ตอนที่ยี่สิบเอ็ด หนี

หลายวันต่อมา

 หลังจากวันนั้นที่แพงขวัญสูญเสียคนเป็นพ่อไปเธอก็เอาแต่นั่งเสียใจทานอะไรไม่ได้นอนไม่หลับจนทุกคนก็หดหู่ไปตามๆกันทั้งห่วงสภาพจิตใจของแพงขวัญและลูกในท้องของเธออีก

จวบจนวันนี้ก็ถึงวันที่แพงขวัญต้องมาลอยอังคารแล้วน้ำตาของเธอก็ยังไม่เคยเหือดแห้งไปเลยแม้แต่วินาทีเดียว

คนที่เจ็บปวดที่สุดตอนนี้ก็เห็นจะเป็นแพทริคที่ทำได้เพียงแค่ตามดูหญิงสาวห่างๆเท่านั้นเพราะไม่อยากทำให้เธอเจ็บปวดใจเมื่อเห็นหน้าของเขา

"ผลสอบสวนออกมาแล้วนะครับแพง" หลังจากที่ลอยอังคารเรียบร้อยแล้วคามินก็พาแพงขวัญมาคุยเรื่องคดีที่บ้านของมนัญชนก

"ว่ายังไงบ้างคะ"

"คุณแพทไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้คนที่ขับรถชนคุณอาเป็นคนเมาที่อยู่แถวนั้น...พี่ว่าแพงลองลดทิฐิคุยกับคุณแพทดูใหม่ดีหรือเปล่า"  จากหลายวันที่ผ่านมาที่แพทริคเฝ้าดูแลแพงขวัญอยู่ห่างตลอดทำให้เขารู้ว่าแพทริครักและห่วงใยแพงขวัญอยู่ไม่น้อยเขาจึงอยากให้ทั้งคู่ลองเริ่มต้นกันใหม่อีกสักครั้งเพื่อลูกในท้องที่กำลังจะเกิดมา

"......"  แพงขวัญก้มหน้างุดไม่ยอมตอบอะไรแม้นเขาจะไม่ได้ทำร้ายพ่อของเธอจริงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นเธอก็ยังเจ็บปวดใจไม่หาย

"หม่อนขอโทษนะคะที่ไม่เชื่อใจพี่แพท" มนัญชนกเดินออกจากบ้านมาขอโทษพี่ชายเธอที่ไม่เชื่อใจเขาตั้งแต่แรก

"พี่เข้าใจ"  แพทริคเข้าใจน้องสาวของเขาดีหากเป็นเขาเองก็คงจะคิดแบบเธอเป็นธรรมดา

"จะเข้าไปหาคุณแพงหรือเปล่าคะ"

"ไม่หรอกพี่รู้ว่าเธอคงไม่อยากเห็นหน้าพี่ฝากหม่อนดูแลเธอด้วยให้เธอทานอะไรบ้าง"

"ค่ะ.."  เมื่อขอร้องน้องสาวจบดวงตาคมก็เหลือบจ้องมองคนในบ้านในบ้านอย่างเป็นห่วงก่อนจะหันหลังกลับไป"

วันต่อมา

ฉันลาก่อนนะคะคุณหม่อนขอบคุณที่ดีกับฉันตลอดมาฉันสัญญาจะดูแลลูกในท้องให้ดีที่สุดไม่ต้องห่วงนะคะ

"ค.. คุณแพง.."  มนัญชนกตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าก็เห็นโพสอิทแปะไว้ที่ประตูห้องของแพงขวัญข้อความในนั้นทำให้เธอรีบกดมือถือโทรหาพี่ชายเธออย่ารวดเร็ว

ทางด้านแพงขวัญเธอได้ตัดสินใจบินมาที่เชียงใหม่ตั้งแต่ช่วงเช้าตรู่โดยที่ไม่บอกกับใครว่าเธอจะมาที่นี่เพราะต้องการมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ส่วนกิจการทั้งหมดเธอสั่งยื่นเอกสารเซ็นให้คามินดูแลโดยฝากกับเลขาของพ่อเธอเอาไว้ตอนนี้คามินก็คงจะได้รับแล้ว

