ตอนที่สิบสี่ ไม่ใช่สุภาพบุรุษ

"......"  คามินแทบยืนไม่อยู่เนื้อตัวชาวาบไปหมดเมื่อจู่ๆคนที่เขาคิดจะสร้างครอบครัวด้วยกลับเลือกคนที่มาทีหลังได้ไม่นานตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงติดต่อเธอลำบากยากเย็นเหลือเกิน

"แพงขอโทษนะคะที่แพงเป็นคนรักที่ไม่ได้เรื่อง"  แพงขวัญสะอึกสะอื้นเธอยอมรับผิดทุกอย่าง​เพราะเธอเผลอให้ใจกับแพทริคไปอย่างง่ายดาย

"พี่เข้าใจแล้ว.."  คามินเอ่ยเสียงสั่นก่อนจะกดวางสายของแพงขวัญตอนนี้ความรู้สึกมันเจ็บจุกอยู่ในอกเหมือนอยากจะร้องให้แต่มันก็ร้องไม่ออก

"แพงขอโทษค่ะพี่มิน..ฮือๆๆ..."  หลังจากวางสายได้แพงขวัญก็สะอึกสะอื้นเพราะความรู้สึกผิด

"......"   แพทริคยืนมองหญิงสาวอยู่ห่างๆด้วยสายตาที่คาดเดาอารมณ์ไม่ถูก

ในใจลึกๆไม่ชอบที่จะเห็นหญิงสาวร้องให้แต่อีกใจก็ดีใจที่แผนการดำเนินไปได้ด้วยดีหลังจากนี้คนที่น้ำตาตกจะไม่ใช่แค่แพงขวัญเพียงคนเดียวจะเป็นพงษ์พัฒน์ที่ต้อเจ็บกว่าแพงขวัญหลายเท่าเมื่อเห็นแพงขวัญตกอยู่ในความทุกข์

เย็นของวัน

 มนัญชนกเตรียมตัวรอคามินตั้งแต่ห้าโมงเย็นแต่นี่ก็หกโมงกว่าจนเกือบจะมืดแล้วแต่เขาก็ไม่ยักจะมาเสียทีทั้งโทรหาเท่าไรเขาก็ไม่ยอมรับ

"วันนี้ไม่มาสอนหม่อนเหรอคะคุณมิน"   หญิงสาวตัดสินใจส่งข้อความถามอีกฝ่ายแต่เขาก็ไม่ตอบกลับเธอจึงคิดว่าวันนี้คามินน่าจะงานยุ่งเลยคิดว่าเขาคงจะไม่มาแล้วเธอจึงออกไปหาอะไรทานข้างนอก

21.00 น.

"หืม..."  มนัญชนกเดินเข้าบ้านมาเห็นรถของคามินจอดอยู่ที่หน้าบ้านจึงรีบเดินเข้าบ้านมาอย่างรวดเร็ว

"คุณมินเข้ามาทำไมไม่โทรหาหม่อนล่ะคะ" หญิงสาวทักทายคนที่นั่งก้มหน้าอยู่ที่โซฟาเสียงใสแอบได้กลิ่นแอลกอฮอลเล็กน้อยทำให้รู้ว่าเขานั้นน่าจะดื่มมา

"พี่ชายคุณเค้าเป็นคนยังไงรู้ทั้งรู้ว่าแพงเป็นแฟนของผมก็ยังอยากจะยุ่ง"   อารมณ์โทสะบวกด้วยความเมาทำให้คามินแสดงอาการไม่พอใจใส่กับมนัญชนก

"คืออะไรคะ...แพงไม่เข้าใจ"  หญิงสาวถึงกับไปไม่เป็นเพราะไม่เคยเห็นมุมนี้ของคามิน

"แพงโทรมาหาผม..เธอบอกเลิกกับผมเพราะรักแพทริคแบบนี้ไม่ให้ผมเข้าใจว่าพี่ชายคุณแย่งแฟนผมจะเข้าใจว่าอะไร"   คามินจ้องหน้ามนัญชนกด้วยแววตาไหวระริกทั้งเอ่ยเสียงสั่นระบายออกมาด้วยความน้อยใจ

