ตอนที่ยี่สิบหก งี่เง่า

วันต่อมา

ร้านอาหารหรู

"พาหม่อนมาที่นี่ทำไมคะคุณมิน"   มนัญชกถูกคามินเดินจูงมือจากลานจอดรถมาที่น้านอาหารหรูที่ห้อางดังใจกลางเมืองคราแรกเขาบอกกับเธอว่าจะมาทำธุระนิดหน่อยแต่ไม่รู้ว่าเขาจูงเธอเข้ามาในรอานอาหารเพื่ออะไรแถมในร้านนี้ก็ยังไม่มีคนอยู่แม้แต่คนเดียวอีกต่างหาก

"ตามผมมาตรงนี้สิครับ" 

"นี่มัน..."   เดินเข้าร้านมาไม่น่นนักคามินก็พาหญิงสาวเดินมาด้านในสุดของร้านที่เป็นโซนที่มองเห็นวิวทิวทัศน์แม่น้ำสายใหญ่ได้ป็นอย่างดีรอบๆรายล้แมไปด้วยลูกโป่งสีชมพูละลานตาและตรงกลางก็มีโต๊ะอาหารที่มีอาหารวางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะตอนนี้เธอพอจะดูออกแล้วว่าเขาคงจะเซอร์ไพรซ์อะไรเธอแน่นอน

"ผมปิดร้านนี้เพื่อทานข้าวกับคุณเลยนะครับ..นั่งก่อนสิครับ"

"ค่ะ"   ใบหน้าหวานยิ้มอ่อนเล็กน้อยที่คามินมีเวลาเอาใจเธอบ้าง

"ผมขอโทษคุณจริงๆที่ผมไม่มีเวลาทานข้าวเย็นกับคุณเลยผมรู้ว่าคุณอาจจะไม่ชอบแต่จากนี้ผมจะพยายามกลับบ้านมาทานข้าวเย็นกับคุณทุกวันนะครับ"   หลังจากหญิงสาวนั่งลงได้คามินก็เปิดกล่องกำมะหยี่สีเทาหยิบสร้อยที่มีจี้เพชรรูปหัวใจมาสวมใส่ให้เธอเพื่อเป็นการปลอบใจก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งตรงหน้าหญิงสาวกุมมือเธอเอาไว้หลวมๆสัญญากับเธอว่าต่อไปนี้เขาจะไม่ปล่อยให้เธอทานข้าวเย็นคนเดียวอีกแล้ว

"สัญญานะคะ"    มนัญชนกสวมกอดตามินเอาไว้แน่น

"ครับผมสัญญา"   มือหนาลูบหัวทุยร่างบางเบาๆยิ้มอ่อนอย่างสบายใจที่ทำลายอาการน้อยใจของภรรยาได้สำเร็จ

สามวันต่อมา

โรงแรม

"วันนี้บ่ายๆผมต้องออกไปคุยกับลูกค้าข้างนอกคุณพร้อมนะครับ"    คามินถามความพร้อมของเลขาคนใหม่ที่พึ่งจะเข้ามาทำงานได้เพียงสามวันด้วยวันนี้เขาจะพาเลขาคนใหม่ออกงานคุยกับลูกค้าเป็นวันแรกจึงต้องถามความพร้อมของเธอให้มั่นใจเสียก่อน

"พร้อมค่ะท่านประธาน"  วีนาสาวสวยเซ็กซี่วัยยี่สิบหกที่อยู่ในชุดเดรสสีขาวโชว์ร่องอกเล็กน้อยสั้นเหนือเข่าโชว์เรียวขาอ่อนและทับด้วยเบรเซอร์สีดำแต่งหน้าเฉี่ยวผมรวบตึงเป็นหางม้าส่งยิ้มหวานให้คนเป็นเจ้านายก่อนจะพยักหน้ารับด้วยความมั่นใจ

“ดีครับ”  คามินว่าจบก็เดินกลับเข้าไปเตรียมตัวในห้องทำงานเขาเห็นหญิงสาวมั่นใจอย่างนี้เขาก็ค่อยโล่งอกเพราะวันนี้คนที่เขาคุยค่อนข้างเป็นลูกค้าคนสำคัญหากหญิงสาวที่เป็นเลขาของเขาทำงานไม่คล่องหรือรับรายละเอียดงานไม่ได้คงเป็นที่ไม่น่าเชื่อถือของลูกค้าเขาแน่นอน