"ถึงซะทีนะ" แพงขวัญหอบกระเป๋านั่งรถจากสนามบินมาที่หมู่บ้านนแห่งหนึ่งของเชียงใหม่ที่นี่ค่อนข้างติดธรรมชาติและไม่ค่อยเจริญมากนักเพื่อมาที่บ้านหลังเก่าของสายบัวแม่นมของเธอ

เมื่อมาถึงหน้าบ้านหลังสีขาวไม่ใหญ่มากหลังหนึ่งรอบๆรั้วมีอาณาเขตกว้างขวางเธอรีบเดินเข้ามาด้านในด้วยรอยยิ้มแห่งความคิดถึงบ้านหลังนี้เป็นบ้านของสายบัวแม่นมเก่าเธอที่เสียไปแล้วด้วยไม่มีญาติที่ไหนจึงมอบที่นี่ไว้เป็นของเธอเพราะรักและเอ็นดูเหมือนลูกเหมือนหลานคนนึงที่นี่ดูไม่เก่าเพราะแพงขวัญจ้างให้คนมาดูแลเป็นระยะและไม่ค่อยวุ่นวายเนื่องจากบ้านหลังนี้ค่อนข้างห่างจากชุมชนพอสมควร

อาทิตย์ต่อมา

"ได้เรื่องอะไรบ้างหรือเปล่าคะคุณมิน"  มนัญชนกถามคามินด้วยความร้อนใจเมื่อเขาเข้าบ้านมาหาเธอแต่เช้า

"ไม่เลยครับรู้แค่ว่าคุณแพงบินไปที่เชียงใหม่ถามจากเลขาคุณอาเธอก็บอกว่าแพงไม่ได้มีญาติอยู่ที่นั่น...คุณแพทริคล่ะครับ" 

"เอาแต่ดื่มจนไม่ได้สติค่ะ..ข้าวปลาก็ไม่ยอมทาน" หญิงสาวเหลือบมองเข้าไปในห้องนอนที่แพงขวัญเคยอยู่ตอนนี้พี่ชายเธอเอาแต่ดื่มอยู่ในนั้น

"คงจะเสียใจหนักสินะครับ"

"ค่ะ..." มนัญชนกรู้สึกจู่ๆก็หน้ามืดขึ้นมากะทันหันจึงเกือบจะล้มลงดีที่คามินประคองเธอเอาไว้และพามานั่งคุยกันที่โซฟา

"เอ่อ...คุณหม่อนเป็นอะไรครับ"

"ฉันคงนอนน้อยน่ะค่ะ" หญิงสาวมีอาการแบบนี้สองสามวันแล้วคิดว่าน่าจะเกิดจากสาเหตุที่เธอเครียดเรื่องพี่ชายเธอมากเกินไป

"แพง...อย่าทิ้งผมไป..แพงงงงง...ผมขอโทษ..."

"เป็นแบบนี้ตั้งแต่รู้เรื่องค่ะ" ทั้งสองหันหน้าไปมองคนในห้องเป็นตาเดียวกันเมื่อแพทริคตะโกนเสียงสั่นเครือและดูท่าจะร้องให้ด้วย

"เดี๋ยวผมจะให้เพื่อนที่เป็นตำรวจอยู่ที่นั่นสืบให้นะครับว่าแพงอยู่ที่ไหน"  คามินเห็นท่าแพทริคจะเป็นหนักเลยอยากจะช่วยให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

"ขอบคุณนะคะ" มนัญชนกยิ้มอ่อนก่อนที่เธอจะรู้สึกหน้ามืดอีกครั้งและหมดสติไป

"คุณหม่อน..คุณหม่อน"

ครู่ต่อมา

  หลังจากมนัญชนกหมดสติไปคามินก็โทรเรียกหมอมาที่บ้านเพื่อมาดูอาการของเธอแพทริคเองเห็นน้องสาวป่วยจนเป็นลมจึงสร่างเมาได้

