หลายวันต่อมา
ตอนนี้แพทริคและแพงขวัญกลับมาอยู่ที่เรือนหอของพวกเขาแล้วบ้านที่แพทริคซื้อเอาไว้หลังไม่ใหญ่มากนักแต่ก็ร่มรื่นน่าอยู่ซึ่งแพงขวัญก็ไม่ได้ติดอะไรเพราะที่นี่ก็อยู่ใกล้กับบ้านของพ่อเธอพอสมควรขับรถไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงกันแล้ว
"คุณจะไปไหนเหรอคะ" แพงขวัญที่รอทานข้าวเย็นพร้อมกับแพทริคเมื่อเห็นว่าเขาแต่งตัวกำลังจะออกไปข้างนอกก็ต้องรีบลุกมาถามเพราะเขาไม่ได้บอกเธอก่อนหน้าว่าจะไปไหน
"คุยงานนิดหน่อยคืนนี้คุณไม่ต้องรอผมนะนอนก่อนได้เลย"
"ค่ะ" แพงขวัญมองตามหลังคนเป็นสามีที่ไม่รู้ว่าเขาจะมีการคุยงานวันนี้ทั้งที่ก่อนหน้าเขาเป็นคนบอกเธอเองว่าจะละเรื่องงานมาดูแลเธอก่อนแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะคิดมากเพราะคิดว่าเขาอาจจะมีงานด่วนที่จะต้องคุยจริงๆก็ได้โดยไม่ตะหงิดใจอะไรมากนักเพราะไว้เนื้อเชื่อใจไปเต็มร้อยแล้ว
ทางด้านมนัญชนก
หลังจากที่มนัญชนกขนของกลับจากหัวหินได้เธอก็มาเช่าบ้านหลังเดิมที่เคยเช่าอยู่ไม่มากนักเพราะเธอค่อนข้างชอบที่นี่ไม่ไกลเมืองมากนักและก็ดูเงียบสงบร่มรื่นตอนนี้เธอคิดว่าคามินน่าจะไม่มาหาเธอที่นี่แล้วเพราะเธอก็ขาดการติดต่อกับเขาไปนานแล้วเหมือนกัน
“เฮ้อ..เมื่อยจังเลย” มนัญชนกเดินถือของพะลุงพะลังเดินกลับมาที่บ้านก่อนจะวางของที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้านกะว่านั่งพักเหนื่อยสักครู่แล้วเอาของเข้าไปเก็บแอบคิดในใจว่าไอ้วิธีที่คิดจะออกกำลังกายการเดินไปซื้อของเป็นกิโลโดยไม่ใช้รถมันคงไม่ใช่วิธีที่เหมาะกับเธอเสียแล้ว
“เจอกันจนได้นะครับ” คามินเฝ้าตามหามนัญชนกอยู่นานจนได้รับข่าวจากเจ้าของบ้านเช่าที่เขาเคยติดต่อเอาไว้ว่าหญิงสาวกลับมาที่นี่ให้โทรบอกกับเขาและจะมีสินน้ำใจให้
“.....” ร่างบางรีบลุกออกจากโต๊ะหินอ่อนหมายจะหนีเข้าบ้านแต่ก็ถูกรั้งเอาไว้ก่อน
“จะหนีผมไปไหน”
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณค่ะออกไป” ใบหน้าหวานก้มหน้างุดเพราะเธอไม่อยากมองหน้าเขาเท่าไรนัก
“ไม่..เรื่องวันนั้นผมขอโทษ” คามินเอ่ยเสียงอ่อนด้วยความรู้สึกผิดแต่ก็แอบมีความไม่พอใจที่หญิงสาวเอาแต่หลบหน้าหลายวันมานี้เขาร้อนในการตามหาเธอตลอดและทุกวันที่เขาไม่ได้เห็นหน้าเธอทำให้เขาเหงาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ฉันยกโทษให้ค่ะออกไปได้แล้ว” มนัญชนกเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะพูดกับเขาเสียงดังฟังชัด
