"......" คามินแทบยืนไม่อยู่เนื้อตัวชาวาบไปหมดเมื่อจู่ๆคนที่เขาคิดจะสร้างครอบครัวด้วยกลับเลือกคนที่มาทีหลังได้ไม่นานตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงติดต่อเธอลำบากยากเย็นเหลือเกิน
"แพงขอโทษนะคะที่แพงเป็นคนรักที่ไม่ได้เรื่อง" แพงขวัญสะอึกสะอื้นเธอยอมรับผิดทุกอย่างเพราะเธอเผลอให้ใจกับแพทริคไปอย่างง่ายดาย
"พี่เข้าใจแล้ว.." คามินเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะกดวางสายของแพงขวัญตอนนี้ความรู้สึกมันเจ็บจุกอยู่ในอกเหมือนอยากจะร้องให้แต่มันก็ร้องไม่ออก
"แพงขอโทษค่ะพี่มิน..ฮือๆๆ..." หลังจากวางสายได้แพงขวัญก็สะอึกสะอื้นเพราะความรู้สึกผิด
"......" แพทริคยืนมองหญิงสาวอยู่ห่างๆด้วยสายตาที่คาดเดาอารมณ์ไม่ถูก
ในใจลึกๆไม่ชอบที่จะเห็นหญิงสาวร้องให้แต่อีกใจก็ดีใจที่แผนการดำเนินไปได้ด้วยดีหลังจากนี้คนที่น้ำตาตกจะไม่ใช่แค่แพงขวัญเพียงคนเดียวจะเป็นพงษ์พัฒน์ที่ต้อเจ็บกว่าแพงขวัญหลายเท่าเมื่อเห็นแพงขวัญตกอยู่ในความทุกข์
เย็นของวัน
มนัญชนกเตรียมตัวรอคามินตั้งแต่ห้าโมงเย็นแต่นี่ก็หกโมงกว่าจนเกือบจะมืดแล้วแต่เขาก็ไม่ยักจะมาเสียทีทั้งโทรหาเท่าไรเขาก็ไม่ยอมรับ
"วันนี้ไม่มาสอนหม่อนเหรอคะคุณมิน" หญิงสาวตัดสินใจส่งข้อความถามอีกฝ่ายแต่เขาก็ไม่ตอบกลับเธอจึงคิดว่าวันนี้คามินน่าจะงานยุ่งเลยคิดว่าเขาคงจะไม่มาแล้วเธอจึงออกไปหาอะไรทานข้างนอก
21.00 น.
"หืม..." มนัญชนกเดินเข้าบ้านมาเห็นรถของคามินจอดอยู่ที่หน้าบ้านจึงรีบเดินเข้าบ้านมาอย่างรวดเร็ว
"คุณมินเข้ามาทำไมไม่โทรหาหม่อนล่ะคะ" หญิงสาวทักทายคนที่นั่งก้มหน้าอยู่ที่โซฟาเสียงใสแอบได้กลิ่นแอลกอฮอลเล็กน้อยทำให้รู้ว่าเขานั้นน่าจะดื่มมา
"พี่ชายคุณเค้าเป็นคนยังไงรู้ทั้งรู้ว่าแพงเป็นแฟนของผมก็ยังอยากจะยุ่ง" อารมณ์โทสะบวกด้วยความเมาทำให้คามินแสดงอาการไม่พอใจใส่กับมนัญชนก
"คืออะไรคะ...แพงไม่เข้าใจ" หญิงสาวถึงกับไปไม่เป็นเพราะไม่เคยเห็นมุมนี้ของคามิน
"แพงโทรมาหาผม..เธอบอกเลิกกับผมเพราะรักแพทริคแบบนี้ไม่ให้ผมเข้าใจว่าพี่ชายคุณแย่งแฟนผมจะเข้าใจว่าอะไร" คามินจ้องหน้ามนัญชนกด้วยแววตาไหวระริกทั้งเอ่ยเสียงสั่นระบายออกมาด้วยความน้อยใจ
"แน่ใจเหรอคะ" หญิงสาวยังเชื่อมั่นในตัวพี่ชายของเธอว่ามีคุณธรรมพอที่จะไม่แย่งคนรักของคนอื่นหากเป็นจริงต้องมีเหตุผลอะไรที่มากกว่าเรื่องชู้สาวแน่
