ตอนที่ยี่สิบ เสียชีวิต

“แพง”  คามินเข้ามาหามนัญชนกในช่วงเย็นเมื่อเข้าบ้านมาได้เห็นแพงขวัญนั่งเหม่ออยู่ที่หน้าบ้านจึงเอ่ยทักขึ้นไม่รู้ว่าหญิงสาวจะอยู่ที่นี่ด้วย

“พี่มิน..”  ไม่ใช่แค่คามินตกใจที่แพงขวัญอยู่ที่นี่แต่เป็นแพงขวัญก็ตกใจที่คามินมาที่บ้านของมนัญชนกเหมือนกัน

“พี่มินสบายดีนะคะ...ที่แผลไปโดนอะไรมาคะ”  แพงขวัญชวนคามินข้ามานั่งคุยกันในห้องรับแขกในบ้านตอนนี้เธอไม่ค่อยกล้าที่จะมองหน้าคามินเท่าไรเพราะยังรู้สึกผิดกับเขาอยู่ไม่น้อยแต่ก็แอบสงสัยว่าชายหนุ่มไปทำอะไรมาถึงได้มีพลาสเตอร์ปิดที่หางคิ้ว

“ครับพี่สบายดี..อุบัติเหตุนิดหน่อย”  ตอนนี้คามินยิ้มให้หญิงสาวได้อย่างไม่มีอะไรตะขิดตะขวงใจแล้วเพราะเขาไม่อยากยึดติดอยู่กับอดีต

“แพงขอโทษกับเรื่องที่..” 

“ไม่ต้องขอโทษพี่หรอกครับพี่เข้าใจต่อไปนี้เรามาเป็นพี่น้องกันนะครับ” คามินไม่อยากให้แพงขวัญพูดเรื่องเก่าขึ้นมาเพราะเขาก็ไม่อยากพูดถึงมันเหมือนกัน

“ขอบคุณนะคะพี่มิน”  สาวเจ้าพอจะยิ้มออกได้บ้างเมื่อเรื่องที่รู้สึกผิดต่อคามินผ่อนคลายลงด้วยคำพูดของเขาคามินยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดีของเธอเสมอไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ

“แล้วทำไมแพงถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ”  คามินอยากจะรู้มากกว่าว่าทำไมแพงขวัญถึงได้มาอยู่ที่นี่แล้วสีหน้าของเธอก็ไม่ค่อยจะสู้ดีเท่าไรนัก

“แพงมีปัญหากับคุณแพทนิดหน่อยน่ะค่ะ”  แพงขวัญก้มหน้างุดเอ่ยเสียงอ่อน

“เรื่องข่าวนั่น...เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะครับยังไงแพงกับคุณแพทก็มีลูกด้วยกันพี่เชื่อว่าเค้าจะต้องเห็นแก่ลูกแล้วก็คิดได้เองครับ”   คามินพอจะรู้ข่าวมาบ้างว่าแพทริคควงผู้หญิงเข้าโรงแรมแต่เขาคิดว่าแพทริคคงจะมีจิตสำนึกมากพอที่จะคิดถึงลูกรอให้เวลาผ่านไปสักพักเรื่องราวมันก็จะดีขึ้นเอง

“..ถ้าปัญหามันไม่ใช่แค่เค้านอนกับผู้หญิงคนอื่นล่ะคะ..”  แพงขวัญคิดว่าหากปัญหาของเธอกับเขามันมีแค่นั้นก็คงจะดีกว่าตอนนี้

“ยังมีอะไรที่มากกว่านั้นเหรอครับ” 

“คือ..”  แพงขวัญเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้คามินฟังตั้งแต่แรกว่าเธอเจอกับแพทริคได้อย่างไรและเขาทำอะไรกับเธอบ้างจนมาถึงเรื่องที่เธอพึ่งจะรู้ว่าเขาทำทุกอย่างไปก็เพื่อที่จะแก้แค้นเท่านั้น