ตอนนี้สองหนุ่มรออยู่นอกห้องให้หมอและพยาบาบตรวจมนัญชนกตามลำพังอย่างใจจดใจจ่อและคนที่ดูจะกระวนกระวายมากเห็นจะเป็นคามินเพราะแอบคิดในใจว่าที่หญิงสาวอ่อนเพลียและมีอาการหน้ามืดแบบนี้เธออาจจะท้องก็เป็นได้ซึ่งนั่นมันก็เป็นเรื่องที่ดีสำหรับเขาเลยทีเดียว

"เธอท้องใช่หรือเปล่าครับหมอ"  คามินโพร่งถามหมอที่พึ่งออกมาจากห้องทันทีทำเอาแพทริคถึงกับขมวดคิ้วมองหน้าคามินด้วยความสงสัย

"เปล่าครับเธอน่าจะเครียดสะสมแล้วก็พักผ่อนน้อยด้วย...ผมให้ยาบำรุงกับยาคลายเครียดไว้นะครับให้เธอทานให้ตรงเวลาด้วย"  หมอหนุ่มส่ายหัวเบาๆและเอ่ยอาการของมนัญชนกก่อนจะเดินกลับไป

"ขอบคุณครับหมอ"  

   หลังจากหมอและพยาบาลกลับกันไปแล้วแพทริคก็ต้องรั้งแขนคามินที่กำลังจะเข้าไปในห้องนอนของน้องสาวของเขามาถามให้หายคาใจก่อน

"ทำไมถึงคิดว่าน้องผมท้อง"

"คือ..."  คามินนั่งคุยกับแพทริคพักใหญ่ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นและรับปากแพทริคว่าเขาจะยอมรับผิดชอบทุกอย่างไม่ใช่เพียงเพราะความรู้สึกผิดแต่เป็นเพราะเขารู้สึกดีกับมนัญชนก

"คุณจะทำอะไรผมก็ได้..."  คามินเล่าจบเห็นแพทริคนิ่งไปจนเขาก็เดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่หากอยากจะทำอะไรเขาเพื่อระบายความโกรธเขาก็ไม่ว่า

"เฮ้อ...เรื่องนี้ผมก็มีส่วนผิด.. เพราะผมทั้งแพงแล้วก็หม่อนถึงเป็นแบบนี้...โถ่โว้ยย"  แพทริคถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะฟาดหมัดหนักๆไปที่กำแพงบ้านอย่างโมโหเพราะรู้ดีว่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเขา

"อย่ามัวโทษแต่ตัวเองเลยครับหาทางแก้ไขกันจะดีกว่า"  คามินรั้งแพทริคให้หยุดการกระทำเพราะเขาทำร้ายตัวเองไปมันก็ไม่เกิดผลดี

"อืม..พี่แพทคะ" มนัญชนกรู้สึกค่อยยังชั่วแล้วเธอจึงเดินออกมานอกห้องเห็นพี่ชายของเธอกำลังทำร้ายตัวเองจึงรีบเดินเข้ามากอด

"หม่อน..พี่ขอโทษต่อไปนี้พี่จะไม่ทำให้เราต้องเครียดเพราะพี่อีกแล้ว"  แพทริดกอดน้องสาวตัวเล็กของเขาเอาไว้แน่นน้ำตาลูกผู้ชายไหลหยอดลงมาไม่ขาดสายรู้สึกผิดที่ความแค้นของเขามันทำร้ายคนที่เขารักทุกคน

"กลับมาเป็นคนเดิมนะคะพี่แพท" 

"พี่สัญญา"

ภาพสองพี่น้องปรับความเข้าใจกันเป็นที่น่าปลื้มใจกับคามินไม่น้อยปัญหาตรงนี้หมดไปแล้วตอนนี้ก็เหลือแค่ตามหาแพงขวัญให้เจอเท่านั้น

วันต่อมา

RrrrRrrrrr

"ได้เรื่องหรือเปล่ารัฐ..โอเคขอบใจมาก"  ช่วงเช้าของอีกวันคามินก็ตื่นมาพร้อมกับข่าวดีที่สหรัฐเพื่อนของเขาสืบเสาะจนรู้ที่อยู่ของแพงขวัญในเวลาอันรวดเร็วได้หลังจากที่ได้รู้ข่าวดีนี้แล้วเขาจึงรีบโทรบอกมนัญชนกทันที

