ตอนที่สิบเอ็ด เริ่มมีใจ

“ตอนแรกแม่ก็ไม่คิดว่าจะมีปัญหาแต่ตอนนี้เจ้าของเดิมเค้าเสียแล้วลูกหลานเค้าก็เลยอยากจะขอที่คืน”  ศรีจันทร์เองก็ไม่คิดว่ามันจะมีปัญหาอะไรจึงไม่ได้กังวลเรื่องที่ทางเท่าไรนักแต่เมื่อเจ้าของที่เดิมเสียเธอก็ไม่คิดว่าลูกๆหลานๆของเจ้าของที่จะมาขอที่คืนกะทันหัน

“เดี๋ยวผมจะจัดการเจรจาซื้อที่ที่นี่ให้นะครับแม่ศรีไม่ต้องกังวังวลยังไงเด็กๆก็จะมีที่อยู่แน่นอนครับ”  แพทริครับปากศรีจันทร์ด้วยแววตาที่มั่นใจเพราะเขาจะไม่ยอมให้เด็กๆไม่มีที่อยู่เด็ดขาดเจ้าของใหม่อยากจะขายที่นี่แพงเท่าไรเขาก็จะควักเงินจ่ายหากไม่ยอมเขาก็จะซื้อที่ที่อื่นให้เด็กๆอยู่ให้มันรู้แล้วรู้รอดเพราะเขาทนเห็นเด็กเหล่านี้ไม่มีที่อยู่ไม่ได้

ครู่ต่อมา

“เค้ามาที่นี่บ่อยเหรอคะแม่ศรี”  แพงขวัญนั่งคุยกันสองคนกับศรีจันทร์ขณะที่แพทริคกำลังสอนเด็กๆเรื่องโปรแกรมในคอมพิวเตอร์

“ไม่หรอกจ่ะ..ส่วนมากแพทริคจะส่งเงินมาเท่านั้นเพราะงานเค้าค่อนข้างยุ่ง” ศรีจันทร์ส่ายหัวก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนตั้งแต่ที่แพทริคไปอยู่อังกฤษเขาก็ไม่ค่อยได้มาที่นี่เท่าไร

“แม่ศรีดูแลเด็กตั้งเยอะเลยไม่เหนื่อยบ้างเหรอคะ” แพงขวัญเห็นเด็กๆที่นี่ค่อนข้างเยอะแถมยังมีทุกวัยเธอเห็นแล้วก็เหนื่อยแทนเธอนับถือใจของศรีจันทร์จริงๆ

“เหนื่อยกายแต่สุขใจ...”  

“เข้าใจแล้วค่ะ”  แววตาของศรีจันทร์ที่มองมายังแพงขวัญทำให้หญิงสาวรู้ว่าความสุขของผู้หญิงตรงหน้านี้มีแค่นี้จริงๆ

“ทำไมเจ้าตัวเล็กนี่ตัวแดงแบบนี้ล่ะคะ”  ศรีจันทร์และแพงขวัญเดินคุยกันมาจนถึงห้องของเด็กอ่อนจนแพงขวัญสะดุตาเข้ากับเด็กทารกตัวอ้วนกลมที่แม้จะมีเสื้อผ้าปิดอยู่บ้างแต่ก็ยังเห็นรอยแดงตามตัวเยอะอยู่พอสมควร

“ถูกมดกัดน่ะพอดีมีคนเจอเจ้าหนูนี่อยู่ข้างต้นไม้เมื่อสามสี่วันก่อน” 

“ตายจริง”  สิ้นเสียงศรีจันทร์แพงขวัญก็ยกมือทาบอกเธออยากจะรู้นักว่าคนที่ทิ้งเด็กทารกตาดำๆได้มีเหตุจำเป็นอะไรนักหนาถึงต้องทิ้งเขาเหล่านี้

ชั่วโมงต่อมา

“เป็นอะไรเหรอคุณทำไมดูซึมๆไป” แพทริคนั่งลงตรงที่โซฟาข้ามหญิงสาวเห็นหญิงสาวนั่งหน้าเศร้าตั้งแต่กลับมาจากที่บ้านเด็กกำพร้าแล้ว

