ตอนที่ยี่สิบห้า ขอเจ้าตัวน้อย

วันเวลาพ้นผ่านไปอย่างรวดเร็วจวบจนแพงขวัญท้องโตได้หกเดือนกว่าแล้ว

ตอนนี้ดูแพงขวัญและแพทริคจะหวานกันเป็นพิเศษตั้งแต่ปรับความเข้าใจกันได้ก็ตัวติดกันเป็นแตงเม

ในส่วนของมนัญชนกและคามินทั้งคู่ก็จดทะเบียนสมรสกันเงียบๆต่อหน้าคนในครอบครัว

คราแรกคามินต้องการที่จะจัดงานใหญ่โตให้สมเกียรติแต่มนัญชนกเป็นคนไม่ชอบพิธีอะไรมากมายเพราะวุ่นวายเปล่าๆคามินจึงตามใจเธอจนตอนนี้ก็ร่วมเดือนกว่าแล้วที่คามินและมนัญชนกใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน

ชีวิตคู่ของมนัญชนกและคามินไม่ค่อยหวานเหมือนแพทริคและแพงขวัญเท่าไรนักเพราะเวลาหลังจากแต่งงานประจวบเหมาะกับงานที่โรงแรมของคามินกำลังยุ่งมากพอดี

พวกเขาเลยยังไม่มีเวลาฮันนีมูนหลังแต่งงานแถมคามินยังทำงานหามรุ่งหามค่ำข้าวเช้าไม่ได้ทานกลับบ้านมาก็ดึกจนมนัญชนกเหมือนจะใช้ชีวิตคนเดียวอยู่แล้ว

22.00  น.

"ช่วงนี้กลับดึกทุกวันเลยนะคะ"  มนัญชนกที่นั่งอยู่บนเตียงนุ่มเอ่ยพูดกับคนเป็นสามีที่พึ่งอาบน้ำเสร็จยอมรับเลยว่าน้อยใจอยู่ลึกๆที่เขากลับดึกแทบทุกวันแต่ต้องเก็บอาการ

"ผมต้องทำงานคนเดียวเลยนะครับเลขาผมลาออกกะทันหัน"   คามินแต่งตัวเสร็จก็รีบเข้ามากอดภรรยาตนเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึงตอนนี้เขายุ่งกับงานมากไหนจะต้องจัดสรรค์ตารางเวลางานเองเพราะเลขาเขาดันมาลาออกกะทันหันเพราะต้องไปอยู่กับสามีที่ต่างจังหวัด

"ให้หม่อนไปช่วยคุณไหมคะ"   มนัญชนกเคยผ่านงานเป็นเลขาให้พี่ชายของเธอมาก่อนคิดว่าเธอน่าจะช่วยแบ่งเบาภาระของเขาได้

"ผมบอกแล้วไงครับว่าผมจะไม่ให้คุณลำบาก"   คามินส่ายหัวเบาๆเขาไม่อยากให้มนัญชนกเครียดกับงานอยากให้อยู่บ้านสบายๆมากกว่า

"ไม่ได้ลำบากอะไรเลยนะคะ"

"ตอนนี้เราประกาศรับสมัครเลขาไปแล้วอีกไม่นานผมก็คงมีผู้ช่วยแล้วคุณไม่ต้องห่วงนะครับ"

"ไม่อยากให้หม่อนไปยุ่งกับงานของคุณใช่หรือเปล่าคะ"   หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยใจเล็กน้อยไม่รู้ว่าช่วงนี้ทำไมเธอจึงชอบคิดเล็กคิดน้อยไปหมด

"อย่าคิดอย่างนั้นสิครับผมไม่อยากให้คุณเหนื่อยไม่อยากให้คุณเครียดกับงานเท่านั้นเข้าใจผมนะครับ"   คามินรีบปฏิเสธเพราะสิ่งที่หญิงสาวพูดเขาไม่ได้คิดแบบนั้นสักนิด

"ค่ะ"

"อีกอย่างตอนนี้ผมก็อยากให้คุณอยู่สบายๆเตรียมเป็นแม่ของลูกก็พอครับ"  ว่าจบก็โน้มตัวหญิงสาวลงก่อนจะเอื้อมมือปิดไฟช่วงนี้เขาไม่อยากให้หญิงสาวลำบากหรือเครียดอะไรทั้งนั้นเพื่อที่จะให้เธอเตรียมตัวเป็นแม่ของลูกเขานั่นเอง