“....”   วีนามองตามหลังคามินด้วยรอยยิ้มกริ่มที่เจ้านายคนใหม่ของเธอนี้ดูดีมีชาติตระกูลเหมาะแก่การที่เธอจะเล่นด้วยไม่น้อยและคิดในใจว่าหากเธอยังตัวติดกับเขาบ่อยๆแบบนี้ไม่วายคงจะหลงเสน่ห์ที่เธอพยายามโปรยเข้าทุกวันเป็นแน่

เย็นของวัน

ห้างสรรพสินค้า

“คุณทำหน้าที่ได้ดีทีเดียวเลยนะครับ”  หลังจากคุยงานกับลูกค้ากว่าจะจบก็เล่นเสียเย็นหลังจากลูกค้ากลับไปแล้วคามินก็ถือโอกสเอ่ยชมวีนาที่ทำงานได้คล่องแคล่วดีทุกอย่าง

“ขอบคุณค่ะ”   สาวเจ้ายิ้มกริ่มที่คามินพอใจในตัวของเธอ

    ทางด้านแพงขวัญเย็นนี้เธอพามนัญชนกออกมาเที่ยวในห้องสรรพสินค้าชื่อดังเพื่อที่จะมาชอปตามประสาผู้หญิงเมื่อถึงเวลากลับแพงขวัญดันเห็นคามินนั่งอยู่ในร้านกาแฟกับสาวสวยคนหนึ่งจึงรีบดึงมือมนัญชนกเข้าไปในร้าน

"นั่นพี่มินนี่คะอยู่กับใคร"  

"เอ่อ.."  

"คุณหม่อนตามแพงมาค่ะ"

"พี่มิน"   เสียงเรียกคามินของแพงขวัญทำเอาวีนาจ้องมองมายังสองสาวที่เดินคู่กันมาตาแข็งอย่างไม่พอใจที่มาขัดจังหวะการคุยของเธอและคามิน

"อ้าวพากันออกมาชอปปิ้งเหรอครับ"  คามินยิ้มหน้าบานเมื่อเห็นภรรยาและแพงขวัญที่นี่จึงรีบลุกเข้าไปโอบไหล่ภรรยาตัวน้อยของเขาทันที

"แพงเห็นคุณหม่อนเหงาๆเลยชวนออกมาข้างนอกแล้วนี่พี่มินมาทำอะไรเหรอคะ"   แพงขวัญพอจะยิ้มออกเมื่อเห็นคามินเข้ามาโอบไหล่มนัญชนกทันทีที่เจอแสดงว่าผู้หญิงคนนี้คงไม่ใช่ที่สองที่สามของคามินอย่างที่เธอคิดแวบแรก

"พี่คุยงานกับลูกค้าน่ะ..นี่วีนาเลขาพี่..คุณวีนาครับนี่ภรรยาผมใบหม่อนแล้วนี่ก็แพงขวัญน้องสาวผม"   มนัญชนกพอจะหายประหม่าเมื่อรู้ว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่กับสามีของเธอไม่ใช่ใครที่ไหนแต่ก็แอบมองด้วยสายตาไม่ชอบใจเล็กน้อยที่ดูเลขาของสามีเธอจะสวยสะพรั่งและแต่งตัวล่อแหลมขนาดนี้

"สวัสดีค่ะ"   วีนาหน้าชาเล็กน้อยเพราะเธอไม่รู้มาก่อนว่าคามินมีภรรยาแล้วแต่ก็ยังแสร้งปั้นหน้ายิ้มแย้มทักทายทุกคนเป็นปกติ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"  แพงขวัญมองวีนาแวบแรกก็พอจะมองออกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาไม่รู้ว่าคามินเลือกเธอมาทำงานเพราะความสามารถหรือเพราะความสวยกันแน่

"นี่ก็เวลาเลิกงานแล้วคุณวีกลับเลยก็ได้นะครับ"   คามินข้อมือดูนาฬิกาเห็นว่าเเวลานี้เป็นเวลาเลิกงานพอดีเขาจึงให้วีนากลับไปก่อนเพราะเขาจะอยู่กับภรรยาของเขาต่อเหมือนกัน

