ตอนที่สิบห้า แพ้ท้อง

 "อืม..."   คามินงัวเงียตื่นขึ้นมาในช่วงสายเขาพยุงร่างเปลือยเปล่าลุกนั่งก่อนจะกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัวหนักพอสมควร

สายตาของเขาเพ่งมองรอบๆห้องที่เละเทะทั้งฟูกนอนก็ยังมีรอยหยดเลือดภาพตรงหน้าเหล่านี้ทำให้เขาพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อวานและไม่นานนักเขาก็จำทุกอย่างได้

“คุณหม่อน...”  เมื่อภาพความจำเมื่อวานกลับมาได้เขาก็รีบหยิบผ้าขนหนูพันท่อนล่างก่อนจะเข้าไปหาหญิงสาวในห้องทันที

(หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกนะคะ)  “โถ่เอ้ย...ทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย”  คามินหยิบจดหมายของใบหม่อนขึ้นมาอ่านจบก็นั่งฟุบลงกับพื้นกุมขมับโมโหที่ตัวเองเผลอทำร้ายหญิงสาวลงกับมือ

สามวันต่อมา

"เป็นอะไรครับนอนซมทั้งวันเลย”  แพทริคเข้ามาซุกผ้าห่มนอนบนเตียงนุ่มกับหญิงสาวหลังเห็นเธอนอนซมมาตั้งแต่หลังทานอาหารเช้าแล้ว

“เพลียๆค่ะ..” 

“ผมทำให้หายเพลียเอาไหม”  ชายหนุ่มพรมจูบแก้มนวลของหญิงสาวเพราะตอนนี้อะไรๆของเขามันตื่นขึ้นแล้วเพียงแค่สัมผัสเนื้อตัวของเธอได้ไม่นานไม่รู้ว่าทำไมเขาควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกครั้งเมื่อต้องใกล้ชิดสาวเจ้าบนเตียงสองต่อสองแบบนี้

“ทำยังไงคะ”  ดวงตาปรือมองคนที่กำลังพรมจูบด้วยความสงสัย

“..ฉันจะเพลียกว่าเดิมมากกว่ามั้งคะ...อื้อ..แพทริค”  เมื่อยังไม่ได้คำตอบเธอก็ทันทีว่าชายหนุ่มจะทำอย่างไรเพราะคนตัวโตมุดลงไปใต้ผ้าห่มผืนหนาที่เธออยู่แล้ว

หลังจากเลื่อนตัวลงใต้ผ้าห่มได้เขาก็ถลกกระโปรงพริ้วของหญิงสาวขึ้นดึงแพนตี้น้อยของเธอออกมือหนาดันขาเรียวให้แยกออกจากกันก่อนจะก้มละเลงลิ้นร้ายที่เม็ดทับทิมสีหวานค่อยๆไล่มาที่ร่องสวาทจนร่างบางบิดเกร็งเสียวซ่านจนหลับตาปี๋

"อืม.."   ลิ้นร้ายละเลงซอกซอนเข้าออกที่ร่องสวาทเรียกน้ำรักแสนหวานให้ออกมาจนฉ่ำแฉะก่อนจะดูดดึงน้ำรักด้วยริมฝีปากหนาจนสะโพกมนสั่นสะท้านไม่อยู่สุข

"อ๊าย.. อื้ออ.." แพงขวัญจิกไรผมคนตัวโตแน่นร้องครางเสียงกระเส่า

เมื่อดูดกลืนน้ำรักหวานฉ่ำจนพอใจแล้วแพทริคก็เปลื้องผ้าผ่อนของตัวเองและแพงขวัญออกอย่างรวดเร็วแล้วอุ้มหญิงสาวมาที่โซฟา

"อ๊าย.. อื้อ.. อื้มมม.." เขาจับร่างบางให้หันหลังเกาะขอบโซฟาก่อนจะแยกขาเรียวออกเล็กน้อยและสอดใส่แท่งร้อนที่ผงาดเปล่งเต็มที่เข้าไปในร่องสวาทที่เปียกชุ่มพรวดเดียวจนมิดทำเอาสาวเจ้าส่งเสียงร้องเพราะจุกก่อนจะร้องครางกระเส่าเมื่อคนตัวโตกระแทกกระทั้นเข้าออกระรัว