"แน่เสียยิ่งกว่าแน่..เธอบอกเลิกกับผมทั้งที่ผมกำลังจะขอเธอหมั้น" คามินเถียงกลับหญิงสาวทันควันไม่ค่อยชอบใจนักที่เห็นหญิงสาวเข้าข้างพี่ชายตัวเอง
"รอคุณแพงกลับมาแล้วคุยกันอีกทีไหมคะ" มนัญชนกเห็นว่าการคุยโทรศัพท์มันไม่แน่นอนเท่าคุยกันต่อหน้าเธอจึงอยากให้ชายหนุ่มใจเย็นลงแล้วรอแพงขวัญกับพี่ชายของเธอกลับมาคุยกันต่อหน้าจะดีกว่า
"ผมรอไม่ไหว..บอกผมมาว่าพี่ชายคุณอยู่ที่ไหน" คามินไม่อยากรออะไรแล้วตอนนี้เขาอยากบินไปหาแพงขวัญกับแพทริคคุยกันตอนนี้เสียให้รู้แล้วรู้รอด
"เดี๋ยวขอฉันติดต่อกับพี่ชายฉันอีกทีนะคะ" มนัญชนกกดมือถือต่อสายหาแพทริคครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ดูท่าว่าจะติดต่อแพทริคไม่ได้เหมือนกัน
"เป็นไงล่ะติดต่อไม่ได้งั้นล่ะสิ" คามินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ยิ่งเห็นว่ามนัญชนกติดต่อแพทริคไม่ได้ก็ยิ่งโมโหไม่รู้ว่าสองคนนั้นทำอะไรกันอยู่ถึงได้ติดต่อได้ยากเย็นนัก
"ถ้าคุณมินจะไปหาคุณแพงฉันไปด้วยค่ะอยากไปฟังจากปากพี่แพทเหมือนกันว่าความจริงคืออะไรกันแน่" ตอนนี้มนัญชนกชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าพี่ชายเธอจะยังเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่แย่งแฟนคนอื่นกรือเปล่าดังนั้นจึงอยากจะไปหาแพทริคและคุยกับพี่ชายเธอต่อหน้าเหมือนกับที่คามินอยากจะไปคุยกับแพงขวัญ
วันต่อมา
วันทั้งวันคามินและมนัญชนกยุ่งกับหารเดินทางจนมาถึงจุดหมายที่บ้านพักของพี่ชายเธอจนได้
"มาหาใครเหรอคะ" เมื่อทั้งสองลากกระเป๋ามาจนถึงหน้าบ้านก็มีหญิงชาวญี่ปุ่นวัยกลางคนเอ่ยทักคามินและมนัญชนกขึ้นเมื่อหญิงสาวเห็นเช่นนั้นจึงรีบเปิดรูปพี่ชายของเธอกับแพงขวัญให้ผู้หญิงตรงหน้าดูทันที
"ฉันมาหาสองคนนี้ค่ะเค้าอยู่หรือเปล่าคะ"
"ไม่ได้อยู่ที่นี่นานแล้วนะคะ"
"หา.." ทั้งสองหน้าเสียเมื่อได้ยินคำตอบของหญิงวัยกลางคนเช่นนั้นแถมยังรู้ด้วยว่าแพทริคกับแพงขวัญมาที่นี่กันเพียงแค่สองคนไม่ได้มีทีมงานมาทำงานอย่างที่พวกเขาเข้าใจ
ครู่ต่อมา
ทั้งสองลากกระเป๋ามานั่งพักกันแถวสวนสาธารณะใกล้ๆเพื่อหาทางว่าจะเอาอย่างไรต่อดี
"ไปไหนของเค้ากันนะ" มนัญชนกพยายามคิดอยู่พักใหญ่ว่ามีที่ไหนที่พี่ชายของเธอจะไปได้บ้างนอกจากที่อยู่ที่ให้เอาไว้
"เท่ากับพี่ชายคุณตั้งใจพาแพงมาด้วยกันสองต่อสอง" คามินนั่งกัดฟันข่มอารมณ์มาพักใหญ่ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเจ็บใจ