"แน่ใจเหรอคะ"  หญิงสาวยังเชื่อมั่นในตัวพี่ชายของเธอว่ามีคุณธรรมพอที่จะไม่แย่งคนรักของคนอื่นหากเป็นจริงต้องมีเหตุผลอะไรที่มากกว่าเรื่องชู้สาวแน่

"แน่เสียยิ่งกว่าแน่..เธอบอกเลิกกับผมทั้งที่ผมกำลังจะขอเธอหมั้น"  คามินเถียงกลับหญิงสาวทันควันไม่ค่อยชอบใจนักที่เห็นหญิงสาวเข้าข้างพี่ชายตัวเอง

"รอคุณแพงกลับมาแล้วคุยกันอีกทีไหมคะ"  มนัญชนกเห็นว่าการคุยโทรศัพท์มันไม่แน่นอนเท่าคุยกันต่อหน้าเธอจึงอยากให้ชายหนุ่มใจเย็นลงแล้วรอแพงขวัญกับพี่ชายของเธอกลับมาคุยกันต่อหน้าจะดีกว่า

"ผมรอไม่ไหว..บอกผมมาว่าพี่ชายคุณอยู่ที่ไหน"    คามินไม่อยากรออะไรแล้วตอนนี้เขาอยากบินไปหาแพงขวัญกับแพทริคคุยกันตอนนี้เสียให้รู้แล้วรู้รอด

"เดี๋ยวขอฉันติดต่อกับพี่ชายฉันอีกทีนะคะ"   มนัญชนกกดมือถือต่อสายหาแพทริคครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ดูท่าว่าจะติดต่อแพทริคไม่ได้เหมือนกัน

"เป็นไงล่ะติดต่อไม่ได้งั้นล่ะสิ"  คามินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ยิ่งเห็นว่ามนัญชนกติดต่อแพทริคไม่ได้ก็ยิ่งโมโหไม่รู้ว่าสองคนนั้นทำอะไรกันอยู่ถึงได้ติดต่อได้ยากเย็นนัก

"ถ้าคุณมินจะไปหาคุณแพงฉันไปด้วยค่ะอยากไปฟังจากปากพี่แพทเหมือนกันว่าความจริงคืออะไรกันแน่"   ตอนนี้มนัญชนกชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าพี่ชายเธอจะยังเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่แย่งแฟนคนอื่นกรือเปล่าดังนั้นจึงอยากจะไปหาแพทริคและคุยกับพี่ชายเธอต่อหน้าเหมือนกับที่คามินอยากจะไปคุยกับแพงขวัญ

วันต่อมา

วันทั้งวันคามินและมนัญชนกยุ่งกับหารเดินทางจนมาถึงจุดหมายที่บ้านพักของพี่ชายเธอจนได้

"มาหาใครเหรอคะ"   เมื่อทั้งสองลากกระเป๋ามาจนถึงหน้าบ้านก็มีหญิงชาวญี่ปุ่นวัยกลางคนเอ่ยทักคามินและมนัญชนกขึ้นเมื่อหญิงสาวเห็นเช่นนั้นจึงรีบเปิดรูปพี่ชายของเธอกับแพงขวัญให้ผู้หญิงตรงหน้าดูทันที

"ฉันมาหาสองคนนี้ค่ะเค้าอยู่หรือเปล่าคะ" 

"ไม่ได้อยู่ที่นี่นานแล้วนะคะ"  

"หา.."  ทั้งสองหน้าเสียเมื่อได้ยินคำตอบของหญิงวัยกลางคนเช่นนั้นแถมยังรู้ด้วยว่าแพทริคกับแพงขวัญมาที่นี่กันเพียงแค่สองคนไม่ได้มีทีมงานมาทำงานอย่างที่พวกเขาเข้าใจ