"วันนี้ผมจะกินคุณให้อิ่มแทนข้าวเลย" ว่าจบก็อุ้มร่างบางมานั่งบนโต๊ะทานข้าวยืนรวบสะโพกมนไว้ในมือหนาก่อนจะแทรกแท่งร้อนเข้าร่องสวาทอีกครั้งแรงจังหวะรักที่หนักหน่วงของแพทริคทำเอาโต๊ะทานข้าวขยับเสียงดังสนั่น

"อื้อ.. อ้ะ..อ๊ายยย.."  ไม่นานนักร่างบางก็บิดเกร็งเสร็จสมล่วงหน้าไปก่อนคนตัวโต

"อื้มมมม.." อกตูมของสาวเจ้าที่มีรอยแดงจากรอยรักครั้งก่อนเล็กน้อยแอ่นประจันสายตาของแพทริคเมื่อเจ้าของเสร็จสมทำให้เขาอดใจที่จะดูดคลึงขบเม้มมันอีกครั้งไม่ได้

"อื้อ..อ้ะ..แพทริค..อ๊ายยย"   สาวเจ้าเริ่มร้องครางระงมอีกครั้งเมื่อเขาจับแขนเธอให้คล้องคอเขาเอาไว้และแขนแกร่งสอดอุ้มขาเรียวยกตัวเธอขึ้นบดสะโพกกระแทกแท่งร้อนในร่องสวาทจนสาวเจ้าเสียวซ่านมือเรียวจิกแผ่นหลังชายหนุ่มจนเลือดซิบ

"อืม..." ไม่นานแพทริคก็อุ้มร่างบางมาที่เตียงนุ่มอีกครังเขาบดจูบส่งลิ้นร้ายตวัดฉกชิมความหวานทั่วโพรงปากของหญิงสาวในขณะที่สะโพกแกร่งก็ขย่มร่างบางถี่ระรัวจนสาวเจ้าหัวสั่นหัวครอน

บทรักเร่าร้อนบนเตียงนุ่มเกิดขึ้นพักใหญ่ก่อนที่เขาเปลี่ยนมห้หญิงสาวคุมเกมส์แทนโดยคนตัวโตนอนราบไปกับเตียงและจับอุ้มร่างบางให้คร่อมเจ้าแท่งร้อนของเขาอยู่

"อืม.. อ้าสส.." แพทริคข่มอารมณ์เสียวซ่านกัดฟันกรอดเมื่อร่างบางบดขยี้ร่องสวาทกับแท่งร้อนของเขา

"อื้อ.. อ๊า.. อ๊ะๆๆ.."  สาวเจ้าควบขย่มคนตัวโตอย่างลืมอายสองเต้างามตอนนี้ถูกกอบกุมขยำเล่นเขี่ยยอดปทุมถันด้วยสองมือหนาเพิ่มความเสียวซ่านให้ร่างบางไม่น้อย

"อ.. อ๊ายยยย..."  ร่องสวาทที่ฉ่ำแฉะบดขยี้แท่งร้อนไม่นานก็กระตุกตอดแท่งร้อนเสร็จสมร่างกายบิดเร่าฟุบลงอกแกร่งเหนื่อยหอบ

จุ้บ​

"อะ.. อะ.. อ้าสสสส.."  คนตัวโตจูบกระหม่อมร่างบางที่นอนทับก่อนจะพลิกตัวเธอให้นอนคว่ำกับเตียงแล้วเขาจึงลุกนั่งคุกเข่าใช้สองมือยกสะโพกมนขึ้นแยกขาเรียวเล็กน้อยและเสียบเจ้าแท่งร้อนเปียกชุ่มในร่องสวาทรัวสะโพกถี่ยิบเพื่อรีดน้ำรักของตนออกมาให้หลั่งไหลเข้าช่องทางรักของหญิงสาวทุกหยาดหยดก่อนจะฟุบลงกอดร่างบางแล้วนอนหลับพักผ่อนตามกันไป

เย็นของวัน

“ทำอะไรอยู่เหรอคะ”  แพงขวัญตื่นขึ้นมาในช่วงเย็นเมื่อไม่เห็นแพทริคอยู่ในห้องจึงออกมาดูเข้าข้างนอกแล้วก็มาเห็นเขากำลังง่วนอยู่ในห้องครัว

“ผมทำสลัดผลไม้กับสเต็คเนื้อไว้ให้คุณ”  

“อืม..”  เมื่อจานสเต็คเนื้อที่ชายหนุ่มกำลังถือมีกลิ่นมาเตะจมูกเธอได้สาวเจ้าก็อุดจมูกรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาเจียนในทันที

ไม่นานนักแพทริคก็ต้องพาหญิงสาวมาหาหมอที่โรงพยาบาลเพราะเป็นห่วงกับอาการของเธอที่ผิดปกติไป

"เธอเป็นอะไรเหรอครับหมอ"  แพทริคนั่งรอผลตรวจกับแพงขวัญที่นอนพักอยู่บนเตียงอย่างใจจดใจจ่อ

"จากที่เจาะเลือดตรวจปัสสาวะแล้วก็จากที่หมอซักประวัติภรรยาคุณน่าจะตั้งครรภ์ได้ประมาณแปดสัปดาห์แล้วนะครับอาการอาเจียนคลื่นไส้เป็นอาการปกติของคนแพ้ท้องครับ"

"ท..ท้อง"   แพงขวัญเอ่ยเสียงอ่อนหัวใจเธอเต้นระรัวเพราะไม่คาดคิดว่าเธอจะตั้งครรภ์ในเวลานี้

"ช่วงนี้ทานอะไรได้ก็ทานไปก่อนนะครับแล้วหมอก็แนะนำให้คุณแม่เริ่มฝากครรภ์ได้เลยนะครับ"

หลังจากที่หมอหนุ่มแนะนำวิธีดูแลรักษาจบในห้องก็มีแต่ความเงียบสายตาของแพทริคตอนนี้นั้นไม่ได้มีความตกใจอะไรเพราะเขาต้องการที่จะให้มันเป็นไปแบบนี้อยู่แล้ว

"......" มีเพียงแค่แพงขวัญเท่านั้นที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะบอกกับพ่อของเธอเรื่องนี้อย่างไรดีเพราะรู้ว่าหากพ่อเธอรู้เรื่องคงเสียใจมากๆเป็นแน่

"ไม่ต้องเสียใจนะครับผมจะรับผิดชอบคุณทุกอย่างเอง"  แพทริคลุกขึ้นโอบกอดหญิงสาวที่กำลังน้ำตาคลอด้วยรอยยิ้มอ่อน

"คุณพ่อต้องเสียใจมากแน่ๆที่รู้เรื่องนี้"  แพงขวัญเอ่ยเสียงสั่น

"ผมจะพาคุณกลับบ้านแล้วสู่ขอคุณกับคุณพ่อของคุณแค่นี้ท่านก็ไม่เสียใจแล้ว"

"อย่าพึ่งบอกท่านเรื่องที่ฉันท้องได้หรือเปล่าคะ"

"ทำไมล่ะครับ"

"ฉันไม่อยากให้คุณพ่อผิดหวังในตัวฉันนะคะฉันขอร้อง"   แพงขวัญเงยหน้าอ้อนวอนแพทริคด้วยน้ำตา

"ก็ได้ครับผมตามใจคุณ"  แพทริคตกปากรับคำด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะลูบหัวทุบปลอบใจหญิงสาวในอ้อมอกเบาๆ

สามวันต่อมา

   แพทริคพาแพงขวัญกลับมาที่บ้านของเธอในช่วงเย็นก่อนจะเอ่ยปากบอกกับพ่อของแพงขวัญเรื่องที่เขากำลังคบหาดูใจกับเธอและต้องการแต่งงานกันให้เร็วที่สุด

"มันยังไงกันความสัมพันธ์ของคุณกับลูกผมเริ่มตอนไหน"  พงษ์พัฒน์ไม่ได้คิดรังเกียจอะไรแพทริคแต่เขารู้อยู่แก่ใจว่าแพงขวัญคบกับคามินทั้งแพทริคและแพงขวัญก็ยังพึ่งเจอกันได้ไม่นานด้วย

"ตั้งแต่วันงานวันนั้นผมก็ติดต่อกับเธอตลอด..." 

"เรารักกันค่ะคุณพ่อ.."  