“ผมต้องการที่จะรับผิดชอบคุณ” เรื่องที่คามินอยากจะคุยกับมนัญชนกเขาไม่ใช่แค่ต้องการที่จะขอโทษเธอเท่านั้นแต่ต้องการที่จะรับผิดชอบเธอด้วยเพราะความเมาของเขาที่พรากความบริสุทธ์ของเธอไป
“ไม่ต้องค่ะฉันบอกว่าฉันยกโทษให้คุณไงคะเรื่องนั้นฉันไม่ถือสา..กลับไปเถอะค่ะฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ”
“ได้..ถ้าคุณเกลียดผมนักผมจะไปก็ได้” คามินหน่วงในใจไม่น้อยเมื่อหญิงสาวเอ่ยคำว่าไม่อยากเห็นหน้าเขาไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องเจ็บกับคำพูดของเธอขนาดนี้ด้วยพูดจบก็หันหลังกลับไปทันทีโดยที่ไม่หันกลับมามองหญิงสาวอีก
“.....” มนัญชนกมองตามหลังคามินก่อนจะยกมือเรียวปาดน้ำตาลวกๆโมโหตัวเองที่เห็นหน้าเขาแค่นี้ใจเธอก็เกือบอ่อนไปได้ทำให้เธอได้รู้ว่าเธอไม่สามารถเกลียดเขาจริงๆอย่างที่คิดก่อนหน้าและอย่างที่ปากพูดเมื่อครู่ได้เลย
เช้าวันต่อมา
"อืม.. ยังไม่กลับอีกเหรอเนี่ย" เช้าวันใหม่แพงขวัญตื่นมาก็ยังไม่เห็นว่าแพทริคจะกลับมาเธอยกหยิบมือถือต่อสายหาคนเป็นสามีแต่เช้าทันทีไม่รู้ว่าชายหนุ่มคุยงานไปถึงไหนเช้าแล้วยังไม่ยอมกลับบ้าน
Rrrrrr
"สวัสดีค่ะ"
"คุณเป็นใครมารับสายสามีฉันได้ยังไง" เมื่อปลายสายเป็นเสียงของผู้หญิงแพงขวัญก็ตัวชาวาบเอ่ยถามปลายสายด้วยน้ำเสียงติดขัด
"ก็สามีคุณยังไม่ตื่นนี่คะ...แค่นี้นะจะนอนต่อ"
“ไม่นะ...” พอปลายสายวางได้สาวเจ้าก็กำมือแน่นน้ำตาคลอความเชื่อใจได้ถูกทำลายไปแล้ว
ภาพที่คิดขึ้นในหัวตอนนี้คือภาพที่สามีของเธอร่วมรักกับเธอและพฤติกรรมเหล่านั้นหากเขาไปทำกับคนอื่นก็คงจะเหมือนๆกันยิ่งคิดเธอก็ยิ่งทำใจไม่ได้หากจะต้องใช้สามีร่วมกับใคร
สองชั่วโมงต่อมา
แพงขวัญนั่งรอแพทริคที่หน้าบ้านตั้งแต่เช้าโดยที่เธอนั้นก็ยังไม่ยอมทานอะไรจนเห็นรถหรูของเขาขับมาจอดที่หน้าบ้านได้จึงรีบเดินไปเปิดประตูตะโกนถามอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจขณะที่ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ถอดเบลออกดี
"คุณไปไหนมากันแน่ทำไมฉันโทรไปมีผู้หญิงรับ"
"ก็แค่สนุกนิดหน่อยเหมือนกับสนุกกับคุณไง" คนตัวโตออกมาจากรถได้ก็เดินผ่านร่างบางออกไปอย่างไม่สนใจ