ครู่ต่อมา

ทั้งสองลากกระเป๋ามานั่งพักกันแถวสวนสาธารณะใกล้ๆเพื่อหาทางว่าจะเอาอย่างไรต่อดี

"ไปไหนของเค้ากันนะ"  มนัญชนกพยายามคิดอยู่พักใหญ่ว่ามีที่ไหนที่พี่ชายของเธอจะไปได้บ้างนอกจากที่อยู่ที่ให้เอาไว้

"เท่ากับพี่ชายคุณตั้งใจพาแพงมาด้วยกันสองต่อสอง"   คามินนั่งกัดฟันข่มอารมณ์มาพักใหญ่ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเจ็บใจ

"เราไปตั้งหลักที่บ้านพักกันก่อนดีกว่าค่ะ"    มนัญชนกไม่ได้เถียงที่ชายหนุ่มพูดเพราะเธอก็คิดเช่นนั้นเหมือนกันแต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายเธอถึงได้ทำนิสัยแบบนี้ได้

   ไม่นานนักทั้งสองก็มาถึงบ้านพักเพราะจองที่พักเอาไว้ไม่ใกล้ไม่ไกลกับที่อยู่ของแพทริคมาก

"คุณแอลรู้หรือเปล่าคะว่าพี่แพทอยู่ที่ไหนฉันมาหาพี่แพทที่ญี่ปุ่นแต่ไม่เจอ"   เมื่อมาถึงบ้านพักมนัญชนกก็ตัดสินใจติดต่อแอลมือขวาของแพทริคที่พี่ชายเธอให้ดูแลงานแทนอยู่ตอนนี้

"ไม่ทราบเหมือนกันนะครับมือถือของคุณแพทตัดสัญญาณไม่ยอมให้พวกผมตามเหมือนกัน" 

"อย่างนั้นเหรอคะ.."  สาวเจ้าก้มหน้างุดเอ่ยตอบเสียงอ่อนเพราะดูท่าตอนนี้พ่ายเธอจะขาดการติดต่อจากทุกคน

"ตามไม่ได้อีกใช่ไหม"  คามินเห็นหญิงสาวงวางสายด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักก็พอจะเดาออก

"ค่ะ"  

"หึ่...ผมว่าคงไม่ต้องถามแล้วล่ะ"  

 ครู่ต่อมา

มนัญชนกเดินออกมาหาอะไรทานที่ร้านอาหารใกล้ๆคนเดียวในเมื่อชวนคามินออกมาแล้วเขาไม่มาเธอก็ไม่อยากจะกวนใจอะไรมากมาย

"ทำไมต้องทำให้หม่อนผิดหวังด้วยคะพี่แพท"   อาหารญี่ปุ่นถือเป็นของโปรดของเธออีกหนึ่งอย่างแต่ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เธอกลืนมันไม่ค่อยจะลงเอาเสียเลยมือเรียวจับตะเกียบเขี่ยอาหารในจานไปมาเพราะกำลังเครียดที่ผิดหวังเรื่องพี่ชายของเธอ

ทางด้านคามินหลังจากที่มนัญชนกออกไปข้างนอกเขาก็ให้คนดูแลที่นี่ซื้อเครื่องดื่มมาให้นั่งดื่มยิ้มใจอยู่ร่วมสองชั่วโมงกว่าในห้องนอนมืดๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุดดื่มสติของเขาก็เลอะเลือนจนควบคุมไม่ได้อาละวาดทำลายข้าวของในห้องจนเสียงดังโครมคราม

"โถ่โว้ย.. " เพล้งง   มือหนาปัดทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นโคมไฟหรือขวดเครื่องดื่มที่เหลือตั้งยอู่บนโต๊ะตกแตกก่อนจะล้มลุกคลุกคลานมานั่งพิงมุมห้องกอดเข่านั่งอาละวาดเสียงฝาดด้วยความเจ็บใจ