"อืม.. "   ริมฝีปากหนาบดจูบริมฝีปากบางของภรรยาตัวเล็กก่าอนจะส่งลิ้นร้ายฉกชิมความหวานจากโพรงปากครู่ใหญ่ไล่ลงมาที่ลำคอระหงส์เขาดูดดึงเนื้อนวลอย่างหลงไหลไม่ว่าตรงส่วนไหนของเธอก็หอมหวานสำหรับเขาไปเสียหมดไม่นานนักทั้งสองก็เปลือยเปล่าเนื้อแนบเนื้อ

“คืนนี้ขอเจ้าตัวน้อยให้ผมหน่อยนะครับ”  เสียงแหบพร่าก่ายกระซิบข้างใบหน้านวลในขณะที่มือหนาบีบเค้นเต้างามอวบอูมอยู่อย่างสนุกมือและบดจูบริมฝีปากบางอีกกครั้งก่อนจะสอดใส่เจ้าแท่งร้อนที่ผงาดเต็มที่เข้าไปในช่องทางรักจนหญิงสาวร้องครางเพราะรู้สึกจุก

“อ..อืมม..”   เมื่อเจ้าแท่งร้อนเข้าช่องทางรักจนสุดได้สะโพกแกร่งของคามินก็เริ่มทำงานช้าๆเป็นจังหวะนุ่มนวลเพื่อให้คนตัวเล็กใต้ร่างได้ปรับตัวครู่หนึ่งแล้วจึงเปลี่ยนมาเป็นลีลาที่เร่าร้อนดุเดือดเพราะเสียงหวานของภรรยาตัวเล็กปลุกอารมณ์รักของเขาได้เป็นอย่างดี

“อ..อ้ะ..”  เสียงหวานครางกระเส่าในขณะที่ร่างเจ้าตัวถูกขย่มจนหัวสั่นหัวครอนมือน้อยปัดป่ายสะเปะสะปะจนบรรจบอยู่ที่แผ่นต้นแขนแกร่งของคนเป็นสามีเล็บงามจิกระบายความเสียวบนเนื้อของคนตัวโตอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวแต่คามินก็ไม่ได้ถือสา

“อ..อื้มม..”  คามินกัดฟันกรอดเมื่อร่องสวาทของภรรยารักกำลังตอดรัดถี่ขึ้น

“อ..อ๊ายยยย..”  ไม่นานนักร่างบางก็เสร็จสมบดเร่าครางเสียงหวานหลับตาปี๋รวบกอดคนเป็นสามีเอาไว้แน่น

จุ้บ  “...อืม..อ้าสส..”  คนตัวโตหยุดการกระทำครู่หนึ่งริมฝีปากหนาพรมจูบหน้าผากมนเหงื่อซิกของมนัญชนกก่อนจะเริ่มบทรักอันร้อนแรงขึ้นอีกรอบจนเสร็จสมปล่อยธารรักขาวขุ่นเข้าช่องทางนักทกหยาดหยดหมายจะให้มีเจ้าตัวเล็กเร็วๆนี้ให้ได้

และคืนนี้ก้เป็นค่ำคืนที่ยาวนานที่คามินมอบบทรักให้กับภรรยาของเขาไม่หยุดไม่หย่อนกว่าจะปล่อยให้ร่างบางได้พักก็เล่นจนเธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้นแต่จะลืมตาหรือครางเสียงหวานออกมา

สองวันต่อมา

"หลานหม่อนเป็นยังไงบ้างคะ"  วันนี้มนัญชนกมาขลุกอยู่ที่บ้านพี่ชายเธอทั้งวันเพราะไม่อยากรู้สึกเหงาอยู่ที่บ้านคนเดียว

"ดิ้นเก่งที่สุดเลยล่ะค่ะ"   ตอนนี้แพงขวัญท้องโตขึ้นมากเพราะแพทริคดูแลอาหารการกินทุกอย่างเป็นอย่างดีเล่นเฝ้าภรรยาไม่ทำงานทำการกันเลยทีเดียว

"นั่นฝีมือพี่แพทสินะคะ"  มนัญชนกมองเข้าไปในห้องกระจกที่ติดอยู่ข้างห้องนั่งเล่นด้านในนั้นมีของเล่นสำหรับเด็กที่พร้อมจะเป็นสนามเด็กเล่นได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียวเดาได้ว่าเป็นฝีมือพี่ชายของเธอแน่นอน

"ค่ะ.. ฉันบอกเค้าแล้วว่าอย่าพึ่งแต่ก็ไม่ยอม"

"จะทำอะไรก็จะให้ได้อย่างใจก็เค้าล่ะค่ะ"