"สนุกนิดหน่อยงั้นเหรอ...ถ้ารักสนุกมากจะมาแต่งงานกับฉันทำไม" มือเรียวดึงมือหนาของชายหนุ่มเอาไว้เธอโมโหจนตัวสั่นที่อีกฝ่ายทำเป็นไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว
"มันก็เรื่องของผม" แพทริคหันกลับมาจ้องหน้าหญิงสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"คุณทำแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่...ตลอดเวลาที่ผ่านมาคำพูดดีๆของคุณไม่เคยจริงเลยงั้นสิ" แพงขวัญเอ่ยน้ำเสียงสั่นเครือแววตาเธอไหวระริกมือไม้สั่นไม่คิดว่าชายหนุ่มจะมาออกลายเจ้าชู้หลังจากที่เธอให้ใจไปหมดแล้ว
"แล้วแต่จะคิด" แพทริคดึงมือหญิงสาวออกและเดินลอยหน้าลอยตาเข้าไปในบ้านไม่รู้เลยว่าเสียงทุ้มของเขาสร้างบาดแผลในใจของเธอแค่ไหน
"อึก...อืม.." สาวเจ้านั่งฟุบลงกับพื้นสะอึกสะอื้นตัวโยนผิดหวังที่ดูสามีของเธอจะไม่สะทกสะท้านที่ตัวเองทำผิดแม้แต่น้อย
“.....” แพทริคไม่หันหลับไปมองแพงขวัญแม้แต่น้อยเพราะสิ่งที่เขาไม่ชอบเห็นที่สุดตอนนี้คือน้ำตาของเธอแต่จะทำอย่างไรได้เมื่อเธอคือเครื่องมือที่ดีที่สุดที่จะทำให้พงษ์พัฒน์นั้นเจ็บ
เย็นของวัน
ตอนนี้ข่าวบันเทิงว่อนไปทั่วที่มีรูปของแพทริคควงสาวที่ไม่ใช่ภรรยาตัวเองเข้าโรงแรม
(นักธุรกิจหนุ่มที่พึ่งแต่งงานได้หมาดๆควงสาวที่ไม่ใช่ภรรยาตัวเองเข้าโรงแรมแบบนี้เมียหลวงเค้าจะว่ายังไงนะ)
"..ข่าวนี้มัน.." พงษ์พัฒน์ที่นั่งดูข่าวนี้อยู่หลังจากเลิกงานก็เป็นกังวลภาวนาขอให้มันไม่เป็นความจริงเพราะไม่อยากเห็นลูกสาวของเขาต้องเจ็บปวด
"คุณพ่อขา"
"แพง...ข่าวที่ออกมามันจริงเหรอลูก” ขณะที่พงษ์พัฒน์กำลังนั่งเครียดอยู่นั้นจู่ๆแพงขวัญก็ร้องห่มร้องให้โผเข้ามากอดเขาตอนนี้เขาแทบพูดไม่ออกที่เห็นลูกสาวตนเสียใจขนาดนี้
“อึก..ฮือๆๆ..” ใบหน้านวลที่แปะเปื้อนด้วยน้ำตาพยักหน้ากับคนเป็นพ่อเบาๆ
“ไม่ต้องร้องนะลูกไม่เป็นไร" พงษพัฒน์รู้สึกผิดหวังในตัวแพทริคมากที่เขากล้านอกใจลูกสาวของเขาและรู้สึกผิดในใจลึกๆที่เป็นคนพาแพทริคมาให้ลูกสาวของเขาได้รู้จักเองทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายจนถึงตอนนี้
“ถ้าลูกไม่อยากกลับไปหาเค้าก็ไม่ต้องไปนะลูกอยู่กับพ่อหลานคนเดียวพ่อเลี้ยงได้” พงษ์พัฒน์กอดปลอบลูกสาวของเขาก่อนจะตัดสินใจพูดคำนี้ออกมาเพราะเขาเห็นว่าคนที่เจ้าชู้ไม่นานก็คงจะต้องกลับไปทำเรื่องเดิมซ้ำซาก
22.00 น.