“ฮึก..ฮือๆๆ...”  ร่างบางเล่าไปร้องให้ไป

“ตอนนี้ถ้าคิดถึงเค้าแล้วมันปวดใจเราก็คิดถึงลูกเอาไว้ให้เยอะๆนะครับแพง”  คามินตกใจไม่น้อยกับเรื่องราวที่แพงขวัญเล่าให้เขาฟังก่อนจะเข้าไปกอดปลอบหญิงสาวที่กำลังร้องให้เสียใจด้วยความสงสารวิธีเดียวที่จะทำให้หญิงสาวคลายเจ็บปวดได้บ้างเขาคิดว่าน่าจะให้เธอโฟกัสอยู่แค่กับลูกก่อนเท่านั้น

ครู่ต่อมา

“คุณหม่อนน่าจะกลับมาแล้วค่ะ” หลังจากที่คามินนั่งคุยกับแพงขวัญได้พักใหญ่จนหญิงสาวดูสดชื่นขึ้นใบหม่อนก็ขับรถกลับมาจอดที่หน้าบ้านพอดี

“คุณมิน...”  มนัญชนกเข้าบ้านมาก็แปลกใจที่เห็นว่าคามินอยู่ที่นี่

“..แพงขอตัวก่อนนะคะ...”  แพงขวัญที่เห็นว่าคามินน่าจะมีธุระจะคุยกับมนัญชนกเลยขอตัวเดินกลับเข้าไปในห้องเพราะเธอไม่อยากรบกวนเวลาที่ทั้งสองจะคุยกัน

“ผมทำอาหารมาให้คุณครับ”  หลังจากที่แพงขวัญเข้าไปพักในห้องได้คามินกับแพงขวัญก็ง่วนกันอยู่แต่ในครัว

“ขอบคุณนะคะ...ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะ”

“เพื่อเอาใจคุณไม่ลำบากเลยสักนิด”  คามินอมยิ้มกริ่ม

“....”  มนัญชนกก้มหน้าหลบสายตาของเขาเล็กน้อยเพราะรู้ตัวว่าหน้าของเธอกำลังเห่อแดงด้วยคำพูดหวานๆของเขา

ครู่ต่อมา

 หลังจากที่ทั้งสองจัดจานอาหารเสร็จก็มานั่งทานกันที่หน้าบ้านเพราะกลัวกลิ่นอาการจะเตะจมูกของแพงขวัญแล้วเธอจะอาเจียนอีกเพราะตอนนี้แพงขวัญทานได้แค่ผลไม้เท่านั้นนอกนั้นเหม็นไปหมดทุกอย่าง

“ผมรู้ความจริงจากปากของแพงหมดแล้วนะครับ”  

“เฮ้อ..คิดแล้วก็เครียดแทนพวกเค้านะคะ...ต่อไปนี้คุณมินมาที่นี่ทุกวันเลยได้หรือเปล่าคะ”  มนัญชนกถอนหายใจเฮือกใหญ่เธอรู้สึกเครียดกับเรื่องพี่ชายเธอและแพงขวัญไม่น้อยเพราะที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็คือหลานของเธอที่กำลังจะเกิดมาลืมตาดูโลกก่อนจะขอร้องให้คามินมาหามาคุยกับแพงขวัญบ้างเธอเห็นเขาเคยสนิทกับแพงขวัญมาก่อนคิดว่าแพงขวัญน่าจะกล้าระบายอะไรกับคามินมากกว่ากับเธอ

“คุณอยากเจอหน้าผมทุกวันเลยเหรอครับ”  คามินส่งสายตามองหญิงสาวอย่างมีเลศนัยอันที่จริงเขารู้เจตนารมณ์ของเธอแค่อยากหยอกเธอเล่นเท่านั้น

“ฉันอยากให้คุณมินมาคุยเป็นเพื่อนกับคุณแพงบ้างเผื่อเธอจะสดชื่นมากขึ้น”  มนัญชนกรีบแก้ต่างตะกุกตะกักที่อีกฝ่ายเข้าใจอีกอย่าง