"ผมจะรีบมาสู่ขอเธอให้เร็วที่สุด..นี่ก็เริ่มดึกแล้วงั้นผมขอตัวนะครับ"  ว่าจบแพทริคก็ขอตัวกลับเพราะรู้ว่าสองพ่อลุกคงมีเรื่องคุยกันอีกยาว

"พ่อก็ไม่ได้รังเกียจคุณแพทริคแต่ว่ามันเร็วไปหรือเปล่าลูก"  หลังจากที่แพทริคขับรถออกไปแล้วพงษ์พัฒน์ก็ต้องรีบถามลูกสาวของเขาเป็นการใหญ่

"แพงตัดสินใจแล้วค่ะคุณพ่อ"  

"แล้วคามินล่ะเค้าจะว่ายังไง"

"แพงคุยกับพี่มินแล้วค่ะ...ตอนนี้เค้าน่าจะเสียใจไม่นานก็คงจะดีขึ้นแพงขอตัวไปพักก่อนนะคะ"  แพงขวัญรีบขึ้นไปพักผ่อนเพราะเธอไม่อยากให้พ่อของเธอถามอะไรมากมายตอนนี้ด้วยไม่พร้อมที่จะตอบอีกอย่างก็กลัวพ่อเธอรู้ด้วยว่าตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์

สามวันต่อมา

    ตอนนี้แพงขวัญขอพ่อของเธอย้ายมาอยู่คอนโดเพราะรู้ตัวดีว่าอาการแพ้ท้องของเธอน่าจะถูกคนเป็นพ่อจับได้และตอนนี้อาการของเธอก็หนักขึ้นทุกวันแต่ยังดีที่มีแพทริคคอยมาดูแลอยู่ตลอด

“คุณจะนอนซมแบบนี้ไปนานเท่าไรนะ”   แพทรอคนอนกอดร่างบางที่อ่อนเพลียจากการที่ทานอะไรไม่ได้อยู่ที่โซฟานุ่ม

“ข่าวนั่น...”  แพทริคตกใจกับข่าวในทีวีที่พึ่งออก

“..ม..มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง” แพงขวัญถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอเมื่อเรื่องที่เธอตั้งท้องจู่ๆก็เกิดเป็นข่าวขขึ้นมาได้

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” สายตาของแพทริคตอนนี้เขาดูไม่แปลกใจอะไรแม้แต่น้อย

“ค..คุณพ่อโทรมาค่ะ”  แพงขวัญหน้าเสียเมื่อเบอที่โทรเข้ามือถือของเธอตอนนี้เป็นเบอของพ่อเธอคงไม่พ้นเกี่ยวกับข่าวที่เธอพึ่งเห็นแน่

“ผมว่าคุณคงต้องพูดความจริงแล้วล่ะ”  แพทริคบีบมือหญิงสาวแน่นเป็นการให้กำลังใจ

 ชั่วโมงต่อมา

"บอกพ่อสิว่ามันไม่จริง"  พงษ์พัฒน์โทรให้แพทริคและแพงขวัญมาที่บ้านเพราะอยากจะรู้ความจริงจากปากของทั้งคู่

"คือ..."   แพงขวัญพูดอะไรไม่ออกเพราะเธอค่อนข้างเครียดที่เห็นสีหน้าของพ่อเธอไม่สู้ดีนัก

"จริงตามข่าวครับผมขอโทษ"  แพทริคเอ่ยเสียงอ่อนยอมรับตามข่าวที่เกิดขึ้น

"เฮ้อ..งั้นเราก็ต้องจัดงานแต่งให้เร็วขึ้นแล้วล่ะ"  พงษ์พัฒน์กุมขมับหนึบเพราะตอนนี้เขาเสียหน้าอย่างมากที่ลูกสาวคนเดียวที่เขาคุยกับคนอื่นนักหนาว่าอยู่ในโอวาทกลับมามีข่าวเสียหาย

"ผมก็อยากให้มันเป็นอย่างนั้นครับ"  แพทริคมองพงษ์พัฒน์ด้วยความสาแก่ใจยิ่งเขาเห็นพงษ์พัฒน์เครียดมากเท่าไรเขาก็ยินดีมากเท่านั้น

หัวหิน

“เป็นแบบนี้ได้ยังไง...”   หลังจากที่มนัญชนกหนีคามินกลับไทยมาได้เธอก็ตัดขาดการติดต่อทุกอย่างจากคามินและมาเช่าบ้านริมทะเลอยู่ที่หัวหินตอนนี้เธอกำลังตกใจอยู่กับข่าวของพี่ชายเธอและแพงขวัญอยู่มากเรื่องเดิมที่เอคาใจยังไม่ได้คำตอบกลับต้องมาตกใจกับการพาดหัวข่าวของข่าวบันเทิงอีกว่าลูกสาวนักธุรกิจชื่อดังแอบซุ่มฝากท้องกับนักธุรกิจหนุ่มเศรษฐีเรือยอร์ชชาวอังกฤษ