ติ๊งง
เสียงข้อความในมือถือทำให้แพงขวัญต้องรีบปาดน้ำตากดดูกลับมาหาผมถ้าคุณไม่อยากให้ธุรกิจพ่อคุณมีปัญหา
"คุณจะทรมานฉันไปถึงไหน"
ผมบอกให้คุณกลับมา..ภายในวันพรุ่งนี้ถ้าผมไม่เห็นหน้าคุณเตรียมรอฟังข่าวร้ายได้เลย
และแล้วเธอก็ต้องมีน้ำตาพรั่งพรูอีกรอบเมื่อชายหนุ่มใช้วิธีบังคับจิตใจของเธอเช่นเดิมที่เคยทำกับเธอไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรกับชีวิตเธอกันแน่ถึงได้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายใส่เธอแบบนี้
เช้าวันต่อมา
"จะไปไหนเหรอลูก" พงษ์พัฒน์เห็นลูกสาวตัวเองแต่งตัวลงมาด้านล่างตั้งแต่เช้าจึงอยากรู้ว่าลูกของเขาจะไปไหน
"กลับไปหาแพทริคค่ะ"
"เค้าไม่ให้เกียรติลูกแล้วลูกจะกลับไปหาเค้าทำไม" คำตอบของแพงขวัญทพืพัฒน์หน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด
"หนูรักคุณพ่อนะคะ" ร่างบางรีบเดินลงมาโผกอดพ่อของเธอที่เธอทำแบบนี้เพราะไม่อยากให้ธุรกิจของพ่อเธอมีปัญหาแค่เรื่องเธอพ่อเธอก็เครียดจะแย่อยู่แล้ว
"พ่อก็รักหนูพ่อไม่อยากให้หนูเจ็บ" พงษ์พัฒน์ไม่รู้ว่าแพทริคทำอะไรให้ลูกของเขารักนักรักหนาถึงได้ยอมทิ้งศักดิ์ศรีกลับไปหาได้
"หนูต้องกลับไปค่ะ" ว่าจบก็รีบออกจากบ้านขับรถกลับทันที
"พ่อขอโทษลูกที่พาคนไม่ดีเข้ามาในชีวิตของหนู" น้ำตาลูกผู้ชายของพงษ์พัฒน์ไหลออกมาอย่างสางสารคนเป็นลูกตั้งแต่ลูกของเขาเกิดมาไม่มีเลยที่เขาคิดจะทำให้ลูกของเขาเสียใจจึงรู้สึกผิดที่พาคนอื่นเข้ามาทำร้ายลูกตัวเองเสียได้
ทางด้านแพทริคเมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาในบ้านได้แพทริคก็ยิ้มกริ่มก่อนจะเรียกเธอมาทานข้าวเช้าด้วยกันเพราะรู้ดีว่าเธอไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อวาน
"มาทานข้าวด้วยกันสิ"
"ฉันไม่หิว"
"ไม่หิวไม่ได้...แล้วอาหารที่ผมสั่งมาใครจะรับผิดชอบ" ร่างบางถูกลากมานั่งที่เก้าอี้โต๊ะทานข้าวที่มีอาหารและผลไม้วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า
ฟรึ่บ
"จบไหม" แพงขวัญรวบกล่องอาการเหล่านั้นทิ้งลงถังขยะต่อหน้าของแพทริค
"อย่ามาเสียมารยาทกับผมนะ"
"คนอย่างคุณฉันไม่จำเป็นต้องมีมารยาทด้วยให้ฉันกลับมาฉันก็กลับมาแล้วจะเอาอะไรอีก" สาวเจ้าตวาดเสียงสั่น
“ถ้าไม่ใส่ใจตัวเองก็ควรจะห่วงลูกบ้าง”
“คุณสนใจลูกด้วยเหรอคะ” แพงขวัญเอ่ยตีฝีปากอย่างประชดประชันหากเขาห่วงลูกจริงเขาก็ควรจะทำตัวเป็นพ่อที่ดีไม่ใช่เที่ยวเร่ไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เมียตัวเอง
“ลูกผมทั้งคนทำไมจะไม่สนใจ” แพทริคไม่พอใจในคำประชดของหญิงสาวแม้นเขาจะดูเป็นคนไร้หัวใจแต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่ห่วงเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเสียเมื่อไร