“คนที่ทิ้งลูกได้ลงคอนี่ต้องเป็นคนที่โตมาแบบไหนเหรอ” แพงขวัญน้ำตาคลอยิ่งคิดเธอก็ยิ่งหดหู่

“ปัญหาแต่ละคนมันมีไม่เหมือนกันหรอกคุณ...คิดในแง่ดีว่าเค้าไม่ฆ่าลูกตัวเองก็พอแล้ว”  แพทริคพยายามพูดให้หญิงสาวลองมองในแง่ดีเมื่อก่อนที่เขาเข้าไปช่วยเหลือที่นั่นใหม่ๆสภาพจิตใจของเขาก็ย่ำแย่เหมือนกัน

วันต่อมา

    ทางด้านคามินหลังจากมนัญชนกออกจากโรงพยาบาลแล้วเขาก็ตามดูแลเธออยู่ไม่ห่าง

"ขอบคุณนะคะที่คอยดูแลฉัน" มนัญชนกเอ่ยขอบคุณคามินจากใจจริงหากเขาไม่เข้ามาคอยดูแลเธอทุกวันเธอก็คงใช้ชีวิตลำบากแน่เพราะว่าขายังไม่หายเจ็บดี

"ครับ...เรื่องเรียนทำอาหารผมคิดว่าผมน่าจะต้องเป็นคนสอนคุณเองเพราะครัวที่โรงแรมคงต้องปรับปรุงครั้งใหญ่เลย"  คามินเห็นว่าช่วงนี้เขาคงต้องสอนหญิงสาวเรื่องการทำอาหารเองเสียแล้วเพราะตอนนี้คนที่โรงแรมค่อนข้างวุ่นวายกันอยู่พอสมควร

"ไม่เป็นไรเลยค่ะฉันไม่อยากรบกวนคุณเท่าไรงานคุณก็ยุ่งพอแล้ว"  หญิงสาวรีบตอบปฏิเสธอย่างรวดเร็วเพราะเธอก็ไม่ได้รีบที่อยากจะเรียนอะไรขนาดนั้น

"ไม่เป็นไรครับผมเลิกงานเมื่อไรผมจะมาที่นี่ทุกวันเพื่อมาสอนคุณหม่อนนะครับ"

"ขอบคุณนะคะ" มนัญชนกรู้สึกอบอุ่นไว้ใจคามินอย่างบอกไม่ถูกแอบอิจฉาแพงขวัญที่มีคนรักที่ดีอย่างคามินเพราะเธอเชื่อว่าอนาคตข้างหน้าคามินต้องเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีแน่นอน

"แล้วคุณหม่อนพอจะทราบหรือเปล่าครับว่าพี่ชายคุณกับแพงพักอยู่ที่ไหน"  คามินสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเพราะหลังจากที่แพงขวัญไปญี่ปุ่นกับแพทริคเขาก็ติดต่อแฟนสาวของเขาไม่ได้อีกเลย

"ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ..ทำไมเหรอคะ"  

"พอดีติดต่อเธอไม่ได้เลย"

"คงงานยุ่งกันอยู่มั้งคะ...คุณมินคะพอดีหม่อนลองอบคุ้กกี้ธัญพืชหม่อนอยากให้คุณมินลองทานดูว่ารสชาติมันเป็นยังไง"  หญิงสาวเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะเห็นสีหน้าของคามินไม่ค่อยดีเท่าไร

“มาแล้วค่ะ”

เพล้งงง “ว้าย..ซุ่มซ่ามจังเลยเรา” มนัญชนกวางจานคุ้กกี้โดยที่ไม่ทันระวังจึงไปถูกแก้วน้ำหล่นแตก

“เดี๋ยวผมช่วยครับ” คามินรีบก้มลงไปช่วยหญิงสาวที่กำลังจะใช้มือจับแก้วที่แตกเพราะกลัวเธอจะบาดเจ็บแต่ดูท่าจะไม่ทันเสียแล้ว