"ฮ่าๆๆ.."   แพงขวัญหัวเราะชอบใจกับคำพูดของมนัญชนกเพราะสามีเธอก็เป็นแบบที่หญิงสาวว่าจริงๆ

"เหมือนจะมีใครนินทาพี่นะ"   แพทริคเดินออกมาหาสาวๆพร้อมจานผลไม้และคุ้กกี้เพื่อเป็นของว่างให้สองสาว

"เค้าไม่เรียกนินทาค่ะเรียกว่าพูดเรื่องจริง"

"ไม่เจอไม่กี่วันสมบูรณ์ขึ้นนะเรา"   มือหนาวางของได้ก็จับเดินกอดอกเพ่งมองร่างกายที่สมบูรณ์ขึ้นของน้องสาวเขาที่ห่างกันไปไม่กี่วันดูเธอจะเจ้าเนื้อขึ้นจนแปลกตา

"จะบอกว่าหม่อนอ้วนงั้นเหรอคะ"   มนัญชนกขมวดคิ้วก้มหน้างุด

"ทักนิดหน่อยเองทำน้อยใจไปได้"  แพทริคดูออกทันทีว่าอาการแบบนี้ของน้องสาวของเขาคือกำลังน้อยใจแน่นอนไม่คิดว่าน้องเขาจะอ่อนไหวเช่นนี้เพราะน้อยครั้งมากที่เขาจะเห็นน้องสาวของเขามีปฏิกิริยาเพราะคำพูดเล็กน้อย

"ใครเค้าทักผู้หญิงกันแบบนี้ล่ะคะคุณแพท"   มือเรียวจับแขนแกร่งของคนเป็นสามีพร้อมดุเบาๆ

"น้อยใจเก่งตั้งแต่เมื่อไรเนี่ยเรา..."   ชายหนุ่มง้อคนเป็นน้องที่นั่งหน้ามุ่ยโดยการรวบหัวทุยมากอดพร้อมยีหัวเล่นเบาๆ

เย็นของวัน

"โห.. อาหารเต็มโต๊ะเลย..โทรเรียกคามินมาทานข้าวเย็นที่นี่สิหม่อน"    เมื่อถึงเวลาอาหารเย็นแพทริคเก็นว่าสองสาวช่วยกันทำอาหารจนเต็มโต๊ะเลยอยากให้น้องเขยอย่างคามินมาร่วมวงด้วย

"คุณมินกลับดึกทุกวันเลยค่ะหม่อนทานข้าวเย็นคนเดียวตลอดเลย"   มนัญชนกหน้าเจื่อนลงทันทีที่เธอมาขลุกอยู่ที่นี่ทั้งวันก็เพราะอยากมีเพื่อนทานข้าวเย็นเป็นเพื่อนบ้าง

"ทำไมล่ะ" 

"ตอนนี้คุณมินงานยุ่งน่ะค่ะเลขาก็พึ่งลาออกไป"

"อ่อ..งั้นไม่เป็นไรเราทานกันแค่นี้ก็ได้"  

"...."   แพงขวัญจ้องหน้าคนเป็นสามีอย่างเอาเรื่องเมื่อเขาคุยกับมนัญชนกจบเพราะไม่น่ามีคำว่าทำไมตั้งแต่มนัญชนกหน้าเสียแล้ว

เธอเข้าใจมนัญชนกเลยว่าหลังแต่งงานควรจะมีเวลาสวีทกับสามีแต่สามียุ่งแต่กับงานคงจะเหงาและน้อยใจน่าดู

หลังจากทานอาหารกันเรียบร้อยแล้วทุกคนก็พึดคุยถามไถ่ความเป็นอยู่กันพักใหญ่ก่อนที่มนัญชนกจะขอกลับเพราะเริ่มดึกแล้วเธอยังต้องกลับไปทำอาหารรอคนเป็นสามีเพราะเขาบังไม่ได้ส่งข้อความมาบอกเธอว่าเขาทานอาหารเย็นที่ทำงานแล้ว

"หม่อนกลับแล้วนะคะ"

"ขับรถดีๆล่ะถึงบ้านแล้วโทรหาพี่ด้วย"  

"ค่ะ"

สองสามีภรรยาเดินออกมาส่งน้องสาวที่หน้าบ้านก่อนที่จะจะขับรถกลับไป

"ดูน้องผมท่าจะน้อยใจคามินอยู่นะ"   แพทริคพอจะดูออกหลังจากที่ถามคำถามน้องสาวเขาเมื่อเย็น