"เราไปตั้งหลักที่บ้านพักกันก่อนดีกว่าค่ะ" มนัญชนกไม่ได้เถียงที่ชายหนุ่มพูดเพราะเธอก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันแต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายเธอถึงได้ทำนิสัยแบบนี้ได้
ไม่นานนักทั้งสองก็มาถึงบ้านพักเพราะจองที่พักเอาไว้ไม่ใกล้ไม่ไกลกับที่อยู่ของแพทริคมาก
"คุณแอลรู้หรือเปล่าคะว่าพี่แพทอยู่ที่ไหนฉันมาหาพี่แพทที่ญี่ปุ่นแต่ไม่เจอ" เมื่อมาถึงบ้านพักมนัญชนกก็ตัดสินใจติดต่อแอลมือขวาของแพทริคที่พี่ชายเธอให้ดูแลงานแทนอยู่ตอนนี้
"ไม่ทราบเหมือนกันนะครับมือถือของคุณแพทตัดสัญญาณไม่ยอมให้พวกผมตามเหมือนกัน"
"อย่างนั้นเหรอคะ.." สาวเจ้าก้มหน้างุดเอ่ยตอบเสียงอ่อนเพราะดูท่าตอนนี้พ่ายเธอจะขาดการติดต่อจากทุกคน
"ตามไม่ได้อีกใช่ไหม" คามินเห็นหญิงสาวงวางสายด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักก็พอจะเดาออก
"ค่ะ"
"หึ่...ผมว่าคงไม่ต้องถามแล้วล่ะ"
ครู่ต่อมา
มนัญชนกเดินออกมาหาอะไรทานที่ร้านอาหารใกล้ๆคนเดียวในเมื่อชวนคามินออกมาแล้วเขาไม่มาเธอก็ไม่อยากจะกวนใจอะไรมากมาย
"ทำไมต้องทำให้หม่อนผิดหวังด้วยคะพี่แพท" อาหารญี่ปุ่นถือเป็นของโปรดของเธออีกหนึ่งอย่างแต่ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เธอกลืนมันไม่ค่อยจะลงเอาเสียเลยมือเรียวจับตะเกียบเขี่ยอาหารในจานไปมาเพราะกำลังเครียดที่ผิดหวังเรื่องพี่ชายของเธอ
ทางด้านคามินหลังจากที่มนัญชนกออกไปข้างนอกเขาก็ให้คนดูแลที่นี่ซื้อเครื่องดื่มมาให้นั่งดื่มยิ้มใจอยู่ร่วมสองชั่วโมงกว่าในห้องนอนมืดๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุดดื่มสติของเขาก็เลอะเลือนจนควบคุมไม่ได้อาละวาดทำลายข้าวของในห้องจนเสียงดังโครมคราม
"โถ่โว้ย.. " เพล้งง มือหนาปัดทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นโคมไฟหรือขวดเครื่องดื่มที่เหลือตั้งยอู่บนโต๊ะตกแตกก่อนจะล้มลุกคลุกคลานมานั่งพิงมุมห้องกอดเข่านั่งอาละวาดเสียงฝาดด้วยความเจ็บใจ
มนัญชนกเดินเอ้อละเหยถือข้าวของที่ซื้อจากซุปเปอร์หลังทานอาหารเสร็จกลับมาที่บ้านพักหลังจากออกไปข้างนอกนานร่วมสองชั่วโมงกว่าเธอไม่ลืมที่จะซื้ออาหารมาฝากคามินด้วยเพราะกลัวว่าเขาจะหิว
"คุณมินคะฉันซื้ออาหารมาฝากค่ะ.." เมื่อเข้าบ้านมาได้ก็เจอแต่ความมืดจึงรีบเปิดไฟที่ห้องโถงด้านหน้าและเอ่ยเรียกหาคามินทั้งมองซ้ายมองขวาหาเขาแต่ไม่ยักจะเห็น
ปึก ปัก