“ฉันจะเอาลูกออกคนอย่างคุณไม่เหมาะเป็นพ่อที่ดีของลูกฉันหรอกค่ะ..ถ้าอยากจะมีลูกใหม่เชิญไปมีกับผู้หญิงของคุณโน่น” แพงขวัญกัดฟันพูดในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้อยากจะทำแต่ตอนนี้ขอเพียงพูดเพื่อความสะใจให้คนที่ว่าห่วงลูกนักหนาได้รู้สึกเจ็บเหมือนที่เธอเจ็บที่โดนนอกใจบ้าง
“คุณก็รู้ว่าคุณไม่มีวันเอาชนะผมได้” แพทริคกัดฟันกรอดใจกระตุกวูบเมื่อสาวเจ้าเอ่ยว่าจะเอาลูกออกแต่คนอย่างเขาหรือจะให้เธอทำแบบนั้นง่ายๆว่าจบก็รวบอุ้มร่างบางเข้าไปในห้องนอนทันที“คุณมันโรคจิต” แพงขวัญต่อว่าแพทริคเสียงฝาดเมื่อเขาจับเธอมาขังไว้ในห้องนอนทั้งยังล่ามขาเธอด้วยโซ่เส้นใหญ่เพื่อให้เธอหนีไปไหนไม่ได้อีก“จะได้หนีผมไปเอาลูกออกไม่ได้ไง...บอกแล้วไงว่าคุณไม่มีวันเอาชนะผมได้” "ฉันเกลียดคุณ...ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดคุณ..ไอ้ไบโพล่า...อื้มมมม" แพทริคไม่ชอบคำว่าเกลียดเขาจากปากของหญิงสาวเท่าไรจึงเข้าไปบดจูบสั่งสอนเธอจนริมฝีปากห้อเลือดเพี๊ยะ “สกปรก..” เมื่อหลุดจากพันธนาการได้มือเรียวก็ยกฟาดแก้มสากไปเต็มแรงด้วยความโมโหและรังเกียจ“จะสกปรกแค่ไหนผมก็ยังเป็นผัวคุณ” “ฉันขอหย่า” “ได้..แต่วันที่คุณเซ็นใบหย่าพ่อคุณจะไม่เหลืออะไร” แพทริคมองหน้าหญิงสาวด้วยความไม่พอใจก่อนจะย้ำเตือนถึงอำนาจที่อยู่ในมือของเขา“ฮึก..ฮือๆๆ..อ๊ายยยย..ฮือๆๆๆ..อ๊ายยยยย..” แพงขวัญอาละวาดอย่างคนเสียสติเธอโมโหมากที่ดูจะเสียเปรียบแพทริคไปเสียทุกทางก่อนจะสลบไปบนเตียงนุ่มเพราะความเครียดและอ่อนเพลียที่ไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่
RrrrrRrrrrr มนัญชนกรีบกดรับสายคนเป็นพ่อ“ค่ะคุณพ่อ...ค่ะหม่อนจะรีบกลับนะคะ” “มีอะไรเหรอ” “คุณพ่ออยู่ที่บ้านค่ะท่านจะมาทานข้าวเย็นกับฉัน” หญิงสาวไม่รู้ว่าทำไมพ่อเธอถึงมาหากะทันหัน“อืม...แล้วเรื่องเรา”“ค่ะ...ฉันจะไม่หลบหน้าคุณ” มนัญชนกรับปากชายหนุ่มเธอก็อยากจะพิสูจน์ด้วยเวลาต่อจากนี้เหมือนกันว่าที่เขาพูดกับเธอมามันจริงแค่ไหน“ขอบคุณนะครับ” คามินยิ้มอ่อนอย่างพึงพอใจอย่างน้อยต่อไปนี้เขาก็จะได้เจอเธอเหมือนเดิมแล้วแม้เธอจะไม่ไว้ใจเขาเหมือนเดิมก็ตามเขาจะพิสูจน์ให้เธอได้เห็นว่าคำพูดของเขาไม่ใช่เพียงลมปากแต่จะทำให้เธอได้เห็นจริงๆว่าเขานั้นจริงใจกับเธอชั่วโมงต่อมา ร่วมชั่วโมงกว่าคามินจะมาส่งมนัญชนกถึงบ้านเมือมาถึงหญิงสาวก็เหนว่าคนเป็นพ่อยืนรออยู่หน้าบ้านกับคนสนิทอีกสองสามคนแล้วจึงถือโอกาสนี้แนะนำให้คามินได้รู้จักพ่อของเธอเอาไว้หลังจากรู้จักกันเพียงแค่ชื่อมานานแล้ว“คุณพ่อฉันค่ะ...คุณพ่อคะนี่คุณคามินที่สอนฉันทำอาหาร” “สวัสดีครับยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” คามินยื่นมือทักทายโทมัสอย่างเป็นมิตรเคยได้ยินชื่อเสียงทางธุรกิจของเขามานานวันนี้ก็ได้เจอตัวจริงเสียทีนับว่าเขายังดูหนุ่มแน่นกว่าที่เ