“อืมม..” มนัญชนกกุมมือแน่นเพราะรู้สึกปวดแผล

ครู่ต่อมา

 หลังจากที่หญิงสาวบาดเจ็บคามินก็จัดก็จัดการเก็บกวาดเศษแก้วเองทั้งหมดก่อนจะมานั่งทำแผลให้หญิงสาว

"ฉันนี่ซุ่มซ่ามอีกแล้วนะคะ"    มนัญชนกรู้สึกเกรงใจชายหนุ่มที่เธอทำตัวเป็นภาระของเขาอีกแล้วทั้งยังแอบลอบมองใบหน้าคมคายอย่างชื่นชมขณะที่ชายหนุ่มนั่งก้มหน้าทำแผลที่มือของเธอ

“คราวหน้าระวังกับพวกของมีคมหน่อยนะครับ”

“ฉันจะระวังค่ะ”  เป็นอีกครั้งที่คำพูดและท่าทีเป็นห่วงเป็นใยของคามินทำให้มนัญชนกหน้าแดงโดยที่เจ้าตัวควบคุมไม่ได้

  

  สามวันต่อมา

กว่าแพทริคและแพงขวัญจัดการธุระเรื่องที่ดินที่บ้านเด็กกำพร้าเสร็จก็เล่นเสียดึกเมื่อกลับมาถึงบ้านได้ทั้งสองก็แยกย้ายกันอาบน้ำพักผ่อน

“ดูแม่ศรีจะดีใจมากเลยนะคะ”  หญิงสาวในชุดนอนเดรสแขนสั้นสีขาวเอาแต่นั่งอมยิ้มเพราะวันนี้เธอได้เห็นแววตาของศรีจันทร์ดูสดใสขึ้นมากมากกว่าตอนที่เจอกันวันแรกมาก

“อืม..”  แพทริคขยับเข้ามาโอบไหล่มนเอาไว้หลวมๆหลังจากที่ใส่เสื้อผ้าเสร็จบ้านนี้ถึงจะมีสองห้องนอนแต่ชายหนุ่มก็ใช้วิธีเผด็จการตามเดิมเพื่อที่จะนอนห้องเดียวกับเธอจนหญิงสาวเริ่มชินแล้ว

“ก่อนหน้านี้ฉันไม่คิดว่าคนอย่างคุณจะใจดีเป็น”  พักหลังมานี้แพงขวัญเริ่มเห็นว่าแพทริคนั้นดีกับคนอื่นเสมอแต่ไม่ยักรู้ว่าทำไมกับเธอถึงได้ชอบบังคับนัก

“ทำไม” 

“ก็คุณจ้องแต่จะขู่บังคับฉันตลอด” 

“ที่ผมชอบขู่คุณนักก็เพราะว่าผมอยากให้คุณอยู่ในโอวาทอยากให้อยู่ใกล้ๆแล้วก็อยากให้คุณให้ใจผมด้วย”  ใบหน้าคมยื่นมาใกล้ๆใบหูของหญิงสาวก่อนจะกระซิบกระซาบเสียงแหบพร่าจนหญิงสาวเริ่มขนลุกและหน้าแดงกับคำพูดของเขาอย่างไม่รู้ตัว

“พ..พูดอะไรของคุณ” 

“ที่คุณเริ่มมองผมในแง่เริ่มมีใจให้ผมแล้วใช่หรือเปล่า”   มือหนารั้งใบหน้าของหญิงสาวให้เงยหน้ามองที่เขาเมื่อสาวเจ้าเอาแต่ก้มหน้างุดตอนนี้แผนในใจของเขาก็คือต้องการทำให้หญิงสาวมีใจให้เขาให้ได้เพราะแผนต่อไปจะได้ง่ายขึ้น

“ตอบสิ...ไม่ตอบใช่ไหม”  เมื่อเห็นหญิงสาวไม่ยอมตอบง่ายๆเขาจึงเลื่อนมือหนามาที่เอวบ้างก่อนจะจี๋ที่เอวแกล้งเธอเล่น

"นี่คุณปล่อยฉันจั๊กกะจี้..ฮ่าๆๆ..ปล่อย.."  หญิงสาวที่กำลังดีดดิ้นหัวเราะร่วนรอยยิ้มของเธอสะกดสายตาของแพทริคให้ตกอยู่ในภวังค์​จนเขาละสายตาจากหญิงสาวไม่ได้