“ก็ได้ครับผมรับปาก” คามินหรือจะปฏิเสธข้อร้องขอของหญิงสาวเพราเท่ากับเขาก็ได้มาหาเธอทุกวันด้วยเช่นกัน

ทางด้านแพทริคตอนนี้ก็ได้แต่ยืนมองรูปของคนเป็นแม่พลางปาดน้ำตาลวกๆ

"ผมจะทำยังไงดีครับแม่"   

"การแก้แค้นมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นจริงหรือเปล่า"

"คุณพ่อ"  แพทริคหันหลังมามองตามเสียงของคนเป็นพ่อที่พึ่งเดินเข้ามา

"อย่าทำร้ายคนที่ตัวเองรักอรกเลยอะไรปล่อยวางได้ก็ปล่อยวางเถอะพ่อขอถ้าแม่เรารู้ก็คงไม่อยากจะให้เราทำแบบนี้เหมือนกัน"  โทมัสรู้ดีว่าแพทริคเสียใจหนักขนาดนี้เพราะมีใจให้แพงขวัญเขาอยากจะให้ลูกของเขาละจากความแค้นที่มันฝังในใจแล้วอยู่อย่างมีความสุขตัวเขาเองก็จะได้มีความสุขตามไปด้วย

"ผมจะไปขอโทษเธอครับคุณพ่อ"  แพทริคเอ่ยเสียงสั่นตอนนี้เขารู้แล้วว่าถ้าขาดหญิงสาวและลูกไปเขาก็คงจะต้องใช้ชีวิตเหมือนตายทั้งเป็นอยู่ดี

วันต่อมา

"วันนี้หม่อนจะพาคุณแพงเที่ยวเองพร้อมหรือเปล่าคะ..ตอนนี้คุณมินน่าจะรอเราอยู่แล้ว"  วันนี้มนัญชนกปลุกแพงขวัญตั้งแต่เช้าเพื่อที่จะพาเธอไปเที่ยวทะเลให้หญิงสาวได้ผ่อนคลายกับเรื่องที่ตึงเครียดตอนนี้บ้าง

"ค่ะ"  แพงขวัญยิ้มอ่อนต้องขอบคุณมนัญชนกจริงๆที่พยายามทำทุกอย่างให้เธออารมณ์ดีขึ้น

RrrrrRrrrrrr

"ค่ะพี่มิน...อ..อะไรนะคะ"  แพงขวัญหยิบมือถืออกจากกระเป๋าเมื่อมีสายเข้าเมื่อเห็นเป็นชื่อคามินจึงรีบกดรับทันทีและแล้วเธอก็ต้องตกมจกับข่าวร้ายที่ได้รับ

   ส่วนมนัญชนกเองก็ต้องเปลี่ยนเป้าหมายจากการไปเที่ยวไปที่โรงพยาบาลเพราะรู้จากคามินว่าพ่อของแพงขวัญถูกรถชนเสียชีวิต

โรงพยาบาล

"คุณพ่อคะตื่นมาคุยกับแพงสิคะคุณพ่อ..ฮื่อๆๆๆ"  เมื่อมาถึงโรงพยาบาลได้แพงขวัญก็ร้องห่มร้องให้จนตัวโยนที่เสียพ่ออันเป็นที่รักไปกะทันหัน

"แพง..แพง..คุณอาไปดีแล้วนะ"  คามินกอดปลอบแพงขวัญเพราะรู้ว่าตอนนี้เธอไม่เหลือใครที่เป็นคนในครอบครัวอีกแล้วเขารู้ดีว่าวินาทีที่สูญเสียเป็นอย่างไรเพราะเขาก็เคยผ่านมันมาแล้ว

"....."  มนัญชนกเองก็ได้แต่ยืนดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆเพราะเธอเองก็หดหู่กับแพงขวัญไปเหมือนกันและแอบภาวนาในใจว่าขอให้อุบัติเหตุครั้งนี่ไม่เกี่ยวกับพี่ชายของเธอไม่อย่างนั้นเธอคงหมดความนับถือพี่ชายของเธอจริงๆ