“แพง” คามินเข้ามาหามนัญชนกในช่วงเย็นเมื่อเข้าบ้านมาได้เห็นแพงขวัญนั่งเหม่ออยู่ที่หน้าบ้านจึงเอ่ยทักขึ้นไม่รู้ว่าหญิงสาวจะอยู่ที่นี่ด้วย“พี่มิน..” ไม่ใช่แค่คามินตกใจที่แพงขวัญอยู่ที่นี่แต่เป็นแพงขวัญก็ตกใจที่คามินมาที่บ้านของมนัญชนกเหมือนกัน“พี่มินสบายดีนะคะ...ที่แผลไปโดนอะไรมาคะ” แพงขวัญชวนคามินข้ามานั่งคุยกันในห้องรับแขกในบ้านตอนนี้เธอไม่ค่อยกล้าที่จะมองหน้าคามินเท่าไรเพราะยังรู้สึกผิดกับเขาอยู่ไม่น้อยแต่ก็แอบสงสัยว่าชายหนุ่มไปทำอะไรมาถึงได้มีพลาสเตอร์ปิดที่หางคิ้ว“ครับพี่สบายดี..อุบัติเหตุนิดหน่อย” ตอนนี้คามินยิ้มให้หญิงสาวได้อย่างไม่มีอะไรตะขิดตะขวงใจแล้วเพราะเขาไม่อยากยึดติดอยู่กับอดีต“แพงขอโทษกับเรื่องที่..” “ไม่ต้องขอโทษพี่หรอกครับพี่เข้าใจต่อไปนี้เรามาเป็นพี่น้องกันนะครับ” คามินไม่อยากให้แพงขวัญพูดเรื่องเก่าขึ้นมาเพราะเขาก็ไม่อยากพูดถึงมันเหมือนกัน“ขอบคุณนะคะพี่มิน” สาวเจ้าพอจะยิ้มออกได้บ้างเมื่อเรื่องที่รู้สึกผิดต่อคามินผ่อนคลายลงด้วยคำพูดของเขาคามินยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดีของเธอเสมอไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ“แล้วทำไมแพงถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ” คามินอยากจะรู้มากกว่าว่าทำไ
หลายวันต่อมา หลังจากวันนั้นที่แพงขวัญสูญเสียคนเป็นพ่อไปเธอก็เอาแต่นั่งเสียใจทานอะไรไม่ได้นอนไม่หลับจนทุกคนก็หดหู่ไปตามๆกันทั้งห่วงสภาพจิตใจของแพงขวัญและลูกในท้องของเธออีกจวบจนวันนี้ก็ถึงวันที่แพงขวัญต้องมาลอยอังคารแล้วน้ำตาของเธอก็ยังไม่เคยเหือดแห้งไปเลยแม้แต่วินาทีเดียวคนที่เจ็บปวดที่สุดตอนนี้ก็เห็นจะเป็นแพทริคที่ทำได้เพียงแค่ตามดูหญิงสาวห่างๆเท่านั้นเพราะไม่อยากทำให้เธอเจ็บปวดใจเมื่อเห็นหน้าของเขา"ผลสอบสวนออกมาแล้วนะครับแพง" หลังจากที่ลอยอังคารเรียบร้อยแล้วคามินก็พาแพงขวัญมาคุยเรื่องคดีที่บ้านของมนัญชนก"ว่ายังไงบ้างคะ""คุณแพทไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้คนที่ขับรถชนคุณอาเป็นคนเมาที่อยู่แถวนั้น...พี่ว่าแพงลองลดทิฐิคุยกับคุณแพทดูใหม่ดีหรือเปล่า" จากหลายวันที่ผ่านมาที่แพทริคเฝ้าดูแลแพงขวัญอยู่ห่างตลอดทำให้เขารู้ว่าแพทริครักและห่วงใยแพงขวัญอยู่ไม่น้อยเขาจึงอยากให้ทั้งคู่ลองเริ่มต้นกันใหม่อีกสักครั้งเพื่อลูกในท้องที่กำลังจะเกิดมา"......" แพงขวัญก้มหน้างุดไม่ยอมตอบอะไรแม้นเขาจะไม่ได้ทำร้ายพ่อของเธอจริงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นเธอก็ยังเจ็บปวดใจไม่หาย"หม่อนขอโทษนะคะที่ไม่เชื