"ค่ะท่านประธานฉันกลับก่อนนะคะสวัสดีค่ะ"   ร่างสูงระหงส์เซ็กซี่บนส้นสูงสี่นิ้วรีบกล่าวลาทุกคนด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันหลังกลับด้วยสีหน้าไม่พอใจแม้นจะรู้ว่าคามินมีภรรยาแล้วแต่ยังไงเธอก็จะไม่ยอมแพ้เพราะเป้าหมายที่เธอตั้งไว้ก็คือคามินดูจากภรรยาที่จืดชืดของคามินแล้วเธอคิดว่าคนอย่างเธอชนะขาดแน่นอนแค่รอเวลาให้เธอได้มีโอกาสโปรยเสน่ห์ให้เขาได้มากกว่านี้เท่านั้น

"เลขาพี่มินแต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้แบบนี้ทุกวันเลยเหรอคะ"   หลังจากเลขาสาวสวยของคามินเดินออกไปแล้วแพงขวัญก็เอ่ยหยอกคามินทีเล่นทีจริง

"เลขาก็ต้องแต่งตัวกันแบบนี้อยู่แล้วนี่นา"   คามินเห็นว่ามันไม่มีอะไรผิดปกติเพราะเลขาก็ต้องเป็นหน้าตาให้กับประธานอย่างเขาอยู่แล้ว

“....”  คำตอบของคามินที่ตอบแพงขวัญทำให้มนัญชนกใจเสียไม่น้อยไม่รู้ว่าเหตุผลจริงๆที่คามินไม่อยากให้เธอไปเป็นเลขาของเขาเพราะเธอแต่งตัวจืดชืดเกินไปหรือเปล่า

"อ๋อ.. วันนี้คุณแพทชวนคุณหม่อนไปทานข้าวที่บ้านด้วยกันพี่มินจะไปด้วยหรือเปล่าคะ"

"ไปสิ"  

  หลังจากตกลงกันเสร็จตอนนี้มนัญชนกและแพงขวัญก็ขับรถล่วงหน้าคามินออกมาจากห้างสรรพสินค้า

"คุณหม่อนเป็นอะไรเหรอคะเงียบไปเลย"   แพงขวัญเห็นมนัญชนกหน้าเสียมาพักใหญ่แล้วจึงเอ่ยถามหญิงสาวขึ้นในขณะที่มนัญชนกขับรถให้เธออยู่

"อ๋อ..เปล่าค่ะ"   มนัญชนกฉีกยิ้มเล็กน้อยไม่คิดว่าอาการกังวลของเธอจะทำให้แพงขวัญต้องเอ่ยถาม

"ไม่ค่อยชอบที่เห็นพี่มินอยู่กับเลขาสาวสวยนั่นใช่ไหม"   แพงขวัญโพร่งถามตามตรงเพราะเห็นเป็นคนสนิทกันและเธอก็คิดว่าเธอคงคิดไม่ผิด

"คุณแพงรู้ใจหม่อนทุกอย่างเลยนะคะ"   มนัญชนกเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะปริปากยอมรับ

"เป็นฉันก็ไม่ชอบเหมือนกันค่ะถึงจะไม่ได้เป็นศรัตรูแต่ก็ระแวงอยู่ดี...เอางี้ค่ะค่อยๆคุยกับพี่มินดีหรือเปล่าคะว่าให้เค้าหาเลขาเป็นผู้ชายหรือไม่ก็คนที่ไม่แต่งตัวล่อแหลมแบบนี้"

"หม่อนไม่ค่อยอยากก้าวก่ายเรื่องงานคุณมินหรอกค่ะ"   ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยพูดถึงเรื่องงานของเขาและเธอก็อยากจะช่วยด้วยแต่คามินดันอยากให้เธออยู่เฉยๆ

"อืม..ยังไงพี่มินก็ต้องร็บ้างว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบให้ผู้หญิงสวยๆมาอยู่ใกล้สามีตัวเองแม้จะเป็นแค่พนักงานก็เถอะดูแววตาคุณเลขานั่นก็ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ”   เรื่องนี้ยังไงแพงขวัญก็คิดว่าหากมนัญชนกไม่พูดเธอก็ต้องพูดเพราะรู้สึกถึงความไม่เป็นมิตรของวีนาจากแววตาของเธอ