มนัญชนกเดินเอ้อละเหยถือข้าวของที่ซื้อจากซุปเปอร์หลังทานอาหารเสร็จกลับมาที่บ้านพักหลังจากออกไปข้างนอกนานร่วมสองชั่วโมงกว่าเธอไม่ลืมที่จะซื้ออาหารมาฝากคามินด้วยเพราะกลัวว่าเขาจะหิว

"คุณมินคะฉันซื้ออาหารมาฝากค่ะ.."   เมื่อเข้าบ้านมาได้ก็เจอแต่ความมืดจึงรีบเปิดไฟที่ห้องโถงด้านหน้าและเอ่ยเรียกหาคามินทั้งมองซ้ายมองขวาหาเขาแต่ไม่ยักจะเห็น

​ ปึก​ ปัก

"คุณมิน.. "  หญิงสาวได้ยินเสียงดังออกมาจากในห้องของคามินเธอจึงเดินไปดูยังไม่ทันถึงหน้าห้องเธอก็ได้กลิ่นแอลกอฮอลลอยมาแล้วจึงต้องยกมือปิดป้องจมูกเล็กน้อย

"แพง.. "  คามินเดินโซซัดโซเซฝ่าความมืดออกมายืนพิงหน้าประตูมองหญิงสาวตาแดงกล่ำสายตาของเชาพร่ามัวจนแยกไม่ออกว่าคนตรงหน้ากับคนในความคิดเป็นคนละคนกัน

"คุณมินคะฉันซื้ออาหารมาฝากวางไว้ในครัวนะคะ"   มนัญชนกรู้สึกกลัวสายตาของชายหนุ่มเล็กน้อยเธอจึงถอยหลังกรูก่อนจะบอกกับเขาว่าเธอซื้ออาหารมาฝากแล้วเตรียมตัวจะหันหลังกลับเข้าไปในห้องของเธอแต่ก็ไม่ทันเมื่อคนที่กำลังมึนเมาจนไร้สติรวบเอวเธอกอดเอาไว้ก่อน

"แพงอย่าหนีพี่ไป.. พี่จะไม่ยอมให้แพงเป็นของคนอื่น"   น้ำเสียงงัวเงียลิ้นพันกันเพราะความเมาว่าจบก็ลากตัวหญิงสาวเข้าไปในห้องมืดของเขา

"ปล่อยค่ะคุณมิน.. ฉันใบหม่อนค่ะไม่ใช่คุณแพง"   มนัญชนกตะโกนสุดเสียงทั้งดิ้นรุกรี้ลุกรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการของเขาแต่ก็ทำได้ยากเพราะเหมือนแรงของเธอสู้อะไรกับคนตัวโตไม่ได้เลยสักนิด

"ที่แพงพูดไม่จริงใช่ไหม" คนตัวโตนอนทาบทับร่างบางไม่ให้เธอขัดขืนก่อนจะพ่นคำพูดน้อยใจออกมา

"ปล่อยหม่อนค่ะคุณมินไม่ใช่คุณแพงขวัญ... ปล่อยย.. "  มนัญชนกพยายามจะพูดให้คามินได้สติแต่ไม่เลยดูเหมือนเขาจะยังไม่ยอมหยุดการกระทำล่วงเกินเธอง่ายๆ

แคว้กกก  

"ฉัน..ม..อื้ออ.."   มือหนากระชากเสื้อของหญิงสาวจนขาดวิ่นก่อนจะบดจูบโดยที่ไร้ความนุ่มนวลปนอารมณ์โมโหและแล้วหญิงสาวก็ต่อต้านคนตัวโตไม่ได้  

หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายจบสิ้นหญิงสาวก็เข้ามานั่งแช่น้ำในห้องน้ำร่วมชั่วโมงแล้วรอยแดงบนเนื้อตัวของเธอทำให้หญิงสาวยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บปวดเธอผิดหวังที่คามินไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษอย่างที่เธอเคยชื่นชม

“ฮึก..ฮือๆๆๆ.. “   การกระทำของเขาเหมือนสัตว์ร้ายที่ทำร้ายเธอโดยที่ไม่มีทางสู้