"....." เมื่อคนตัวโตหยุดเล่นได้ตอนนี้แพงขวัญก็พึ่งจะเห็นว่าใบหน้าของเธออยู่ห่างจากใบหน้าชายหนุ่มไม้ถึงคืบเท่านั้นสายตาอ่อนโยนหยาดเยิ้มที่เขาไม่เคยมองเธอแบบนี้เมื่อหญิงสาวได้มองก็ยิ่งทำให้เธอเกิดความประหม่าในใจเล็กๆและมือไม้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืนอีกฝ่ายที่กำลังจะก้มลงมาบดจูบ

"อื้มมม..." แพทริคบดจูบแพงขวัญอย่างนุ่มนวลต่างจากครั้งก่อนๆที่ทำไปด้วยแรงโทสะ

ด้วยรสจูบที่เกิดขึ้นด้วยความเสน่ห์หาทำให้หญิงสาวที่ได้ลิ้มรสสัมผัสก็เริ่มโอนอ่อนตามไปง่ายดายโดนที่ไม่มีท่าทีขัดขืนที่เป็นแบบนี้เพราะทั้งสองเริ่มมีใจให้กันโดยที่ไม่รู้ตัว

"อืม.." ตอนนี้ในห้องนอนของทั้งสองร้อนระอุไปด้วยไฟสวาทริมฝีปากหนาขบเม้มเนินเต้างามสบถเสียงสั่นเครืออย่างพึงพอใจในลำคอ

"อื้อ.." ดวงตากลมโตหลับตาพริ้มแอ่นอกอย่างไม่อายเมื่อได้รับรสสัมผัสนุ่มนวลจากคนตัวโตมือเรียวไล่จิกหมอนสลับเล่นหัวทุยของอีกฝ่ายร่างกายร้อนระอุด้วยไฟปรารถนา

"พ..แพทริค..อื้ออ.." เมื่อคนตัวโตไล่โลมเลียลิ้นสากลงมาที่หน้าท้องผ่านมาจนถึงกลีบกุหลาบงามมือหนาทั้งสองก็ยกขาเรียวรั้งขึ้นก่อนจะก้มประกบจูบดูดคลึงระเลงลิ้นร้ายทั่วกลีบกุหลาบและร่องสวาทที่มีน้ำรักไหลหยาดเยิ้มลงมาให้ได้ฉกชิม

"อ้ะ.. อ๊ายย.." สาวเจ้าที่ไม่ประสาเพราะพึ่งจะเคยมีบทรักที่นุ่มนวลเธอร้องครางไม่ได้ศัพท์บิดเร่าอยู่ไม่สุขด้วยความเสียวกระสัน

"อืมมม.." คนตัวโตดูดกลืนน้ำหวานจนพึงพอใจแล้วจึงเริ่มโน้มตัวบดจูบริมฝีปากบางอีกรอบเริ่มสอดใส่แท่งร้อนเข้าไปในร่องสวาทก่อนจะกระแทกกระทั้นสะโพกแกร่งอย่างหนักหน่วงเพราะไฟปรารถนาที่กำลังลุกโชน

"อ.. อะ.. อ๊ายย.." ไม่นานนักร่างบางก็เริ่มบิดเกร็งด้วยเสร็จสมแตะขอบสวรรค์ไปก่อนชายหนุ่ม

"อืม.. อ.. อ้าสส.." สะโพกแกร่งบดเบียดระรัวเพื่อแตะขอบสวรรค์ตามหญิงสาวไปติดๆก่อนจะฟุบหลับด้วยกันไปพักใหญ่

"อืม.. อ๊ายย.." ร่างบางเกิดเสียงครางอีกรอบเมื่อคนที่ยังแรงเหลือพลิกร่างเธอคว่ำก่อนจะใช้สองมือหนายกสะโพกมนของเธอขึ้นแล้วสอดใส่แท่งร้อนไปในร่องสวาทและเริ่มบรรเลงเพลงรักอีกรอบจนแตะขอบสวรรค์ด้วยกันทั้งคู่