"คุณมิน.. " หญิงสาวได้ยินเสียงดังออกมาจากในห้องของคามินเธอจึงเดินไปดูยังไม่ทันถึงหน้าห้องเธอก็ได้กลิ่นแอลกอฮอลลอยมาแล้วจึงต้องยกมือปิดป้องจมูกเล็กน้อย
"แพง.. " คามินเดินโซซัดโซเซฝ่าความมืดออกมายืนพิงหน้าประตูมองหญิงสาวตาแดงกล่ำสายตาของเชาพร่ามัวจนแยกไม่ออกว่าคนตรงหน้ากับคนในความคิดเป็นคนละคนกัน
"คุณมินคะฉันซื้ออาหารมาฝากวางไว้ในครัวนะคะ" มนัญชนกรู้สึกกลัวสายตาของชายหนุ่มเล็กน้อยเธอจึงถอยหลังกรูก่อนจะบอกกับเขาว่าเธอซื้ออาหารมาฝากแล้วเตรียมตัวจะหันหลังกลับเข้าไปในห้องของเธอแต่ก็ไม่ทันเมื่อคนที่กำลังมึนเมาจนไร้สติรวบเอวเธอกอดเอาไว้ก่อน
"แพงอย่าหนีพี่ไป.. พี่จะไม่ยอมให้แพงเป็นของคนอื่น" น้ำเสียงงัวเงียลิ้นพันกันเพราะความเมาว่าจบก็ลากตัวหญิงสาวเข้าไปในห้องมืดของเขา
"ปล่อยค่ะคุณมิน.. ฉันใบหม่อนค่ะไม่ใช่คุณแพง" มนัญชนกตะโกนสุดเสียงทั้งดิ้นรุกรี้ลุกรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการของเขาแต่ก็ทำได้ยากเพราะเหมือนแรงของเธอสู้อะไรกับคนตัวโตไม่ได้เลยสักนิด
"ที่แพงพูดไม่จริงใช่ไหม" คนตัวโตนอนทาบทับร่างบางไม่ให้เธอขัดขืนก่อนจะพ่นคำพูดน้อยใจออกมา
"ปล่อยหม่อนค่ะคุณมินไม่ใช่คุณแพงขวัญ... ปล่อยย.. " มนัญชนกพยายามจะพูดให้คามินได้สติแต่ไม่เลยดูเหมือนเขาจะยังไม่ยอมหยุดการกระทำล่วงเกินเธอง่ายๆ
แคว้กกก
"ฉัน..ม..อื้ออ.." มือหนากระชากเสื้อของหญิงสาวจนขาดวิ่นก่อนจะบดจูบโดยที่ไร้ความนุ่มนวลปนอารมณ์โมโหและแล้วหญิงสาวก็ต่อต้านคนตัวโตไม่ได้
หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายจบสิ้นหญิงสาวก็เข้ามานั่งแช่น้ำในห้องน้ำร่วมชั่วโมงแล้วรอยแดงบนเนื้อตัวของเธอทำให้หญิงสาวยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บปวดเธอผิดหวังที่คามินไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษอย่างที่เธอเคยชื่นชม
“ฮึก..ฮือๆๆๆ.. “ การกระทำของเขาเหมือนสัตว์ร้ายที่ทำร้ายเธอโดยที่ไม่มีทางสู้
"อืม..." คามินงัวเงียตื่นขึ้นมาในช่วงสายเขาพยุงร่างเปลือยเปล่าลุกนั่งก่อนจะกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัวหนักพอสมควรสายตาของเขาเพ่งมองรอบๆห้องที่เละเทะทั้งฟูกนอนก็ยังมีรอยหยดเลือดภาพตรงหน้าเหล่านี้ทำให้เขาพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อวานและไม่นานนักเขาก็จำทุกอย่างได้“คุณหม่อน...” เมื่อภาพความจำเมื่อวานกลับมาได้เขาก็รีบหยิบผ้าขนหนูพันท่อนล่างก่อนจะเข้าไปหาหญิงสาวในห้องทันที(หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกนะคะ) “โถ่เอ้ย...ทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย” คามินหยิบจดหมายของใบหม่อนขึ้นมาอ่านจบก็นั่งฟุบลงกับพื้นกุมขมับโมโหที่ตัวเองเผลอทำร้ายหญิงสาวลงกับมือสามวันต่อมา"เป็นอะไรครับนอนซมทั้งวันเลย” แพทริคเข้ามาซุกผ้าห่มนอนบนเตียงนุ่มกับหญิงสาวหลังเห็นเธอนอนซมมาตั้งแต่หลังทานอาหารเช้าแล้ว“เพลียๆค่ะ..” “ผมทำให้หายเพลียเอาไหม” ชายหนุ่มพรมจูบแก้มนวลของหญิงสาวเพราะตอนนี้อะไรๆของเขามันตื่นขึ้นแล้วเพียงแค่สัมผัสเนื้อตัวของเธอได้ไม่นานไม่รู้ว่าทำไมเขาควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกครั้งเมื่อต้องใกล้ชิดสาวเจ้าบนเตียงสองต่อสองแบบนี้“ทำยังไงคะ” ดวงตาปรือมองคนที่กำลังพรมจูบด้วยความสงสัย“..ฉันจะเพลียกว่าเดิมมากกว่ามั้งคะ...อื
วันต่อมา ตั้งแต่โทมัสรู้เรื่องของแพทริคจากมนัญชนกตั้งแต่เมื่อวานเขาก็เคลียทุกอย่างแล้วรีบบินมาที่เมืองไทยเพื่อมาคุยกับแพทริคทันที"เราต้องการทำอะไรกันแน่แพทริค" โทมัสโทรนัดแพทริคให้มาคุยที่โรงแรมที่เขาพักหลังจากที่ลงเครื่องเรียบร้อยแล้วเขารู้ดีว่าพงษ์พัฒน์เป็นคนที่ขับรถชนภรรยาของเขาเสียชีวิตและเขาก็รู้ว่าที่แพทริคเลือกที่จะยุ่งกับลูกสาวของพงษ์พัฒน์เพราะอะไร"เปล่านี่ครับพ่อผมก็แค่จะแต่งงาน" แพทริคยังคงปากแข็งไม่ยอมรับความจริงกับคนเป็นพ่อ"พ่อรู้แต่เมียเราเป็นลูกของคนที่ขับรถชนแม่เรา...ไม่ได้คิดจะใช้เธอเป็นเหยื่อใช่ไหม" โทมัสรู้ดีว่าแพทริคเกลียดพงษ์พัฒน์มากแค่ไหนและตอนนี้แพงขวัญก็เกิดตั้งท้องขึ้นมาแล้วหากลูกชายของเขาจะให้เธอเป็นเหยื่อเพื่อแก้แค้นคงไม่ดีแน่"ผมทำอะไรผมรู้ดีครับพ่อ" ว่าจบแพทริคก็เดินหนีคนเป็นพ่อไปคนอย่างเขาคิดอะไรแล้วต้องทำให้ได้เพราะชีวิตของแม่เขาคนผิดต้องเป็นคนชดใช้ความผิดให้สาสม“เฮ้อ...” โทมัสรู้ว่าลูกชายของเขาเป็นคนหัวแข็งและหากจะห้ามไม่ให้แพทริคยุ่งกับแพงขวัญคงไม่ได้เพราะตอนนี้หลานของเขากำลังจะเกิดมาแล้วยิ่งคิดเขาก็ยิ่งปวดหัวอาทิตย์ต่อมา วันนี้เป็นวันแต่
