคิดผิด

Rrrr

"มีอะไรเหรอครับ"  แพทริคกดรับสายของแพงขวัญได้เขาก็รีบเข้ามาดูอาการของคามินทันที

ชั่วโมงต่อมา

แพทริคได้รับสายจากแพงขวัญว่าคามินถูกวงยาปลุกอารมณ์เขาจึงต้องรีบพาคามินและทุกคนกลับมาที่บ้านเมื่อกลับมาถึงแพทริคก็ลากคามินเข้าห้องน้ำถอดเสื้อผ้าเสื้อผ่อนเหลืองเพียงแค่กางเกงขาสั้นตัวเดียวตอนนี้แพทริคก็ยืนรดน้ำให้คามินได้ผ่อนคลายลง

"ผมไม่ได้ตั้งใจหม่อนผมขอโทษ"   ระหว่างที่นั่งอยุ่ในห้องน้ำคามินก็เอาแต่ตะดกนหามนัญชนกว่าขอโทษตลอดเป็นระยะจนแพทริคเองก็อดเห็นใจไม่ได้

"ฮือๆๆ..."   มนัญชนกนั่งร้องให้สะอื้นอยุ่กับแพงขวัญพักใหญ่เธอรู้ความจริงแล้วว่าสามีของเธอถูกวางยาแต่ที่ห้ามน้ำตาไม่ได้ตอนนี้ก็เพราะภาพที่คามินนัวเนียกับวีนายังติดตาของเธออยู่ไม่หาย

"คุณหม่อนใจเย็นๆนะคะทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะยัยเลขานั่น"  แพงขวัญกอดปลอบมนัญชนกที่นยังร้องให้ไม่หยุดทั้งยังพูดถึงวีนาด้วยความไม่พอใจ

"ล.. เลือด.. "  พลันสายตาของแพงขวัญก็สะดุดกับหยดเลือดที่ไหลออกมาที่ขาของมนัญชนก

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

โรงพยาบาล

"เธอตั้งครรภ์อ่อนๆน่ะครับที่เลือดออกก็เกิดจากความเครียดมดลูกเลยบีบตัวแต่ตอนนี้ไม่ต้องห่วงนะครับปลอดภัยแล้ว"  หลังจากที่พามนัญชนกมาโรงพยาบาลให้หมอตรวจได้พักใหญ่ตอนนี้เธอก็ไม่เป็นอันตรายอะไรแล้วทุกคนเลยโล่งใจได้

"ขอบคุณครับหมอ"   คามินรีบขอบคุณหมอยกใหญ่ด้วยความดีใจที่ช่วยภรรยาและลูกของเขาเอาไว้ได้คราแรกคิดว่าจะเสียลูกไปทั้งที่พึ่งรู้เสียแล้วเพราะความไว้ใจคนผิดของเขาแท้ๆ

“คุณโอเคขึ้นมากแล้วใช่หรือเปล่า”  แพทริคเอ่ยถามคามินให้แน่ใจก่อนที่เขาจะพาแพงขวัญกลับเพราะนี่ก็ดึกแล้วภรรยาของเขาจะได้พักผ่อน

“ครับ”

“งั้นเดี๋ยวผมพาแพงกลับก่อนคุณก็อยู่ดูแลน้องผมดีๆล่ะ”   แพทริคยื่นมือหนาลูบไรผมน้องสาวที่นอนหลับปุ๋ยเบาๆก่อนจะลาคามินและพาแพงขวัญกลับบ้านเพราะหากมนัญชนกตื่นมาเขาคิดว่าทั้งคู่คงจะมีเรื่องต้องคุยกันตามลำพัง

“ครับ”

หลังจากแพทริคและแพงขวัญกลับไปได้คามินก็เอาแต่นั่งเฝ้ากุมมือเรียวของมนัญชนกอยู่ไม่ห่าง

"ผมขอโทษนะครับ"  ดวงตาคมมองคนที่นอนหลับด้วยน้ำตาเจ็บใจที่ตัวเองทำให้หญิงสาวเครียดจนแทบจะเสียลูกในท้องไป

วันต่อมา

"ตื่นแล้วเหรอครับ"   คามินรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเมื่อคนบนเตียงขยับตัว

"ฉันเป็นอะไรคะ"   มนัญชนกสีหน้าไม่ค่อยดีนักเพราะรู้สึกหน่วงที่ท้องน้อยพอสมควร

"คุณกำลังตั้งท้องลูกของเราไงครับตอนนี้คุณต้องห้ามขยับตัวนะเดี๋ยวเจ้าตัวเล็กจะเป็นอันตราย"   คามินเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนในขณะที่มือของเขายังกอบกุมเธออยู่ไม่ยอมคลาย