สวนสาธารณะ

"ทำไมต้องนัดผมมาคุยกันข้างนอกด้วยล่ะครับ"  คามินวางสายจากมนัญชนกก็รีบขับรถมาที่สวนสาธารณะใกล้บ้านของหญิงสาวไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องนัดเขามาที่นี่ด้วย

"หม่อนอยากทำอะไรบางอย่างน่ะค่ะ"   มนัญชนกอยากจะคุยอะไรบางอย่างที่ไม่ให้พี่ชายเธอรู้ก่อนที่เธอและคามินจะเดินทางไปตามหาแพงขวัญ

เช้าวันต่อมา

เชียงใหม่

"เจ้าต้นไม้โตไวๆนะรู้ไหม"  แพงขวัญเดินออกมารดน้ำต้นไม้หน้าบ้านยามเช้าเมื่อมาอยู่ที่นี่ได้ร่วมอาทิตย์สภาพจิตใจของแพงขวัญก็ดีขึ้นพอสมควรแต่ก็ยังแอบมีนึกถึงแพทริคอยู่บ้างเพราะถึงเธอจะโกรธเขาแต่ก็ยังรักเขามากอยู่ดี

"คุณแพงคะ" 

"คุณหม่อน...พี่มิน"  แพงขวัญยืนตัวแข็งทื่อไม่คิดไม่ฝันว่าคามินและมนัญชนกจะหาเธอเจอทั้งตอนนี้ยังมองซ้ายมองขวาเพราะคิดว่าหากมนัญชนกอยู่ที่นี่ไม่วายแพทริคคงมาด้วยเป็นแน่

ครู่ต่อมา

 เมื่อแพงขวัญรู้ว่าแพทริคไม่ได้มาด้วยและไม่รู้ว่าเธออยู่ที่นี่หญิงสาวจึงโล่งใจและเดินเข้ามาคุยกันในบ้านสองคนกับมนัญชนกส่วนคามินก็ขอเดินสูดอากาศข้างนอกปล่อยให้มนัญชนกได้พูดคุยกับแพงขวัญตามลำพัง

"คุณแพทไม่รู้แน่นะคะว่าแพงอยู่ที่นี่"  

"แน่นอนค่ะ...หม่อนเอาหัวเป็นประกัน"

"ค่ะ..."

"คุณแพงยังรักพี่แพทอยู่หรือเปล่าคะหม่อนถามจริงๆ"   มนัญชนกกุมมือแพงขวัญเอาไว้หลวมๆ

"แต่เค้าไม่ได้รักฉันนี่คะ"  แพงขวัญก้มหน้างุดเธอไม่อยากโกหกว่าเธอไม่ได้รักแพทริคแล้วและพูดออกมาได้เพียงพ่นคำที่รู้สึกน้อยใจขึ้นมาเท่านั้น

"ตอนที่คุณแพงหายไปพี่แพทไม่เป็นผู้ไม่เป็นคนเลยนะคะ...แล้วที่เค้ายอมอ่อนลงได้ก็เพราะความรักที่พี่แพทมีต่อคุณแพงมันมากกว่าความแค้นในใจของเค้า"

"แต่ก่อนหน้านั้นเค้าก็ทำทุกอย่างเพราะความแค้นอยู่ดี"  แม้นจะรู้สึกดีกับเรื่องที่ได้ยินจากปากของมนัญชนกแต่หญิงสาวก็นังรู้สึกขุ่นเคืองใจในเรื่องที่เขาทำกับเธอก่อนหน้าอยู่ดี

"หม่อนเข้าใจค่ะว่าตอนนี้คุณแพงยังโกรธพี่แพทอยู่เรามาระบายความโกรธหน่อยเป็นไงคะ"

"ยังไงคะ"  แพงขวัญขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะมองหน้ามนัญชนกด้วยท่าทีสงสัยว่าที่หญิงสาวพูดหมายความว่าอย่างไร