หลายวันต่อมา ตอนนี้แพทริคและแพงขวัญกลับมาอยู่ที่เรือนหอของพวกเขาแล้วบ้านที่แพทริคซื้อเอาไว้หลังไม่ใหญ่มากนักแต่ก็ร่มรื่นน่าอยู่ซึ่งแพงขวัญก็ไม่ได้ติดอะไรเพราะที่นี่ก็อยู่ใกล้กับบ้านของพ่อเธอพอสมควรขับรถไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงกันแล้ว"คุณจะไปไหนเหรอคะ" แพงขวัญที่รอทานข้าวเย็นพร้อมกับแพทริคเมื่อเห็นว่าเขาแต่งตัวกำลังจะออกไปข้างนอกก็ต้องรีบลุกมาถามเพราะเขาไม่ได้บอกเธอก่อนหน้าว่าจะไปไหน"คุยงานนิดหน่อยคืนนี้คุณไม่ต้องรอผมนะนอนก่อนได้เลย" "ค่ะ" แพงขวัญมองตามหลังคนเป็นสามีที่ไม่รู้ว่าเขาจะมีการคุยงานวันนี้ทั้งที่ก่อนหน้าเขาเป็นคนบอกเธอเองว่าจะละเรื่องงานมาดูแลเธอก่อนแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะคิดมากเพราะคิดว่าเขาอาจจะมีงานด่วนที่จะต้องคุยจริงๆก็ได้โดยไม่ตะหงิดใจอะไรมากนักเพราะไว้เนื้อเชื่อใจไปเต็มร้อยแล้วทางด้านมนัญชนก หลังจากที่มนัญชนกขนของกลับจากหัวหินได้เธอก็มาเช่าบ้านหลังเดิมที่เคยเช่าอยู่ไม่มากนักเพราะเธอค่อนข้างชอบที่นี่ไม่ไกลเมืองมากนักและก็ดูเงียบสงบร่มรื่นตอนนี้เธอคิดว่าคามินน่าจะไม่มาหาเธอที่นี่แล้วเพราะเธอก็ขาดการติดต่อกับเขาไปนานแล้วเหมือนกัน“เฮ้อ..เมื่อยจังเลย” มนัญชนกเดิน
“คุณก็รู้ว่าคุณไม่มีวันเอาชนะผมได้” แพทริคกัดฟันกรอดใจกระตุกวูบเมื่อสาวเจ้าเอ่ยว่าจะเอาลูกออกแต่คนอย่างเขาหรือจะให้เธอทำแบบนั้นง่ายๆว่าจบก็รวบอุ้มร่างบางเข้าไปในห้องนอนทันที“คุณมันโรคจิต” แพงขวัญต่อว่าแพทริคเสียงฝาดเมื่อเขาจับเธอมาขังไว้ในห้องนอนทั้งยังล่ามขาเธอด้วยโซ่เส้นใหญ่เพื่อให้เธอหนีไปไหนไม่ได้อีก“จะได้หนีผมไปเอาลูกออกไม่ได้ไง...บอกแล้วไงว่าคุณไม่มีวันเอาชนะผมได้” "ฉันเกลียดคุณ...ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดคุณ..ไอ้ไบโพล่า...อื้มมมม" แพทริคไม่ชอบคำว่าเกลียดเขาจากปากของหญิงสาวเท่าไรจึงเข้าไปบดจูบสั่งสอนเธอจนริมฝีปากห้อเลือดเพี๊ยะ “สกปรก..” เมื่อหลุดจากพันธนาการได้มือเรียวก็ยกฟาดแก้มสากไปเต็มแรงด้วยความโมโหและรังเกียจ“จะสกปรกแค่ไหนผมก็ยังเป็นผัวคุณ” “ฉันขอหย่า” “ได้..แต่วันที่คุณเซ็นใบหย่าพ่อคุณจะไม่เหลืออะไร” แพทริคมองหน้าหญิงสาวด้วยความไม่พอใจก่อนจะย้ำเตือนถึงอำนาจที่อยู่ในมือของเขา“ฮึก..ฮือๆๆ..อ๊ายยยย..ฮือๆๆๆ..อ๊ายยยยย..” แพงขวัญอาละวาดอย่างคนเสียสติเธอโมโหมากที่ดูจะเสียเปรียบแพทริคไปเสียทุกทางก่อนจะสลบไปบนเตียงนุ่มเพราะความเครียดและอ่อนเพลียที่ไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่