โต๊ะอาหาร

"ทำไมวันนี้เลิกงานเร็วได้ล่ะครับ"    เมื่อทุกคนมากันพร้อมหน้าพร้อมตาและวันนี้แพทริคก้ได้นั่งร่วมโต๊ะกับคามินเสียทีจึงเอ่ยถามเขาขึ้นว่าทำไมวันนี้จึงกลับเวลาปกติได้ตอนนั้นเห็นน้องสาวของเขายังบ่นอยู่เลยว่าคามินกลับดึก

"ผมพึ่งรับเลขาเข้ามาใหม่น่ะครับเลยไม่ต้องจัดตารางงานเอง"  

"คุณแพทรู้ไหมคะว่าเลขาพี่มินสวยยังกะนางแบบ"   แพงขวัญเอ่ยโพร่งขึ้นกลางวงสนนทนาของสองหนุ่ม

"งั้นเหรอ..นี่คุณคัดหน้าตาขนาดนั้นเงยเหรอครับ"

"เปล่าหรอกครับผมดูที่ความสามารถมากกว่าแล้วเลขาผมคนนี้ก็ค่อนข้างคล่องพอสมควรเลยล่ะครับ"   คามินไม่ได้เลือกวีนามาเพราะเธอเป็นคนสวยแต่ที่เลือกก็เพราะประวัติการทำงานและความสามารถที่เธอมีต่างหาก

"แล้วคุณแพทล่ะคะเลือกเลขาที่หน้าตาหรือความสามารถถ้าเป็นหน้าตาฉันระแวงตายเลย"   แพงขวัญพูดกับคนเป็นสามีหวังให้คามินได้รับรู้ว่าผู้หญิงที่เป็นภรรยาคงระแวงหากสามีมีสาวสวยอยู่ข้างตัวไม่ห่าง

"ผมก็ต้องเลือกที่ความสามารถอยู่แล้วแต่ถ้าคนๆนั้นสวยมากจนทำให้ภรรยาผมระแวงผมก็จะให้เธอไปทำหน้าที่อื่น"

"ดีค่ะ"   แพงขวัญยิ้มกริ่มที่สามีเธอค่อนข้างจะเลือกในสิ่งที่ถูก

ในส่วนของมนัญชนกทีไม่เห็นสามีของเธอจะเอ่ยเห็นด้วยกับคนเป็นพี่ชายจึงเกิดอาการน้อยใจสามีเธอขึ้นมาอีกในวงสนทนาจึงมีเพียงเธอที่เงียบอยู่เพียงคนเดียว

    หลังจากที่ออกจากบ้านของแพทริคกันมาได้ขณะที่ขับรถอยู่เขาจึงเอ่ยถามมนัญชนกเสียงอ่อนเพราะเห็นเธอนั่งเงียบมานานมากตั้งแต่อยู่ในบ้านของแพทริค

"ที่คุณเงียบไปเพราะเรื่องเลขาผมใช่หรือเปล่า.. ที่ผมเลือกเธอมาทำงานเพราะความสามารถล้วนๆนะครับไม่มีอย่างอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง"   คามินพูดให้หญิงสาวได้มั่นใจว่าที่เขาเลือกวีนามาทำงานเป็นเพราะความสามารถเท่านั้นไม่มีอย่างอื่นเกี่ยวข้อง

"ฉันก็แค่คิดมากไปเองอย่าถือสาเลยนะคะ"   มนัญชนกมองหน้าคนเป็นสามีก่อนจะยอมรับกับเขาไปตามตรง

"ผมเข้าใจครับ.. อืม.. ถ้าคุณไม่สบายใจผมจะหาโอกาสให้เธอทำงานในตำแหน่งอื่นแทนนะครับ"

"ฉันงี่เง่าเกินไปหรือเปล่าคะ" 

"ไม่เลยครับคุณยอมรับกับผมก็ดีแล้วต่อไปคุณจะได้ไม่อึดอัดไงครับ" 

"ขอบคุณนะคะ"    สาวเจ้ายิ้มอ่อนที่สามีของเธอเลือกที่จะห่วงความรู้สึกของเธอเมื่อความกังวลคลายออกได้รอยยิ้มหวานๆดังเดิมจึงเริ่มกลับมาทำให้คามินพลอยสบายใจตามไปด้วย