"ท้องเหรอคะ"   ร่างบางตัวชาวาบไม่นึกเลยว่าตัวเองจะตั้งท้องคิดไปคิดมาเธอลืมคิดเรื่องประจำเดือนเสียสนิทว่ามาขาดมานานแล้ว

"ครับหมอบอกว่าคุณเครียดเลยมดลูกบีบตัว"

"......"   เมื่อฟังคำจากสามีจบมนัญชนกก็ก้มหน้างุดเพราะเธอเกือบเสียลูกน้อยในท้องเพราะความคิดมากของเธอแท้ๆ

"ผมขอโทษนะครับที่ทำให้คุณเจ็บ"  คามินรวบกอดร่างบางเอาไว้ด้วยความรู้สึกผิด

"คุณอย่าให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีกได้หรือเปล่า"   หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่งเห็นว่าหากรื้อฟื้นเรื่องเก่ามาพูดคงไม่มีประโยชน์อะไรแค่ขอให้เขาให้คำมั่นกับเธอว่าจะไม่มีเหตุการณ์ที่ทำให้เธอช้ำใจเกิดขึ้นก็พอ

"ได้สิครับผมรับปากผมจะไม่ให้เธอมาทำงานที่บริษัทผมอีกแล้ว"    คามินยิ้มทั้งน้ำตาดีใจที่หญิงสาวไม่ถือโทษโกรธเขาที่เผลอควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว

"ฉันไม่อยากเห็นภาพแบบนั้นอีก"

"ผมขอโทษนะครับ..ขอโทษจริงๆ"   คามินรู้ว่าภาพที่เธอเห็นเขาเมื่อคืนคงจะปวดใจมากและเขาเองก็จะไม่ยอมให้เหตุการณ์ทำร้ายจิตใจภรรยาตัวน้อยของดขาเกิดขึ้นอีกเช่นกัน

หลังจากที่เรื่องร้ายๆจบไปวันเวลาก็พ้นผ่านมาจวบจนตอนนี้แพงขวัญคลอดลูกชายได้สี่เดือนกว่าแล้วในส่วนของมนัญชนกตอนนี้ก็ท้องโตใกล้คลอดเต็มที

"เจ้าก้อนของอาหม่อนทำไมถึงน่าฟัดแบบนี้ล่ะครับ"   มนัญชนกอุ้มฟัดเด็กชายตัวกลมวัยสี่เดือนพักใหญ่ตั้งแต่มาก็ยังฟัดไม่หยุดเพราะหมั่นเขี้ยวหลานตัวกลมที่น่ารักน่าชังสำหรับเธอเสียเหลือเกิน

“แอ้..แอ้”   เจ้าก้อนกลมส่งเสียงประท้วงยกใหญ่เมื่อถูกคนเป็นอาฟัดครั้งแล้วครั้งเล่า

"ตาเหนือช้ำหมดแล้วครับ"   คามินต้องปรามภรรยาของเขาที่ดูจะกวนใจหลานตัวกลมเกินไป

"อีกไม่นานเราก็จะมีเจ้าก้อนแบบนี้ฟัดเป็นของตัวเองแล้วนึกถึงอนาคตแล้วหม่อนก็อยากจะให้มันเกิดขึ้นเร็วๆจังเลยค่ะ”

“ผมก็เหมือนกัน”  คามินสวมกอดเอวมนัญชนกพร้อมลูบหน้าท้องกลมไปมาด้วยความเอ็นดู

“ดูท่าสองคนคงอยากให้ลูกในท้องออกมาเต็มแก่แล้วนะคะ”  แพงขวัญยืนมองมนัญชนกกับคามินอยู่ห่างๆกับแพทริคเพราะตอนนี้เธอแทบจะไม่ต้องทำอะไรมนัญชนกและคามินมาจัดการเลี้ยงลูกเธอตลอดทั้งวันที่เป็นวันหยุดทำงานของคามิน

“ก็เหมือนผมตอนที่คุณท้องโตอยู่ไงครับตั้งหน้าตั้งตารอทุกวันเลย”   แพทริคยิ้มร่ารู้สึกเหมือนเก็นตัวเองเมื่อมองคามินและน้องสาวของเขาก่อนจะสวมกอดแพงขวัญเอาไว้หลวมๆ

ทุกวันนี้ความสุขของพวกเขาทังสี่ไม่ใช่การใช้ชีวิตหรูอยู่สบายแต่เป็นการใช้ชีวิตเรียบง่ายกับครอบครัวแพทริคคิดว่าหากเขาย้อนเวลากลับไปได้เขาก็คงไม่อยากแก้ไขอะไรเพราะเรื่องทุกอย่างที่เป็นอุปสรรคบททดสอบมันนำพาให้เขาทำอะไรคิดมากขึ้นและมีความสุขกับครอบครัวอย่างทุกวันนี้

                                               จบแล้วค่า