RrrrrRrrrrr มนัญชนกรีบกดรับสายคนเป็นพ่อ“ค่ะคุณพ่อ...ค่ะหม่อนจะรีบกลับนะคะ” “มีอะไรเหรอ” “คุณพ่ออยู่ที่บ้านค่ะท่านจะมาทานข้าวเย็นกับฉัน” หญิงสาวไม่รู้ว่าทำไมพ่อเธอถึงมาหากะทันหัน“อืม...แล้วเรื่องเรา”“ค่ะ...ฉันจะไม่หลบหน้าคุณ” มนัญชนกรับปากชายหนุ่มเธอก็อยากจะพิสูจน์ด้วยเวลาต่อจากนี้เหมือนกันว่าที่เขาพูดกับเธอมามันจริงแค่ไหน“ขอบคุณนะครับ” คามินยิ้มอ่อนอย่างพึงพอใจอย่างน้อยต่อไปนี้เขาก็จะได้เจอเธอเหมือนเดิมแล้วแม้เธอจะไม่ไว้ใจเขาเหมือนเดิมก็ตามเขาจะพิสูจน์ให้เธอได้เห็นว่าคำพูดของเขาไม่ใช่เพียงลมปากแต่จะทำให้เธอได้เห็นจริงๆว่าเขานั้นจริงใจกับเธอชั่วโมงต่อมา ร่วมชั่วโมงกว่าคามินจะมาส่งมนัญชนกถึงบ้านเมือมาถึงหญิงสาวก็เหนว่าคนเป็นพ่อยืนรออยู่หน้าบ้านกับคนสนิทอีกสองสามคนแล้วจึงถือโอกาสนี้แนะนำให้คามินได้รู้จักพ่อของเธอเอาไว้หลังจากรู้จักกันเพียงแค่ชื่อมานานแล้ว“คุณพ่อฉันค่ะ...คุณพ่อคะนี่คุณคามินที่สอนฉันทำอาหาร” “สวัสดีครับยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” คามินยื่นมือทักทายโทมัสอย่างเป็นมิตรเคยได้ยินชื่อเสียงทางธุรกิจของเขามานานวันนี้ก็ได้เจอตัวจริงเสียทีนับว่าเขายังดูหนุ่มแน่นกว่าที่เ
“แพง” คามินเข้ามาหามนัญชนกในช่วงเย็นเมื่อเข้าบ้านมาได้เห็นแพงขวัญนั่งเหม่ออยู่ที่หน้าบ้านจึงเอ่ยทักขึ้นไม่รู้ว่าหญิงสาวจะอยู่ที่นี่ด้วย“พี่มิน..” ไม่ใช่แค่คามินตกใจที่แพงขวัญอยู่ที่นี่แต่เป็นแพงขวัญก็ตกใจที่คามินมาที่บ้านของมนัญชนกเหมือนกัน“พี่มินสบายดีนะคะ...ที่แผลไปโดนอะไรมาคะ” แพงขวัญชวนคามินข้ามานั่งคุยกันในห้องรับแขกในบ้านตอนนี้เธอไม่ค่อยกล้าที่จะมองหน้าคามินเท่าไรเพราะยังรู้สึกผิดกับเขาอยู่ไม่น้อยแต่ก็แอบสงสัยว่าชายหนุ่มไปทำอะไรมาถึงได้มีพลาสเตอร์ปิดที่หางคิ้ว“ครับพี่สบายดี..อุบัติเหตุนิดหน่อย” ตอนนี้คามินยิ้มให้หญิงสาวได้อย่างไม่มีอะไรตะขิดตะขวงใจแล้วเพราะเขาไม่อยากยึดติดอยู่กับอดีต“แพงขอโทษกับเรื่องที่..” “ไม่ต้องขอโทษพี่หรอกครับพี่เข้าใจต่อไปนี้เรามาเป็นพี่น้องกันนะครับ” คามินไม่อยากให้แพงขวัญพูดเรื่องเก่าขึ้นมาเพราะเขาก็ไม่อยากพูดถึงมันเหมือนกัน“ขอบคุณนะคะพี่มิน” สาวเจ้าพอจะยิ้มออกได้บ้างเมื่อเรื่องที่รู้สึกผิดต่อคามินผ่อนคลายลงด้วยคำพูดของเขาคามินยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดีของเธอเสมอไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ“แล้วทำไมแพงถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ” คามินอยากจะรู้มากกว่าว่าทำไ