"เป็นฉันก็น้อยใจเหมือนกันนะคะพึ่งแต่งงานกันแท้ๆแต่สามีก็ยุ่งอยู่แต่กับงาน"    แพงขวัญพยักหน้าเบาๆ

"ผู้หญิงคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ด้วยเหรอ...มีสามีขยันทำงานไม่ดีหรือไง"   แม้นจะรู้ว่าน้องสาวของเขาน้อยใจสามีตัวเองแต่ก็ไม่เข้าใจว่าเธอไม่ชอบหรืออย่างไรกับสามีที่ขยันทำงาน

"งานก็สำคัญนะคะแต่ถ้าเล่นไม่มีเวลาให้ครอบครัวเลยก็ไม่ใช่"

"ต่อจากนี้ผมต้องเรียนรู้ชีวิตครอบครัวให้เยอะแล้วล่ะสิ"   ฟังเสียงคนเป็นภรรยาจบแพทริคก็รู้ว่าจากนี้เขาต้องเรียนรู้ชีวิตครอบครัวอีกมากเลยทีเดียวเพราะความคิดการใช้ชีวิตครอบครัวของเขาที่เป็นผู้ชายมันแตกต่างกว่าผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาอยู่พอสมควร

ไม่นานนักมนัญชนกก็ขับรถมาถึงบ้านแต่ดูท่าว่าสามีของเธอก็ยังไม่กลับมาเสียที

"ยังไม่กลับมาอีกเหรอเนี่ย"   สาวเจ้ายืนหน้าละห้อยเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าครัวไปทำอาหารรอสามีของเธอกลับมาเสร็จแล้วจึงขึ้นห้องไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวนอน

22.00 น.

แกร๊กกก

"กลับมาพอดีเลยหม่อนทำอาหารไว้ให้คุณแล้วเดี๋ยวไปอุ่นให้นะคะ"    มนัญชนกเห็นสามีของเธอกลับมาก็พอจะยิ้มออกและรีบลุกออกจากเตียงหมายจะไปอุ่นข้าวเย็นให้เขาแต่ก็ถูกสามีเธอยืนขวางเอาไว้ก่อน

"เอ่อ.. ผมทานมาแล้วล่ะครับโทษทีที่ไม่ได้บอกคุณก่อน"    คามินทำงานจนลืมส่งข้อความบอกใหภรรยาของเขารู้จึงมีสีหน้าที่ค่อยข้างรู้สึกผิดก่อนจะเข้าไปโอบหญิงสาวแต่เธอถอยกรูก้มหน้างุดหนีเขาขึ้นเตียงไปเสียก่อน

"งั้น..คุณไปอาบน้ำให้สดชื่นเถอะค่ะทำงานมาทั้งวันแล้ว"   สาวเจ้าพูดเสียงอ่อนโดยที่ไม่ยอมมองหน้าคามินซึ่งนั่นก็ทำให้ชายหนุ่ม​รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังน้อยใจ

คามินยังคงยืนเงียบถอนหายใจอ่อนอย่างรู้สึกผิดเขาก็ไม่ได้อยากทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบนี้แต่งานมันรัดตัวจริงๆ

"เป็นอะไรเนี่ยเราสามีไปทำงานไม่ได้นอกลู่นอกทางซะหน่อย"   มนัญชนกก้มหน้านานจนคามินเข้าไปในห้องน้ำหญิงสาวกำมือแน่นบอกกับตัวเองที่ช่างเป็นคนที่ดูงี่เง่ากับคนเป็นสามีเหลือเกินทั้งที่รู้ว่าเขาทำงานหนักก็ยังน้อยใจเขาอยู่ได้แม้นเธอจะรู้ตัวก็จริงแต่ก็ควบคุมความน้อยใจของตัวเองไม่ได้อยู่ดี

ครู่ต่อมา

หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้วคามินก็รีบแต่งตัวและเข้ามาสวมกอดร่างบางใต้ผ้านวมผืนหนาแน่น

"คุณไม่น้อยใจผมใช่ไหม"   น้ำเสียงทุ้มถามภรรยาในอ้อมกอดด้วยความเป็นกังวล

"ค่ะ...ก็คุณไปทำงานนี่คะ"   ร่างบางว่าจบก็พลิกหันหลังให้คามินแม้นปากเธอจะพูดว่าเข้าใจแต่เธอก็บังคับอาการน้อยใจให้หายไปไม่ได้อยู่ดี

"....."  คามินได้แต่กอดภรรยารักไว้เงียบๆดีที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุดเขาจึงจะได้มีเวลาอยู่กับเธอและปรับจูนกันใหม่บ้าง