สองสาวคุยกันอยู่พักใหญ่ถึงแผนการที่มนัญชนกคิดเอาไว้มนัญชนกไม่ยอมให้แพทริครู้เรื่องว่าแพงขวัญอยู่ที่ไหนเพราะเธอเองก็อยากจะเห็นว่าพี่ชายเธอมานะที่จะตามหาแพงขวัญจริงๆหรือไม่โดยที่หลังจากนี้เธอกับคามินจะไม่บอกข้อมูลและไม่ช่วยเหลืออะไรแพทริคทั้งนั้น“คุณแพงว่าดีหรือเปล่าคะ”“ดีเหมือนกันค่ะถือซะว่าแพงเอาคืนแล้วกันนะคะ” แพงขวัญยิ้มอ่อนเห็นว่าวิธีแก้เผ็ดแพทริคที่มนัญชนกเสนอก็ดีเหมือนกันและเธอก็จะได้เห็นด้วยว่าเขาจะพยายามตามหาเธอได้ไวเท่าไร“แต่ว่าถ้าพี่ชายหม่อนหาคุณแพงเจอแล้วหม่อนขอร้องนะคะอย่าหันหน้าหนีกันอีกเพื่อเจ้าตัวเล็กที่กำลังจะเกิดมา”“ค่ะ” แพงขวัญเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบตกลงกับมนัญชนกไปหากเขารักเธอจริงและเธอเองก็รักเขา...มันก็ไม่ได้ยากที่เธอจะให้อภัยแต่หากมีโอกาสเอาคืนเขาบ้างเธอก็อยากจะทำเพื่อดัดนิสัยคนที่เจ้าแผนการให้เจ็บปวดเล่นดูบ้าง เย็นของวัน"นี่ตามสูตรที่คุณมินเคยสอนฉันเลยนะคะ" คามินกับมนัญชนกง่วนกันอยู่ในครัวเรื่องการทำอาหารเย็นส่วนแพงขวัญเธอนั่งเล่นอยู่ด้านนอกเพราะได้กลิ่นอาหารมากไม่ได้เดี๋ยวจะอาเจียนออกมาอีกตอนนี้เธอถูกกับอาหารจำพวกผลไม้เท่านั้น"ผมมีสูตรอาหารอีกหลา
"อืม.." คามินยิ้มกริ่มที่มนัญชนกเผลอไผลไปกับรสสัมผัสของเขาได้เขาค่อยๆละจูบเงยหน้ามองใบหน้านวลที่แก้มแดงเปล่งเป็นลูกตำลึงและกำลังหันหน้าหลบสายตาของเขาอยู่อย่างเอียงอายเขายิ่งมองเธอแบบนี้ก็ยิ่งหลงไหลเวลาปกติเธอน่ารักแล้วแต่เมื่ออยู่ใกล้ชิดกับบนเตียงแบบนี้เธอยิ่งน่ารักกว่าปฏิกิริยาที่ไร้การปฏิเสธทำให้เขาไม่ต้องถามเธอเลยว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับเขาใจเธอกับเขาตอนนี้คงรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไร"คุณน่ารักที่สุดเลย" เสียงแหบพร่าพ่นอยู่ข้างๆแก้มนวลก่อนจะยื่นมือหนาปิดไฟที่หัวเตียง"อื้มม.." สองมือหนาประสานกับมือเรียวของหญิงสาวขึงเอาไว้แนบกับเตียงนุ่มก่อนจะโน้มตัวลงบอดจูบนุ่มนวลสอดส่ายลิ้นร้ายฉกชิมความหวานจากปากคนตัวเล็กอีกครั้งเนิ่นนานเสียจนริมฝีปากบางชาและห้อเลือดเล็กน้อยไม่นานนักคนตัวโตก็จัดการเปลื้องผ้าทั้งเขาและเธอออกไปจนหมดให้หลงเหลือแต่ความอบอุ่นใต้ผ้าห่มจากการที่เนื้อแนบเนื้อเท่านั้น".. อ๊ะ.. อืม.." มนัญชนกแอ่นอกรับริมฝีปากของคนตัวโตอย่างลืมอายเพราะเมื่อปลายลิ้นสัมผัสกับยอดอกอิ่มของเธอก็รู้สึกวาบหวิวไปทั้งตัวจนควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้"อืม.." คามินก้มฟัดอกอิ่มสลับกับบดจูบริมฝีปากบางด้วยอาร
"ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปไหนอีกแล้วผมรักคุณได้ยินหรือเปล่าว่าผมรักคุณ" แพทริคเดินเข้ามารวบกอดร่างบางแน่นด้วยความคิดถึง"ปล่อยฉัน""ผมคิดถึงคุณจนจะบ้าอยู่แล้วรู้หรือเปล่าคุณไม่คิดอยากจะติดต่อหาผมบ้างหรือไง""ไม่คิดค่ะเพราะไม่อยากติดต่อ" แพงขวัญยังคงต้องการจะกวนประสาทของอีกฝ่ายต่อก่อนจะเดินหนีเข้าห้องหมายจะปิดประตูหนีแต่ก็ถูกอีกฝ่ายตามเข้ามาจนได้"ไม่ติดต่อกับผมแต่ติดต่อกับน้องผมได้งั้นสิ..แสบกันนักนะ" ว่าจบสองมือหนาก็รวบใบหน้านวลให้เงยขึ้นก่อนจะบดจูบไปที่ริมฝีปากบาง"อื้ออ.. คุณแพท" มือเรียวทั้งสองผลักใบหน้าคมของเขาออกที่จู่มาถึงก็กระทำเอาแต่ใจกับเธอทันที"ผมจะจูบคุณให้ปากเปื่อยโทษฐานที่แกล้งผม""คุณอยากร้ายใส่ฉันก่อนทำไมล่ะคะ" ดวงตาหกลมโตมองค้อนคนเป็นสามีเล็กน้อย"ผมขอโทษ...ต่อจากนี้ผมจะเป็นคนดีของคุณกับลูกผมสัญญา" แพทริครีบเอ่ยขอโทษหญิงสาวกับเรื่องราวที่ผ่านมาเขารู้ว่าเธอยังรักเขาก่อนจะสัญญากับเธอว่าเขาจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจอีกเพี๊ยะ "สำหรับที่คุณหลอกฉัน" เพี๊ยะ "สำหรับที่คุณไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น" แพงขวัญเงื้อมมือฟาดไปที่แก้มสากของแพทริคสองทีเพื่อที่เธอจะได้ไม่รู้สึกติดค้าง
วันเวลาพ้นผ่านไปอย่างรวดเร็วจวบจนแพงขวัญท้องโตได้หกเดือนกว่าแล้วตอนนี้ดูแพงขวัญและแพทริคจะหวานกันเป็นพิเศษตั้งแต่ปรับความเข้าใจกันได้ก็ตัวติดกันเป็นแตงเมในส่วนของมนัญชนกและคามินทั้งคู่ก็จดทะเบียนสมรสกันเงียบๆต่อหน้าคนในครอบครัวคราแรกคามินต้องการที่จะจัดงานใหญ่โตให้สมเกียรติแต่มนัญชนกเป็นคนไม่ชอบพิธีอะไรมากมายเพราะวุ่นวายเปล่าๆคามินจึงตามใจเธอจนตอนนี้ก็ร่วมเดือนกว่าแล้วที่คามินและมนัญชนกใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันชีวิตคู่ของมนัญชนกและคามินไม่ค่อยหวานเหมือนแพทริคและแพงขวัญเท่าไรนักเพราะเวลาหลังจากแต่งงานประจวบเหมาะกับงานที่โรงแรมของคามินกำลังยุ่งมากพอดีพวกเขาเลยยังไม่มีเวลาฮันนีมูนหลังแต่งงานแถมคามินยังทำงานหามรุ่งหามค่ำข้าวเช้าไม่ได้ทานกลับบ้านมาก็ดึกจนมนัญชนกเหมือนจะใช้ชีวิตคนเดียวอยู่แล้ว22.00 น."ช่วงนี้กลับดึกทุกวันเลยนะคะ" มนัญชนกที่นั่งอยู่บนเตียงนุ่มเอ่ยพูดกับคนเป็นสามีที่พึ่งอาบน้ำเสร็จยอมรับเลยว่าน้อยใจอยู่ลึกๆที่เขากลับดึกแทบทุกวันแต่ต้องเก็บอาการ"ผมต้องทำงานคนเดียวเลยนะครับเลขาผมลาออกกะทันหัน" คามินแต่งตัวเสร็จก็รีบเข้ามากอดภรรยาตนเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึงตอนนี้เขายุ่งกับง