หลายวันต่อมา หลังจากวันนั้นที่แพงขวัญสูญเสียคนเป็นพ่อไปเธอก็เอาแต่นั่งเสียใจทานอะไรไม่ได้นอนไม่หลับจนทุกคนก็หดหู่ไปตามๆกันทั้งห่วงสภาพจิตใจของแพงขวัญและลูกในท้องของเธออีกจวบจนวันนี้ก็ถึงวันที่แพงขวัญต้องมาลอยอังคารแล้วน้ำตาของเธอก็ยังไม่เคยเหือดแห้งไปเลยแม้แต่วินาทีเดียวคนที่เจ็บปวดที่สุดตอนนี้ก็เห็นจะเป็นแพทริคที่ทำได้เพียงแค่ตามดูหญิงสาวห่างๆเท่านั้นเพราะไม่อยากทำให้เธอเจ็บปวดใจเมื่อเห็นหน้าของเขา"ผลสอบสวนออกมาแล้วนะครับแพง" หลังจากที่ลอยอังคารเรียบร้อยแล้วคามินก็พาแพงขวัญมาคุยเรื่องคดีที่บ้านของมนัญชนก"ว่ายังไงบ้างคะ""คุณแพทไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้คนที่ขับรถชนคุณอาเป็นคนเมาที่อยู่แถวนั้น...พี่ว่าแพงลองลดทิฐิคุยกับคุณแพทดูใหม่ดีหรือเปล่า" จากหลายวันที่ผ่านมาที่แพทริคเฝ้าดูแลแพงขวัญอยู่ห่างตลอดทำให้เขารู้ว่าแพทริครักและห่วงใยแพงขวัญอยู่ไม่น้อยเขาจึงอยากให้ทั้งคู่ลองเริ่มต้นกันใหม่อีกสักครั้งเพื่อลูกในท้องที่กำลังจะเกิดมา"......" แพงขวัญก้มหน้างุดไม่ยอมตอบอะไรแม้นเขาจะไม่ได้ทำร้ายพ่อของเธอจริงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นเธอก็ยังเจ็บปวดใจไม่หาย"หม่อนขอโทษนะคะที่ไม่เชื
สองสาวคุยกันอยู่พักใหญ่ถึงแผนการที่มนัญชนกคิดเอาไว้มนัญชนกไม่ยอมให้แพทริครู้เรื่องว่าแพงขวัญอยู่ที่ไหนเพราะเธอเองก็อยากจะเห็นว่าพี่ชายเธอมานะที่จะตามหาแพงขวัญจริงๆหรือไม่โดยที่หลังจากนี้เธอกับคามินจะไม่บอกข้อมูลและไม่ช่วยเหลืออะไรแพทริคทั้งนั้น“คุณแพงว่าดีหรือเปล่าคะ”“ดีเหมือนกันค่ะถือซะว่าแพงเอาคืนแล้วกันนะคะ” แพงขวัญยิ้มอ่อนเห็นว่าวิธีแก้เผ็ดแพทริคที่มนัญชนกเสนอก็ดีเหมือนกันและเธอก็จะได้เห็นด้วยว่าเขาจะพยายามตามหาเธอได้ไวเท่าไร“แต่ว่าถ้าพี่ชายหม่อนหาคุณแพงเจอแล้วหม่อนขอร้องนะคะอย่าหันหน้าหนีกันอีกเพื่อเจ้าตัวเล็กที่กำลังจะเกิดมา”“ค่ะ” แพงขวัญเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบตกลงกับมนัญชนกไปหากเขารักเธอจริงและเธอเองก็รักเขา...มันก็ไม่ได้ยากที่เธอจะให้อภัยแต่หากมีโอกาสเอาคืนเขาบ้างเธอก็อยากจะทำเพื่อดัดนิสัยคนที่เจ้าแผนการให้เจ็บปวดเล่นดูบ้าง เย็นของวัน"นี่ตามสูตรที่คุณมินเคยสอนฉันเลยนะคะ" คามินกับมนัญชนกง่วนกันอยู่ในครัวเรื่องการทำอาหารเย็นส่วนแพงขวัญเธอนั่งเล่นอยู่ด้านนอกเพราะได้กลิ่นอาหารมากไม่ได้เดี๋ยวจะอาเจียนออกมาอีกตอนนี้เธอถูกกับอาหารจำพวกผลไม้เท่านั้น"ผมมีสูตรอาหารอีกหลา