"ไม่..ต้องไม่เป็นแบบนี้..ฮือๆๆๆ" แพงขวัญมองอะไรพร่ามัวไปหมดเพราะตอนนี้มีแต่น้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสายเสียงที่เปล่งออกมาสั่นเครือเหมือนเจ็บปวดเจียนจะขาดใจเสียให้ได้

"แพง"  แพทริครู้ข่าวจากมนัญชนกเขาก็รีบตามแพงขวัญมาที่โรงพยาบาลทันทีเพราะรู้ว่าตอนนี้ภรรยาของเขาต้องเสียใจมาก

เพี๊ยะ...

"คุณใช่ไหม...พ่อฉันเป็นแบบนี้เพราะฝีมือคุณใช่ไหม..ทำไมไม่ฆ่าฉันแทน..ทำไม..ฮือๆๆ"  เมื่อเห็นหน้าของแพทริคได้แพงขวัญก็เดินปรี่เข้าไปง้างมือเรียวฟาดหน้าของแพทริคก่อนจะอาละวาดอย่างคนไม่มีสติ

"..ใจเย็นๆนะครับ.." คามินต้องรีบมารวบกอดแพงขวัญเพื่อควบคุมอารมณ์ของเธอด้วยกลัวว่าจะกระทบกระเทือนถึงลูกในท้องของหญิงสาว

"ผมไม่ได้ทำ"  แพทริคเอ่ยเสียงแข็งก่อนหน้านี้เขายอมรับอย่างไม่ปฏิเสธว่าทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้นแต่เรื่องที่พงษ์พัฒน์ประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิตเขาไม่ได้เป็นคนทำจริงๆ

"โกหก..คุณทำทุกอย่างก็เพื่อแก้แค้นฆ่าฉันไปด้วยเลยสิ"   แพงขวัญตวาดใส่แพทริคเสียงสั่น

"ตอนนี้ผมรักคุณ...แล้วผมจะทำกับคุณแบบนั้นทำไม"  แพทริคเอ่ยอย่างไม่อาย

"ยังจะมาโกหกหน้าตายอีก..ไผให้พ้นหน้าฉันเลยนะ..ฉันไม่กลัวอะไรแล้วอยากจะทำให้บริษัทฉันล้มละลายก็เชิญเลย..ออกไป"  แพงขวัญไม่สนใจคำว่ารักอะไรจากแพทริคทั้งนั้นเพราะเธอเชื่อไปแล้วว่าการกระทำทุกอย่างและคำพูดทุกคำของแพทริคเขาทำเพื่อแก้แค้นเท่านั้น

"แพงใจเย็นๆก่อน"  คามินต้องปรามแพงขวัญให้อย่าใช้อารมณ์มากเกินไป

"พี่แพทออกไปก่อนนะคะ"  มนัญชนกเห็นว่าหากพี่ชายเธอยังอยู่ตรงนี้คงไม่ดีแน่จึงพาพี่ชายเธอออกมาคุยกันข้างนอกก่อน

"ตอบหม่อนมาตามตรงนะคะว่าเป็นฝีมือของพี่แพทหรือเปล่า"  หญิงสาวเอ่ยถามพี่ชายเธออย่างไม่เกรงใจ

"ถ้าพี่บอกว่าพี่ไม่ได้ทำหม่อนจะเชื่อพี่ไหม"

"ถ้าเป็นเมื่อก่อนหม่อนเชื่อในคำพูดของพี่แพททุกคำแต่ตอนนี้หม่อนไม่แน่ใจค่ะ"  มนัญชนกจ้องหน้าพี่ชายเธอด้วยสายตาที่ไม่ค่อยไว้ใจ

"หม่อน"  แพทริคกุมขมับหนึบรู้ตัวว่าเขาคงทำเลวมากจริงๆขนาดน้องสาวของเขาตอนนี้ก็ยังไม่คิดที่จะเชื่อใจเขานับประสาอะไรกับแพงขวัญ